O Robert Smith δεν είναι απλά ο μεγαλύτερος στιχουργός του μαγικού ρεαλισμού – μπορεί κανείς να καταλάβει τη συγγένειά του με το κίνημα συγκρίνοντας τους τίτλους επί παραδείγματι του σπουδαιότερου έργου του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκέζ και του τραγουδιού που ανοίγει το Pornography – αλλά και ένας φαν assidu των εντυπωσιακών ποδοσφαιρικών κινήσεων.

Για παράδειγμα όλοι αναρωτιούνται πώς ακριβώς εμπνεύστηκε το Disintegration.

Πολλοί ίσως να πιστέψουν ότι είναι το γλυκόπικρο απόσταγμα των ανθρωπίνων σχέσεων που εκχυλίζει από τον υπέρτατο αυτό δίσκο που βγήκε αυτή τη σημαδιακή χρονιά για τα παγκόσμια μουσικά δρώμενα δίπλα σε τίτλους εξίσου ευαίσθητους όπως το Extreme Aggression των Kreator, το Agent Orange των Sodom, το Beneath the Remains των Sepultura, το Alice in Hell των Annihilator και άλλα κεντήματα ευαίσθητων τροβαδούρων, οι οποίοι έχοντας βιώσει τα γλυκά βέλη του έρωτα και την πικρή εμπειρία του να διαπιστώνεις ότι ήταν βουτηγμένα στο δηλητήριο αποφάσισαν να καταγράψουν τις εμπειρίες τους στα λυρικά αυτά όστρακα που κρύβουν διαμάντια πίσω από τη thrash επιθετικότητά τους.

Όχι.

Χωρίς να επικεντρωθώ σε ολόκληρο το Disintegration θα στοχεύσω σε ένα και μόνο τραγούδι. Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να καταλάβουμε σε τι ακριβώς αναφέρεται ο τίτλος.

Disintegration

1989

Σημαδιακό. Κάποιοι θα πιστέψουν ότι έχει να κάνει με το Τείχος ή με κάποιο άλλο minor event όπως η κατάρρευση του κομμουνισμού. Ή ίσως, για να περιοριστούμε τοπικά, στην αποκαθήλωση του μεγάλου μαγίστρου της ελληνικής πολιτικής σκηνής Ανδρέας Παπανδρέου.

Θα διαφωνήσω. Ο Robert Smith είναι, επαναλαμβάνω, ένας μεγάλος λάτρης των εντυπωσιακών ποδοσφαιρικών στιγμών. Το Disintegration τολμώ να πω, αναφέρεται στον εντυπωσιακό πάταγο με τον οποίο κατέρρευσε το οικοδόμημα Κοσκωτά τη μοιραία εκείνη στιγμή που μέσα στα πάμπερς βρέθηκαν αντί για πάνες δεσμίδες χαρτονομισμάτων με το πρόσωπο του Καζιμιέρσκι στα πεντοχίλιαρα.

Αναφέρεται στην παρακμή του Ολυμπιακού Πειραιώς.

Ή μήπως πρέπει να μιλάμε για τον Ολυμπιακό Πόντου;

Όλοι είχαμε μείνει μαλάκες με τον Ντέταρι. Ακόμη και αυτοί που δεν γνώριζαν τι είναι το «Μαγυάρος». Άλλοι κοίταζαν με θαυμασμό τον εκλιπόντα Φούνες με την ατίθαση χαίτη και το πλούσιο ποδοσφαιρικό του ταλέντο ή ανακάλυπταν τον Λωτρεαμόν και τη φεντερμίνη όχι απαραίτητα μέσα από τον Tibet αλλά τον εξίσου επικίνδυνο – ποδοσφαιρικά τουλάχιστον –Ουρουγουανό Ντιέγκο Αγκίρε, το κάλτσουραλ ικούιβαλεντ του Τιμπέτ εδώ που τα λέμε.

Ήταν το 1987 όταν άρχισε;

Όλοι εντυπωσιασμένοι από τη μεταγραφική ενίσχυση του Ολυμπιακού αλλά κανείς, μα κανείς, δεν είχε επικεντρώσει την προσοχή του σε αυτό που έφερε όλη αυτή τη γκαντεμιά στην ομάδα : την – δεν θα εξετάσω εδώ αν ήταν συνομωσία αν και ενδόμυχα το πιστεύω – επέλαση των Ποντίων!

Αντί άλλων παραθέτω τι αγόρασε ο Κωσκωτάς σε δύο μεταγραφικές περιόδους : Χαντζίδης, Μουστακίδης, Νεντίδης, Παχατουρίδης, Τσαλουχίδης, Μολακίδης, Καραταίδης, Σαββίδης, Κωφίδης, Καλταβερίδης και Ταληκριάδης για τον οποίο κανείς δεν γνωρίζει αν προέρχεται από τον Πόντο ή τον Άδη.

Η χορεία αυτή των Ποντίων μου θύμιζε τους The Κόπανους που ποτέ δεν κατόρθωναν να οργανωθούν σωστά με αποτέλεσμα να χάνουμε τις κούπες τη μια μετά την άλλη.

Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η αγγλική φλεγματικότητα που πρέπει να υπάρχει στο Robert πρόσεξε το επίθημα –ίντι στην προφορά των Άγγλων speakers όταν περιέγραφαν αγώνες. Στο τέλος από όλους αυτούς το μόνο που έπαιρνες ήταν όχι κάποιο σπάνιο ποδοσφαιρικό θέαμα αλλά στην καλύτερη ένα indie και στη χειρότερη ένα –ίδι.

( Όπως σημειώνω δεν έχω καταλάβει ακόμη που έγκειται η συνομωσία αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι υπάρχει, QED )

Από εκεί και πέρα όμως δεν μπόρεσε να μου ξεφύγει με μια πρόχειρη ιμπρεσιονιστική ματιά το τραγούδι που αναφέρεται στον πιο χαρακτηριστικό από τους αναφερόμενους (αν αφαιρέσουμε τον Ταληκριάδη για τον οποίο ουδείς γνωρίζει, ούτε ο ίδιος, από πού προέρχεται και αν κρίνουμε και από τις εξόδους του ως τερματοφύλακα ο Ηλίας δεν ήξερε ούτε πού πήγαινε), που δεν είναι φυσικά άλλος από τον

Αγάπιο Καλταβερίδη

Ας σκύψουμε με ενδιαφέρον επάνω από τον παραγνωρισμένο αυτό ποδοσφαιρικό ήρωα που κανένα Μπλεκ δεν θα κάνει κεντρικό πρόσωπο των ιστοριών του και ας δούμε λίγο το βιογραφικό του.

Ήδη από το όνομα φαίνεται το μεγαλείο του ανδρός : Αγάπιος Καλταβερίδης. Θα μπορούσε άραγε το όνομά του να είναι το επίθετό του και το επίθετό του το όνομα; Όχι, θα πει κάποιος, αφού το επίθημα –ίδης δείχνει την καταγωγή του. Τη δείχνει; Παρατηρώντας από πού ήλθε στον Ολυμπιακό ο Αγάπιος βλέπουμε ότι προέρχεται από την Ελβετική Xamax.

Χμ. Άραγε δεν μπορεί κανείς να φανταστεί έναν Πόντιο Ελβετό; Με το όνομα Καλταβερίδης και το επίθετο Αγάπιος. Γιατί όχι; Άρα εξαρχής πρόκειται για μια γοητευτική, κοσμοπολίτικη και μυστηριώδη προσωπικότητα που σαφώς και αποφεύγει αυτό το «μονοχνωτισμό» του αυθεντικού Πόντιου από την Καλαμαριά λόγου χάρη. Μπορεί να φανταστεί κανείς στο Σαν Μονί τον Γιώτη Τσαλουχίδη να ζητά τα πιο ακριβά μπατόν για το πανάκριβο χόμπι του;

Εγώ όχι.

Ενώ τον Αγάπιο Καλταβερίδη; Χαλαρά. Εξοικειωμένος με το κατάλευκο μα πένθιμο τοπίο θα σχίζει με τη χάρη κοσμοπολίτη τις άσπρες σαν τον κώλο της μαϊμούς πίστες χωρίς να ονειρεύεται στο τέλος απαραίτητα την Άντζελα Δημητρίου όπως ο Ισαάκ Μουστακίδης.

Άρα ο Αγάπιος Καλταβερίδης είναι ΤΟ πρότυπο του κοσμοπολίτη Ποντίου, αυτό που οι gender studies των ποντιακών μελετών θα έχουν στο μυαλό τους όταν μιλάνε για έναν του σαλονιού αλλά και του αλωνιού.

Πάμε παρακάτω.

Ο Αγάπιος εντυπωσίασε τον Κοσκωτά παίζοντας στην Xamax. Αντί πολλών θα παραπέμπψω στο άρθρο μου για τον Ronny Moorings και το πώς ακριβώς συνδέεται το σκάουτιν υψηλά αμειβομένων ποδοσφαιριστών με το εμπόριο καταπραϋντικών ή διεγερτικών ουσιών για να διαπιστώσει ο κάθε περίεργος πόσο εύκολα το Xamax γίνεται Xanax. Για τον πλέον δύσπιστο σημειώνω τη συγχρονικότητα χωρίς περαιτέρω σχόλια : η Ξαμάξ ιδρύεται το 1970 ενώ το Alprazolam καταχωρείται ως πατέντα το 1969.

Ναι και οι γάιδαροι δεν πετάνε.

Πάμε τώρα να συνδέσουμε τον Ποντιοελβετό με το εκπληκτικά αρμονικό όνομα με τον τρέχοντα θεό της αρμονίας Robert Smith ( all time ο Μπαχ ).

Εκείνη την εποχή ήταν στη μόδα τα ποδοσφαιρικά χαρτάκια.

Πριν δεις τον ποδοσφαιριστή που είχε πάρει η ομάδα στο γήπεδο, τον έβλεπες στα χαρτάκια. Μάλιστα μερικοί επαναλαμβάνονταν τόσο συχνά που βαριόσουν να τους βλέπεις. Προσωπικά θυμάμαι τον Πατσαβούρα ή Πατσιαβούρα αλλά ίσως να κάνω λάθος, να μου έχει μείνει το όνομα. Θυμάμαι και κάποιους γορίλες που σήμερα θα ονομάζαμε hipsters, αλλά ίσως και αυτούς να τους θυμάμαι γιατί στο δημοτικό δε συνηθίζεται να κυκλοφορούν πολλοί δασύτριχοι – κάποτε συνέλαβαν τον κυλικειάρχη μας γιατί έκανε παράνομο εμπόριο τεστοστερόνης βάζοντας σπάνια χαρτάκια μουσάτων ποδοσφαιριστών μέσα στα σάντουιτς και μας τα πάσαρε έναντι ευροομολόγων. Λεγόταν Θεόδωρος Ζαγορίδης και έλεγε ότι τον ενδιαφέρει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αλλά δεν βλέπει τον τρόπο να εκλεγεί με το συγκεκριμένο επίθετο.

Πλέον πιστεύω ότι τα περισσότερα διπλά, τριπλά κλπ χαρτάκια έδειχναν Πόντιους. Προφανώς γιατί η κλίκα τους ήλεγχε και την Πανίνι η οποία κατά τα άλλα έδειχνε έναν ιππότη. Ο Χάρυ Κλιν ήταν πίσω από την πανίνι, το πραγματικό της όνομα δε ήταν Πανίδη.

Το No good έχει γυριστεί σε αποθήκη στην Καλαμαριά και δείχνει τους Πόντιους του Ολυμπιακού να κάνουν την περίφημη prodigy σβούρα προσπαθώντας να μάθουν το 3-5-2 ανάμεσα σε γκόμενες και κόκα. Κανείς δεν την πετυχαίνει σωστά φυσικά με αποτέλεσμα ο Αλέφαντος να εντυπωσιαστεί από τον Keith Flint ο οποίος αν έρθει Καραϊσκάκη, λέει στον Σωκράτη, θα πέσουν τα τσιμέντα – πράγμα που φαίνεται και στο video clip – γιατί παίζει σωστά το βάθος στην άμυνα. Στη δεύτερη του θητεία στον πάγκο τον Αλέ θα φάει φυσικά η ποντιακή μαφία της ομάδας. Φημολογείται ότι επίκειτο ποντιοποίηση του Κιθ με το όνομα Κιθίκας αλλά δεν πρόλαβε να γίνει γιατί τα πλοκάμια της ήταν παντού.

Ας ηρεμήσουμε όμως.

Ναι η συνομωσία των Ποντίων είναι παντού, πιθανολογώ μάλιστα ότι αν το δημοσιεύσει αυτό ο Μπρέλλας είναι για να σας (μας) πείσει ότι ΔΕΝ είναι οι Πόντιοι πίσω από όλα, μια πεπατημένη βέβαια, που μας δείχνει ότι ακριβώς επειδή θα το δημοσιεύσει λέγεται Μπρελλίδης –το παρελθόν δεν είναι δύσκολο να αποκαλυφθεί, έτσι Κωστίκα;

Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να χάνουμε την ψυχραιμία μας.

Τα χαρτάκια λοιπόν.

Είμαι σίγουρος ότι ο Αγάπιος Καλταβερίδης ήρθε στον Ολυμπιακό. Γιατί είμαι σίγουρος; Για δυο λόγους : (α) γιατί σίγουρα θα τον είχα σε χαρτάκι, (β) για το Pictures of you. Μάλιστα ο (β) ισχύει πολύ περισσότερο.

Θα πρέπει να πω την αλήθεια : ΔΕΝ έχω χαρτάκι με τον Καλταβερίδη ώστε να αποδείξω αυτό που λέω. Ωστόσο είμαι σίγουρος ότι είχα. Γιατί;

Μα πολύ απλά γιατί ο Καλταβερίδης δεν εμφανίστηκε στο γήπεδο ΠΟΤΕ άρα τον θυμάμαι από τα χαρτάκια.

Τον θυμάται κανείς να παίζει; Αναφέρεται ότι έπαιξε σε 18 παιχνίδια αλλά δεν έπεισε. Δεν πείθομαι. Πρόκειται για τη γνωστή ομερτά των Ποντίων. Να μας πείσουν ότι ο Καλταβερίδης είναι άνθρωπος.

Όχι. Η γνώμη μου είναι ότι ο Καλταβερίδης είναι μια ακόμη κατηγορία από τις άπειρες που έχουν αναφερθεί. Ο Καλταβερίδης για την ακρίβεια είναι χαρτάκι που κυκλοφορεί σε μορφή ανθρώπου. Δεν αποκλείω να έχει μια προσωπική ζωή, κάπου βαθιά μέσα στη λίμνη της Βασιλείας όπου επωάζεται το αβγό του Φιδιού. Αλλά σίγουρα δεν είναι ο Αγάπιος Καλταβερίδης ο οποίος εμφανίστηκε στα χαρτιά ως παίχτης του Ολυμπιακού αλλά ένα χαρτί που εμφανίστηκε ως άνθρωπος.

Θυμόμαστε όλοι τους βαλέδες και τους ρηγάδες στην Αλίκη.

Θυμόμαστε όλοι ότι ο Lewis Carroll ήταν ελευθεροτέκτων.

Τα θυμόμαστε.

Και πάμε στο Robert Smith. Ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης κατάλαβε τι εστί Αγάπιος Καλταβερίδης. Μπροστά στο εντυπωσιακό μεταγραφικό παραμύθι του Κοσκωτά ξεχώρισε εύκολα εκείνον που θα έκανε ήρωα στο τραγούδι του Pictures of You.

Δεν χρειάζεται κανείς να δει καν τους στίχους ή τις «στατιστικές» επιδόσεις του Αγάπιου για να καταλάβει ότι το μόνο κοινό σημείο στον οποίο μπορεί κανείς να διακρίνει τον Ποντιοελβετό είναι τα ποδοσφαιρικά χαρτάκια, οι pictures of him.

I've been looking so long at these pictures of you
That I almost believe that they're real
I've been living so long with my pictures of you
That I almost believe that the pictures are all I can feel

Ώστε ο Robert το μόνο που μπορεί να νιώσει είναι οι εικόνες, λογικό μια και ο Αγάπιος ουδέποτε εμφανίζεται μέσα στο γήπεδο. Αναφέρεται ότι ο περίφημος στίχος στο Disintegration It s easier for me to get closer to heaven than ever feel whole again αναφέρεται σε άτομο που εν είδει she sells sea shells είπε απνευστί όλα τα ονόματα των Πόντιων που αγόρασε ο Κοσκωτάς και από τότε έχασε την ικανότητά του να χρησιμοποιεί το –ίδι- με αποτέλεσμα να δημιουργήσει την ηχομιμητική διάσταση της γλώσσας [φ] το φ(ίδι), [απ] το απ(ίδι),[αρχ ]οι ΑΡΔ.

Μεσολαβούν στροφές με τις αμυντικές ικανότητας του Αγάπιου (standing quiet in the rain, running soft through the night, You were stone white, so delicate lost in the cold, You were always so lost in the dark), τις ευγενικές του χορηγίες στους αντίπαλους επιθετικούς (And you finally found all your courage to let it all go), την ανικανότητά του να παίξει σωστά το τεχνητό οφ σάιντ (Hold for the last time then slip away quietly Open my eyes but I never see anything) πασπαλισμένες με ένα quasi ερωτικό τονισμό στη χαμένη ποδοσφαιρική αθωότητα που ήλθε με τον επαγγελματισμό, το στοίχημα και τον Πλατινί.

Ο Robert μάζευε και αυτός χαρτάκια γιατί δεν υπάρχει τίποτε που να κάνουμε χωρίς να το έχει ήδη κάνει, στα χαρτάκια βέβαια κυριαρχούσαν οι Πόντιοι, αλλά αυτός που πραγματικά έκλεβε την παράσταση δεν ήταν άλλος από τον Αγάπιο Καλταβερίδη τον Πόντιο με την χρυσή καρδιά και το άμπαλο ταλέντο που είχε την αξιοπρέπεια να γράψει τη δική του ιστορία στα χαρτιά την ώρα που άλλοι την έγραφαν στα γήπεδα και ο Robert του αφιέρωνε το Pictures of You.

 

Frankly mr. Bill Shankly (a.k.a Kino Runner)