Θυμάμαι στο Rock FM πριν καμιά δεκαριά χρόνια μετά από μια ώρα τη νύχτα, έπαιζε πολλές φορές μια «κασέτα» όπου κάποια στιγμή κατά τις 3 - 4 ακούγονταν στη σειρά το All My Little Words των Magnetic Fields, το the Night των Morphine, και το Dead Flowers For Alice του Phil Shoenfelt. Απ'τις τελευταίες φορές που το ραδιόφωνο σεβόταν τη νύχτα, τα χρώματα και τις παραξενιές της -τώρα αν ακούσεις με κλειστά τα μάτια έναν σταθμό στο ραδιόφωνο, δεν πρόκειται να καταλάβεις αν είναι πρωί, μεσημέρι ή βράδυ, ένα απρόσωπο αποτέλεσμα για ανθρώπους που τα έχουν μπερδέψει όλα. Τελοσπάντων, μετά από καιρό το υπέροχο σκοτεινό αυτό κομμάτι «ανακαλύφθηκε», σε μια σωτήρια συλλογή του Ποπ+Ροκ (να πω και για τα περιοδικά;), και σιγά σιγά ακούγοντας τη μουσική του τον κατέταξα δίπλα στους γνωστούς θλιμμένους ήρωες των καπνισμένων νυχτών. Στην συναυλία του στο Rodeo δεν είχε λοιπόν να αποδείξει τίποτα, με έκανε πάντως να τον εκτιμήσω για διάφορα μικρά και σημαντικά πράγματα...

Η βραδιά οφείλει την ομορφιά της κατά πολύ και στην πολύ καλή εμφάνιση των Dustbowl που προηγήθηκαν, οι οποίοι έστησαν εντυπωσιακά τα σκηνικά για να εκτυλιχθούν οι βίαιες και ρομαντικές ιστορίες του Shoenfelt και των Southern Cross.

Οι συναυλίες των ημερών, κυρίως των Black Heart Procession και του Bob Dylan δεν άφησαν περιθώρια στην προσέλευση του κόσμου γι'αυτή τη συναυλία. Περίπου 50 άτομα είπαν να δροσιστούν στο Rodeo την Κυριακή το βράδυ, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι όταν οι μουσικοί μπορούν να γεμίζουν ένα χώρο με τη δύναμη των τραγουδιών τους, τα 50 άτομα καταφέρνουν το ίδιο με τις αντιδράσεις τους. Το ρολόι του μαγαζιού αυτού, όπως είναι γνωστό, πάει τουλάχιστον μία, μιάμιση ώρα πίσω, οπότε οι Έλληνες Dustbowl πήραν τη θέση τους στη σκηνή κατά τις 11.  Συγκρότημα που πραγματικά αξίζει να το δει όποιος τολμάει να ονειρευτεί τον ξερό αέρα της ερήμου και τη σκληρή ομορφιά του αμερικάνικου νότου. Χωρίς τη μπάσα φωνή και την εκκεντρική παρουσία του Big George πλέον, οι Dustbowl περπατάνε σε  σκονισμένους rock n roll δρόμους, με δυναμισμό και σιγουριά. Η κιθάρα του Telecaster Nick είναι καθοριστική για τον ήχο τους, που γεμίζει από την pedal steel guitar του John Hardy και το γρήγορο παίξιμο του τραγουδιστή και κιθαρίστα DD Dynamite (βασικά αυτά τα γράφω γιατί δεν κρατιέμαι να αναφέρω αυτά τα ονόματα κάπου στο κείμενο. Οι άλλοι δύο είναι η Lydia και ο Shoeshine Boy). Εκείνο το Lean on me κολλάει για τα καλά στο μυαλό, πολύ ωραίο και το κομμάτι που ερμήνευσε ο Phil Shoenfelt όταν τον προσκάλεσαν στη σκηνή -αφού συμμετέχει και στον τελευταίο δίσκο τους- ένα εκρηκτικό μίγμα απ'το ρυθμό και τη φόρτιση του Johnny Cash και πολλά Waves of Fear από Lou Reed. Ελπίζω απλά να τους πετύχουμε πριν από τίποτα Last Drive κάποτε.

Πολύ Ευρωπαίος για να είναι Αμερικάνος και πολύ διαβασμένος για να μείνει στο post punk παρελθόν του. Επίσης πολύ αντισυμβατικός για να κολλήσει στο λιγοστό κοινό που τον παρακολουθούσε, ή στη ζέστη του μαγαζιού. Έπαιξε 2 ώρες κάνοντας τη χάρη στον κόσμο να βγει για δύο encore, ενώ θυμήθηκε πολλές ωραίες στιγμές της δισκογραφίας του. Τα φωνητικά του στο κομμάτι των Dustbowl είχαν σημαδέψει από νωρίς την ατμόσφαιρα, οι κιθάρες όμως είχαν πλέον σκληρύνει και ταίριαζαν με τη σκοτεινή λογοτεχνική αφοσίωση των ιστοριών του. Εμφατικά θλιμμένες αυτές για την αγάπη απ'το DFfA το Backwood Crucifixion, απόλυτες και απαισιόδοξες αυτές για την κοινωνία και τους σύγχρονους ανθρώπους απ'το νέο Paranoia.com . Νομίζω ότι πρέπει να συνηθίζουμε σιγά σιγά τα συμπονετικά - συμβουλευτικά σχόλια συμπαράστασης των καλλιτεχνών που έρχονται στη χώρα μας για συναυλίες πέρα από τα πάντα χρήσιμα efxaristo και yia mas. Όχι ότι είπε κάτι ιδιαίτερο ο Shoenfelt, αλλά αρχίζω να φαντάζομαι διάφορες σοφίες που μπορεί να ακούσουμε για το χάλι μας. Ο επερχόμενος δίσκος του περιστρέφεται γύρω από τέτοιους προβληματισμούς, με την ποιητική και κάπως ρετρό πάντα  διάσταση που έχουν οι στίχοι του, ενώ ο ήχος του δεν ακούγεται παρά σαν ωμή κατάρα προς όλα αυτά. Προτίμησα τις στιγμές του Darkest Hour και φυσικά του μοναδικού Dead Flowers for Alice, έβλεπες τους πάντες να έχουν σωπάσει, να έχουν μοιραία πιαστεί απ'αυτή τη θλιμμένη μελωδία του βιολιού. Είναι ίσως μια απ'τις στιγμές σε μια συναυλία που δεν ανήκει πουθενά, δεν είναι καν κορύφωσή της, αλλά μια λίγο παραέξω κατάσταση που την περνάει ο καθένας μόνος του και δε χωράει σε setlist ή συγκρίσεις... Ξεχώρισε αμέσως ο new wave ρυθμός στο κομμάτι που ερμήνευσαν από το Golden Vanity του Shoenfelt με τον εκλιπόντα φίλο του Niki Sudden, η συνεργασία τους όπως σχολίασε και ο ίδιος ήταν μοναδική. Δεν ήμουν ποτέ και κανένας φαν των Swell Maps αλλά η φιγούρα του Sudden είναι μοναδική, και το δέσιμο αυτών των δύο έφτιαξε έναν πραγματικά ξεχωριστό και ανισόρροπο δίσκο, ρίξτε του μια ματιά.

Ο κόσμος το χάρηκε, είναι σίγουρο, γιατί όλα ενώθηκαν μεταξύ τους, η διάθεση των Dustbowl, η παρουσία του Shoenfelt, οι αντιδράσεις από κάτω. Απλά απ'τις βραδιές που σου θυμίζουν να μη χάνεις συναυλία αν είναι δυνατόν, όσο κοντά και αν βρίσκονται τα ακούσματά σου, κι όσο νομίζεις ότι απέχει η όρεξή σου. Ακούς ένα τραγούδι και μετά από χρόνια σε οδηγεί σε μια ωραία βραδιά. Πως θα γίνει να μη χάνουμε καμία τέτοια;...