Μήπως αν του δίναμε κι άλλα τσιγάρα θα συνέχιζε ακόμα; Μακάρι να ήταν τόσο απλό μιας και δε νομίζω να υπήρχε κάποιος στο Gagarin το βράδυ της Πέμπτης που να ήθελε να σταματήσει αυτή η βροχή υπέροχων κομματιών από τους σπουδαίους Echo & the Bunnymen. Αυτό ακριβώς ήταν, μια συλλογή με πολλά από τα ακόμα πιο πολλά πανέμορφα κομμάτια που μας έχει χαρίσει το συγκρότημα από το Liverpool, την οποία άνετα θα μπορούσε να έχει φτιάξει ένας φαν και να μεταμορφώθηκε σε σετλιστ συναυλίας. Τη συλλογή όμως που θα έφτιαχνε πλημμυρισμένος από τη μουσική τους, χωρίς ηθικές αναστολές τύπου «και το In The Margins κομματάρα είναι, γιατί να μην το βάλω κι αυτό», και με οδηγό εκείνο το πάθος που στριμωχνόταν μεταξύ της φωνής, της κιθάρας και των τυμπάνων, που έρεε μαζί με την κάθε αποκαλυπτική μελωδία. Με τους Bunnymen γενικά δεν πέφτεις έξω, πολλά από τα όμορφα πράγματα που έγιναν στο live τα ξέρεις και τα περιμένεις. Όπως βέβαια και πριν ακούσω το The Fountain ήξερα τι να περιμένω έχοντας ακούσει το Siberia και το Flowers. Αλλά το group και η παρουσία του μοναδικού McCulloch δε θα μπορούσε παρά να είναι τουλάχιστον αφοπλιστικά ειλικρινής, όπως και η συναυλιακή επιστροφή στο πιο ονειρικό και φλογερό παρελθόν τους...

Η λέξη ταξίδι είναι τελικά η σπουδαιότερη που μπορεί να επιστρατεύσει κανείς για να περιγράψει τη μουσική τους. Το τοπίο σε καθένα από τα εξώφυλλά τους είναι η πρώτη οπτική γωνία για να σταθείς να κοιτάξεις τον κάθε δίσκο, μέχρι να αποδειχτεί ότι είναι απλά η πύλη για μια ιδιαίτερη ρομαντική περιπλάνηση με πολλή φαντασία και ασταμάτητη ένταση. Πόσα είναι τα συγκροτήματα που κοιτάς τη δισκογραφία τους και βλέπεις τέσσερις ή πέντε διαδοχικούς δίσκους που να δίνουν τόσο νόημα σε μια τέτοιου είδους περιγραφή; Θα μου πείτε υπάρχει και το μετά. Αλλά όπως με τους φίλους, οι παλιότεροι είναι και οι καλύτεροι, και στο κάτω κάτω, τα ίδια ακόμα τα μουσικά ταξίδια τους κάποτε τελείωναν, τι να προσάψει κανείς για την πορεία τους σε όλο αυτό τον καιρό;

Με λίγα λόγια, η εξέλιξη στη μουσική, οι δημιουργικές ανησυχίες, η αλλαγή γενικότερα, είναι σημαντικά πράγματα, αλλά όταν βλέπεις μπροστά σου σχεδόν απαράλλαχτη τη μουσική των νεανικών σου χρόνων, δεν έχει τίποτα άλλο σημασία. Η ίδια ακίνητη στάση μπροστά στο μικρόφωνο, ίδιο στυλ, τα τσιγάρα που ανάβουν και σβήνουν αδιάκοπα, τη σιγουριά στην κιθάρα και στον ξερό ήχο των ντραμς. Οι Echo and the Bunnymen ξεκίνησαν το σετ με το δυναμικό Going up για να μην έρθει ποτέ το going down μέχρι που άναψαν τα φώτα μετά από μιάμιση ώρα. Η αρχή ειδικά ήταν ονειρεμένη, με going up, show of strength, rescue, villiers terrace. Ο ήχος πολύ καλός και καθαρός, η παρουσία των πλήκτρων στο Villiers Terrace να εκπληρώνει επιτέλους μια μεγάλη επιθυμία, τα 6 μέλη της μπάντας ελάχιστα πιο μακριά από το «χύμα» του παρελθόντος και λίγο πιο κοντά σε μια «προσεκτική» εμφάνιση. Μέχρι και ο Ian ενδιαφέρθηκε να μας ευχαριστήσει στα Ελληνικά και να ανταλλάξει δυο κουβέντες με όσους ζητούσαν κομμάτια. Τι να ζητήσουν όμως που τα είπαν όλα. Seven Seas, All That Jazz, το συγκλονιστικό the Disease, μας θύμισαν γιατί κομμάτια όπως το All my colours και το Killing Moon είναι και λέγονται χιλιοακουσμένα. Οι τόνοι των μπλε, μωβ χρωμάτων του φωτισμού ταίριαζαν απόλυτα με τα πάντα, και ο κόσμος που είχε σχεδόν γεμίζει το Gagarin όσο πήγαινε και το χαιρόταν περισσότερο. Ήταν να κάθεσαι να χαζεύεις και να τραγουδάς, ενώ όταν δεν τραγουδούσες έμενες με το γνωστό χαζό χαμόγελο που δεν έφευγε με τίποτα.

Τα encore οφείλουν να είναι ένα κλικ πιο εντυπωσιακά από το κυρίως σετ και μετά από τόσα και τέτοια κομμάτια αντε να το καταφέρουν. Η κιθάρα στο Nothing Lasts Forever γέννησε το καταδικασμένα νοσταλγικό συναίσθημα που συνοδεύει τη μελωδία και τους στίχους αυτού του τραγουδιού. Η γνωστή σύνδεση με το Take a walk on the wild side για να ακολουθήσει το πάρτυ του Lips Like Sugar. Όσο για το κλείσιμο -εκείνο το Ocean Rain που είχαν παίξει στο τέλος στη συναυλία του Fuzz με είχε στοιχειώσει- μας χάρισαν απρόσμενα μαζί με μια πετσέτα και κάτι τσιγάρα, μια ακόμα πιο δυναμική εκτέλεση του Do it Clean.

Εσείς οι παλιότεροι ξέρετε καλύτερη εμφάνισή τους στη χώρα μας; Όπως και να ‘ναι, δεν ξέρω τι καλύτερο θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος από τους Bunnymen τόσα χρόνια μετά τα πρώτα τους βήματα, και σίγουρα δεν μπορώ να φανταστώ πόσο άλλο ακόμα γίνεται να μας κάνουν να αγαπήσουμε αυτά τα δισκάκια τους.

Δυστυχώς πρόλαβα τους Rosebleed στο τελευταίο κομμάτι τους, αφού πρώτα άκουσα μερικά ενθουσιώδη σχόλια για την εμφάνισή τους, τα οποία ομολογώ δεν περίμενα. Επιβεβαιώθηκαν όμως από το πολύ ζεστό χειροκρότημα που άκουσα στο τέλος της συναυλίας τους. Εύχομαι να ισορροπήσουν τη μεγάλη και απότομη επιτυχία που έχουν ήδη εισπράξει και να βρει το δρόμο του αυτό το συμπαθητικό και νεανικό γκρουπ και την επόμενη φορά να με κάνουν να χειροκροτήσω κι εγώ έτσι.