Just for the record, κανά δυο βδομάδες πριν, ο Nick ήταν στο φεστιβάλ της Βενετίας, όχι για solo concert αλλά για να παραλάβει το "Gucci Award" για την εξέχουσα προσφορά του στη κινηματογραφική βιομηχανία και κάπως έτσι η αδιαμφησβήτητη story-telling ικανότητά του κατέκτησε έναν ιδαίτερα stylish παγκόσμιο έπαινο. Το σενάριο του βγαίνει εύκολα του Nick, αφού άλλη μια ιστορία με θάνατο, έρωτα, οικογενειακούς δεσμούς, λίγο brutality and a lack of morality (δεν πιστεύω να σας θυμίζει τίποτα?) ετοιμάζεται. Κωμωδία αυτή τη φορά.  Μαύρο, (αυτο)σαρκαστικό, αδιάφορο χιούμορ φαντάζομαι, η ίδια (καταπιεσμένη) διάθεση που έβγαινε στον διάλογο με το κοινό του Λυκαβηττού... Anyone care to direct the "Murder Ballads" now, maybe?

Το θέμα με τον Cave είναι το εξής: ok πάρα πολλοί έχουν παρακαλουθήσει αρκετές (αν όχι όλες) από τις θρυλικές συναυλίες του με Birthday Party και Bad Seeds στα τέλη των 80s/αρχές 90s και όλοι έχουν μια ιστορία να μοιραστούν. Η κυρίαρχη περιγραφική λέξη είναι «λιώμα», τα επιμέρους στοιχεία διάφορα μπαράκια, σοκάκια, σκουπιδοντενεκέδες, εντυπωσιακές πτώσεις στα πατώματα των stages και λοιπών establishments. Δεν ξέρω αν έχει γράψει και τίποτα στίχους με το αίμα του στον ηλεκτρικό... Ο Cave είναι ένας συναυλιακός urban legend. Έχει υπάρξει ένας οριακός, απίστευτος performer. H προηγούμενη εμφάνιση του στην Ελλάδα, και παρθενική, προσωπική μου συναυλιακή Cave live experience, πρίν από 2 χρόνια μαζί με τους Bad Seeds και μετά το κατά γενική εκτίμηση και ομολογία εξαιρετικό "Abbatoir Blues/The Lyre of Orpheus" αν και επιδείκνυε το υψηλότατο καλλιτεχνικό, μουσικό και ερμηνευτικό επίπεδο της μπάντας και του αρχηγού της, χαρακτηρίστηκε και ως συγκρατημένη, υπερβολικά εκλεπτυσμένη ας πούμε. Και τώρα το concept είναι όλα μαυρα και ένα πιάνο... με ουρά?!, θα έλεγε ένας σκεπτικιστής, raising an eyebrow.... Just for the record λοιπόν, αυτό το λιτό και απέριττο, απογυμνωμένο concept δεν είναι ακριβώς αποτέλεσμα ενός Frank Sinatra syndrome. Περισσότερο ένα σχιζοφρενικό crash test του ώριμου, μοναχικού, λυρικού τροβαδούρου με το ψυχασθενές, θανατηφόρο punk παρελθόν του.

Ούτε το εισιτήριο, ούτε ο (τελείως άχρηστος και ανούσιος, όπως αποδείχθηκε τελικά) διαχωρισμός του θεάτρου σε ζώνες, ούτε η βροχή της προηγούμενης μέρας (αν έβρεχε κιόλας ακόμα καλύτερα!), ούτε και αυτός ο σκεπτικισμός εμπόδισε παλιούς και νεώτερους Cave-άδες να προσέλθουν μαζικά στον Λυκαβηττό, όπου έχει γίνει μια από τις καλύτερες συναυλίες Cave&BadSeeds ever το 1990, απ' ο,τι ακούω. Κατά τη διάρκεια της κατανομής του κόσμου στις θέσεις, στη σκηνή βρισκόταν ένα αγοράκι με μια κιθάρα που τραγουδούσε, από την Αυστραλία νομίζω,  στη συνέχεια το τεράστιο πιάνο στη μέση της σκηνής και τα λοιπά όργανα αποκαλύφθηκαν και περί τις 9μιση, almost like an Englishman, Μr Nick Cave and his long-time collaborators and buddies ήταν έτοιμοι για εκκίνηση. Ο Jim Sclavunos έκατσε στα drums, o Martyn Casey πήρε το μπάσο και ο Warren Ellis σήκωσε το βιολί του και γύρισε, φυσικά, την πλάτη του στο κοινό. Μέσα στην απρόσμενα καταιγιστική εισαγωγή, ιαχές και χειροκροτήματα, και με ένα χαριτωμένο ελαφρύ τρέκλισμα εισήλθε και το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μας. Σκούρο κουστούμι, σκούρο πουκάμισο, εμφανέστατη έλλειψη στο μέσο του τριχωτού της κεφαλής και αυτό το απίστευτο μουστάκι σε σχήμα Π που φέρει τελευταία. Αυτά τα πρώτα στιγμιότυπα ήταν σοκαριστικά και απολύτως προσωπικά, όμως. Δηλ, μισό να κλείσω το στόμα και να αρχίσω να σκέφτομαι πάλι.

Το setlist του κυρίου μέρους της συναυλίας ήταν καταπληκτικό, όσο βέβαια κάτι τέτοιο είναι εφικτό όταν πάνω από 20 χρόνια αναγνωρίσιμων και αναγνωρισμένων, λατρεμένων τραγουδιών συρρικνώνονται σε μία διαλογή μιας ντουζίνας κομματιών. "Abbatoir blues", "Red Right Hand", "The Ship Song", "Babe You Turn Me On", η θρυλική "Deanna" η οποία μας συστήθηκε ως ένα κορίτσι που ήξερε ο Nick πριν από πολλά χρόνια back in Australia (really now? Εγώ άλλα ήξερα... μήπως να το πάρω μεταφορικά το εισαγωγικό...?), ένα τραγούδι για έναν άντρα που βασικά θέλει να κοιμηθεί με μια γυναίκα ("Cannibal's Hymn"), a song in which to weep....

Μετά τα πράγματα άρχισαν να αγριεύουν επικίνδυνα... "Tupelo" και άρχιζω να ευγνωμωνώ τον κύριο που με αξίωσε να το ακούσω, η φαντασία μου να οργιάζει αναφορικά με το τι θα ακολουθήσει και τα άκρα μου να πλυμμηρίζουν από εκείνη την tingling sensation, you know... Ακολούθησε η πιο παρανοική punk-cabaret διασκευή του "Henry Lee" σε πλήρη αντιδιαστολή με την επόμενη ήπια, jazzoειδή του "Mercy Seat".

Η μουσική τους δεινότητα σε άφηνε απλά speechless και breathless για μια ακόμα φορά, 4 άτομα επί σκηνής να καταφέρνουν να ακούγονται καλύτερα και να βγάζουν δυνατότερο και πιο γεμάτο ήχο από ορχήστρα ολόκληρη. Sclavunos, well he really knows how to bang the drums! Mε μία τάση προς ευπρόσδεκτη, show-off υπερβολή σε στιγμές, έδινε και το εναρκτήριο "One, two, three, four" στα υπόλοιπα αγόρια. Ο Ellis, ένας τρελλός, ninja βιολιστής στη στέγη, και αυτός με ανανεωμένο look "πυκνό μούσι" να τον φέρνει όλο και πιο κοντά στον paranoid, locust-eating sociopath που ενδεχομένως είναι, έπαιζε το βιολί του με το δοξάρι, με τα δάχτυλα, του έδινε και ελαφρά χτυπηματάκια, έπιασε και ένα άλλο έγχορδο κάποια στιγμή, χάθηκε και στο πάτωμα δημιουργώντας effect για ένα τραγούδι. Highlight της παρουσίας του σαφέστατα το "Weeping Song"... και όμως ήταν βιολί, όχι ηλεκτρική κιθάρα... Ο κύριος Casey, από την άλλη μεριά της σκηνής, η πιο φυσιολογική και διακριτική παρουσία φαινόταν να διάσκεδάζει ιδιαίτερα. Και ο Cave στο πιάνο του. Δεν ξέρω αν ο ιδιοκτήτης του μεγαλοπρεπούς οργάνου θα ήταν ευχαριστημένος με την ελαφριά κακοποίηση που αυτό υπέστη. Στις πιο δυνατές στιγμές χτυπούσε ανελέητα τις συγχορδίες, μετα βίας κρατώντας τον εαυτό του καθισμένο, χτίζοντας μαζί με τους άλλους ένα οργιαστικό πρώτο φινάλε με τα "Jack the Ripper" και "Hiding All Away" ενώ στις γνωστές, emotional μπαλάντες του τα φώτα χαμήλωναν και παρακολουθούσαν να ξεδιπλώνει το ταλέντο του στα πλήκτρα. Πολύ, μα πάρα πολύ επικοινωνιακός δέχτηκε αμέτρητα "Happy Birthday" για τα 49^α γενέθλια που γιόρταζε την Παρασκευή (αν και δεν φαινόταν και τόσο ενθουσιασμένος γι'αυτό), πέταξε πολλές σαρδόνιες, deadly ατάκες και με απαράμιλλο στυλ, λίγο decadent diva, λίγο αντιστάρ, λίγο νάρκισσος (που αν δεν είχα διαβάσει άλλα, θα έλεγα πως ο Cpt Jack Sparrow είναι copycat της κινησιολογίας του) ανταποκρινόταν στις επευφυμίες και ευχαριστούσε τον κόσμο.

Έκανε όμως το λάθος να μας καλέσει να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, να κάνουμε "whatever the fuck we want".  Μάλλον αυτό που θέλαμε ήταν να βρεθούμε όσο πιο κοντά γίνεται, με αποτέλεσμα τα σύνορα των 55, 65 και 75 ευρώ σύντομα να πέσουν και οι καθήμενοι μπροστά από τη σκηνή να εξαφανιστούν μέσα στο κύμα των fans που κατέβαινε αποφασισμένο και παρέμεινε εκεί καθόλο το υπόλοιπο της συναυλίας. Ήταν προκλητικός και ο Nick... εγκατέλειψε τη θέση του και περιφερόταν στην άκρη της σκηνής, gave a few handshakes, picked up a couple of presents (ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο και ένα δαχτυλίδι), άρχισε να παίζει και κιθάρα στο "Rock of Gibraltar". Δεν του πάει καθολου η κιθάρα, πάντως. Φυσικά ξαναβγήκαν (και ξαναβγήκαν) προσφέροντας μας αρκετές εξημερωμένες ερμηνείες στην πλειονότητα τους ("Lime Tree Arbour", "People Ain't no Good", "Love Letter"), μία first-ever ‘n thus a bit fucked up εκτέλεση του "Get Ready For Love" από του τέσσερείς τους, ενώ νομίζω πως και εμείς τα καταφέραμε αρκετά καλά στο χορωδιακό "Oh mamma" του "The Lyre of Orpheus" (εντάξει δεν είμαστε και gospel choir, ίσως ένα "Hey!Ho!" μας έβγαινε καλύτερα). Και η συναυλία σιγά σιγά έφτασε στο τέλος της, γιατί "We' re running fast out of songs" (Ψεύτη!)

Μοναδική βραδιά και συγχωρέστε την έλλειψη περισσότερων λεπτομερειών αλλά το παιχνίδι είχε χαθεί ολοκληρωτικά απο τη μεριά μου. Απίστευτος, τέλειος, μοναδικός, τον αγαπάω truly, madly, deeply. Και τον Ellis, και τον Sclavunos, και τον Casey (good quality bass playing is the basis to everything.) Τι ιστορίες θα έχω όμως εγώ να λέω από τον Cave? "A man who writes stories mostly about men. Sometimes about women. Always about his own obsessions." Οι άντρες τον πάνε και τον νιώθουν. ‘Οσες γυναίκες αγγίζει, τον λατρεύουν. Η θέση του στην λίστα με τις πιο αξιόλογες και αγαπημένες μουσικές φυσιογνωμίες είναι εξασφαλισμένη, όπως μάλλον και η κορυφή της δικής μου φετινής συναυλιακής λίστας. Τις καταχρήσεις δεν φαίνεται να τις έχει παρατήσει πλήρως, είναι in control πάντως, λέει. ‘Οπως φαίνεται να είναι in control του devil inside, τις περισσότερες φορές. But sometimes he just jumps up.

Μαρία Καραγκούνη