Θυμάμαι αχνά ένα διάλογο με ένα μεγαλύτερο συμμαθητή με τον οποίον καθόμασταν στο ίδιο θρανίο στα Γαλλικά την περίοδο που κατέρρεε η Σοβιετική Ένωση. Μου δείχνει κάτι τσόντες με κινούμενα σχέδια - εννοώ με ζωγραφιές όχι με το Μίκυ, η βιομηχανία πορνό δεν είναι τόσο σατανική όσο ο Ντίζνεϋ - και μου λέει «τις πουλάω».

Κάτι έσπασε μέσα μου. Το κοσμοείδωλο της κουλτούρας. Το λυκόφως της θεάς Ποιότητας. Ο συμμαθητής μου που πουλούσε τσόντες ήταν ο Νίτσε του εικοστού αιώνα απλώς είχε εγκλωβίσει το φιλόσοφο μέσα σε ένα σακουλάκι δρακουλίνια.

Ως τότε νόμιζα ότι αυτό που λέμε κουλτούρα είναι κάτι συμπαγές, κάτι ενιαίο και αρραγές. Ότι π.χ. αν διαβάζεις το πρωί Μπαλζάκ ή βλέπεις Αντονιόνι ΔΕΝ δικαιούσαι το βράδυ να τα σπας στα μπουζούκια. Εξού και το πιάνο με τα Γαλλικά. Μεγάλωσε με Γαλλικά και πιάνο. Όχι εγώ, εγώ απλώς προσπάθησα να μάθω Γαλλικά αλλά πάντα αισθανόμουν ένα βήμα πίσω από τους συμμαθητές μου τους οποίους έβλεπα στις ελεύθερες τους ώρες να προσπαθούν να μάθουν και πιάνο.

Ως που μου έδειξε ο άλλος τις τσόντες.

Αυτό λέγεται μεταμοντερνισμός. Όχι το να πουλάς τσόντες αλλά το να συνδυάζεις τα Γαλλικά όχι με πιάνο αλλά με πορνό - το έκανε και η Δασκάλα του πιάνου αλλά αρκετά αργότερα.

Φυσικά ένα παιδί δεν μπορεί να συνδυάσει όλες αυτές τις παραμέτρους, οπότε το κατάλαβα πολύ αργότερα αυτό για το μεταμοντερνισμό. Ωστόσο, όπως είπα, κάτι είχε σπάσει μέσα μου με αποτέλεσμα όποτε πηγαίναμε για ΜΠιφτέκια να φοβάμαι ότι από την ψησταριά θα ακούγεται ΜΠαχ.

Το πρόβλημα βέβαια ήταν ότι είχα χάσει πια την πίστη μου στο συμπαγές ρεύμα της κουλτούρας την οποία έβλεπα τουλάχιστον σε δύο διαφορετικές εκφάνσεις πάντοτε. Σαν εναλλασσόμενο ρεύμα. Έβλεπα σκοτάδια. Έβλεπα νεκρούς ανθρώπους. Αυτοί τουλάχιστον είχαν δώσει τα διαπιστευτήριά τους. Δεν περίμενα ποτέ να δω έξω από την Καραμέλα λ.χ. ή έστω στην παραλιακή τον Κίρκεγκωρ, ή τον Μπόρχες, πολύ απλά γιατί αυτοί είχαν πεθάνει. Εδώ και καιρό.

Βέβαια από την άλλη, όποτε περνάω από την παραλιακή πάλι νεκρούς βλέπω έξω από από τα μπουζούκια. Αλλά τελοσπάντων αυτοί αναπνέουν ακόμη.

Κατά τα άλλα συνέχιζα να απογοητεύομαι. Από ανθρώπους που θεωρούσα σοβαρούς αλλά που με την πρώτη ευκαιρία εκδήλωναν το μεταμοντέρνο εαυτό τους. Δεν είχα προσέξει το Θοδωρή Ρακιντζή. Γι' αυτό.

Αλλά ας συνεχίσω. Δεν μπορώ να πω ότι αυτό το χάσμα μεταξύ κουλτούρας και εξανθρωπισμένου εαυτού δεν με άφηνε να κοιμηθώ το βράδυ. Δεν θα έφτανα σε τέτοιο σημείο.

Αντίθετα, μπορώ να πω ότι αυτό που κυρίως με ενοχλούσε - ενοχλεί είναι το μποξεράκι.

Με κάποια επίφαση άνεσης κάποιος γύρω στις αρχές των 90s - θα μπορούσε να είναι ο γαλλομαθής έμπορος τσόντας συμμαθητής μου; - αποφάσισε ότι το παραδοσιακό σώβρακο δεν είναι πολύ cool. Ότι το μποξεράκι δίνει μια άνεση την οποία μπορείς να εκμεταλλευτείς ώστε να τα αερίζεις σε εύκρατα κλίματα. Δεν ξέρω αν ήταν το γεγονός ότι στο HM/MH έγραφε πως ο Axl έχει κάποιον να του τα αερίζει όταν φοράει το κολλάν στις συναυλίες. Δεν ξέρω αν ο Axl κατέστρεψε τη μουσική με τις υστερίες του ούτε αν το the memory remains είναι αφιερωμένο σε αυτόν ή στο κολλάν του.

Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή η επίφαση ελευθεριότητας που επέφερε η τυραννία του μπόξερ δεν βοηθάει καθόλου όταν μένεις μόνος σου με τον εαυτό σου στα σκοτάδια και πρέπει να λογαριαστείς μαζί του. Ότι εξωτερικά αυτή η αίσθηση ελευθερίας που αποπνέει τελικά δεν είναι παρά η εικόνα που θέλεις να έχουν οι άλλοι για εσένα αλλά που δεν ισχύει όταν αλλάζεις πλευρό στην προσπάθεια σου να κοιμηθείς.

Αναπροσαρμογή.

Κάποτε ονειρευόμουν ότι στην περίφημη κρίση μέσης ηλικίας, όταν αποφασίζεις να δώσεις μία σε όλα και να αλλάξεις επάγγελμα, θα εγκατέλειπα οριστικά το προηγούμενό μου για να γίνω δάσκαλος σέρφιν σε κάποιο νησί του Αιγαίου. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ πλησιάζω την περίφημη μέση ηλικία δεν έχω πιάσει ακόμη δουλειά. Οπότε πώς να εγκαταλείψεις κάτι για κάτι άλλο;

Με αυτά και με αυτά πίστευα ότι αν γινόμουν ποτέ δάσκαλος του σερφ θα γινόμουν στην Αμοργό. Θα ήταν μια απάντηση στους σιβυλλικούς εκείνους στίχους του Καζούλη, η τελευταία σου παράσταση στο εκράν, το τελευταίο ματωμένο σου κολλάν.

Ξέρω ότι κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει να βρει σε τι αναφέρονται οι στίχοι του βιωματικού αυτού τραγουδιού, που μαζί με το Για εσένα με ρωτάει ο Πουφ, αποτελούν τους gatekeepers του τι συνέβαινε στο μυαλό των 80s δημιουργών. Μπαίνω στον πειρασμό να απαντήσω (για το Μπίλυ).

Στην Περίοδο.

Όμως όχι, γιατί αν μη τι άλλο δεν ξέρω αν ο Βασίλης συμμερίζεται το πάθος μου για το φαινόμενο και τελοσπάντων είναι αρκετοί που το σιχαίνονται.

Καθώς προσπαθούσα να βολευτώ με το μποξεράκι μου στα σκοτάδια έκανα τις συνήθεις περιπλανήσεις στο παρελθόν - αυτές που ο Γεωργίου λέει ότι κάνουν οι δυστυχισμένοι λίγο πριν μας πει για την περίοδο 1980-1983 που κάλυπτε το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού στο Φως και πόσο ωραία και μάγκικα ήταν τα πράγματα τότε.

Τι θυμήθηκα λοιπόν. Προσπαθώντας να αποβάλω αυτήν την άβολη αίσθηση του μεταμοντερνισμού - το να μη μένει κανείς πιστός στις αρχές του - και να βρω το κατάλληλο σημείο ώστε να αποκοιμηθώ θυμήθηκα τους σωλήνες. Το HM/MH είχε δώσει μια φωτογραφία των Metallica όπου όλοι φορούσαν σωλήνες.

Ο σωλήνας του Ούλριχ νομίζω ήταν ταυτόχρονα και θήκη για γαλλικό κλειδί.

Ο σωλήνας με τα sneakers ήταν το απόλυτο ένδυμα για ένα μεταλλά όταν ήθελε κυρίως να παίξει μπάσκετ. Αλλιώς φορούσε σωλήνες με αρβύλια όταν κλωτσούσε μπάτσους στο γήπεδο. Γενικά όμως ο σωλήνας δεν έβγαινε από πάνω του. Νομίζω κυριολεκτικά από ένα σημείο και έπειτα. Όπως αγκομαχούσες για να τον βάλεις (Ουφ!) έτσι ξεφυσούσες για να τον βγάλεις (Πουφ!).  Αλλά δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά.

Δεν είχα την τύχη να φορέσω ποτέ σωλήνα. Νομίζω ο σωλήνας ήταν τα Yoga pants του μέταλλου. Αναρωτήθηκα τι στην ευχή έγινε με τους σωλήνες και γιατί βλέπουμε πλέον λιγότερους να κυκλοφορούν στους δρόμους αλλά και στα γήπεδα μπάσκετ σε αντίθεση με τα yoga pants που σε λίγο πιστεύω θα απενοχοποιηθούν πλήρως ώστε να τα φορά οποιοσδήποτε.

Βλέποντας τους φωτεινούς δείχτες από το ξυπνητήρι να μένουν στο ίδιο σημείο, όχι γιατί τα λεπτά έμοιαζαν αιώνες μέσα στο σκοτάδι, αλλά γιατί βαριέμαι να αλλάξω μπαταρίες σε κάτι που μου είναι τόσο χρήσιμο όσο οι πλαστικές μπανάνες που βλέπω σε διάφορα σαλόνια άρχισα να συνδέω τα γεγονότα.

Νομίζω ότι οι σωλήνες είναι πλέον λιγότεροι γιατί τα μποξεράκια είναι πια περισσότερα.

Εννοώ, αντιμετωπίζεις ήδη πρόβλημα να προσαρμόσεις τη θέση τους μέσα σε ένα κανονικό τζην, σκέψου να ήταν σωλήνας. Η κόλαση της αισθητικής. Η αρχιτεκτονική, η μουσική και η προσπάθεια να βρεις τη σωστή θέση στο μποξεράκι γλιστρώντας μέσα σε ένα σωλήνα είναι οι απόλυτες τέχνες σημειώνει ο Σοπενάουερ ο οποίος εκτός από φιλόσοφος φαίνεται να υπήρξε αγνός μεταλλάς αλλά και φανατικός οπαδός του Άαρον Σπέλιν.

Είναι ο νόμος της εξέλιξης, το έχει πει και ο Δαλιανίδης άλλωστε, για να προλάβεις το τρένο των εξελίξεων θα πρέπει να υποχωρήσεις στις επιταγές της μόδας, η οποία άλλοτε προτρέπει να κόψεις το μουστάκι, άλλοτε να εξασφαλίσεις περισσότερη άνεση, άλλοτε να αφήσεις το μουστάκι αδιάφορο αν θα κόψεις κάτι άλλο - στην τελευταία περίπτωση για να κερδίσεις τη Γιουροτρανς εξπρες.

Αλλά ας παγώσουμε τη στιγμή. Ναι όλοι θυμόμαστε το Η αλήθεια βρίσκεται στους σεξ πίστολς και τον κώλο του πετρόχειλου να πηγαίνει πέρα δώθε στους χούλιγκανς. Παγώστε τη σεκάνς, αντικαταστήστε το σλιπάκι με μποξεράκι και πείτε μου τι βλέπετε. Εγώ προσωπικά μόνο κωμωδία αντί για τη σοβαρή κοινωνική καταγγελία της ταινίας. Καλά μπορεί να φανεί και τίποτε άλλο αλλά δεν ενδιαφέρει.

Ο σωλήνας είναι το τίμημα για το μποξεράκι.

Και εδώ επιστρέφουμε στο μεταμοντερνισμό ο οποίος όπως σημείωσα έκανε να σπάσει κάτι μέσα μου. Από το πορνό με γαλλικά και έπειτα ποτέ δεν βρήκα το σημείο εκείνο που η κουλτούρα βάδιζε χέρι χέρι με τον άνθρωπο.

Μέχρι που αποφάσισα εγκταλείποντας την προσπάθεια να κοιμηθώ να κάνω ζάπιν. Νομίζω ότι θυσίασα τις μπαταρίες του ξυπνητηριού για το τηλεκοντρόλ και από τότε είμαι καταδικασμένος να βλέπω τηλεόραση.

Είχε στο ΑΡΤ το Ρακιντζή. Όποιος έχει παρακολουθήσει εκπομπή του Ρακιντζή θα γνωρίζει ότι πάντα τελειώνει με το Δικός σου για πάντα του Ρακιντζή. Πρέπει να είναι ξαδέρφια. Ωστόσο, αυτή τη φορά τελειώνε με το δυσνόητο Για εσένα μου μιλάει ο Πουφ.

Αν και δεν είναι το αγαπημένο μου από το Μιχάλη το άφησα να παίζει. Αφοσιώθηκα στις ενδυματολογικές επιλογές του αγαπημένου τραγουδιστή, στη γλώσσα του σώματος, στην ατμόσφαιρα που προσδίδει στο κλιπ η σκηνοθετική ιδιοφυία του Σάββας Χουλιάρας. Το βαθύ υδαρές άλικο, το σαξόφωνο της κοπέλας θύμιζε Ντέηβιντ Λιντς. Ανασηκώθηκα ελαφρά στο κρεβάτι αναπροσαρμόζοντας μηχανικά το μποξεράκι - οι αυτοματισμοί που ο χρόνος επιφέρει στο βαθύ του κάθισμα της συνήθειας.

Το βίντεο ξεκινά. Ο Μιχάλης μετά από λίγο οδηγεί μια μηχανή μεγάλου κυβισμού. Θυμήθηκα την αντίστοιχη σκηνή από το Χούλιγκανς όπου ο νεαρός γόνος μετά την έκρηξη οργής του οδηγεί τη μηχανή του φορώντας μόνο το σλιπάκι του. Άραγε ένας φόρος τιμής από το μεγάλο καλλιτέχνη στη μεγάλη ταινία ή μήπως μια διεισδυτική ματιά στο ολοκληρωτικό μέλλον που μας επιφυλάσσει η βιομηχανία των μπόξερ;

Ας παρατηρήσουμε το Μιχάλη : ώστε φοράει σνίκερς τα οποία επιδεικνύει με κάθε ευκαιρία. Μπασκετικά δηλαδή. Χμ. Τα παντελόνια του, υπέρ το δέον άνετα. Θα ορκιζόταν κανείς ότι χωράει ένας ακόμη. Σε καμιά περίπτωση δεν τα λες σωλήνες. Θέλει να δείξει κάτι;

Μήπως έχει δει κάποιος την αγάπη μου
πόσο θα ‘θελα να σε ‘χω τώρα πλάι μου

Κάθονται σε ένα τραπέζι με τον Πουφ. Τι πιο φυσιολογικό από το να φας ψάχνοντας την αγάπη σου; Αλλά τι βλέπουμε επάνω στο τραπέζι; Ίχνος από αποφάγια, αντιθέτως μια σειρά από μπιρόνια. Υπάρχει άραγε σερβιτόρος που στα 80s θα μάζευε τα πιάτα τόσο γρήγορα; Όχι. Άρα δεν έφαγε. Ξεροσφύρι Μιχάλη; Μπιρόνια ο ποπ καλλιτέχνης; Αυτός που φοράει τόσο άνετα παντελόνια ώστε μετά σιγουριάς να μπορεί να παρατηρήσει ο αντίστοιχος Δημήτρης Χατζηγεωργίου της Σωβρακολογίας ότι φοράς μποξεράκια από μέσα;

Ας δούμε τη γλώσσα του σώματος. Μονίμως τα πόδια ανοιχτά όταν κάθεται. Όλα υποδεικνούουν ότι είναι άνετος, ότι φοράει μποξεράκι. Και όμως. Αυτή η υπόγεια, η μόλις και μετά βίας διακρινόμενη, φάλτσο φωνή του μαρτυρά ότι κάτι του λείπει.

Μήπως του λείπει η αγάπη του;

Ναι. Αυτή του λείπει. Αλλά εδώ θα τολμήσω να προχωρήσω σε μια αποκωδικοποίηση αιρετική που σίγουρα στα μάτια πολλών αναγνωστριών της Κατερίνας και της Μανίνας θα με μετατρέψει σε υποψήφιο για την πυρά.

Η αγάπη του δεν είναι γυναίκα, όχι, όχι, είναι στην πραγματικότητα ο Σωλήνας!

Ναι, ισχυρίζομαι ότι ο Μιχάλης Ρακιντζής, το πρώτο επιφανές θύμα του μεταμοντερνισμού ο οποίος ανάμεσα σε άλλα επέβαλε σε άτομα που δεν ήταν τόσο δεκτικά για μεγάλες αλλαγές - και όταν μιλάμε για αλλαγές σωβράκου μόνο ένας άνδρας μπορεί να καταλάβει για τι θυσίες μιλάμε - να τις δοκιμάσουν, υπήρξε μέταλλο!

Και όχι μόνο υπήρξε μέταλλο, αλλά πέρα από Γαλλικά με πορνό, Μπαχ με Μπαϊδάκια, γαριδάκια με πάπρικα και παοκ με πάπριτσα, υποχρεώθηκε για τις ανάγκες του γαμωμοντερνισμού να προσπαθήσει να φορέσει το σωλήνα του επάνω από μποξεράκι - τα αποτελέσματα τα βλέπουμε στο κλιπ καθώς αναγκάζεται να κάθεται με τα πόδια ανοιχτά σαν να μην έχει πια τίποτε σημασία, σαν το σημείο εκείνο που αναφωνεί πόσο θα θελα να είμαι κοντά σου να είναι το σημείο που συγκάηκε.

Όταν το κλιπ τελείωσε, όλα πια ήταν καλύτερα μέσα μου. Ο μιχάλης μου έχει μάθει πώς να αντιμετωπίζω το μεταμοντερνισμό. Πρέπει να φιλάς το χέρι που σε ταίζει φτύνοντάς το ταυτόχρονα ενώ εκείνο νομίζει πως το γλείφεις. Ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που κοιμήθηκα ήσυχα, γλιστρώντας μέσα σε ένα σωλήνα και φορώντας το μποξεράκι απέξω. Έτσι είχα φτιάξει τη νυχτικιά του σούπερ ήρωα που εκτός από τα ακούσματά του και τον εαυτό του σέβεται τις επιταγές της μόδας.

Frankly mr. Bill Shankly (a.k.a Kino Runner)