Μια από τις αρχές του καλλιτεχνικού κινήματος είναι να ακολουθείς τη δική σου πορεία. Κάτι τέτοιο πρέπει να έγραψε και ο Edgar Allan Poe στην κριτική του για τη συλλογή διηγημάτων του Nathaniel Hawthorne ‘Twice told tales' όπου ανάμεσα στα άλλα διακρίνει την originality από τη novelty και σφάζει με το γάντι το Nathaniel υποκλινόμενος στη μεγαλοφυία του. Αλλά όλα αυτά δεν είναι παρά λογοτεχνικές έριδες οι οποίες δεν αφορούν κανέναν. Όταν όμως η αρχή παραβιάζεται από εχέφρονα, ευσταλή role models της εποχής μας σίγουρα κάτι τέτοιο θα έχει τον ανάλογο αντίκτυπο στην περίκλειστη κοινωνία μας. Με θλίψη προχτές είδα για ακόμη μία φορά την καινούρια διαφήμιση της Νivea όπου διαπίστωσα α) το καχεκτικό υλικό της σημερινής εθνικής, δηλαδή με το Μάκο, το Λάζαρο και το Σηφάκη πού πας ρε καραμήτρο, β) την αβλεψία των διαφημιστών να μην χρησιμοποιήσουν ποτέ το Ζαγοράκη σε διαφήμιση σαμπουάν και γ) πόσο καλύτερη εποχή ήταν εν τέλει τα 80s...

Το σημείο γ ίσως χρειαστεί περισσότερη ανάλυση, εννοώντας πόθεν το συμπέρασμα για τα 80s? Ολοφάνερο: Ποιος δεν θυμάται τη διαφήμιση του Rexona με τον Νίκο Αναστόπουλο, τον πανμέγιστο αυτό ποδοσφαιριστή που απέδειξε - κ συνεχίζει να αποδεικνύει - ότι πίσω από ένα μεγάλο άντρα κρύβεται ένα μουστάκι και όχι μια γυναίκα?

Πρότυπο ο Νικόλας σε μια εποχή που όπως γράφει και ο Πανούτσος τα πάντα φοριούνταν από πάνω: το axe πάνω από τη μπλούζα - ως το 80 πιστεύαμε ότι βρωμάει η μπλούζα όχι οι μασχάλες, χρειάστηκε ο Δαρβίνος για να δείξει μανιτάρια που φύτρωσαν σε μασχάλες ερασιτεχνών τενιστών και να αθωώσει έτσι τον κροκόδειλο της λακόστ από την κατηγορία που τον βάραινε ότι βρωμούν οι πατούσες του - η ζώνη κατά προτίμηση λευκή πάνω από τις θηλιές του παντελονιού, η ζώνη με σφαίρες - αν τύχαινε να είσαι θρασάς που θέλει μετά να κατηφορίσει σε καμιά ντίσκο - πάνω από τη λευκή ζώνη. Αν και το πιο εντυπωσιακό ήταν το σπασουάρ το οποίο λειτουργόυσε περισσότερο ως passe-partout, μια τόσο μεγάλη ιστορία που αρκεί να γράψουμε ότι προκάλεσε τόση αμηχανία σε όσους ασχολήθηκαν με αυτό ώστε δημιούργησε από super ήρωες, όπως ο superman, μέχρι συγκροτήματα αποτυχημένων starlets όπως οι Hole με εκείνο το πράγμα να πετάει στις συναυλίες σπασουάρ γεμάτο αίμα μιμούμενη τη Donnita Sparks των L7 που έκανε το ίδιο πράγμα με ταμπόν - φυσιολογικότατα θα έλεγα. -Ας σημειωθεί ότι δεν έχω υπόψη μου κάποιον που δέχτηκε σπασουάρ στο κεφάλι με αίματα της Courtney αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτή εμπνεύστηκε να κάνει συγκρότημα από την αντίστοιχη κίνηση της Donnita. Αν περιμέναμε από καλλιτεχνική άμιλλα, χέσε ψηλά και αγνάντευε με το σούργελο.

Αλλά ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα μας το οποίο δεν είναι άλλο από τον Ιζνογκούντ, να θέλεις δηλαδή να γίνεις χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Δεν γίνεται. Εκτός αν το κάνεις συνειδητά. Σαν τον Τάκη Ζαχαράτο. Αλλά και αυτό κατατάσσεται σε μια ιδιότυπη κατηγορία καταστάσεων την οποία ελλείψει άλλων όρων θα ονόμαζα ‘σπασουαρο-διασκέδαση'. Όχι με την πιο πάνω έννοια αλλά εντελώς με την παρετυμολογική της, αυτή του spa και του soir (βράδυ, για όσους δεν ακούνε Δάντη). Δηλαδή το να παρακολουθείς τον Τάκη αντί για τη Ζωζώ είναι σαν να κάνεις σπα το βράδυ με τον τρόπο που το έθεσε ο Έντι Μέρφυ στο Πολυθρόνα για δυο: εμείς όταν θέλουμε τζακούζι κλάνουμε. Οκ δεν μίλαγε για σπα αλλά όλοι πιάνουμε το νόημα.

Αλλά αρκετά με το σπασουαρ, καθώς όλοι βλέπουμε πόσο επικίνδυνη έννοια, πόση τροφή δίνει για σκέψη και περισυλλογή, για ανανέωση της πνευματικής ικμάδας κλπ.

Ας ξαναγυρίσουμε σε αυτό που θέλω να θίξω και που ίσως έχω θίξει και παλιότερα σε βαρυσήμαντο άρθρο μου - τόσο που είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το άρθρο δεν τα έσερνε επειδή το είχα εφοδιάσει με σπασουάρ - αρκετά με αυτή τη λέξη, έγινε η g*** word μου.

Αυτό λοιπόν που θέλω να θίξω είναι ότι οι Clan Of Xymox δεν ξέρω πόσο μεγάλη συγκροτηματάρα είναι πλέον, ξέρω ότι έγιναν Sisters Of Mercy μετά τις δυο πρώτες δισκάρες τους. Οι Frozen Autumn δεν ξέρω πόσο συγκροτηματάρα είναι, ξέρω ότι έγιναν COX όταν οι COX έγιναν SOM - καλά αυτοί ίσως και εξαρχής να ήταν COX. Και για τους frozen δεν με πολυενδιαφέρει γιατί πάντα συμπαθούσα τους Ιταλούς, ειδικά αυτούς οι οποίοι δεν μας δείχνουν τη μάπα τους, όπως ο Kirlian Camera, ο οποίος είναι τόσο γαμάτος που διαβάζει Evola αλλά χρησιμοποιεί αφροαμερικάνα τραγουδίστρια. Αλλά για τους COX με πείραξε γιατί α) είναι Ολλανδοί, δηλαδή εξαρχής ύποπτοι για ΜΗ ανθρώπινη ιδιότητα, β) έφαγα ώρες στα λεξικά να βρω τι σημαίνει Xymox, γ) δεν βρήκα τι σημαίνει xymox.

Αυτό που θέλω να κάνω λιανά είναι ότι όταν λέγεσαι Von και επιλέγεις να διαφημίσεις rexona, όταν αποκτάς τόσους οπαδούς που πλένονται με αυτό - έστω και πάνω από τα γάντια τους, όχι γιατί διάβασαν για εκείνο το στίγμα στο χέρι Macbeth που δεν φεύγει ποτέ ή γιατί άκουσαν εκείνο το haunting του Robert Smith "I will never be clean again" και το πίστεψαν αλλά γιατί όπως είπαμε στα 80s τα πάντα φοριούνταν ή χρησιμοποιούνταν πάνω από κάτι άλλο, άρα αυτομάτως το σαπούνι δεν καθαρίζει το χέρι αλλά το γάντι - όταν έχεις δει το κύρος που έχεις στο πλήθος, δεν θα ενθουσιαστείς όταν δεις τον Moorings να διαφημίζει nivea μαζί με το Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο με τον οποίον άλλωστε υπάρχει κίνδυνος να μπερδευτείς και να καταλήξεις στα μπουζούκια. Παρεμπιπτόντως αυτό το παιδί ο Λάζαρος έχει απίστευτη ακαμψία στο μαλλί του, θα έλεγα ότι πρόκειται για rigor mortis, και όταν λέω ρίγκορ μόρτις δεν εννοώ τη thrash μπάντα αλλά ότι το μαλλί του μοιάζει σαν περούκα.

Κανά δυο σημειώσεις για το τέλος.

Προσπαθώντας τόσοι και τόσοι από εμάς να κάνουμε το μαλλί όπως ο Robert γνωρίζω ότι δοκιμάσαμε τα πάντα. Εγώ μπορώ να μιλήσω μόνο για κλούβια αβγά καθώς είχα τη στοιχειώδη λογική όταν ορκιζόμουν στο όνομα του Robert να εξακολουθώ να τρώω τα φρέσκα -καμιά φορά έτρωγα και τα κλούβια. Γιατί όχι σπασουάρ? Το κοίταξα στις εικόνες του google και μου φαίνεται ότι στερεωμένο καλά στο κεφάλι, βαμμένο μαύρο, μπορεί να αποτελέσει μια αρχή γι' αυτό που αποτελεί μαλλί Smith.

Ένας φόρος τιμής στις L7 τώρα που η ακράτεια είναι πιθανότερη από τα έμμηνα. Στα drums είδα στο wiki ήταν μια Demetra Plakas. Θα το αφήσω στο Λιακό αλλά έχω την αίσθηση ότι δικαιώνεται σιγά σιγά με εκείνη τη ρήση του ότι οι Έλληνες είμαστε γύρω στα 7 δισεκατομμύρια.

Στο κεφάλι του Rotten στο Καραϊσκάκη προσγειώθηκε - το βλέπω καθαρά - σπασουάρ. Δεν μπορούσε να είναι κάτι άλλο - μην ακούω αηδίες για μπουκάλι νερό, ποιος ξέρει τι μας ράντισαν πάλι εκείνο το βράδυ με chemtrails. Ο σωστός μπαχαλάκιας αφού απωθήθηκε από τους οργανωμένους του Σωκράτη - ο οποίος φυσικά ούτε μαλάκας είναι ούτε Ελληνικό κράτος να κάθεται να του καταστρέφουν το γήπεδο κάποιοι άπλυτοι ιδεολόγοι - την ιδεολογία και αν τη φοράς από πάνω, αυτή δεν είναι σπασουάρ αυτή είναι κανονική καπότα - ο σωστός μπαχαλάκιας λοιπόν επέστρεψε για να μπει με εισιτήριο και το απόλυτο όπλο επίθεσης, φορώντας το στο σημείο εκείνο όπου κανείς δεν θα τον έψαχνε.

Και κάτι για το τέλος που με δικαιώνει όσον αφορά την προτίμηση μου στο action sport, δηλαδή στο sport tv : το να παρακολουθείς ρεπορτάζ για τον αγώνα Πανιωνίου- Άρη τον πρώτο που ξεκίνησε με αμιγείς ελληνικές ενδεκάδες από το 1989 υπό τους ήχους του lullaby δεν είναι σουρεαλισμός αλλά απόλυτη αρμονία στη synchronicity: πότε έβγαλαν οι Cure το disintegration είπαμε?

Frankly mr. Bill Shankly (a.k.a Kino Runner)