Οι Red Hot Chili Peppers ζωντανά στην Αθήνα ήταν ένα γεγονός που άργησε, κάτι που έπρεπε να είχε συμβεί πολλά χρόνια πριν και ως συνήθως δύο πράγματα είναι πιθανότερα σ' αυτές τις περιπτώσεις, είτε να τους απομυθοποιήσεις, είτε να τους θεοποιήσεις. Όχι οτι τους αξίζει κάποιος από τους δύο τίτλους, αλλά η μακροχρόνια προσμονή για κάτι σου γίνεται εμμονή, η εμμονή σε κάνει να επιθυμείς περισσότερο αυτό που σου λείπει και γι' αυτό όταν κάποια στιγμή το έχεις πραγματικά στα χέρια σου ή το κρατάς σφιχτά ή το πετάς γιατί δεν άξιζε την προσμονή. Δεν είχα προγραμματίσει να πάω, αλλά αναμεταξύ άλλων μου έγινε πλύση εγκεφάλου από το (ευρηματικότατο) διαφημιστικό σποτάκι που έπαιζε για καιρό, οπότε αφού είχαν τελειώσει τα εισιτήρια για την αρένα, βρέθηκα στις κερκίδες στο 1^ο διάζωμα...

Τραγική επιλογή όπως αποδείχθηκε δυστυχώς, γιατί ενώ όπως πληροφορήθηκα ο ήχος στην αρένα ήταν πολύ καλός, στις κερκίδες ήταν ένα απόλυτο χάλι. Για μένα όταν ξεκινάμε να μιλάμε για μια συναυλία αρχίζουμε από τον ήχο, το οπτικό κομμάτι συμπληρώνει φυσικά αλλά έπεται και οι γενικότερες συνθήκες ολοκληρώνουν τη γεύση που παίρνεις. Αλλά όταν αυτό που ακούς είναι ήχος από χαλασμένο τρανζιστοράκι τι να συζητήσουμε, τζάμπα καίει η λάμπα.

Ή τέλος πάντως όχι εντελώς τζάμπα, ο Anthony Kiedis και ο Flea ήταν εκεί, ο Frusciante ήταν σπίτι του, ένας Klinghoffer που κάποτε ήταν δεύτερος live κιθαρίστας των RHCP έπαιζε κιθάρα καθιστός γιατί είχε σπάσει το πόδι του και ο Chad Smith που με μπερδεύει για το αν παίζει σε λάθος μπάντα ή όχι. Το setlist ήταν το τυπικό που παίζουν στην περιοδεία τους, αναιμικό όμως και με σημαντικές ελλείψεις δυστυχώς. Εντάξει, δε λέω, έπαιξαν σαν επαγγελματίες, ο Flea ως πιο επικοινωνιακός μας έκανε φιλοφρονήσεις που είχαν να κάνουν με τη χώρα μας, μας είπε ότι επιτέλους ήρθαν στην Αθήνα, προς το τέλος είδαμε και ελληνικές σημαίες στη σκηνή και μας χαιρέτησαν ανανεώνοντας το ραντεβού για κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον και παραδέχθηκαν άργησαν πολύ να μας έρθουν.

Ε ψιτ, μάγκες, αλλού αυτά, σ' αυτούς που μασάνε ακόμα κουτόχορτο και που ίσως σας πιστέψουν. Οι RHCP δεν έδωσαν ούτε το 30% αυτού που έδιναν πριν κάποια χρόνια όταν και το ένοιωθαν και το πάλευαν για να εδραιωθούν στην κορυφή. Τώρα απλά είναι κουρασμένοι. Κορεσμένοι όχι ακόμα γιατί οι τελευταίες τους επιτυχίες τους έδωσαν λίγα φτερά ακόμα, αλλά το βλέπω να έρχεται κι αυτό. Σ' ένα γεμάτο Ολυμπιακό στάδιο 2-3 στιγμές θα έλεγα ότι ξεχώρισαν, By the Way, ολίγον Californication, κάτι λιγότερο στο Under the Bridge, αλλά κι αυτά ανολοκλήρωτα, στιγμές μόνο που χάνονταν είτε στον κακό ήχο, είτε στην κονσερβοποιημένη απόδοσή τους. Για να πω την αλήθεια, RHCP live ευχαριστήθηκα περισσότερο στο ραδιόφωνο όταν μποτιλιαρισμένος επί ώρα προσπαθούσα να απομακρυνθώ από το ΟΑΚΑ όπου ο Red FM έπαιζε αποσπάσματα από live των RHCP στο Hyde Park!

Και από διοργάνωση τα πήγαμε περίφημα ε? Πώς είπατε? Ναι, θα τα διαβάσετε δεξιά κι αριστερά, άλλοι τα ζήσατε κι από κοντά. Τα δικά μου νευράκια όμως εξανεμίστηκαν με την έξοδό μου από τη θύρα όπου βρισκόμουν περπατώντας μέσα σε ένα απίστευτο σκουπιδαριό και υπερπηδώντας λόφους από μπουκαλάκια, κουτάκια και ένα σωρό άλλα απορρίμματα. Φίλε συμπολίτη και νεοέλληνα, ναι μεν στο ΟΑΚΑ ποτέ δεν ήταν εύκολο να βρεις κάδο απορριμμάτων τη στιγμή που τον χρειάζεσαι, αλλά αυτό δεν σου δίνει την εύκολη δικαιολογία να πετάς κάτω ότι κρατάς στα χέρια σου. Αυτό το σίχαμα εσύ το προκάλεσες και δε σου φταίει κανένας διοργανωτής, μάθε πρώτα να συμπεριφέρεσαι σαν πολιτισμένος άνθρωπος και μετά φυσικά και μπορείς να απαιτείς καλύτερες συνθήκες από το διοργανωτή ή απ' όποιον άλλον. Μέχρι τότε θα παίρνεις αυτό που σου αξίζει...

Setlist: Monarchy of Roses, Dani California, Can't Stop, Scar Tissue, Look , Strip My Mind, Parallel Universe, I Could Have Lied, The Adventures of Rain Dance Maggie, I Like Dirt, Under the Bridge, Higher Ground, Californication, Goodbye Hooray, By the Way, (encore) Suck My Kiss, Ethiopia, Give It Away