Δύο βήματα φόρα του Michael Gira ήταν η εντολή για χάος, το μικρό άλμα του πάνω στη σκηνή άνοιγε μια τρύπα αχανούς θορύβου που ρούφαγε το πριν, το μετά, τις σκέψεις όλων μας, τη μουσική όπως την ξέρουμε. Ο ίδιος να βουλιάζει και να παραδίνεται σ'αυτή, εμείς από κάτω αμίλητοι, που και που δραπέτευε απ'το σώμα μας μια μηχανική κίνηση ελεγχόμενη από ανύπαρκτο ρυθμό, ανήμποροι να θυμηθούμε το έγκλημα αλλά να ταλαιπωρούμαστε ηδονικά από την τιμωρία μας. Ξανά και ξανά. Δεν πειραματίστηκαν, δεν παρουσίασαν κάποιο μουσικό concept, δεν ανάτρεξαν με λογική στη δισκογραφία τους, επικαλέστηκαν πρωτόγονα ένστικτα και έστησαν μια τρομαχτική γιορτή όπου ήταν ευπρόσδεκτο ο,τι πιο βρώμικο, σκοτεινό και ιδιόμορφο μπορεί να ξεπηδήσει από την ανθρώπινη ψυχή. Η επικίνδυνη μουσική συμμορία των Swans και ο μαέστρος της κακοφωνίας τους, ευθύνονται αποκλειστικά για ο,τι συνέβη στα αυτιά μας, για τις ανατριχίλες, το χειροκρότημα λατρείας στο τέλος, την υποταγή, το συγκλονιστικό δίωρο. Καταζητούνται.

Η δισκογραφία των Swans κατακλύζεται από απρόσιτες στιγμές. Το περσινό The Seer, ίσως η σπουδαιότερη κυκλοφορία τους, ήταν το κάλεσμα για να γεμίσουν δύο συναυλιακούς χώρους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ένα μουσικά απέραντο εχθρικό έδαφος, τεράστιο για να κλειστεί σε φόρμες και ιδιώματα, που όμως δίπλα στο Children of God και το Soundtracks for the Blind, δείχνει να είναι κάτι έμψυχο, ζωντανό, μια προσέγγιση προς τη γνωστή μεγαλειώδη σκληρότητα του ήχου τους με τρόπο που, πριν του αφιερωθεί κανείς για τις δύο ώρες της διάρκειάς του, μοιάζει ακατόρθωτος, απίστευτα φυσικός. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι τόσος κόσμος ακολούθησε τον Gira σε κάτι τόσο απροσπέλαστο, αλλά και ότι απ'την άλλη το 2013 οι Swans γεμίζουν venue σε δύο ηπείρους με το hype τους... Το Seer παραμένει δύσκολο να το ακούσεις, και πολύ μεγάλο για να περάσει απαρατήρητο, σε όποια μουσική περίοδο της σύγχρονης εποχής κι αν κυκλοφορούσε.

 "I've seen it all, I've seen it all, ...", τόσες φορές, όσο η σουρεαλιστική λεπτομερώς σχεδιασμένη εισβολή γύρω από τη φράση, να σου καρφώνεται στο μυαλό σαν προφητεία, να τη δεχτείς λοβοτομημένος ως πραγματικότητα.

Κάπως έτσι χτίστηκε και η συναυλιακή πραγματικότητά τους. Τα κομμάτια του τελευταίου δίσκου μαζί με άλλο υλικό έπεσαν στη φωτιά από μουσικούς που δεν μπορώ να φανταστώ να παίζουν με άλλο τρόπο, με άλλο ύφος και πάθος απ'αυτό που έβλεπα. Ο Gira να οδηγεί με τους στίχους και τις κινήσεις του την πορεία στο πουθενά, τα ογκώδη τύμπανα να προκαλούν σεισμό λες και τα εξουσίαζε κάτι ανώτερο από τους μύες των δύο drummer. Ο Thor Harris, η λιγότερο... εγκληματική φιγούρα από τους έξι μουσικούς, ήταν ο υπεύθυνος για την οργή των κρουστών, και την περίεργη αποκαλυπτική ατμόσφαιρα μακρόσυρτων αντι-μελωδικών συνθέσεων όταν έπαιζε με διάφορα περίεργα που είχε δίπλα του, πνευστά και βιολί.

Επαναλήψεις λέξεων, επαναλήψεις ξεσπασμάτων, παύσεων, ο ρυθμός ήταν κάτι σπάνιο εκτός από κάτι υπόγειες σκοτεινές σχέσεις με αργούς drone blues ρυθμούς, που κι αυτοί κάποτε χάνονταν σε εκκωφαντικά ταυτόχρονα παιξίματα. Ένα κάτι σαν slide guitar έκανε λιγότερη φασαρία απ'ότι τα βλέμματα του μουσικού που έπαιζε, ενώ ο πανύψηλος, αδύνατος κιθαρίστας απέναντί του πρόσθετε άλλη μια φιγούρα που όταν τη δεις σε ταινία ξέρεις ότι δε θα ευθύνεται για κάτι καλό. Δε λυπήθηκαν να οδηγήσουν στη σφαγή το Garbageman των Cramps, και για 2 γεμάτες ώρες να δημιουργήσουν μια απόλυτη κατάσταση έντασης, ένα κενό στο κεφάλι μας που το γέμισαν με εξουθενωτικό θόρυβο για να ακούει και να καταλαβαίνει καλύτερα τις κραυγές, τους τρομαχτικούς βίαιους στίχους, τις διαβολικές κινήσεις του Gira, και το χορό του στο πολύ δυνατό διαρκές χειροκρότημα του κόσμου.

Ευχαρίστησαν τον κόσμο που χειροκροτούσε και επιδοκίμαζε με μανία. Υποκλίθηκαν αλλά ο ήχος απ'τις φωνές και τα χειροκροτήματα ήταν σα χάδι στα αυτιά σε σχέση με ο,τι προηγήθηκε. Ανήμποροι και υποταγμένοι. 

Τη βραδιά άνοιξε ο Δημήτρης Αρώνης των Moa Bones. Με τη συνοδεία της κιθάρας του, παρουσίασε με πολύ όρεξη κομμάτια κοντά στον ήχο των American Music Club και 16 Horsepower, από το ντεμπούτο τους Aquarelles, αλλά και μερικές διασκευές. Ευχάριστος, με εντυπωσιακά ταιριαστή φωνή για το είδος, αντιμετώπισε με χαμόγελο την άκομψη προσμονή μερικών για το μεγάλη εμφάνιση των Swans. Θα τον βρούμε σε φιλικότερες βραδιές για τη μουσική του.