Μέσα στους 10 αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών φυσικά μπαίνει το Within the realm of a dying sun. Θα έμπαινε και μόνο για τον τίτλο του αλλά εντάξει τυχαίνει να είναι και θεϊκός δίσκος. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι πίστευα πάντοτε ότι έχει να κάνει με τον Μεσαίωνα, σαν αισθητική, σαν στίχοι, σαν μουσική αλλά πόσο λάθος ήμουν... Βασικά οι Dead Can Dance ήταν τόσο μπροστά από την εποχή τους ώστε κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο ίδιος ο τίτλος του album τους θα προεξοφλούσε τη rigor mortis του διαφημιστικού ζελέ αλλά ταυτόχρονα θα επισήμαινε και με έξοχο τρόπο ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας εν έτει 2102. Βλέπετε θα ήμουν ακόμη στο σκοτάδι - και όχι εν μέσω του βασιλείου του θνήσκοντος ηλίου - - πόσο καύλα λέξη είναι το θνήσκοντος το αποδεικνύει ότι αυτή η μαλακία η αυτόματη διόρθωση του word το βγάζει λάθος - - μαζί με εξίσου εντυπωσιακές λέξεις όπως μαλάκας, αρχίδια, καύλα, και κατά προτίμηση όσες αρχίζουν από πού - - και όταν λέω που εξαιρούνται οι αντωνυμίες - βλέπετε θα ήμουν ακόμη στο σκοτάδι ΑΝ δεν τύχαινε να βλέπω Champions League...

Δεν μιλάω φυσικά για την απόλυτη ξεφτίλα αυτού του καμπούρη του Γάλλου λεχρίτη κουασιμόδου  - που στήνει ότι στήνεται ο σκατόψυχος υπέρ των Γαλλικών ομάδων και όποιος θυμάται ήταν ο μόνος που είχε το θράσος να πανηγυρίζει στο Χέυζελ - αλλά για την απλή χαρά του να βλέπεις μεγαθήρια - με την έννοια που τους δίνουν οι Celtic frost - όπως η Bayern με την Manchester City να σπαράζονται μεταξύ τους.

Τελοσπάντων, δεν ήταν παρά σε ένα παιχνίδι της Bayern που παρατήρησα τον Diego Contento, έναν Αργεντίνο που ως μόνη του επιτυχία θεωρώ τη σατανική του ομοιότητα με το Χριστόφορο Κοντέτο ή Κοτέντο - αυτό όπως και να το γράψεις η αυτόματη διόρθωση το απορρίπτει - το ιερό αυτό τέρας - με την έννοια των Maiden - της κοσμικής ζωής του πολύπαθου τόπου μας. Πείστηκα αμέσως ότι πρόκειται για το ένα και το αυτό πρόσωπο μια και δεν ήταν μόνο εμφανισιακά η ομοιότητά τους που το μαρτυρούσε, αλλά και το ομόηχο του επιθέτου τους καθώς και το coup de pied τους, του ενός καθώς ξεχορταριάζει τα γήπεδα της Γηραιάς Ηπείρου, του άλλου καθώς κλωτσά τις κοπέλες για να ουρλιάξουν.

Χριστόφορος Κοτέντος

Diego Contento

Τώρα θα αναρωτηθείτε πώς στο διάβολο προέκυψαν οι Dead Can Dance. Οι DCD λοιπόν προέκυψαν γιατί την ώρα που έκανα ζάπινγκ και μετά τον Κοτέτο εμφανιζόταν ο Contento και τανάπαλιν και έκαναν ντουέτο στον αμφιβληστροειδή μου με τον τρόπο που δημιουργούνται οι κινήσεις των κινουμένων σχεδίων ο πιτσαδόρος είχε τη φαεινή ιδέα να με πάρει στο κινητό για να τσεκάρει τη διεύθυνσή μου. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή χάθηκε το σήμα και χάθηκε και η πίτσα.

Εκείνη ακριβώς όμως τη στιγμή έλαμψε η αλήθεια. Κοιτάζοντας ad nauseam τα πρόσωπα του Ιανού ανακάλυψα πως κανείς από τους δυο Κοντέτους δεν έχει αυθύπαρκτη προσωπικότητα, αντίθετα πίσω και από τους δυο δεν κρύβεται άλλος από τον Brendan Perry! Τα 21 χρόνια του ποδοσφαιριστή [...] μαζί με τα 35 του κοσμικού αστέρα κάνουν 56, ο δε Brendan είναι 52. Τα 4 που χάθηκαν στο δρόμο μου κίνησαν υποψίες μήπως και τελικά πίσω από τους δυο ήταν ο Ζάχος Χατζηφωτίου αλλά πείστηκα ότι επρόκειτο για τον Perry αφαιρώντας από τα δίσεκτα του γκόλουμ τα εννιάμερα και την Kate [Perry].

Από εκεί και πέρα δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι άσχετα με την απουσία των DCD από το μουσικό στερέωμα όλα αυτά τα χρόνια το within the realm of a dying sun εξακολουθεί να παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ. Τι άλλο μπορούσε να σημαίνει αυτή η εμφάνιση του Brendan την ώρα ακριβώς που δεν είχα σήμα ώστε να μιλήσω με τον πιτσαδόρο από το γεγονός ότι το within... αναφέρεται στο πρόβλημα που όλοι έχουμε αντιμετωπίσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας, το γαμημένο κινητό να μην έχει σήμα?

Εξ ου και το realm of a dying sun: είναι το βασίλειο της κινητής τηλεφωνίας και το σήμα είναι ο ήλιος του. Εξ ου και αυτός ο Kepler που φυσικά και δεν διατύπωσε πρώτος το ηλιοκεντρικό σύστημα και αργότερα κατηγορήθηκε για μάγισσα αρνούμενος να παραδεχτεί την κοινή, λανθασμένη, άποψη και συνέχισε να πιστεύει ότι για να τα γράψει όλα κάποιος εκεί που δεν πιάνει μελάνι αρκεί να φορέσει τη d square φόρμα με το σήμα για τον που - δεν ήθελα να το βγάλει λάθος η αυτόματη διόρθωση.

Προς τι το anywhere out of this world αν όχι για την απαιτούμενη ισχύ του σήματος το οποίο σαν το ψωμάκι μέσα στο fondue πρέπει να μην χαθεί για να μη μαστιγωθεί από τύψεις η κότα για τις μαλακίες που έχασε την ευκαιρία να κακαρίσει?

Προς τι το windfall αν όχι ένα βωβό - όχι όμως και Μπάμπη - παράπονο για την έλλειψη σήματος σε σημαντικές περιοχές όπως η τουαλέτα ώστε να έχει καθένας την ευκαιρία να διανθίσει τις συζητήσεις του με όμορφα ηχητικά εφέ?

Προς τι το in the wake of adversity αν όχι μια επίκληση στις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, στους σκαπανείς αυτούς του πολιτισμού να βρουν φλέβες σήματος και στα πιο βαθειά κοιτάσματα της ανάγκης ουσιαστικής επικοινωνίας την οποία αναπτύσσει κάθε θηλαστικό σαν μάρσιπο ώστε να έχουν την ευκαιρία και οι άλλοι να εγκυμονήσουν με τις pregnant with meaning σοφίες του?

Προς τι το Xavier με τον απόλυτο στίχο όλων των εποχών Eva bears the stigma of original sin τον οποίο αν αντιπαραβάλλουμε με τη θεωρία του αληθινού πολιτισμού του Baudelaire, ο οποίος ισχυρίζεται ότι δεν βρίσκεται ούτε στο γκάζι ούτε στον ατμό, ούτε στο Morrissey και τα oujia boards του, αλλά στην όσο το δυνατόν περισσότερη μείωση των ιχνών του προπατορικού αμαρτήματος, εύκολα διαπιστώνουμε ότι ο μεγάλος ποιητής δεν είχε σήμα!

Προς τι το dawn of the iconoclast αν όχι μια έμμεση αναφορά σ' εκείνο το κικιρίκου στ' Αγγλικά το οποίο κάνει έναν απλό Έλληνα βλάκα να μεταμορφώνεται σε Άγγλο κόκορα που μαζί με τον ουρανό η φωνή του ηλειρίθιου σκάβει και το γαμω-νευρικό μας σύστημα?

Προς τι το Cantara, αν όχι μια πανούργα double entendre επάνω στη διπλή περσόνα του Brendan Κοντέτου-Κοντεντο αλλά και στην διαβόητη περιοχή-τάφο σήματος Κατάρα από την οποία όλοι κάποτε περάσαμε και δεν είχαμε σήμα?

Προς τι το the summoning of the muse [πολλοί ισχυρίζονται Qs εννοώντας όλες τις καρτοκινητές] αν όχι μια ωδή στην Κινητή Τηλεφωνία εν γένει ως μούσα στιγμών πνευματώδους χιούμορ, αληθινής από καρδιάς επικοινωνίας, αμέτρητων μαγνητοταινιών ηχογραφημένης γλώσσας όπου αυτή αποδεικνύεται πιο κακοποιημένη από ποτέ και εκτίθεται στα βορβορώδη ώτα μη ακουώντων?

Προς τι το Persephone, αν όχι μια αναφορά στον Κέπλερ και το κωδικό του όνομα όταν έγινε μάγισσα, με το gathering of the flowers να μην είναι τίποτε άλλο από τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας οι οποίες γυρνούν γύρω από το ηλιοκεντρικό του σύστημα όπως ακριβώς οι μύγες γύρω από τον τεράστιο κώλο που ο Παζολίνι σκηνοθέτησε κάποτε δίνοντας υπόσταση σ' αυτό το έκανε και η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο?

Εν τέλει και όπως έχει και γράψει και ο Μαο στην τελική από όλο αυτό το βόθρο το μόνο που μένει είναι ο Σπυριδάκης - αιτούμαι άδειας γιατί η οικογένειά μου έχει ζώα - το βλέπω παιδί μου - και η Lisa με τον Brendan.

Συν το γεγονός ότι όταν έψαξα τους στίχους τους στο pure lyrics μου βγήκε διαφήμιση της Vodafone.

Frankly mr. Bill Shankly (a.k.a Kino Runner)