Την Soap&Skin την είχα πλάσει στο μυαλό μου σαν ένα καχεκτικό πλάσμα, γερασμένο από τους αιώνες συμφοράς που είχαν περάσει σαν τυφώνες από πάνω του και αλυσοδεμένο από τον πόνο του στην γη της δυστυχίας. Ίσως παρασύρθηκα από τις ερμητικές απαντήσεις της στους δημοσιογράφους και την ερμήνευσα τόσο λανθασμένα, ίσως παρασύρθηκα και από τους ίδιους τους δημοσιογράφους που την παρουσίαζαν σαν ένα πρώην παιδί/νυν δεσποινίδα-θαύμα με αποτέλεσμα να έχω πολύ υψηλές προσδοκίες. Οπότε κατά βάση μου προκάλεσε έκπληξη την Κυριακή. Και κάποιες στιγμές συγκίνησης, δε λέω, αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς, όχι όσες περίμενα. Με φόντο το grand πιάνο επί σκηνής και το laptop επί του grand πιάνου, η καλοδιατηρημένη φιγούρα της Soap&Skin γλίστρησε αβέβαιη στην σκηνή ενόσω ακουγόταν το εναρκτήριο επιβλητικό Deathmental και σύρθηκε σχεδόν παραπατώντας προς το μικρόφωνο μπροστά από το γεμάτο (με καθήμενους) θεοσκότεινο Gagarin για να πιάσει δουλειά...

Το πρώτο σοκ προήλθε από τα φώτα που έπεσαν πάνω στο (χαριτωμένο) rainbow-ish μπλουζάκι για το οποίο κατηγορώ δημόσια την τρομακτική οικογένεια Kelly βλέποντας πλέον έκδηλη την επιρροή που ασκεί επάνω της (σχεδόν σε όλα τα λάηβ της περιλαμβάνει και από ένα τραγούδι τους, όπως και στην Αθήνα, αλλά μην με ρωτήσετε τίτλο).Κατά δεύτερον σοκαρίστηκα από το πόσο νέα πραγματικά είναι η μικρή Anja, η οποία σύμφωνα με την συμβατική μέθοδο χρονολόγησης έχει σβήσει μόλις εικοσιδύο κεράκια. Αλλά αυτό το κατάλαβα κατά την διάρκεια της συναυλίας, όχι με την πρώτη.

Χρειάστηκε να ακούσω αγαπημένα τραγούδια όπως το Big Hands Nails Down και το Cynthia μεταξύ άλλων πριν βεβαιωθώ πως δεν με γελάνε τα αφτάκια μου και πως η δεσποινίς είναι συμπαθέστατη μεν και αρκετά καλή σε αυτό που κάνει, αλλά δυστυχώς όχι - ακόμη - θαύμα. Οι φωνητικές της ικανότητες δεν έφτασαν στο επίπεδο που ήλπιζα και τα λαθάκια στο πιάνο δεν κατάφερε να τα αποφύγει, αλλά συγχωρεμένη λόγω του νεαρού της ηλικίας της και των -αναπόφευκτα- λίγων εμπειριών. Με την αδελφή της πλάι της σε αρκετά τραγούδια, (η οποία θα μου φαινόταν πιο πολύ πιο χρήσιμη στο να την πάρει αγκαλιά για να την ενθαρρύνει παρά στα δεύτερα φωνητικά που είχε αναλάβει), η απρόσιτη, ασταθής και φοβισμένη Anja ολοκλήρωνε τα κομμάτια της με μια αγωνία που νόμιζα ότι θα συνοδευτεί στο μικρόφωνο από ένα «ουφ, το είπα και αυτό», όχι με την έννοια της διεκπεραίωσης, αλλά εκείνη του μεγάλου άθλου. Γιατι άθλος είναι να βρει ένα τραυματισμένο πλάσμα σαν εκείνη τη δύναμη που απαιτείται, ώστε να βγει στην σκηνή και να εκθέσει την ψυχοσύνθεση του μέσα από μια μουσική αυτοβιογραφία.

Το σίγουρο είναι ότι χρειάστηκε να φύγει αρκετές φορές από την σκηνή για να πάρει μια γρήγορη ανάσα backstage, προκαλώντας τον φόβο ότι μπορεί και να μην ξαναγυρίσει (δεν είναι δα και σπάνιες οι περιπτώσεις που έχει αποχωρήσει από την σκηνή λόγω κακής ψυχοσωματικής κατάστασης), και ακόμα περισσότερο χρόνο (κάπου στα μέσα της συναυλίας) για να βεβαιωθεί πως γίνεται αποδεκτή από τον κόσμο. Ο οποίος με την σειρά του αντιλαμβανόμενος την ειλικρίνεια της κάθε νότας που έβγαινε με ένταση και συναισθηματική φόρτιση από τα σωθικά της, φρόντισε να της το δείξει κλιμακώνοντας το χειροκρότημα του τραγούδι το τραγούδι.

Ωστόσο δεν μπορώ να προσπεράσω την άνιση χρήση των προηχογραφημένων απέναντι στην φωνή και το πιάνο της, τα οποία ακούγονταν τόσο δυνατά σε ένταση που υποβίβαζαν την σημασία αυτού που λάμβανε χώρα ζωντανά στην σκηνή, παρόλο που κάποιες φορές πιθανόν ήταν σωτήρια καλύπτοντας τυχόν ατέλειες. Ειδικά στην διασκευή του Meltdown του Clint Mansell, θαυμάζοντας την ταχύτητα των χεριών της, νευρίασα που δεν μπορούσα να διακρίνω τον ήχο που γεννούν. Εντάξει, το ξέραμε ότι η ensemble των βιολιών και των τσέλων θα απουσιάζει από την Αθήνα, αφού η συνοδεία της θα ανέβαζε κατά πολύ το κόστος της συναυλίας (συνεπώς και το εισιτήριο της) και δεν είμαστε για τέτοια σε χαλεπούς καιρούς, όμως σίγουρα θα πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στην ισορροπημένη χρήση τους.

Ξεχωριστή στιγμή του σετ το Spiracle, που «έστρεψε» τους προβολείς επάνω μας και μας τύφλωσε για να πάρουμε την γλύκα του πώς είναι, ενώ παράλληλα ο 50something κύριος από πίσω μου την σιγοντάριζε τραγουδώντας pleeeeaaaase heeelp meeeeee, pleeeeaaaase heeelp meeeeee με ψεύτικα φωνητικά. Κορυφαία, όμως, στιγμή της βραδιάς κατά την γνώμη μου ήταν το χαμόγελο της που φώτισε το Gagarin όταν ολοκλήρωσε το βασικό σετ και αφού πλέον είχε χτυπηθεί σαν τα παλιά εφηβόπουλα του Dark Sun και παρεμφερών στεκιών, αναδεικνύοντας την καθαρτική επίδραση που ασκεί η μουσική επάνω της, παρόμοια με την ανακούφιση που προσφέρει σε κάποιον ψυχαναγκαστικό με την καθαριότητα άνθρωπο ένα καλό πλύσιμο των χεριών, αλλά και ο αυθόρμητος πήδος της από την σκηνή αμέσως μετά προκειμένου να φτάσει κάποιον από το κοινό και να του δώσει κάτι.

Στο πρώτο encore το Pale Blue Eyes των Velvet Underground, εκτός ότι δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης για το στοίχειωμα της, παρά την επίμονη άρνηση της σε συνεντεύξεις για τυχόν επιρροές από άλλες βασανισμένες καλλιτέχνιδες, ο κόσμος την αποθέωσε με ένα χειροκρότημα διαρκείας που φάνηκε να έχει πολύ ανάγκη. Όμως, επειδή την δυστυχία και αν την πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς, επέστρεψε ακόμη μια τελευταία φορά για να κερδίσει επάξια ένα ανάλογο δεύτερο χειροκρότημα "αποτελειώνοντας" μας με το The End των Doors. Μένει μόνο να δούμε πώς θα μεγαλώσει αυτό το πλάσμα, γιατί ακόμα είναι μόνο η Αρχή.

Eva Me.

Photos: Αιμιλία Σάββα