Η ιστορία δε φέρθηκε αχάριστα στο συγκρότημα των Names. Τα πολλά εξαιρετικά κομμάτια τους βρίσκονται σε αμέτρητες δισκοθήκες των φίλων τους διασωσμένα από το ναυάγιο του post punk, οι ίδιοι μπορούν 33 χρόνια μετά να γυρνάνε την Ευρώπη και να μαζεύουν την αγάπη που τους αξίζει για αυτά, να ηχογραφούν και να παίζουν καινούργια τραγούδια. Όπως συμβαίνει και με άλλα παλιά συγκροτήματα της εποχής, που ο,τι μουσική μπόρεσαν να στριμώξουν εκείνα τα 3-4 χρόνια, είναι το διαβατήριό τους στην ‘επιτυχία’ της περίεργης μεσήλικης ροκ ζωή τους δεκαετίες μετά. Εικαστικά κάπως, στο μυαλό μου, όλα αυτά τα live των τελευταίων ετών από τα αρκετά συγκροτήματα του χώρου που επανενώθηκαν και αποφάσισαν να μας επισκεφθούν, είναι ένα γενικό σκοτάδι που διακόπτεται από λίγες μικρές λάμψεις που ανάβουν ξαφνικά για να σβήσουν γρήγορα. Η ίδια πάντα εναρκτήρια φράση που λέει το ενοχικό βλέμμα των μουσικών όταν ανεβαίνουν στη σκηνή, κάτι σαν «την κατανόησή σας παρακαλώ». Έχω πολλά τέτοια να πω, για κάθε ένα από αυτά τα live αλλά παραδέχομαι ότι δεν έχουν νόημα. Τα χρόνια πέρασαν για όλους, εκτός από ο,τι βρίσκεται γραμμένο και αποτυπωμένο σε σωτήριους δίσκους,που ο χρόνος για αυτά σταμάτησε απ’όταν και αποτυπώθηκαν πάνω τους νεανικές εμπνεύσεις.

Το Swimming ήταν αναμφισβήτητα μία από τις κορυφαίες στιγμές του Martin Hannet. Χωρίς να υποτιμώ τις μελωδίες και τη μοναδική ιδιαιτερότητα των κομματιών του, η μίξη του σπουδαίου παραγωγού της Factory είναι από τις πιο αριστουργηματικές δουλειές του. Το αποτέλεσμα δεν περιγράφεται εύκολα, είναι μια απογοητευμένη αίσθηση pop ονείρου, απαλλαγμένη από το αστικό βάρος αντίστοιχων δίσκων της εταιρίας, μια απόμακρη και ζεστή ατμόσφαιρα, απλό μα που σε καμία στιγμή του δε βρίσκεται ούτε ακούγεται συνηθισμένο. Η μουσική των Names δεν ήταν ποτέ κάτι μοντέρνο, ούτε ακολούθησε πιστά τίποτα απ’ότι συνέβαινε γύρω τους εκείνη την περίοδο. Το post punk εγκατέλειπε, οι New Order είχαν αρχίσει να ορίζουν το ύφος των hit που θα ακολουθούσε ο κόσμος, οι Magazine κυκλοφορούσαν τις τελευταίες καλές στιγμές τους, θρυλικά συγκροτήματα της Factory όπως οι Section 25 και οι Cabaret Voltaire πήγαιναν σε κάτι πιο χορευτικό και εύπεπτο. Οι Names αγαπούσαν τις μελωδίες και τους ωραίους στίχους, τους Velvet Underground, το πιάνο, τις πιο ιδιαίτερες συνθέσεις. Το υπέροχο Astronaut, το γνωστό Nightshift, το I wish I could speak your language, το Tokyo Twilight είναι μικρές μεγαλεπίβολες μουσικές στιγμές που δε χώραγαν στην πραγματικότητα σε κανένα ρεύμα της εποχής. Για να φτάσουν στην απόφαση των δύο τελευταίων κυκλοφοριών τους, το Monsters Next Door του 2007 και το Stranger than you, όπου απαλλαγμένοι από ο,τιδήποτε θα μπορούσε να ορίζει τον ήχο τους, φτιάχνουν κομμάτια διαφορετικά μεταξύ τους, που κοιτάνε προς τα πίσω και ξεσηκώνουν  ο,τι κιθαριστικό ύφος πιστεύουν ότι μπορεί να τους εκφράσει.

Το Σάββατο στο Death Disco, το συγκρότημα από το Βέλγιο μάζεψε αρκετό κόσμο, για τον οποίο το παρελθόν των Names ήταν κάτι μοναδικά αγαπημένο και το παρόν μια ενδιαφέρουσα υποσημείωση. Οι μουσικοί τα μετέτρεψαν και τα δύο σε κάτι πολύ πιο όμορφο από αυτό που ορίζει ο κανόνας τέτοιων ανισσοροπιών. Όχι, το σκοτεινό ροκ Lights, ή το επικό με έντονο 90’s alternative ήχο Angel of Death, δεν ταίριαξαν απόλυτα με το νοσταλγικό Life by the Sea και το Shangai Gesture, αλλά παλιά και νέα κομμάτια παίχτηκαν από μουσικούς που δεν τα ξεχώρισαν μεταξύ τους και ανέδειξαν την ανοιχτή ματιά που πάντα είχαν στη μουσική. Ο Sordinia είναι ένας frontman με ενέργεια, τόνιζε τους στίχους με τις κινήσεις του, φανέρωνε συνέχεια τον ενθουσιασμό του που βρισκόταν σε αυτή τη θέση, οι μουσικοί από πίσω του έπαιζαν με πραγματικό ενδιαφέρον να μην πάει τίποτα στραβα. Μην περιμένετε εκπλήξεις από το live των Names το 2015, από το πώς ακούστηκε το ενθουσιώδες Spectators of Life, από το πιο αργό Calcutta που θα μπορούσε να παιχτεί ποτέ, το Astronaut χωρίς τη σπασμένη συναισθηματική φωνή της ηχογραφημένης εκτέλεσης. Υπήρχε συγκίνηση για όλη αυτή τη μουσική, για το ότι υπάρχουν ακόμα αφορμές για να έχει αυτή συνέχεια, μια ατμόσφαιρα ευγνωμοσύνης που δημιούργησε η μπάντα και ο κόσμος για ο,τιδήποτε συνέβαινε εκεί μέσα. Μας άφησαν μετά από κάτι περισσότερο από μια ώρα, όπου δεν είχε καμία προσπάθεια να αναβιωθεί κάτι παλιό, αλλά να παιχτούν όσο καλύτερα γίνεται και να χειροκροτηθούν τόσα όμορφα κομμάτια από τους ανθρώπους που τα έχουν πραγματικά στη ζωή τους.

Η βραδιά ξεκίνησε με την εμφάνιση των βετεράνων της ανεξάρτητης ελληνικής indie σκηνής Next Time Pasions, ένα παλιό ιδιαίτερο ελληνικό συγκρότημα, που δε σταμάτησε να είναι δημιουργικό και ευθύνεται για πολλά ωραία κομμάτια κιθαριστικής ποπ, κοντά στον ήχο της Sarah records και τους Smiths.

Η γλυκά μελωδική ενέργεια των κομματιών του Thinks left on stripes of time δημιούργησε μια ξεχωριστά ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα, έπεισε τον κόσμο να αναβάλλει τις χαιρετούρες και τις συζητήσεις για αργότερα, και να γνωρίσει ή να θυμηθεί τραγούδια όπως το Angel Flower ή το Fly. Η συναισθηματική αξία του ήχου τους αποτυπώνεται σε ένα δίσκο που πρέπει οπωσδήποτε να ψάξετε, και οι ίδιοι να αποφασίσουν να μας βάζουν μέσα σε αυτό πιο συχνά με ζωντανές εμφανίσεις.

Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

Photos: Μαίρη Αυγουστίδη