Αν υποθέσουμε ότι η Γκαλερί Τέητ είναι ό,τι πιο σικ υπάρχει τότε ευλόγως μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ο άνθρωπος, οι καλύτεροι ανάμεσα μας, το ανώτερο που μπορούν να φτάσουν είναι να εκτεθούν με τη μορφή περιττώματος στις ωοθήκες κουλτούρας που αποτελούν οι προθήκες της. Για τους υπόλοιπους υπάρχει ο Morrissey.

Ας υποθέσουμε ότι ακούς το there is a light that never goes out. Το έχω γράψει, όταν ήμουν νέος και δε γνώριζα την αξία του λιπάσματος, σε κασσέτα – υπήρχαν κασσέτες – σε μια κοπέλα που δεν μου άρεσε. Τόσο. Αλλά δεν έχει σημασία. Δεν το είχα γράψει έχοντας εκείνη στο μυαλό. Όποιος έχει ακούσει τους στίχους, θα καταλάβει ότι δεν μπορείς να τους τραγουδήσεις παρά απευθυνόμενος μόνο σε έναν. Τον ίδιο τον Morrissey. Είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα.

Ας υποθέσουμε ότι θες να κάνεις μια βόλτα στην πόλη. Μια μεγάλη βόλτα στην πόλη. Ότι χρειάζεσαι κάποιον δίπλα σου. This city is buzzing with bastards. Cancer tans and plastic disaster, όπως θα έλεγε ο Cairns.

Βρίθει πολιτισμού, πολιτιστικών μνημείων, πολιτιστικών μελλόντων. Πολιτισμού γενικά. Κάτι λείπει. Tα μάρμαρα.

U took me naïve and ugly into your festering heart

Θες να κάνεις μια βόλτα σε μια πόλη που έχει εκφυλίσει τον ΚΟΚ στη μοναδική ελπίδα συνεννόησης μεταξύ ατόμων που έχουν να μιλήσουν αιώνες. Ένα αυτοκίνητο ανοιχτό στην παραλία. Με μια παρέα που δεν χρειάζεται κανείς τους να μιλάει.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη χαβούζα

Ας υποθέσουμε ότι θες να κάνεις μια άσκοπη βόλτα γνωρίζοντας ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη χαβούζα. Δηλαδή χαμένος χρόνος. Όπως η λογοτεχνία, πρόχειρα έρχεται στο μυαλό. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη χαβούζα. Δεν έχει νόημα. Ποιον θα ήθελες δίπλα σου για παρέα; Δεν έχει σχέση το OST το οποίο μπορεί να επιλέξεις να είναι οι Therapy? ή το I'm deranged. Ποτέ άλλοτε δεν είχε ουδεμία σχέση το OST μια και αυτό που πρόκειται να ζήσεις είναι το There is a light that never goes out. Γιατί η βιωματική διάσταση αυτού του συγκεκριμένου πολιτισμού δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια εξωσωματική εμπειρία.

Τι σημασία έχει αφού όλοι οι δρόμοι; Αλλά ας θυμηθούμε ότι οι καλύτεροι ανάμεσα μας εκτίθενται με τη μορφή σκατών κάπου στην τέητ γκαλερί περιμένοντας να τους φιλήσουν φιλότεχνες μαλακισμένες. Ποιον άλλον θα ήθελες για παρέα σε αυτή τη βόλτα εκτός από τον Morrissey; Σκέψου, αν οι καλύτεροι ημών, γενική διαιρετική μέχρι εκεί που δεν πάει, μέχρι βαθιά μέσα στη φωνή του Morrissey, εκτίθενται με τη μορφή λιπάσματος για τον ιδιαίτερο και δυναμικό πολιτισμό του σημείου εκείνου όπου το μέλλον θα είναι παρόν και κατά συνέπεια θα ισούται με τη γραμμή του ορίζοντα ή το απόλυτο μηδέν ανάλογα από ποια οπτική το δεις, σκέψου λοιπόν αν οι καλύτεροι ημών είναι εκεί σε τι μένει να επιβιβαστούμε εμείς για να κάνουμε τη βόλτα μας με τον Moz, τον μοναδικό που επιμένει να μην εκτίθεται με τη μορφή περιττώματος στα λαμπερά μάτια της υφηλίου.

Ναι, ακριβώς

Mε τη σκουπιδιάρα.

Κανείς δε δίνει σημασία στη σκουπιδιάρα η οποία ωστόσο αποτελεί οπωσδήποτε ένα κεκτημένο αγώνων, ένα κεκτημένο για την απόλυτη υγεία, για το δικαίωμα του καθενός να μπορεί να κινείται μέσα στους δρόμους της πόλης χωρίς να φοβάται για την υγεία του, χωρίς να κατατρύχεται από την έμμονη ιδέα ότι ο τελικός του προορισμός είναι η χαβούζα. Η σκουπιδιάρα είναι το όχημα στο οποίο ο Moz μας καλεί να ανέβουμε μαζί του.

Για να δούμε ανθρώπους, και άλλους ανθρώπους, και ακόμη περισσότερους ανθρώπους, σαν μια τεράστια ανθρωπομάζα κολάζ του υπόλοιπου λιπάσματος που δεν θα εκτεθεί στη γκαλερί αλλά θα το περιμαζέψει η σκουπιδιάρα για να το μεταφέρει στη χαβούζα. Αν βέβαια προλάβει να μη συνθλιβεί από την επελαύνουσα νταλίκα του πολιτισμού ή το διπλό λεωφορείο που βιάζεται να αποτελειώσει μια ακόμη σελίδα γραμμένη με χρυσά γράμματα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Παρ’ όλ’ αυτά ανάμεσα στο φως που περιμένουμε η αλήθεια είναι ότι ο Moz είναι ένα μικρότερο που δεν σβήνει.

Give the memories time to blossom into regret. Όταν συνειδητοποιείς ότι το καλύτερο που μπορείς να υπάρξεις με τη σειρά σου είναι μια συσκευασία τετραπάκ γάλακτος που λήγει μέσα σου τότε συνειδητοποιείς ότι είσαι τυχερός που δίπλα σου στη μεγάλη σου βόλτα στην πόλη με τη σκουπιδιάρα δεν στέκεται καμιά γκόμενα, κανένας γκόμενος, κανένα ουάν νάιτ σταντ καμια παραφθορά δημοσίου χρήματος σε μορφή ανθρώπου αλλά ο Μοζ ο οποίος αποφασίζει / δεν αποφασίζει να παίξει το Νάσιοναλ Φροντ Ντίσκο όχι για κάποιον άλλο λόγο αλλά για να υποδείξει στα υπόλοιπα σκουπίδια που δεν το έχουν καταλάβει ακόμη ότι το να στροβιλίζονται σε ιδεολογικής μορφής ταξικούς αγώνες ισοδυναμεί με την ανακατάταξη στη χαβούζα μιας ήδη προαποφασισμένης πολτοποίησης. Υπάρχει ιστορία του σκουπιδιού, τη διάβασες;

Παρ’ όλ’ αυτά ο Μοζ έχει τη δύναμη να το κάνει.

Γιατί αυτός πρώτος απ’ όλους είπε ότι θα κοιμηθεί όταν θα πεθάνει. Και φυσικά όταν το κάνει δε θα ξυπνήσει σε μια χαβούζα από cancer tans and plastic disaster and N.M.E. και ΑΡΔ αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα που δεν μπορεί να πολτοποιηθεί στα μέτρα και σταθμά που του επιβάλουμε για να πάμε τη βόλτα μαζί του.

Μέχρι τότε ο Μόρισσευ θα κόβει βόλτες στη σκουπιδιάρα, η οποία ανάμεσα σε άλλους σταθμούς στο δρόμο προς τη χαβούζα θα κάνει μια στάση στο Τάε Κβο Ντο ή όπως αλλιώς λέγεται αυτό για να μας φορτώσει.

Γιατί στην τελική, υπάρχουν σκουπίδια που ακούνε Μόρρισσευ και σκουπίδια που δεν ακούνε και ακούνε Παντελίδη.

Και για εκείνα που δεν ακούνε (εκτός του να πάνε να γαμηθούν που είναι μια εγκάρδια ευχή που τους δίνω) τους φυλάσσεται το πιο βαθύ καζάνι στο ράφι του βιβλιοπωλείου με τα έργα τέχνης του Νταν Μπράουν τα οποία δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τα αντίστοιχα που εκτίθενται στη γκαλερί τέητ.

Frankly mr. Bill Shankly (a.k.a Kino Runner)