Έφτασα αρκετά αργά στο Gagarin για να προλάβω τους Jaywalkers, αλλά αρκετά νωρίς για να απολαύσω το σύντομο αλλά ζουμερό set των Last Drive. ‘Όπως και εκείνο το Νοέμβριο του '88 που τα δυο συγκροτήματα μοιράστηκαν τη σκηνή του Ρόδον, έτσι και απόψε, 25 χρόνια αργότερα, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε μαζί δυο ονόματα που σημάδεψαν τη νιότη μας. Οι Last Drive μπορεί να έπαιξαν μόνο 45 λεπτά αλλά τα λίγα κομμάτια που έπαιξαν ήταν αρκετά για να κάνουν το κοινό να  νιώσει ότι αυτό δεν ήταν ένα απλό support αλλά δύο γκρουπάρες στην τιμή της μιας. Άλλωστε η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη πριν καν βγουν στη σκηνή. Άψογοι από κάθε άποψη, δεμένοι, ώριμοι και με τραγούδια που μπορούμε κάλλιστα να εξάγουμε και να μειώσουμε το ρημάδι το έλλειμμα.

Οι «εορτάζοντες» της βραδιάς βγήκαν γύρω στις 11:40 για να παίξουν ολόκληρο το κλασικό πια The Days of Wine and Roses στην 30^η επέτειό του. Όμως όπως έκαναν σε όλη την τουρνέ, αντί αυτού έπαιξαν το «Best Of » τους, έναν καταιγισμό από τραγούδια που οι περισσότεροι από το κοινό ξέρουν τον κάθε στίχο απέξω, το κάθε ριφ, το κάθε χτύπημα στα τύμπανα. O Steve Wynn, o Dennis Duck στα ντραμς (ο μόνος μαζί με τον Wynn από την τετράδα του κλασικού πια ντεμπούτου), ο Μark Walton στο μπάσο από τους δυο τελευταίους δίσκους της μπάντας, και στην κιθάρα ο μόνος «νεοσύλλεκτος», ο βιρτουόζος Jason Victor που εδώ και μια δεκαετία περίπου συνοδεύει τον Steve στη σόλο καριέρα του. Eπιστροφή στα παλιά λημέρια για όλους δήλαδη, όπως λέει και το τραγούδι από το Ghost Stories. Οι τέσσερις μουσικοί «ίδρωσαν τη φανέλα» για σχεδόν δυόμισι ώρες κάνοντας κάθε τραγούδι να ακούγεται επίκαιρο παρά το βάρος της νοσταλγίας. Ήταν και η λύσσα του Jason Victor που φάνηκε ότι έχει οικειοποιηθεί τα τραγούδια και πασχίζει να αποδείξει την αγάπη του γι' αυτά, γεμίζοντας επάξια τα παπούτσια των προκατόχων Paul B. Cutler και Karl Precoda.

Η μπάντα από την Καλιφόρνια, και ο Wynn κυρίως, δημιούργησαν τέσσερα άλμπουμ που άντεξαν στο χρόνο. Και άντεξαν επειδή για βάση τους πήραν το σκοτεινό ήχο των Velvet Underground και τον εξέθεσαν σαν βρικόλακα στον ήλιο της Δυτικής Ακτής. Ύστερα ο Wynn «γέμισε» τα τραγούδια με μοναδικούς στίχους που περιγράφουν αλλόκοτους χαρακτήρες σε περίεργες καταστάσεις. Η μετάλλαξη αυτή δεν είχε αντίπαλο, παρότι πολλά συγκροτήματα της εποχής τους γυρόφερναν τον ήχο τους αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να τον πλησιάσουν. Και μέσα σ' αυτά τα τριάντα χρόνια που μεσολάβησαν, ο πάντα χαμογελαστός κύριος Wynn συνήθιζε να μας θυμίζει τα κομμάτια των Dream Syndicate στις σόλο εμφανίσεις του, κρατώντας έτσι τη σπάνια κληρονομιά ζωντανή. 

Και τι τραγούδια: «When You Smile», «Burn», «Τhe Medicine Show», «Still Holding On To You», «Boston», «Forest for the Trees», «Now I Ride Alone», «Daddy's Girl», «Tell Me When It's Over», «Daddy's Girl», «My Old Haunts», «That's What You Always Say», «Τhe Days of Wine and Roses», «Loving the Sinner, Hating the Sin». Όλα αυτά πέρασαν από τα αυτιά μας το βράδυ του Σαββάτου, σαν μια ολόκληρη ζωή σε ήχους. Και όλα τα κομμάτια από τους τέσσερις δίσκους τους να έπαιζαν, πάλι θα ζητούσαμε κι άλλο απ' αυτό το λατρεμένο στην Ελλάδα συγκρότημα. Όταν έκλεισαν το δεύτερο extra long encore με το μακρόσυρτο και υπνωτικό «John Coltrane Stereo Blues», το μόνο που έβλέπες πάνω και κάτω από τη σκηνή ήταν ευτυχισμένα πρόσωπα.

Φίλιππος Χρυσόπουλος