Με το που ακούστηκαν οι πρώτες νότες των Soft Moon, ήταν σαν να άνοιξε μια αχανής μαύρη τρύπα κάτω απ'τα πόδια μας και να ξεκίνησε μια διαρκής ελεύθερη πτώση προς το πουθενά. Χορός ή μάταιες κινήσεις του σώματος να πιαστεί από κάπου; Ρυθμός, ή αγωνιώδες καρδιοχτύπι για το που θα καταλήξει όλο αυτό το χάος; Μια μοναχική καθοδική διαδρομή, και γύρω επαναλαμβανόμενες υποψίες εικόνων, σχήματα που τυλίγονταν σε γκρίζο καπνό κάθε είδους, χωρίς λέξεις, χωρίς ξεσπάσματα, χωρίς αρχή και τέλος. Τα κενά ανάμεσα στα τραγούδια ήταν σαν να μην υπήρχαν μιας και δεν προλάβαινε να σβήσει σ'αυτά η ηχώ από τις κραυγές του Vasquez και των μηχανικά ρυθμικών τυμπάνων. Όλα τέλειωσαν απότομα όπως ξεκίνησαν, όσο κράτησε, ή όσο κι αν κράταγε η συναυλία το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Τα μάτια μετά ήθελαν λίγο χρόνο για να ξεσυνηθίσουν το σκοτάδι.

Τι διαφορετικό συμβαίνει στους δίσκους τους; Η μουσική του συγκροτήματος από το San Franscisco είναι το αποτέλεσμα άλλης μιας εξίσωσης στην οποία ο καθένας μπλέκει ηδονικά μικρές και μεγάλες ποσότητες από γνωστούς παλιούς ήρωες post punk, kraut, ψυχεδελικού ήχου. Με τις τρεις κυκλοφορίες τους τράβηξαν αβίαστα το ενδιαφέρον του κόσμου, έλυσαν τα χέρια πολλών dj, παγώνοντας την ατμόσφαιρα μετά από κάποιους εκκωφαντικούς A Place To Bury Strangers, ερημώνουν πλήρως το τοπίο, για να ακολουθήσει κάποιο She's Lost Control. Κι αν οι πρώτοι πρέπει να τσιτώσουν τα ηχεία για να σε καταπιούν, οι Soft Moon πιο μακριά από ακραίες ηχητικές εντάσεις σε παρασέρνουν σε ένα ακαθόριστο, από ρομποτικό έως tribal, σκοτεινό στροβιλισμό. Έπρεπε να τους δει live ο κόσμος που γέμισε το Gagarin όμως για να ζήσει το πώς αυτός ο ήχος εξουσιάζει τον ίδιο το δημιουργό της, το πώς περιγράφεται οπτικά από τις κινήσεις του μέσα στον καπνό και τις αμέτρητες εκτυφλωτικές λάμψεις από strobes. Εχθρική ατμόσφαιρα για σκέψεις, δράματα  και συγκινήσεις,  επιβιώνουν μόνο τα βασικά.

Πριν από όλα αυτά τα περίεργα βέβαια, είχαμε τη χαρά να γνωρίσουμε δύο άλλα μουσικά σχήματα, τους Strawberry Pills και τον Ku. Οι πρώτοι είναι η προσπάθεια του Αντώνη Κωνσταντάρα να κινηθεί σε λιγότερο ανάλαφρους ήχους σε σχέση με το γκρουπ των Le Page στο οποίο συμμετείχε, και να συνεργαστεί με μουσικούς που μοιράζονται "κοινή αισθητική και όραμα, για τη δημιουργία ενός αποτελέσματος μακριά από ταμπέλες και επιτηδευμένους πειραματισμούς". Τέσσερα κομμάτια το καθένα με διαφορετική τραγουδίστρια. Μαζί με τη Valissia Odel των Phoenix Catscratch, ανέβηκε στη σκηνή του Gagarin με την κιθάρα και το laptop του. Η παρουσία και η φωνή της Valisia στοιχειώνει κάθε κομμάτι, γεμίζει τους μελαγχολικούς minimal κιθαριστικούς ρυθμούς τους με την απειλητική δύναμή της. Το Sad Eyes έφερε στο μυαλό τους Felt και τους Sad Lovers and Giants, ο κόσμος που ήταν ήδη αρκετός παρατηρούσε με ενδιαφέρον τη σύμπραξη, και μετά απ'αυτό το σετ περιμένουμε περισσότερες εμφανίσεις και νέα απ'το εγχείρημα των μουσικών.

Η μουσική του Ku (Δημήτρης Παπαδάτος), αρκετά σύνθετη και πειραματική, είναι ένα ατμοσφαιρικό αυτοσχεδιαστικό μίγμα σκοτεινών μελωδιών, ηλεκτρονικού και κλασσικού ήχου που δομείται αργά κατά τη διάρκεια της εμφάνισης. Ο κόσμος που σε προσέλευση σιγά σιγά ξεπερνούσε τις προσδοκίες, αιχμαλωτιζόταν από τις επιβλητικές εναλλαγές του ρυθμού, τα όμορφα φωνητικά της τραγουδίστριας, ενώ ο Ku σαν κεντρικό πρόσωπο της σκηνής καθοδηγούσε τους μουσικούς στο ξετύλιγμα των συνθέσεων του δίσκου του Feathers. Εναλλαγές μεταξύ ενός ατμοσφαιρικού φανταστικού soundtrack, lo-fi σύντομες στιγμές και ηλεκτρονικής ambient, μας σύστησαν στον ιδιαίτερο, σίγουρα εντυπωσιακό κόσμο του δίσκου.

Έμεναν λίγα λεπτά για τον κύριο Vasquez για να παρουσιαστεί στη σκηνή πια, και κρίνοντας από τον ταραγμένο ψυχικό κόσμο του που πρόβαλλε στη συνέντευξη που μας έδωσε, θα ήθελα να ξέρω πώς προετοιμαζόταν ψυχολογικά για άλλη μια συναυλιακή δοκιμασία του...

Οι Soft Moon συνθετικά συνεχίζουν να λειτουργούν σαν προσωπικό project του, ο οποίος εκμυστηρεύεται ότι γράφει τα τραγούδια των δίσκων του κλεισμένος στο διαμέρισμά του. Το δωμάτιό του το κουβάλησε και δεν βγήκε απ'αυτό και κατά τη διάρκεια της συναυλίας, με τους υπόλοιπους μουσικούς απ'έξω, να παραδίδονται βυθισμένοι στον ήχο του κόσμου τους. Το Die Life, το Circles, το Zeros, ανάγκασαν τον Vasquez να φτιάχνει όσο περισσότερη φασαρία μπορούσε με την κιθάρα, τρομαχτικές φωνές και ψίθυρους στο μικρόφωνο και να ξεσπά σε διάφορες ηλεκτρικές πηγές παραμόρφωσης που είχε στήσει γύρω του. Ισχυρότερο από όποιο visual έχει συνοδεύσει άλλες εμφανίσεις του, ήταν η ομίχλη από το smoke machine που τον κάλυπτε, οι δυνατοί προβολείς που σημάδευαν αυτόν ή το κοινό, οι μορφές των μουσικών και οι μετρημένες κινήσεις τους. Σα γιορτή οργισμένων σκιών έμοιαζε η σκηνή, που τους έπιαναν στα πράσα τα φωτογραφικά φλάς του φορτισμένου κοινού από κάτω.

Τα κομμάτια κυλούσαν σαν ένα, η ένταση δεν έσβησε ποτέ, η φαντασία ταξίδευε σε αφαιρετικά σχέδια. Χτυπώντας με μανία και ταχύτητα με τα χέρια δύο τύμπανα ο Vasquez, ζωντάνεψε την αγριότητα του Want, και όρισε την επικοινωνία (;) του με τον κόσμο σε ένα κολακευτικό σχόλιο για τη χώρα μας και κανά δυο thank you, που αμφιβάλλω αν θα θυμάται ότι τα είπε. Ξύπναγες, δεν συνειδητοποιούσες πόση ώρα είχε περάσει, ποια κομμάτια έπαιξαν και ποια άφησαν, που ήταν η κορύφωση και πώς σχηματίστηκαν τόσα χαμόγελα γύρω μετά από αυτή τη ζαλάδα.