Οι Saint Etienne αντανακλούν μια τεχνητή πραγματικότητα στο χώρο που κινούνται. Το σύμπαν τους είναι μια μεγάλη αστική πόλη χωρίς καυσαέρια, με συνεχή ηλιοφάνεια, χρώμα, χαλαρότητα και με ρυμοτομία προαστίων. Το δικό τους Λονδίνο μέσα στο πραγματικό. Η μουσική τους είναι ένα ποπ ολόγραμμα των πιο φωτεινών αναμνήσεων της δεκαετίας του '60 που φωτίζει ανήλιαγα acid house κλαμπ. Είναι ο ήχος της επιθυμίας για λίγη αγάπη και θερμά συναισθήματα ανθρώπων που αγαπάνε να ζουν στην πόλη.  Όχι όμως όπως είναι διαμορφωμένη σαν μαντρί ανθρώπων που  γεννιούνται, πηγαίνουν σχολείο, εκπαιδεύονται και γίνονται στο τέλος παραγωγική τάξη κομμένη και ραμμένη στα μέτρα ενός συστήματος που ποδοπατά κάθε αίσθηση «εκτός πλαισίου και προγράμματος». Είναι μια ήρεμη, αντίρροπη δύναμη, που δεν ζητά συγκρούσεις αλλά ένα νόημα ζωής μέσα από δεδομένο μοντέλο διαβίωσης. Μέχρι την επόμενη μορφή εξέλιξης.

Η μουσική τους είναι γεμάτη εικόνες, παλμό, συναισθήματα και όνειρα. Δεν είναι όμως ένα ποπ σόμα που κάνει τον αστικό πληθυσμό να εκτονώνεται από την πίεση της καθημερινότητάς του.  Αυτό το αναλαμβάνουν οι προγραμματισμένοι ποπ αστέρες κάθε εποχής. Οι Saint Etienne προτιμούν απαρχαιωμένα ποπ μοντέλα που κουβαλάνε ακόμα λίγα πραγματικά αισθήματα και λιγότερο πλαστικό. Έχοντας αυτά υπ' όψη δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε τι ακριβώς παρακολουθήσαμε στην τέταρτη εμφάνισή τους στην πόλη μας.Δεν θα ήταν μια τυπική συναυλία. Τον Δεκέμβρη που μας πέρασε, κυκλοφόρησε το soundtrack  για το ντοκιμαντέρ ''How We Used To Live'', την τέταρτη φιλμική συνεργασία του σκηνοθέτη Paul Κelly με το σχήμα μετά την ''A London Trilogy''

.

Η ταινία  περιγράφει το Λονδίνο από την εποχή της αναδόμησης (1950) μέχρι την αρχή του Θατσερικού καθεστώτος (1980) μέσα από ταινιάκια του BFI (Βρεταννικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου) που για τέσσερα χρόνια έβαζε με επιμέλεια και προσοχή σε σειρά ο σκηνοθέτης, ενώ παράλληλα γραφόταν και η μουσική επένδυση από τον Pete Wiggs. Σε εβδομήντα λεπτά καταγράφονται τριάντα χρόνια ανάπτυξης του Λονδίνου, από ένα μεγάλο αστικό κέντρο σε μια μεγαλούπολη που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος αυτού που ονομάζουμε Δυτικός Κόσμος.Η ταινία έχει νοσταλγικό χαρακτήρα και έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στη συρραφή των φιλμ αρχείου για να βγει μια ταινία με προσωπικότητα και δυνατή αφηγηματικά. Η επιτυχία της επίσης έγκειται στο γεγονός ότι επιχειρήθηκε μια τελείως ρεαλιστική απεικόνιση, χωρίς ωραιοποιήσεις, που προκαλεί σκέψεις και συναισθήματα στον θεατή και κατά τη διάρκεια αλλά και μετά από την παρακολούθηση της.

Στο πρώτο μέρος λοιπόν είδαμε την ταινία και ακούσαμε ζωντανά την εκτέλεση του soundtrack από τους τρεις Saint Etienne παρέα με πέντε ακόμα μουσικούς. Ένα έργο με εικοσιένα πρωτότυπες συνθέσεις συν το ''Ready Or Not''- που υπήρχε στο προσωπικό άλμπουμ της Sarah Cracknell ''Lipslide'' (1997)– οι οποίες κινούνται σε easy listening, ambient, pop και λίγα soul στοιχεία. Είναι τελείως διαφορετικό σε αίσθηση από τις εικόνες της μεγαλούπολης που βλέπαμε στο «πανί». Προδιαθέτει εξοχή και ανοιχτό τοπίο και μόνο στα ρυθμικά μέρη δίνει αυτή την παλιομοδίτικη νοσταλγική αίσθηση της παλιάς πόλης. Όμως αυτή η αντίστιξη κάθε άλλο παρά αταίριαστη φαίνεται όταν παρακολουθούμε την ταινία. Η μουσική του Pete Wiggs και των υπόλοιπων μουσικών που την εκτέλεσαν ζωντανά, είναι ουσιαστικά μια ειλικρινής, συναισθηματική καταγραφή/σχόλιο για την πόλη που τους ανέθρεψε και ακόμα αποτελούν πολίτες της. Και επειδή την ξέρουν καλύτερα από πολλούς, η μουσική αποκτά εγκυρότητα και συντελεί σε μεγάλο βαθμό στην ολοκλήρωση της ταινίας σαν δημιουργία.

Είναι γεγονός όμως ότι κούρασε κάπως το κοινό, όχι γιατί  το όλο εγχείρημα δεν ήταν επιτυχημένο, αλλά γιατί οι ροκ χώροι δεν ενδείκνυνται για τη σωστή παρακολούθηση τέτοιων εκδηλώσεων και η τελική άποψη δυστυχώς περνά και από αυτό τον παράγοντα. Αν φυσικά σταθούμε μόνο σε αυτό που είδαμε και όχι στις συνθήκες, ειλικρινά χάρηκα για αυτή την αναβαθμισμένη δραστηριότητα της αγαπημένης μπάντας.

Το δεύτερο μέρος της εμφάνισής τους ήταν αυτό ακριβώς που μας είχαν ανακοινώσει και κάτι παραπάνω. Ανήγγειλαν  8-9 επιτυχίες ή όχι, της καριέρας τους σαν συμπλήρωμα (επιμένω στη λέξη) στην παρουσίαση της ταινίας, αλλά τελικά  έπαιξαν δέκα και ακούστηκαν καλύτεροι από ποτέ. Ο ήχος μπορεί να ήταν χαμηλός, ειδικά στα πιο ηλεκτρονικά τους (Dj, I've Got Your Music, Tonight, Like A Motorway), αλλά δεν υπήρχε παραμόρφωση και ακούσαμε εξαιρετικές εκτελέσεις και μάλιστα η φωνή της Sarah με τη βοήθεια της Debsey Wykes στα δεύτερα φωνητικά, ακούστηκε καλύτερη από τις προηγούμενες δύο «ψόφιες» συναυλίες. Πολλά «χιτς» έμειναν απέξω (Avenue, Join Our Club, Pale Movie, People Get Real κλπ) αλλά μας φιλοδώρησαν με μια εξαιρετική εκτέλεση του ''Only Love Can Break Your Heart'' και δεν χρειάστηκε να παίξουν τίποτε παραπάνω. Το χαμόγελο και μια εσωτερική ευφορία έμεινε για το υπόλοιπο της νύχτας.

Ήταν σαρανταπέντε λεπτά νοσταλγίας, ρυθμού και κεφιού που ευχαρίστησε τον κόσμο και σίγουρα αν έπαιζαν περισσότερο θα είμαστε και ευτυχείς. Αλλά είχε διευκρινιστεί από πριν, οπότε το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε ένα ανάλογης ποιότητας σετ στο μέλλον με περισσότερη διάρκεια. 

-Setlist----

a. How We Used To Live soundtrack

b. Greatest hits

1. Mario's Cafe
2. I've got Your Music
3. Like A Motorway
4. Tonight
5. You're In A Bad Way
6. Nothing Can Stop Us
7. Dj
8. He's On The Phone
9. Hobart Paving
10. Only Love Can Break Your Heart

Χρήστος Μίχος

St. Etienne Photos: Γιάννης Νέγρης (i-jukebox.gr)