Η Πλατεία Νερού είναι ένας καλός λόγος για να κατεβαίνει κανείς παραλιακά και να διασκεδάζει όποτε υπάρχει εκδήλωση. Η πρώτη μέρα του φετινού Ejekt στηρίχθηκε πάνω στις γνωστές μπάντες που έρχονται και ξανάρχονται στη χώρα και έχουν γίνει θεσμός συν ένα dj set που πλέον και μόνο στο άκουσμα του όρου λειτουργεί αποτρεπτικά σε μένα και σε δύο καινούριες «εγγραφές».

H Σtella που άνοιξε μέσα στον ήλιο και τη ζέστη έκανε τα αδύνατα δυνατά να δροσίσει τον κόσμο με την πολύ καλή ποπ που παίζει. Βέβαια η προσέλευση ήταν χαμηλή και σίγουρα ήταν η ώρα και η θερμοκρασία που λειτουργούσαν αποτρεπτικά.
Παρ' όλα αυτά η Σtella και ταλαντούχα είναι και στέκεται πολύ καλά στη σκηνή από αυτά που πρόλαβα να δω και τραγούδια έχει για να κάνει το κοινό να τη δεχτεί θετικά. Δεν είναι να την χάνετε και όπου δείτε ότι παίζει ζωντανά καλό είναι να πάτε..

Υπάρχει το στυλ, η εικόνα που είναι αναπόσπαστο μέρος μαζί με τη μουσική αισθητική ενός σχήματος και παίζει βασικό ρόλο για την αποδοχή ή και για τη φήμη του. Είναι γνωστή και σταθερή αξία στην ροκ και ποπ μουσική. Τι γίνεται όμως αν είναι κατακαλόκαιρο και χρειάζεται να βγει κάποιο σχήμα ή μουσικός με τα ρούχα που φορά το χειμώνα γιατί αυτό είναι το στυλ; Ή μέσα στο φως να χρειαστεί να παίξει σκοτεινές, υποχθόνιες μελωδίες και σκληρούς σκοτεινούς ρυθμούς; Ή όπως στην περίπτωση των CRYSTAL CASTLES να κουβαλά και μια παρουσία που είναι σαν να βγήκε από καρτούν, παιδί της νύχτας και των καταχρήσεων έστω και στυλιζαρισμένο.
Τότε υπάρχει ισχυρή αντίθεση αλλά παύει να ισχύει αν η μουσική είναι περισσότερο ισχυρή και κάνει τον κόσμο να συμμετέχει.

Οι CRYSTAL CASTLES δεν έπαιζε να θυσιάσουν το στυλ τους και να βγουν με βερμούδες ή t-shirt και καπέλα για να παίξουν αυτό το χαοτικό, υποχθόνιο, σκοτεινά ονειρικό και άγριο μουσικό τους ύφος. Το σκοτάδι είναι το πεδίο δράσης τους και δεν παίζει κανένα ξημέρωμα ή μεσημέρι να τους κάνει να αλλάξουν για να ισορροπήσουν με τη Φύση. Οπότε εδώ κάνουμε συμβιβασμό έστω και δυσαρεστημένοι με την ώρα εμφάνισης και ξεχνάμε εικόνα και συνθήκες και αφοσιωνόμαστε στη μουσική. Δεδομένου ότι κατέβηκα στο φετινό ejekt μόνο γι' αυτούς, ήθελα ένα show σαν κι αυτά που έβλεπα κατα καιρούς στο YouTube είτε με την πρώην τους (Alice Glass) είτε με τη νυν τραγουδίστρια τους ( Edith Frances). Αυτό που είδα όμως ήταν ένας ορυμαγδός ρυθμών, κακοφωνίας και πόζας. Τρία από τα χαρακτηριστικά του σχήματος που ισοπέδωσαν τα υπόλοιπα σημαντικότερα: ευφορικά ριφφ, nintendo-ειδη εφφέ, η ασίγαστη παθιασμένη φλόγα που εκπέμπει η μουσική τους, η ονειρική αλλά και βαθιά μελαγχολική μελωδική υπόσταση των τραγουδιών τους, η παγωμένη, γοητευτική ρυθμική ντισκοειδή συμμετρία τους και το πάθος για ξέδομα πάνω σε συντρίμμια. Η μουσική των CRYSTAL CASTLES είναι όλη η ηλεκτρονική ευφορία των '90'ς σε κατάσταση πανκ παροξυσμού ή/και δαιμονισμένη από witch haus ξόρκια. Η μουσική τους συνθέτει την άγρια ζωντάνια ή τον ζωντανό εφιάλτη μιας άλλης ηχητικής νεολαίας που δεν κοιμάται ποτέ και μηδενίζεται από το περιβάλλον που ζει.

Αυτό που παρουσίασαν είχε κάποιες αναλαμπές αλλά θάφτηκε κάτω από κακή ισοστάθμιση και την έλλειψη της original Alice. Η Edith παίζει καλά το ρόλο της αλλά είναι ρόλος όχι το αυθεντικό. Το οποίο και πάλι θα συγχωρούσαμε αν ακούγαμε τα φωνητικά σε καλές στάθμες ή όλα τα τρυφερά στοιχεία της μουσικής και τα χαρακτηριστικά κάθε κομματιού και όχι μόνο τη ρυθμική βάση . Που ήταν ας πούμε το εντυπωσιακό ξεκίνημα του ''Wrath Of God'', ή γιατί το ''Baptism'' δεν μας πήρε και μας σήκωσε όπως στα live του You Tube; Που ήταν τα υπνωτικά και τρελλαμένα φωνητικά του ''Untrust Us'' ή ακόμα και η λύσσα του καινούριου τους Concrete; Που ήταν το ποπ παιχνίδι της διασκευής τους ''Not In Love'';
 Έμεινε η εντυπωσιακή ρυθμική ένταση των καινούριων τους ''Fleece'' και ''Enth'' αλλά και λίγο το ''Celestica'' επειδή είναι ποπ έτσι κι αλλιώς.
Ισοπεδωμένη μουσική λοιπόν, κανένας διαχωρισμός, ένας αχταρμάς και κοινό που είμαι σίγουρος ότι δεν τους ήξεραν. Πριν τρία χρόνια θα ''καιγόταν'' οποιοδήποτε κλειστό κλαμπ τους φιλοξενούσε γιατί υπήρχε και κοινό που τους άρεσε.
Στο Ejekt 2016 όμως, τι να πουν οι CRYSTAL CASTLES σε ένα τόσο mainstream κοινό; Πως να επικοινωνήσουν αυτό το κατά κανόνα αντιεμπορικό και ιδιαίτερο μουσικό στυλ στο κοινό που μεγάλωσε, ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά και ήρθε για άλλη μια φορά να παρακολουθήσει και να θυμηθεί τα παλιά με τους JAMES;

Η γενιά που αγαπά τους JAMES ως τώρα μεγάλωσε μαζί με αυτούς που ξενυχτούσαν στα Ελληνάδικα τότε. Ήταν ας πούμε τα indie παιδιά των τελών της δεκαετίας του '90, που τους πήρε το τελευταίο κύμα της Brit pop μαζί τους και ως σήμερα δεν έχουν ξεφύγει από αυτό το είδος.
Το Ejekt είναι το φεστιβάλ τους και σίγουρα όσες φορές και να έρθουν  στη χώρα αυτοί θα είναι εκεί, πιστοί στο ραντεβού. Είναι βέβαια και το σχήμα. Δεν έχουν κάτι κάτι κακό και δεν εχουν προδώσει τις αξίες τους οι JAMES. Ξεκίνησαν με τους THE SMITHS, ήταν πιο επιτυχημένοι εμπορικά από αυτούς και γιγαντώθηκαν ακόμα πιο πολύ μετά το ''Laid'' όταν όλοι τους θεωρούσαν τελειωμένους.

Ζουν ακόμα φτιάχνουν δίσκους που δεν μπορεί κανείς να τους χαρακτηρίσει κακούς και είναι πλέον δημοφιλείς μόνο στην Ελλάδα. Τίποτε αρνητικό έως εδώ. Ίσα ίσα, τα αγαπημένα μας σχήματα θέλουμε να είναι ζωντανά και να δημιουργούν. Εκτός του ότι πλέον οι JAMES είναι βαρετοί πλέον γιατί το στυλ τους αν και αναγνωρίσιμο είναι πλέον αντιδημιουργικό για κάτι εξελιγμένο. Η εμφάνιση τους δεν έκρυβε καμία έκπληξη. Ο Tim Booth απολάμβανε την εμπιστοσύνη και αγάπη του κοινού, το σχήμα έπαιξε σε χαμηλές εντάσεις και χαλαρά και απέδωσε καλύτερα και με πιο πολύ όρεξη τα καινούρια τους τραγούδια παρά τα παλιότερα. Η ατμόσφαιρα ήταν φιλική, δεν έκρυβε ενθουσιασμό αλλά την αίσθηση ότι παίζει μια αγαπημένη μπάντα αυτά που μας αρέσουν όπως τα έχουμε συνηθίσει. Καμία αντίρρηση. Ο ήχος του φεστιβάλ αποδείχθηκε ήταν ρυθμισμένος για αυτούς όπως αποδείχθηκε.

Για τους EDITORS θα σημείωνα τα ίδια με αυτά που σας έγραφα τον Δεκέμβρη του 2015. Η εμφάνισή τους δεν έκρυβε καμία έκπληξη, το σετλιστ είχε μερικές διαφορές αν και ήταν κατά ένα τραγούδι λιγότερο από του Δεκέμβρη. Είχαν ένα καινούριo τραγούδι (The Pulse) και την εξαιρετική ακουστική διασκευή στο ''Dancing In the Dark'' του Bruce Springsteen.
Ο ήχος τους ήταν σε γενικές γραμμές καλός αλλά θαμπός σε σημεία. Όμως δεν αλλοίωνε καθόλου το γεγονός και τη μεγάλη διαφορά από σχήματα όπως οι JAMES ότι η ζωντανή εμπειρία οφείλει να είναι ακριβώς αυτό. Εμπειρία.
Οι EDITORS είναι ένα μεγάλο σχήμα γιατί κατέχει το ταλέντο να καταλαμβάνει σκηνή και καρδιές ακροατών, στις ζωντανές του εμφανίσεις. Τα τραγούδια τoυς παίχτηκαν καλύτερα ζωντανά εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων (A Ton Of Love, Munich, Marching Sugar) αλλά κρατούσαν το ενδιαφέρον αναλλοίωτο.

Έχουν τις δραματικές αλλαγές στα κουπλέ, έχουν δυνατά ρεφρέν, έχουν τον post punk όγκο που φαίνεται να χειρίζονται καλύτερα από κάθε KILLERS γκρουπάκι για μουσική ποπ για μάζες. Τα τραγούδια τους βγάζουν πολύ συναίσθημα και αν το νοιώθετε σημαίνει ότι σας αφορά και ότι το κάνουν πετυχημένα.  
Θα πρέπει να είναι κανείς πεθαμένος συναισθηματικά για να μην δονηθεί  στο ''Papillion'' ή να μην συγκινηθεί και να τραγουδά  το ''Ocean Of Hope''.
Ο Tom Smith είχε την αυτοπεποίθηση αλλά και την σιγουριά της αποδοχής και αυτό του έδινε ώθηση να νοιώθει Βασιλιάς στη σκηνή αλλά όχι με τον εγωιστικό και ματαιόδοξο τρόπο των σταρς. Έδινε πίσω όλη την αγάπη και την εμπιστοσύνη συγκινώντας μας για άλλη μια φορά. Η δύναμη της μουσικής των Editors δεν είχε καμία σχέση με τη muzak των JAMES ή τον  ορυμαγδό των CRYSTAL CASTLES (ζωντανά) γιατί απευθύνεται με τον σωστό τρόπο που αρμόζει σε λάιβ μπάντα στους ακροατές και χωρίς να γίνεται mainstream αποδεικνύει ότι έως τώρα είναι αυτοί που χρειάζεται ένας διοργανωτής για να κάνει καλές συναυλίες.  

Τα κατάφεραν και πάλι οι EDITORS λοιπόν. Μου πλήρωσαν όλα τα σπασμένα (την απογοήτευση από την εμφάνιση των Crystal Castles και τη βαρεμάρα στους James) και με γέμισαν με πολλή θετικότητα.
Εγκατέλειψα το ejekt λίγο μετά χωρίς να δω το dj set. Δεν γνωρίζω αν έγινε πανικός αλλά μου ήταν δύσκολο να αντέξω δύο djs να παίζουν σαν είκοσι χρόνια πριν.
Η προσέλευση ήταν χαμηλότερη αλλά όχι αδικαιολόγητη. Η τόλμη βέβαια αλλά και το κόστος μετάκλησης σχημάτων που θα ενδιέφεραν είναι πλέον μια πολύ δύσκολη υπόθεση αλλά όσο υπάρχουν οι EDITORS και παίζουν έτσι πάλι καλά να λες...

Χρήστος Μίχος

Photos: Θοδωρής Μάρκου