Καλοκαίρι 1996 .Τόπος Δραπετσώνα. Οι Paradise Lost εμφανίζονται για τρίτη φορά μπροστά στο ελληνικό κοινό μέσα σε μια χρονιά. Έρχονται με τον αέρα του Μεσσία και κυριολεκτικά σπέρνουν σε μέρα που ήταν και το μοναδικό metal συγκρότημα. Την ώρα της περίφημης διασκευής walk away (sisters of mercy) ανάβουν τα πρώτα καπνογόνα. O Holmes με το αέρα του απόλυτου Gothic Metal frontman (ψιλοκομμάτια από το ποτό) θέριζε. Όλο το γκρούπ ήταν στo πικ της καριέρας του. Είχαν προηγηθεί οι μυθικές εμφανίσεις στο Ρόδον, που ακόμα συζητιούνται σαν ωραίες αναμνήσεις, ένα οριακό για την καριέρα τους άλμπουμ, που τους εκτόξευσε σε ανώτερο επίπεδο από ένα απλά καλό ατμοσφαιρικό metal συγκρότημα. Στα μάτια ενός 18χρονου φάνταζαν οι απόλυτοι θεοί. Όρεξη, κέφι τρομερή απόδοση, το οριοθέτησαν σαν ένα από τα καλύτερα live για πολλούς. Όσο περνάνε τα χρόνια και απομυθοποιείς πράγματα σού μένει μια ωραία ανάμνηση και παράλληλα μια συγκίνηση όταν ακούς ξανά εκείνη την περίοδο. Σε πολλούς αυτό το διήμερο πέρασαν εικόνες και συναισθήματα που γεννήθηκαν πριν από 15 χρόνια. Και σίγουρα ήταν πολλά. Έμοιαζε σαν διεκπεραίωση, αλλά και πάλι δεν περίμενες και κάτι περισσότερο. Μαζί μας μεγάλωσαν και αυτοί, πλέον έχουν καταθέσει ό,τι είχαν σαν καλλιτέχνες και απλά περιμένεις μερικές εκπλήξεις...

Δεν θυμάμαι και εγώ πόσες φορές έχουν έρθει Ελλάδα, (6 φορές τους έχω δει μονάχα εγώ - υπήρχαν άτομα που φτάσαν στις 14), άλλωστε  οι Έλληνες τους αγαπούν όσο λίγα γκρουπ. Για της φετινές τους εμφανίσεις υπεύθυνη ήταν η επανακυκλοφορία του draconian times. (και μεταξύ μας και μην βγεί παραέξω είναι και λίγο μούφα ο λόγος..............σσσς μην μας ακούσει κανείς.)

Το fuzz και τις δύο μέρες γέμισε, αν και μόνο το Σάββατο ήταν sold out. Ηλικιακά παντού έβλεπες άτομα γύρω στα τριάντα (συν πλην) και ελάχιστη νεολαία.

Παρασκευή φτάσαμε γύρω στις 9:30  και κατευθείαν εξώστη μιας και δεν υπήρχε χώρος κάτω. Στριμωχτήκαμε αλλά έβλεπα τον Greg, αυτό έφτανε. Στο πρώτο μέρος έπαιξαν από την αρχή έως το τέλος το draconian times. Στα δύο encore θυμήθηκαν και κομμάτια super hits από υπόλοιπα αλμπουμ. Θα προτιμούσα βέβαια κανά b-side από τότε. Οι τυχεροί της Παρασκευής είχαν την ευκαιρία να ακούσουν το sweetness (από το seals the sense ep), ένα κομμάτι που ουσιαστικά ήταν ο προπομπός του draconian και έμελλε να αλλάξει μια και καλή την μουσική κατεύθυνση τους. Την πρώτη μέρα δεν έλειψαν λάθη και κάποια φάλτσα από τον Greg. Σίγουρα δεν περιμένεις να έχουν μια απόδοση όπως πριν από 15 χρόνια (και μόνο που το γράφω τρομάζω, σαν εχτές φαίνεται), απλά ήταν αξιοπρεπείς και με το παραπάνω.

Εν αντιθέσει το Σάββατο η απόδοση τους ήταν καλύτερη. Το κυρίως set list ήταν το ίδιο, μόνο που η επιλογή των κομματιών των δύο encore ήταν χειρότερη από την προηγούμενη μέρα. Ο κόσμος φάνηκε να διασκεδάζει περισσότερο και σε κάποιες στιγμές έβλεπες την τάση να χτυπηθούν σαν πιτσιρίκια. Συγκρατημένα πράγματα σε γενικές γραμμές.

Εμφανισιακά με το πέρας τόσων χρόνων έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Στα της μουσικής η φωνή του Holmes ήταν σε πολύ καλά επίπεδα. Δεν βγάζει πλέον τα βαθιά doom death φωνητικά (δεν μπορεί και δεν τον ενδιαφέρει πλέον), αλλά κάτι από Hetfield θυμίζει ακόμα. Ο Greg πρόκειται για θαύμα της φύσης. Όσο μεγαλώνει αυτός ο άνθρωπος έχει περισσότερα μαλλιά. O Aaron έχει φτάσει στο σημείο να ανταγωνίζεται τον Trent. Δεν έχει καμμιά σχέση με την ψιλόλιγνη φιγούρα - Jesus like. Ο μπασίστας Steve παραείναι cool με αυτό το πλατινέ μαλλί.

Η γεύση που έμεινε στο τέλος του διημέρου έμοιαζε σαν μια συνεύρεση παλιόφιλων/συμμαθητών, χαμένων πολύ καιρό. Περάσαμε καλά, αναπολήσαμε, δεν το κάνεις και κάθε μέρα... Ακολουθεί η γνώμη του φίλτατου Lucifer.

 

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011 και ώρα 15:37 ακόμα στο κρεββάτι. Τηλέφωνο...

- "Έλα αγόρι μπλα μπλα, review για το διήμερο μπλα μπλα, έχω μιλήσει με τον Κώστα μπλα μπλα, στείλε μου τα δικά σου και θα συμπληρώσω κι εγώ, το email μου είναι..."

- "OK, OK θα γράψω review..."

Σηκώνομαι... Τελικά πόσες φορές τους έχω δει...; Ψάχνω τα εισιτήρια... '94 Ρόδον, '96 Rock of Gods, '03 Λονδίνο, '07 Gagarin Open Air, '09 Gagarin... Από όλες έχω κάτι να θυμάμαι, όλοκληρο όμως το Draconian Times σε μια βραδιά ήταν δέλεαρ...

Το support δεν κατάφερα να το δω καμία από τις δύο μέρες καθ'ότι την Παρασκευή έφτασα στο Fuzz απευθείας από τη δουλειά, ενώ το Σάββατο δεν μπήκαμε καν στη διαδικασία να πάμε από πιο νωρίς, έστω και από περιέργεια. Γύρω στις 21:30 είχαμε μπει και η αρένα ήταν γεμάτη (το Σάββατο ασφυκτικά, καθώς η συναυλία ήταν sold-out) οπότε βρήκαμε θέσεις στον εξώστη. 21:45 τα παιδιά από το Yorkshire ανεβαίνουν στη σκηνή. Πλήκτρα... Ο πυρετός του Enchantment κυκλοφορεί πλέον στην ατμόσφαιρα του Fuzz. Τα χέρια και οι σφιγμένες γροθιές των πρώτων σειρών της αρένας φαίνονται στα δύο video walls, το κοινό μοιάζει να μπαίνει άμεσα στο πνεύμα της συναυλίας. Μοιραία η συνέχεια είναι προδιαγεγραμμένη. Hallowed Land, The Last Time, Forever Failure και τα κεφάλια των τριαντάρηδων στον εξώστη αρχίζουν το διακριτικό headbanging.

Μετά τα πολυπαιγμένα και άκρως αναγνωρίσιμα πρώτα κομμάτια του album, τα βαριά riffs του Once Solemn βασανίζουν τα ηχεία του venue. Οι μαρτυρίες του εκπροσώπου μου στην αρένα κάνουν λόγο για crowd surfing και moshpiting έως ότου η χαρακτηριστική αρχή του Shadowkings "κατεύνασε" τα πνεύματα...

"A spiral movement, the ultimate mystery"

Έχοντας περάσει το πρώτο μισό του δίσκου, τα λιγότερο δημοφιλή Elusive Cure, Yearn for Change, Hands of Reason, I See your Face και Shades of God στέκονται επάξια σε αυτή τη συναυλία-tribute στο δημοφιλέστερο album τους μέχρι σήμερα. Το Jaded, το οποίο δεν είχε παιχτεί ποτέ ζωντανά στο παρελθόν, έκλεισε και τις δύο μέρες το κυρίως μέρος της συναυλίας. Τα γνωστότερα κομμάτια έδωσαν το έναυσμα για τις όποιες "ακραίες" συμπεριφορές, πήραν το περισσότερο χειροκρότημα, έτσι σε εκείνο το σημείο οι αντιδράσεις του κοινού έμοιαζαν πιο ήπιες καθώς το Draconian Times μας αποχαιρετούσε μαζί με τους Άγγλους. 

Το encore και τις δύο μέρες ξεκίνησε με το Faith Divides Us - Death Unites Us από τον πιο πρόσφατο δίσκο τους. Ακολουθεί τριπλέτα βγαλμένη από την περίοδο '93 - '97 με το True Belief να ακολουθείται από τη στοιχειωτική εισαγωγή των πλήκτρων του One Second το οποίο και ξεσηκώνει το κοινό για ακόμα μία φορά. Πριν προλάβουμε να συνέλθουμε το Say Just Words ολοκληρώνει το encore και μας υπενθυμίζει την αξία και του One Second ως album. Ο Mackintosh και ο Aedy αποχωρίζονται τις πένες τους δωρίζοντάς τες στο κοινό, ο Erlandsson πετάει τις μπαγκέτες του και από τα ηχεία ακούγονται... Metallica...?

Αν πραγματικά έχει τελειώσει εδώ η συναυλία θα πέσει γιούχα...

Ανακουφισμένος τους βλέπω να εμφανίζονται και πάλι και ο πληκτράς τους ξεκινάει την εισαγωγή του... Mr. Crowley (!) του madman Ozzy. Ο Holmes προλογίζει το The Enemy, το οποίο και ξεκινάνε να παίζουν, αλλά ο ίδιος το σταματάει απότομα. Το κοινό απαιτεί το Sweetness και τελικά αυτό το εξαιρετικό b-side από το 1994 κερδίζει μία θέση στο setlist της Παρασκευής. Το τελευταίο κομμάτι αποφασίζεται με δημοψήφισμα δια βοής. Μεταξύ του Eternal και του As I Die επικρατεί το δεύτερο και το κοινό τραγουδάει υπακούοντας στα προστάγματα του Holmes ο οποίος πλέον μοιάζει κουρασμένος. Σχεδόν δύο ώρες μετά οι Paradise Lost αποχωρούν οριστικά δίνοντας μας ραντεβού για το Σάββατο.

Στο setlist του Σαββάτου τη θέση του One Second στο πρώτο encore πήρε το The Enemy από το In Requiem με το One Second να ακούγεται στο δεύτερο encore ενώ στη θέση του Sweetness πήρε το

Ο Nick Holmes ήταν σε καλή κατάσταση φωνητικά, το συγκρότημα έμοιαζε να δίνει ό,τι έχει στη σκηνή αλλά ο ήχος, εκτός των αρκετών προβλημάτων, βρισκόταν και σε πολύ υψηλά επίπεδα δημιουργώντας σε αρκετές περιπτώσεις την αίσθηση θορύβου. Ο νέος drummer Adrian Erlandsson έμοιαζε να έχει δέσει με τα υπόλοιπα μέλη, αλλά μόνο ο χρόνος θα δείξει αν θα αποδειχθεί άξιος αντικαταστάτης, κυρίως, του Lee Morris.

Όσοι παρακολουθούν τις δουλειές του συγκροτήματος γνωρίζουν ότι συνθετικά το δίδυμο Nicκ Holmes και Greg Mackintosh είναι ο πόλος γύρω από τον οποίο κινούνται τα πάντα. Εκτελεστικά τα πράγματα δεν είναι και πολύ διαφορετικά καθώς πέραν των φωνητικών του Holmes, τα riffs του και τα solos του Mackintosh κυριαρχούν. Θα ήταν άδικο να μην αναφερθεί η ενέργεια που έβγαλε στη σκηνή ο έτερος κιθαρίστας Aaron Aedy, κερδίζοντας συχνά πυκνά, τουλάχιστον, την δική μου προσοχή.

Ένα αγαπημένο συγκρότημα του ελληνικού κοινού και ένα album σταθμός της metal μουσικής για τη δεκαετία του '90 ήταν αρκετά ώστε όχι μόνο να δημιουργήσουν ένα διήμερο με αναμνήσεις από την εφηβεία, αλλά τελικά να επισκιάσουν και τον μέτριο ήχο του Fuzz και τα όποια προβλήματα δημιούργησε. Άλλωστε, τις περισσότερες φορές μερικές στιγμές ανατριχίλας κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας είναι αρκετές ώστε να σε αφήσουν με ένα αίσθημα ικανοποίησης στο τέλος της...

Setlist Παρασκευής:

Enchantment

Hallowed Land

The Last Time

Forever Failure

Once Solemn

Shadowkings

Elusive Cure

Yearn For Change

Shades Of God

Hands Of Reason

I See Your Face

Jaded

---

Faith Divides Us - Death Unites Us

True Belief

One Second

Say Just Words

---

Sweetness

As I Die

Πάνος Μπάικας