Δεν έχει τύχει ποτέ να γράψω κριτική για κάποια από τις  συναυλίες που έχω παρευρεθεί. Οταν μου ζητήθηκε προσφάτως να κάνω ένα review για τη συναυλία του Peter Hook, που θα παρουσίαζε το "Unknown pleasures" στο Gagarin, ήταν λες και το κάρμα μου γελούσε κατάμουτρα. Βλέπετε ο πρώτος δίσκος που αγοράσα ποτέ ήταν το 12ιντσο single των Joy Division "She's lost control/Atmosphere". Παρ'ότι δεν είχα ιδέα τι παίζουν, το «παγερό» εξώφυλλο του δίσκου ήταν αρκετό για να μου κινήσει την περιέργεια. Αυτό ήταν. Θυμάμαι πόσο συγκλονισμένη ήμουν από αυτό που άκουγα, σα να είχα μόλις υποστεί επίθεση. Και εν μερει έτσι ήταν. Μια ηχητική επίθεση που έμελλε να άλλαξει τη μέχρι τότε μουσική μου κοσμοθεωρία και να ανακυρήξει τους Joy Division ως το αγαπημένο μου συγκρότημα για πάντα. Να λοιπόν που η πρώτη μου απόπειρα κριτικής με έφερνε αντιμέτωπη με τα πεπραγμένα αυτής της μπάντας...

Η παραφιλολογία που προκάλεσε η εν λόγω συναυλία από την ανακοίνωση της ακόμα δεν είχε προηγούμενο.  Άλλοι την είδαν με συμπάθεια και ανυπομονούσαν να ακούσουν το αριστουργηματικό άλμπουμ live δια χειρός ενός original μέλους των Joy Division, ενώ άλλοι χαρακτήρισαν την πράξη αυτή του Hooky ως ιερόσυλη και «αρπαχτή», στολίζοντας τον ίδιο με διάφορα χαριτωμένα επίθετα.  Προφανώς και ο Peter Hook ήξερε καλά όταν αποφάσισε να περιοδεύσει το εν λόγω concept με το συγκρότημα του "The Light" πόσο καλά θα απέδιδε αυτό οικονομικά, από την άλλη όμως δεν μπορεί κανείς να του αφαιρέσει αυτό το δικαίωμα, εφόσον ο ίδιος υπήρξε μέλος του ιστορικού αυτού σχήματος. Για μένα τα πράγματα ήταν πολύ πιο ξεκάθαρα από την αρχή. Αυτή δεν ήταν μια συναυλία Joy Division, αλλά ένα tribute προς αυτούς, γι'αυτο και οποιαδήποτε προσπάθεια σύγκρισης με τους Joy Division και τον Ian Curtis θα ήταν μάλλον αστεία. Από την άλλη, έχοντας όχι και τόσο καλές αναμνήσεις από παλαιότερες tribute ή revival συναυλίες (δες Doors στο Λυκαβηττό) και έχοντας λίγο στο μυαλό μου τον Peter Hook ως φαφλατά, δεν κρύβω ότι φοβόμουν λίγο για αυτό που επρόκειτο να αντικρύσω.

Έφτασα στο Gagarin στις 22:50 (σ.σ. καταραμένη κίνηση), με αποτέλεσμα να μην προλάβω το εισαγωγικό φιλμάκι για τους Joy Division, αν και φίλοι με διαβεβαίωσαν ότι δεν έχασα και πολλά. Το κοινό, που κατέκλυσε κυριολεκτικά το χώρο, θα μπορούσε να αποτελέσει το τελειότερο δημογραφικό δείγμα ever. Όλοι ήταν εκεί. Ροκάδες, γιάπηδες, γκοθάδες, wannabe μοντέλες, 40αρηδες, 20αρηδες... άπαντες. 

Στις 23:00 ακριβώς τα φώτα έσβησαν υπό τους ήχους του Trans-Europe Express (?) και ο Peter Hook με τους The Light βρίσκονταν επίσημα on stage. Με φόντο το φημισμένο εξώφυλλο του Peter Saville, o Peter Hook πήρε τα πράγματα από την αρχή, παίζοντας το "No Love lost" και άλλα 3 τραγούδια από την πρώιμη φάση των Joy Division (Leaders of Men, Glass, Digital).  Για να είμαι ειλικρινής η αγριοφωνάρα του Hook στην αρχή με ξένισε τόσο, ώστε σχεδόν να ενοχλούμαι. Στη συνέχεια το ξεπέρασα και απλά ευχόμουν να μην κάνει κάτι που θα γελοιοποιούσε την κατάσταση και τον ίδιο, όπως το να μιμηθεί τις κινήσεις του Ian Curtis (κατί για το οποίο σε κάποια φάση φοβήθηκα ιδιαίτερα).

Ευτυχώς ο Hook χωρίς πολύ μπλα μπλα παρέμεινε, όσο μπορούσε, στο ύψος των περιστάσεων, εξαπολύοντας με ακρίβεια το tracklisting του Unknown Pleasures, ενω η μπάντα του εκτελούσε σχεδόν πιστά τη μουσική των original εκτελέσεων, δημιουργώντας αυξανόμενη ευφορία στο κοινό. Τελείωσαν το βασικό σετ με το δημοφιλές (όπως αποδείκτηκε και στη συναυλία) Love will Tear us Apart, εμφανίστηκαν για το αναμενόμενο encore κάνοντας και ένα πέρασμα από το Closer (isolation, 24 Hours),  για να τελειώσουν με το Ceremony (τυχαίο? δε νομίζω), ένα από τα τελευταία κομμάτια που έγραψαν οι Joy Division, που έμελλε να εγκαινιάσει τελικά την καριέρα των New Order.

Ο κόσμος απομακρυνόταν από το Gagarin ευτυχής, ίσως επειδή κατάφερε να πάρει μια γεύση από το μύθο των Joy Division. Η δικια μου γεύση? Ουδέτερη. Δεν μπορώ να πώ ότι υπήρξε κάτι που με ξενέρωσε στη συναυλία, (πέρα από το γεγονός ίσως ότι Hook είχε περισσότερο κρεμασμένο το μπάσο του σαν αξεσουάρ παρά για να παίζει) και σε γενικές γραμμές ήταν μια αξιοπρεπής συναυλία, που όμως δε θα ξανάβλεπα, γιατί δεν μου πρόσθεσε από την άλλη κάτι. Υπήρξαν στιγμές που με παρέσυραν, αλλά αυτό οφείλεται σίγουρα στη δύναμη της μουσικής των Joy Division, που τόσο πιστά και σωστά αποδόθηκε χθες βράδυ. Όσο για τον Hooky, ελπίζω να τα βρει εγκαίρως με τους λοιπούς New Order, πριν προχωρήσει στην αναβίωση και του "Closer". Γιατί τότε θα μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι He lost control!

In brief...

Attendance: Sold out

Διοργάνωση:  Όλα κύλησαν μια χαρά

Διάρκεια: 1 ½  ώρα, παίχτηκαν 22 κομμάτια

Play list: 

αυτή στην Photo δεξιά + Isolation, 24 Hours, Iceage, Ceremony

(σ.σ. το Atmosphere δε θυμάμαι να παίχτηκε)