Κοιτώντας το ημερολόγιο του σύγχρονου γότθου η 1^η Νοεμβρίου στοιχειώνει το μεταίχμιο ανάμεσα στην νύχτα του Halloween και την Νυχτα των νεκρών. Πολυφορεμένη βραδιά για διάφορα είδη μουσικής αυτή η νύχτα ήταν στην Αθήνα, μα στο κατώφλι της death disco η επιβλητική και νευρώδης προσέλευση των Ελβετών Beauty of Gemina σίγουρα χάρισε μια ακόμα ορφική  γιορτή. Το συγκρότημα του ευαίσθητου και ευγενή Michael Sele, συνδυάζει εξαιρετικά τον ελβετικό περφεξιονισμό με την τευτονική συντακτική γραφή του gothic rock δίνοντας ελευθεριακό χώρο για αμερικανικές blues  συγχορδίες  και ηλεκτρονικές χορορογραφίες. Εμπειροι πια μετά από μια πλειάδα εξελικτικών μουσικά δίσκων με αποκορύφωμα το 6o φετεινό Ghost Prayers νυμφεύουν τη μελαγχολία και το ρομαντικό πάθος με ενεργειακά live.

Στις 23.00 περίπου κατέλαβαν τη σκηνή τα τρία μέλη της μπάντας και δευτερόλεπτα μετά ακολουθώντας τον floor manager που σηματοδοτούσε με ένα μικρό φακό ένα μονοπάτι αυτοσυγκέντρωσης, ανέβηκε κι ο ευθυτενής, λιπόσαρκος και συνεσταλμένος Michael Sele με τη χαρακτηριστική λευκόξανθη κόμη. Ανετος και  ντυμένος με το μοναδικό δίκουμπο σακάκι που διέθετε μαζί του καθώς η ταχεία τους μετάβαση από την παγωμένη Αγια Πετρούπολη μέσω Ελβετιας στην Αθήνα δεν επέτρεψε χώρο στη βαλίτσα παρά μόνο για το πλούσιο merchandise που έφεραν μαζί τους, άρχισε να σημαδεύει με βήματα το stand του μικροφώνου ενώ τα προηχογραφημένα beat του Intro, που στήριξαν με βάθος ήχου όλη τη συναυλία, έδωσαν τόπο στις κιθαριστικές post punk  παλμικές σαρώσεις  του εναρκτήριου Run Run Run. Με το ξεκίνημα της παρουσία τους η μεταμόρφωση του τραγουδιστή γίνεται άμεσα αντιληπτή με τη φωνή προεξάρχουσα να βαθαίνει το χώρο και να στέκει ψηλά τονίζοντας τις λέξεις, κοιτώντας σχεδόν καθένα από εμάς προσωπικά και μεταφέροντας το μήνυμα τραγουδιών όπως το απόλυτο γοτθικό κομψοτέχνημα This time και το λυτρωτικό στην κοσμοθεωρία του μπιτάτο Kings Μen Come να μας ρουφάει σε ένα μαγευτικό νεφέλωμα χορευτικής τροχιάς. Το κοινό από την αρχή σαφώς ενθουσιώδες αν και μικρό αναλογικά για την ποιότητα της μπάντας, προσαρμόζεται στις θεατρικές κινήσεις του τραγουδιστή που πότε ενδίδει και πότε παραδίδεται στην υπνωτιστική δυναμική της μελωδίας δίνοντας συνεχές χειροκρότημα στα τραγούδια χαρμολύπης, το παιγμένο με ακουστική κιθάρα I Wish You Could Die και το μελαγχολικά βαρύτονο σε clan of xymox–like synth παραφορά Fight Song.

Προσθέτοντας μικρές συστάσεις γνωριμίας με το πρωτόγνωρο για αυτόν ελληνικό κοινό – ο Φώντας θα ναι ευτυχής για το δυσπρόφερτο ελληνικό του όνομα-  ο Michael Sele φορτίζει ολοκληρωτικά τη σκηνή με τα σπουδαία κομμάτια των BOG, κατά σειρά τα Kingdom of Cancer, Suicide landscape, Last night Home και το Dark Rain που εκτελείται σαν καθαρόαιμο swinging blues στα δάση του Νότου με τα κόκκινα φώτα να γράφουν στιγμές αναλαμπών στον ιριδίζοντα τευτονικό σταυρό στο κοστούμι και το δαχτυλίδι νεκροκεφαλής στο δάχτυλο. Ξεχωριστή φωνή και κατα ακολουθία αξέχαστη, παρέχει στo progressive future pop του Rumours στιβαρό αντίβαρο στο πείσμα της κιθάρας και θύμησες Nick Cave στην φόλκ ερωτική εμμονή του Mariannah. Κι όμως αν και οι Beauty of Gemina είναι ουσιαστικά προσωπικό του όχημα, φροντίζει έντιμα να μας συστήνει τον κιθαρίστα Marco Gassner και τα υπόλοιπα μέλη, τον Mac Vinzens στα ντραμς και τον Dave Meir στο μπασο. Η κυρίως συναυλία θα ολοκληρωθεί με το Seven Day Wonder ώσπου το παρατεταμένο χειροκρότημα να τους ξαναφέρει στη σκηνή για  το πρώτο encore με επι-στροφή στο παρελθόν και τα κλασσικά τους gothic anthems, Victims of Love σε μια ερεβώδη σείουσα μανίερα μεγαλείου και The Lonesome Death Of  a Goth DJ που έκανε όλο τον κόσμο να χορέψει παθιασμένα. Θα κλείσουν με το One Million Stars από τον πρόσφατο δίσκο τους χαρίζοντας μια αξέχαστη βραδιά στους πιστούς που λογοδότησαν με τον τραγουδιστή για γρήγορη επανάληψη αυτής της μουσικής συνάθροισης. Βαδίζοντας στα χνάρια της Gemina που έδωσε το όνομα της στο συγκρότημα  και ακόμα επηρρεασμένος από την ένταση των μουσικών φαινομένων της χθεσινής συναυλίας θα αναδείξω τα λόγια του δασκάλου της Πλωτίνου που έστω και μέσω μουσικής εδω ταιριάζουν : ’’I am striving to give back the divine in myself to the divine in the All’’.

Tη συναυλία άνοιξε το ελληνικό dark rock συγκρότημα των Drama Queen, μια σαφώς δεμένη όμάδα μουσικών που ακούγοντας τα  τέσσερα τελευταία τραγούδια της εμφάνισης τους, καθότιν προσήρθα με μικρή καθυστέρηση, μου άφησαν μια αίσθηση παγιωμένης σταθερής εκτελεστικής δομής, δείγμα ομοιογένειας και συμπαγή  ήχο, ατμοσφαιρικό, ενίοτε experimental αλλά καθαρά προσαρμοσμένο στα μέτρα που υπηρετούν. Μέτρια θα έλεγα παρουσία σε ένα live που εξελίχθηκε σε σκοτεινή κορύφωση.

Διονύσης Ρήγας