Δεν δίνει και πολλές συναυλίες τα τελευταία χρόνια, αλλά στην χώρα μας “it’s becoming an annual event” όπως μας είπε. Στην Βαρκελώνη λίγες μέρες πριν είχε καλεσμένη την Baby Dee σε 2 τραγούδια στην άρπα και το πιάνο, στην Κωνσταντινούπολη τραγούδησε ένα γνωστό παραδοσιακό τραγούδι στην τούρκικη γλώσσα και εδώ είχαμε τον Λάμπρο με τo ακορντεόν του... Και αν νομίζετε ότι θα έπρεπε να νιώθουμε σχετικά ριγμένοι γιατί και πέρυσι “Labros” είχαμε, να σας πω ότι εμείς ακούμε κάθε φορά "Mother Fist and her five daughters". Οι άλλοι όχι! Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή...

Μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη, τρεις και δεν βρίσκει να παρκάρει στην θέση που για κάποιο ανεξήγητο λόγο συνήθως κανείς δεν βάζει το αυτοκίνητο του. Το 10λεπτο «γύρω γύρω όλοι» στα περίχωρα του Gagarin είχε ως αποτέλεσμα να χάσω το αγαπημένο μου “Grotesque” από τους Common Sense, αφού την ώρα που έμπαινα αυτό έβγαινε... H τελευταία φορά που είχα δει τους Common Sense πρέπει να ήταν καμιά δεκαριά χρόνια πριν, όταν ανοίξανε τη συναυλία των Tindersticks στον Λυκαβηττό και δεν είμαι σίγουρος αν δώσανε άλλες συναυλίες από τότε. Φέτος επιστρέφουν και στην δισκογραφία απ’ ότι φαίνεται και αν αυτό ήταν το δεύτερό τους live μετά από τόσο καιρό, τότε μόνο καλά μπορούμε να πούμε και να ευχηθούμε ακόμα καλύτερα. Το άγχος τους βέβαια ήταν φανερό και ίσως να πρέπει να ανεβάσουν κάπως τα ντεσιμπέλ, ειδικά όταν ξέρουμε ότι το κοινό στην Ελλαδα έχει την τάση να κάνει socializing στις συναυλίες. Η φωνή της Τατιάνας παραμένει πανέμορφη και το “Musica” που έκλεισε το σετ τους το καταυχαριστήθηκα!

Ο Marc Almond εμφανίστηκε ντυμένος στα μαύρα και απέσπασε το αναμενόμενο θερμό χειροκρότημα που του αξίζει. Είναι δεδομένο πως μια μερίδα του κόσμου τον λατρεύει και τον εκτιμάει όσο ελάχιστους που ξεπήδησαν από την... χμμ... “νεορομαντική electropop σκηνή” και κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να του αναλογούσε και κάτι παραπάνω αν δεν τον έκαναν πέρα τα αγγλικά μουσικά περιοδικά. Η 5^η του συναυλία στην Αθήνα ( η 3^η ήταν με τους Soft Cell) έναν μόλις χρόνο μετά την προηγούμενη δεν θα μας επιφύλασε κάποια έκπληξη. Το ίδιο στήσιμο, οι ίδιοι μουσικοί, πάνω–κάτω το ίδιο κοινό... Αντε, θα ακούγαμε και μερικά καινούρια τραγούδια αυτή τη φορά και μετά θα έπρεπε να γράψω πάλι review που δεν μπορεί να είναι και πολύ διαφορετικό από αυτό που είχα κάνει πέρυσι (και δεν μπορώ να το βρω ρε γαμώτο να το κάνω copy-paste) και ανησυχώ ότι θα με κάνει να φαίνομαι γραφικός...
Λοιπόν, λίγα λόγια, θα τα ξαναπούμε. Ο άνθρωπος είναι χαρισματικός, είναι γεννημένος για να βγαινει στη σκηνή, να τραγουδάει, να συγκινεί και όλα τα παρελκόμενα. Δεν μπορώ να πω ότι αυτή ήταν η καλύτερή του βραδυά, μου έλειψαν κάποια τραγούδια μάλλον και έχω κάποιες ενστάσεις για τα προηχογραφημένα σημεία και την μπάντα του (ποτέ δεν χώνεψα τον Neal X), αλλά για άλλη μια φορά o Almond έβγαλε την ψυχή του και σαγήνευσε με τη φωνή του.

Το σετ περιλάμβανε αρκετά καινούρια τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο του Stardom Road, από τα οποία ξεχώρισα την υπέροχη εκτέλεση στο “Cosmic Boxer” του Bill Fay, και ένα πέρασμα από διάφορες εποχές της δισκογραφίας του με τραγούδια όπως τα Mother Fist, Mr. Sad, Melancholy Rose, Brilliant Creatures, Night & Dark, A lover Spurned και άλλα... Αυτή τη φορά επέλεξε να τραγουδήσει από την εποχή των Marc & the Mambas το υπέροχο “Your Aura” ενώ για tribute στον Jacques Brel μας φύλαγε το σπαραχτικό “Litany For A Return”.
Το (γεμάτο) Gagarin τον καταχειροκρότησε και φυσικά στα encore μας έδωσε απλόχερα την sleazy & dirty εκτέλεση στο “Tainted Love”, το κλασικό “Something’s Got a Hold of My Heart” και τον καθιερωμένο αποχαιρετισμό με το “Say Hello, Wave Goodbye” και τον ίδιο να τραγουδάει μαζί με τον κόσμο χωρίς μικρόφωνο.

Ο Almond έφυγε από την σκηνή όπως κάθε φορά, με απανωτές υποκλίσεις και θερμές επευφημίες. Ετσι όπως αρμόζει σε έναν πραγματικό star και όχι σε κάποιον κατασκευασμένο. Και για τα παιδιά που δεν έβαλαν γλώσσα μέσα τους κατά τη διάρκεια της συναυλίας, δε νομίζω να παρεξηγήθηκε. Του έχουν εξηγήσει ότι οι επιδόσεις μας στην Ελλάδα δεν είναι καλές μόνο στο κάπνισμα...
Mother fist, she never gets bored… μετά συγχωρήσεως δηλαδή.

Κώστας Μπρέλλας

Φωτογραφίες: Ιωάννα Ζαχαροπούλου