Όσο εύηχο και αν είναι το ''Madrugada'', η όποια ethnique χάρη του πεθαίνει όταν ολόκρηρη η φράση είναι ''Σήμερα παίζει ο τραγουδιστής των Madrugada''. Ακούγεται ηλίθιο, ανερμάτιστο κ.λ.π. Αλλά κυρίως αναμενόμενο. Όσοι ήταν στο Gagarin το Σάββατο επιζητούσαν, εκτός από το να περάσουν καλά, ένα ισχυρό κίνητρο για να προφέρουν εφεξής το νορβηγικότατο όνομα του όταν αναφέρονται σε αυτόν. Αν κρίνουμε από το πόσο καλά έδειχνε να περνάει ο κόσμος, ενδέχεται η συχνότητα εκφοράς του ονοματός του να σημειώσει πρωτοφανή πρόοδο. Οι illegal operation, η μπάντα που άνοιξε το live, ήταν αδιαμφισβήτητα ένας γλαφυρός πρόλογος της συναυλίας.Έχοντας αφομοιώσει τις επιρροές από Nick Cave και από το αναρχικό blues του Tom Waits, και βγάζοντας μπροστά τη βαθιά και σκοτεινή φωνή, κατάφεραν να κάνουν το κοινό να αρπάζει με χαρακτηριστική προθυμία τα πίπτοντα cd, όταν ο τραγουδιστής άρχισε να μοιράζει με αυτόν τον τρόπο το album τους. Λίγο πριν βγει ο Sivert Hoyem στη σκηνή, ένα από τα μέλη της μπάντας του, o Christer Knutsen, πήρε την πρωτοβουλία και την κιθάρα του και αποτέλεσε το παρατράγουδο της βραδιάς... Οι pop μπαλάντες του ξεκινούσαν από αυτόν γλυκές και ζεστές, αλλά μέχρι να φτάσουν στο κοινό είχαν γίνει ένα δυσάρεστο δείγμα της νορβηγικής παγωνιάς. Παρά την προτροπή του Hoyem να τσεκάρουμε τη μουσική του στο myspace, αμφιβάλλω αν θα θυμάται κάποιος το δύσπεπτο όνομα του και ακόμα περισσότερο αν θα επιθυμεί να ξανακούσει αυτά τα κομμάτια πεισιθανάτιας πλήξης.

O Sivert Hoyem ανέβηκε στη σκηνή με τους υπόλοιπους 4 μουσικούς και ξεκίνησε με το ιδιαιτέρως ανεβαστικό ''Belorado''. Κομμάτια όπως αυτό και το ''Moonlanding''(που ήρθε πολύ αργότερα), των οποίων η ζωηρότητα αγγίζει την pop, είναι ενδεικτικά της επιθυμίας του Hoyem, εφόσον πέρασε τη σχετική ''memento mori'' φάση, να αποτινάξει το στοιχείο του αποθανόντα Robert Buras από τη μουσική του. Συνέχισε με περισσότερα κομμάτια από τον τελευταίο του δίσκο, όπως το ''High Society'' και το ''What You Doin' With Him'' και η διάθεση  του κοινού απογειωνόταν σε ανύποπτο χρόνο και οδηγούσε σε θερμότατο χειροκρότημα στο τέλος κάθε κομματιού. Ο ήχος είχε αξιοσημείωτη καθαρότητα και διαύγεια καθ' όλη τη διάρκεια του live και δεν φάνηκε να ενοχλεί ούτε μια στιγμή τον κόσμο. Το ανάλαφρο και ιδιαζόντως συμπαθητικό χιούμορ του Hoyem, κέρδισε το κοινό που φάνηκε να ανταποκρίνεται ακόμα και σε κάποιες χλιαρές επιλογές κομματιών, όπως το ''Going For Gold''. Μια από τις καλύτερες στιγμές της συναυλίας ήταν η νοσταλγική επιλογή του ''Honey Bee'' από το τελευταίο album των Madrugada, το οποίο είναι ''the favourite of favourites'' του Ηoyem και φυσικά προσπάθησε να το κάνει και αγαπημένο του κοινού. Παρατηρώντας τον διπλανό μου, ο οποίος ήταν σαν τον Larry David αλλά επεφημούσε ωσάν 16χρονο, μάλλον το κατάφερε σε μεγάλο βαθμό.

Λίγο αργότερα έφτασε άλλη μία από τις καλύτερες στιγμές του live, τo ''Shadows High Meseta''. Το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί ότι πιο πειραματικό υπάρχει στον τελευταίο δίσκο του Hoyem, καθώς διαθέτει έναν krautrock ρυθμό και μια ψυχεδελίζουσα μελωδία και ο ίδιος δήλωσε ότι το επεξεργαζόταν αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού του εδώ και 10 χρόνια. Επίσης, το πολύ δυναμικό ''Johnny'' συγκαταλέγεται αναμφίβολα στις καλύτερες στιγμές του live. Στο πρώτο encore συνέχισε να αφιονίζει τον κόσμο με ένδοξα κομμάτια των Madrugada όπως το ''The Kids Are On High Street'' και το ''What's On Your Mind''. Ειδικά μετά από την εξομολόγηση του Hoyem ότι κάποια από αυτά τα κομμάτια έχει να τα παίξει πολύ καιρό και το κάνει για μας επειδή γουστάρει απερίγραπτα κ.λ.π, το κοινό μεθυσμένο απο κολακεία χειροκροτούσε σα να μην υπάρχει αύριο.

Για την ''κορύφωση'' της συναυλίας ο Hoyem επέλεξε το αδιαφιλονίκητο hit του ''Madrugada'', το ''Majesty'', το οποίο δεν έπαιζε τόσο καιρό για ''obvious reasons'' όπως είπε. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο έκανε την υπέρβαση και επισφράγισε την υπέρμετρη λατρεία του κοινού, κλείνοντας έξοχα τον ηδυπαθή κύκλο αναπόλησης. Η συναυλία έκλεισε με το ''Love Leave Me Alone'' από το ''Exiles'' και με μια αίσθηση αμοιβαίας ικανοποίησης, κοινού και μπάντας.

Η ευθύβολη και προσεγμένη διάρθρωση της συναυλίας ήταν το πιο αξιοζήλευτο στοιχείο της βραδιάς. Η επιλογή και η σειρά των κομματιών ήταν πιο ακριβής και από το κούρδισμα των οργάνων και κατάφερνε να συνάδει πλήρως με την ψυχοσύνθεση του κοινού. ''The good thing is that if something was wrong today, we can do it all over again tomorrow..'' είπε στο τέλος του live o Hoyem, αλλά δεν νομίζω να άλλαξε κάτι την επομένη...