Το μουσικό rock πείραμα των Crippled Black Phoenix, δεν ήταν ποτέ μυστικό στους φίλους του σκληρού σκοτεινού ήχου. Οι κυκλοφορίες του ιδιότυπου ‘supergroup’, με μέλη από σπουδαία συγκροτήματα διαφορετικών ηχητικών χώρων, έχουν γίνει φύλο και φτερό από ανθρώπους που χωρίς έλεος ανακατεύονται στα διαφορετικά στρώματα ήχων των κομματιών, που παλεύουν να ξεδιαλύνουν την ομίχλη από τις αργόσυρτες βαριές κιθάρες και να αναδείξουν τις μελωδίες ανάμεσα στις progressive δομές των κομματιών, χάνονται και δοξάζουν τις μελαγχολικές επιδράσεις της απογοητευμένης επικής ατμόσφαιρας δεκάλεπτων δημιουργιών. Δεν έχω τα εφόδια για να μπλεχτώ σε συζήτηση για την εξέλιξη του ήχου των Crippled Black Phoenix του κυρίου Justin Greaves, ούτε για το πώς επιδρούν τα πήγαινε-έλα των μουσικών που τους απαρτίζουν κάθε φορά. Προσωπικά, στη συναυλία τους στο Gagarin την Παρασκευή, με τράβηξε το βαρύ ψυχολογικό τίμημα που πληρώνω κάθε φορά που ακούω το No Sadness or Farewell, άλλα διάσπαρτα κομμάτια τους, και κυρίως αυτό που στα αυτιά μου τους κάνει ξεχωριστούς:  Η σιγουριά ότι σε βάζουν σύντομα στο πουθενά και ότι κάπου προς τα εκεί θα πρέπει να αναζητήσεις την κατεύθυνση σχεδόν κάθε κομματιού τους. Η ανεξέλεγκτη ποίηση της μουσικής τους.

Μέσα σε κάτι τέτοια λόγια, συναντάς και τους Afformance, το ελληνικό συγκρότημα που άνοιξε τη βραδιά. Συγκρότημα που δισκογραφικά συστήθηκε πριν 5 χρόνια περίπου, και από τότε μέσα από μετρημένες κυκλοφορίες και περισσότερες συναυλίες, έχουν βρει τη θέση τους στην εκτίμηση του κόσμου που είναι διατεθιμένος να ποδοπατήσει ρεφραίν και μουσικές φόρμες για να βομβαρδιστεί από πιο περίεργες ηχητικές εκρήξεις. Ήχος... κάπου  πιο πέρα από τον ορίζοντα του post rock, προς τη μεριά που οι κιθαριστικές κλιμακώσεις χάνουν το ρόλο του πρωταγωνιστή, μπερδεύονται με δύστροπους ρυθμούς και άκομψες ηλεκτρονικές παρεμβάσεις. Απ’τα αποκλειστικά Instrumental κομμάτια τους θα μου μείνει η ατμόσφαιρα που καταφέρνουν να φτιάχνουν μέσα στον κάθε μικρό χαμό μουσικών πληροφοριών που τα αποτελούν, η ενέργειά τους στη σκηνή και η προσοχή με την οποία τους παρακολουθούν οι παραπάνω από υποψιασμένοι φίλοι τους. Έπαιξαν για κανά μισάωρο αναγκάζοντας λίγο σύντομα τους Crippled Black Phoenix να βάλουν στην άκρη τις μπύρες για το επόμενο δίωρο.

Το Rise Up and Fight είναι πολύ γήινο για να το συνδέσεις με τη μία με τους Pink Floyd, αλλά η ταξιδιάρικη εξωστρέφειά του ήταν ο,τι χρειαζόταν για να ανοίξει τη συναυλία των 7 μουσικών των Crippled Black Phoenix μπροστά στο αρκετά γεμάτο Gagarin. Τρεις κιθάρες, φάτσες που διχάζουν την εικόνα του γκρουπ όσο και οι ετερόκλητες μουσικές κατευθύνσεις τους, συναυλιακή σιγουριά για το ότι η βραδιά θα πήγαινε εκεί που τη θέλουνε.  Το Black Light Generator είναι η φετινή κυκλοφορία τους που καθησυχάζει όσους έχουν αγαπήσει αυτές τις διαφορές στον ήχο τους, και αφορμή για την εμφάνισή τους, αλλά όχι και για το setlist που κινήθηκε σε όλη τη δισκογραφία τους. Αν και όλο αυτό θα μπορούσε να απαρτίζει έναν ακόμα δίσκο τους. Ο κόσμος ήταν έτοιμος να ακολουθεί κάθε τέτοια διαδρομή χειροκροτώντας κάθε κομμάτι στις πρώτες και τελευταίες νότες του, ο Greaves άφησε σιγά σιγά την αρχική σιωπή του και προσπαθούσε να ξεκινήσει μικρούς τρελούς διαλόγους με το κοινό και τον τραγουδιστή Daniel Änghede. Το βαρύ ψυχεδελικό κιθαριστικό ριφ του Jonestown Martin ακούστηκε υπέροχα,ο αμερικάνικος ήχος του Song for the Loved δε συγκίνησε όσο το καταραμένο Fantastic Justice. Η συναυλία των Crippled Black Phoenix είναι σκληρή, ο θόρυβός της ξεπερνά τις λεπτές μελαγχολικές γραμμές που συναντα κανείς στους δίσκους τους, οι ήρωές της είναι τα ηλεκτρισμένα ξεσπάσματα που ξεχωρίζουν πάνω από τις ογκώδεις συνθέσεις και τα μυστήρια των ηχογραφήσεών της. Το μπλουζάκι του τραγουδιστή βέβαια έγραφε Motorhead και όχι Godspeed! You Black Emperor, και ο θρίαμβος της μουσικής τους αποτυπωνόταν στα ενθουσιασμένα απορροφημένα πρόσωπα των φαν τους και όχι στις δικές μου προσμονές. Με έβαλα κανονικά στην άκρη πάντως στην εμπνευσμένη διακευή και επί σκηνής ερμηνεία του Of A Lifetime των Journey από την Daisy Chapman που έδωσε το πιο κλασσικό rock χαστούκι σε όσους είχαν χάσει το δρόμο τόση ώρα στα αμέτρητα παρακλάδια του.

Παρ’όλα αυτά ήμουν σ’αυτούς που δε θέλαν να δεχτούν ότι «ακολουθεί το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς», ενώ το We Forgotten Who We Are έκαναν στα μάτια μου την  ανισόρροπη στροφή των τελευταίων Talk Talk σαν μια αφάνταστα επιδραστική μουσική έμπνευση. Η στιγμή της βραδιάς ήταν βέβαια η άρνηση του κόσμου να σταματήσει να ακολουθεί το chorus του Burnt Reynolds, το πέρα για πέρα αληθινό encore που ακολούθησε, το αληθινό χειροκρότημα και ο ενθουσιασμός της μπάντας για το κοινό που βρήκε άκρη μέσα από το ροκ παραλογισμό της βραδιάς. Οι Crippled Black Phoenix είναι μια διαρκής ανησυχία για το τι μπορεί να σε συνεπάρει στη μουσική, για το που μπορεί να τη φτάσει μια ο,τι να ‘ναι ομάδα μουσικών. Η βεβαιότητα ότι η επόμενη βραδιά τους εδώ αποκλείεται να είναι ίδια.

Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

photos: Δανάη Φωκίου (rockinathens.gr)