Η μέχρι τώρα πορεία των THE SOFT MOON απέφερε 2 άλμπουμ και ένα e.p. που εξερευνούσαν σκοτεινές ενδοχώρες, είτε αφηρημένες είτε πιο εσωτερικές. Εντυπωσιακές καταγραφές σεισμογενών, επιβλητικών, στιβαρών, τιτάνιων ρυθμικών μοτίβων και γκριζόμαυρα φράκταλ χαμηλών συχνοτήτων από τις πιο σκοτεινές γωνίες του μουσικού σύμπαντος, επαναληπτικοί ήχοι και φράσεις μακριά από κάθε φόρμα τραγουδιού, μεγενθυμένες περιοχές των καλύτερων σκοτεινών μουσικών παραγωγών του new/cold/dark wave, goth και industrial. Δίσκοι που εντυπωσιάζουν, συνθέσεις που στις ζωντανές τους εκτελέσεις δείχνουν το μέγεθος τους κάνοντας μερικούς από μας να έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε λιλιπούτειοι απέναντι σε αυτές τις μαύρες ρυθμικές επιδρομές ή ασήμαντοι κάτω από αυτές τις γοτθικές ηχητικές αψίδες.
Οι Soft Moon είναι μια προσωπική υπόθεση. Είναι η μουσική ψυχοθεραπεία του εσωτερικού κόσμου του Luis Vasquez, μια εσωτερική γέφυρα μεταφοράς συναισθημάτων και κατάστασης προς τα έξω. Όταν ο συνθέτης δήλωνε το 2012 ότι το ''Zeros'' θα ήταν το τελευταίο άλμπουμ που θα δημιουργούσε σόλο, δεν φάνηκε να το πιστεύει ούτε και ο ίδιος.Τρία χρόνια λοιπόν μετά έχουμε μια καινούρια ολοκληρωμένη ηχογράφηση των Soft Moon. Δημιουργημένη, όχι στο Oakland (τη βάση του συνθέτη) και ούτε ανάμεσα σε συναυλίες, αλλά στην απόλυτη απομόνωση στο Βερολίνο και στη Βενετία με τη σημαντική βοήθεια του παραγωγού Maurizio Baggio.
“The album is an inward-looking representation of a new man as he processes the relentless undercurrent of his internal battles with suicide, vulnerability, and healing” αναφέρει το δελτίο τύπου σαν την πεμπτουσία της φιλοσοφίας του ''Deeper''.
Από πέρυσι μας είχε κάνει γνωστά τρία τραγούδια που υποδείκνυαν μετακίνηση σε ακόμα πιο αβυσσαλέους κόσμους. Ακριβώς· η μετακίνηση είναι ουσιαστικά η βαθύτερη από ποτέ καταβύθιση στα εσωτερικά ψυχικά διαμερίσματα.
Το ''Inward'' είναι σαν ένα ηχητικό ασανσέρ με κλιμακούμενη προς τα κάτω κίνηση το οποίο μας αιχμαλωτίζει στο «θάλαμο» και σταματά απότομα για να εισέλθει η ιδιαίτερη ρυθμική, υποβλητική, μινιμαλιστική, ανήλιαγη mantra του ''Black''· μια ωδή προς την προσωπική άνευ υποδείξεων πορεία ζωής με στίχους απλούς και απόλυτους. ''I don't care what you say, living life my own way'' επαναλαμβάνει κατά την προσφιλή του συνήθεια ο Luis Vasquez. Μια μεγαλειώδης στιγμή, μια καλή σύνδεση με τα προηγούμενα αλλά και πρώτο δείγμα ότι κάτι αλλάζει στη συνθετική ποιότητα του Luis Vasquez.
Στο ''Far'' ο γνώριμος ρυθμικός νεοκυματικός καλπασμός καταγωγής THE CURE και η παγωμένη κιθάρα είναι πάλι παρών. Αλλά ακούμε πλέον και στίχους με παραπάνω από 15 λέξεις. Ένα ανεμοδαρμένο τραγούδι που χρωστά πολλά στον Robert Smith και δείχνει αναχώρηση από τα ιδιότυπα mantra σε πιο ποπ φόρμες. Κάτι που φαίνεται και στα ''Wasting'', ''Try'' και ''Without'' με τον καλύτερο τρόπο. Αυτή η τριάδα είναι ουσιαστικά το νέο που φέρνει αυτό το άλμπουμ στην αισθητική του σχήματος. Είναι η στιγμή που ο Luis Vasquez αφήνει το συναίσθημα να μιλήσει και να τραγουδήσει και είναι περιττό να τονίσουμε ότι είναι ένα ενδιαφέρον καινούριο στοιχείο που αξίζει να εξερευνήσει και να μάθει καλά ο συνθέτης.
Ήταν ένα ζήτημα παλιότερα αυτή η λυρική "ανωριμότητα" του. Από τη στιγμή που δεν προσανατολιζόταν στη γραφή μόνο οργανικών συνθέσεων, έπρεπε να αναπτύξει το θέμα φωνής/μελωδίας/τραγουδιού. Οι ρυθμικοί ψίθυροι, όπου δεν συνυπήρχαν με τους ρυθμούς, έβγαιναν σαν να άκουγες κάποιον να ασφυκτιά να τραγουδήσει και να βγάλει στην επιφάνεια «δένoντας» με το υπόλοιπο οικοδόμημα όλη αυτή την ένταση με περισσότερες μελωδίες και λέξεις. Στο ''Deeper'' όμως αυτό το θέμα αρχίζει να διορθώνεται πια και αυτό οφείλεται στον παραγωγό του άλμπουμ Maurizio Baggio ο οποίος άφησε τον Luis να επικεντρωθεί στο τραγούδι παρά στο υπόλοιπο ηχητικό μέρος και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ανέβει ο ήχος των Soft Moon ένα επίπεδο πιο πάνω.
Υπάρχουν όμως και δύο συνθέσεις που ανεβάζουν ακόμα πιο ψηλά των πήχη στην πρόοδο του σχήματος. Το εφιαλτικό σεισμογενές industrial techno του ''Wrong'' και το επιβλητικότερο όλων, ''Desertion'', που είναι πλησιέστερο των υπολοίπων στις προηγούμενες ηχογραφήσεις του σχήματος. Όμως και πάλι, φαίνεται καθαρά να κυριαρχεί μια πιο εστιασμένη και ξεκάθαρη από ποτέ οπτική. Στο ομώνυμο ''Deeper'' μιλά το Λατινοαμερικάνικο αίμα του Vasquez και εντυπωσιάζει καθώς χρησιμοποιεί αρχέγονους ρυθμούς που μπλέκονται με τις industrial εφιαλτικές περιβάλλουσες και στρώματα, δημιουργώντας ισοδύναμο αποπνικτικής και υγρής ατμόσφαιρας. Είναι ένα από τα χορευτικά τραγούδια του άλμπουμ που μας ανοίγει την όρεξη για περισσότερο αρχέγονες επιρροές στην κατεύθυνση του σχήματος στο μέλλον. Τα ''Feel'' και''Being'' κουβαλάνε εντονότερες από ποτέ αναμνήσεις της δεκαετίας του '80 μέσα από τις ρυθμικές και χορευτικές τους διαστάσεις, αλλά το πρώτο προδίδεται από την δύσκαμπτη και απλοϊκή του μελωδία.
Στο ''Deeper'' λοιπόν διακρίνουμε πολλές αλλαγές πάνω στη βασική μουσική κατεύθυνση των THE SOFT MOON. Είναι ο πιο εστιασμένος, πιο ώριμος, πιο σκοτεινός, αλλά και πιο «ευλύγιστος» δίσκος τους. Ένα ολοκληρωμένο και ενδοσκοπικό άλμπουμ της εποχής μας που κατακτά περίοπτη θέση στις φετινές κυκλοφορίες.
Rating: 8,5 / 10
Χρήστος Μίχος
"Στα όνειρα μου ο κόσμος έχει ήδη τελειώσει χίλιες φορές από χίλιες αιτίες". Εξωγήινοι, serial killers, τελετουργίες, συναισθησία, φοβίες, κρυμμένα φαντάσματα του παρελθόντος, τρέλα. Αν και μάλλον περισσότερα από αυτά που θα άντεχαν οι περισσότεροι, έχω την αίσθηση πως τα προαναφερθέντα είναι μόνο ένα μικρό μέρος από όσα συνθέτουν την εφιαλτική Αποκάλυψη που πραγματοποιείται συχνά πυκνά στον κόσμο του ιθύνοντα νου των Soft Moon. Ο εσωστρεφής Luis Vasquez, σε πλήρη αντίθεση με τις σκοτεινές σκέψεις του, απεδείχθη ιδιαίτερα ευχάριστος συνομιλητής στην τηλεφωνική επικοινωνία μας και πολύ αποφασισμένος να παραμείνει ειλικρινής ως το Τέλος. Ακόμα και αν τελικά το "απαλό φεγγάρι" αγριέψει αυτήν την Παρασκευή στο Gagarin 205...
Οι Soft Moon ξεκίνησαν το 2009 από το διαμέρισμα σου στο Σαν Φρανσίσκο ως solo project. Αν και είναι ακόμη ως προς τις συνθέσεις, δύο επιπλέον μέλη συμπληρώνουν πια το line up επί σκηνής για να ενισχύσουν την εμπειρία του live. Από την στιγμή που το project είναι σε μεγάλο βαθμό ενδοσκοπικό, ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις όταν ο Justin Anastasi προσπάθησε να σε πείσει να γίνει μέρος του? Δεν φοβήθηκες πως η ανάμειξη άλλων μπορεί να διαστρέβλωνε το όραμα σου, έστω και εμμέσως?
Luis Vasquez: Ναι, όταν ο Justin με πλησίασε ήμουν καχύποπτος.. ποιος είναι αυτός ο τύπος, ξέρεις.. Στο πρώτο live έπαιξα με ένα προσωρινό line up και ο Justin έμαθε για το show, ήρθε εκεί και μου συστήθηκε. Αλλά εγώ στην αρχή ήμουν λίγο φρικαρισμένος του τύπου "αυτό είναι solo project, δεν προορίζεται για μπάντα". Εκείνος, όμως, κράτησε επαφή μαζί μου και με τον καιρό τελικά είπα ok. Ήρθε από το σπίτι, μού έπαιξε τα κομμάτια που είχε μάθει και συνεχίσαμε από εκεί. Αναφορικά με το solo project, μού είναι πολύ σημαντικό να γράφω εγώ τα κομμάτια, καθώς όλα τους αφορούν εμένα, τη ζωή μου, τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου. Επίσης είναι ένας τρόπος να παραμένω λογικός και όχι στο περίπου τρελός. Η μουσική λειτουργεί πολύ θεραπευτικά για μένα, οπότε από την στιγμή που ξεκίνησε με αυτόν τον τρόπο πιστεύω πως είναι σημαντικό να παραμείνει έτσι. Υπάρχουν δυο πολύ ισχυρές συνιστώσες στους Soft Moon, το live act και η solo διαδικασία. Το live act κατά κάποιον τρόπο νομίζω πως ενισχύει τις συνθέσεις, τις κάνει ακόμα πιο δυνατές, οπότε νομίζω πως λειτουργούν πολύ όμορφα μαζί και είμαι πραγματικά χαρούμενος όπως εξελίχθηκε.
Ο αναγνωρίσιμος ήχος σου δημιουργεί, τουλάχιστον για μένα, μια γέφυρα μεταξύ διαφορετικών χωρο-χρονικών σημείων καθορισμένων από αναμνήσεις, φόβους και όνειρα.
Luis Vasquez: Είναι σίγουρα σωστό αυτό που λες, αυτοί είναι οι τρεις βασικοί παράγοντες. Χρησιμοποιώ τα όργανα μου με τέτοιο τρόπο ώστε να μιμηθώ, να αιχμαλωτίσω τους ήχους κάποιου φόβου ή ενός κακού ονείρου για παράδειγμα, προσπαθώντας βασικά να αναδημιουργήσω ηχητικά αυτές τις στιγμές. Οπότε, ναι, όλοι οι ήχοι μου ξεκινούν με μένα να προσπαθώ να μιμηθώ κάποιο φόβο ή όνειρο ή ανάμνηση.
Διόρθωσε με αν κάνω λάθος, αλλά δεν επεξεργάζεσαι τον ήχο σου ούτε χρησιμοποιείς software, σωστά?
Luis Vasquez: Όχι, δεν χρησιμοποιώ καθόλου software, μου αρέσουν τα πραγματικά όργανα και τα αναλογικά synthesizers. Το μόνο software που χρησιμοποιώ είναι για την ηχογράφηση τους, μέχρι εκεί. Software όργανα ποτέ. Προσωπικά έχω την ανάγκη να είναι πιο φυσικά.
Στο ντεμπούτο σου θέλησες να φέρεις το παρελθόν σου σε επαφή με το παρόν για να μάθεις ποιος είσαι. Αναφέρεσαι στα κομμάτια του ως "στιγμιότυπα συναισθημάτων" από την σκληρή παιδική σου ηλικία και τα εφηβικά χρόνια σου όσο ζούσες στην έρημο Μοχάβι. Βρήκες αυτό που έψαχνες? Μερικοί λένε πως αν σκάβεις βαθειά μπορεί και να βγουν πράγματα στην επιφάνεια που θα εύχεσαι να μην είχαν βρεθεί ποτέ.
Luis Vasquez: Σχετικά με αυτό, ξέρεις, είναι κάπως ειρωνικό το γεγονός, γιατί ξεκίνησα αυτό το project ως ένα μέσο να επουλωθώ και να μάθω και να ανακαλύψω, να γίνω καλύτερος άνθρωπος ή οτιδήποτε. Αλλά ανακάλυψα ότι γίνομαι ολοένα και πιο συναισθηματικός και λίγο πιο σκοτεινός, ακριβώς επειδή τραβάω προς τα έξω πράγματα που είχα κρύψει ουσιαστικά, πράγματα που μάλλον δεν ευχόμουν να θυμηθώ. Οπότε ναι, φέρνοντας τα στην επιφάνεια μπαίνω κάπως σε μια καθοδική τροχιά αν καταλαβαίνεις τι εννοώ..
Μετανιώνεις?
Luis Vasquez: Όχι, καθόλου. Δεν μετανιώνω. Αν με κάνει να νιώθω πιο αληθινός, είμαι χαρούμενος με αυτό, που ανακαλύπτω πράγματα που έχω κρύψει. Νομίζω πως εξακολουθεί να είναι κάποιου είδους κατόρθωμα, κάτι για το οποίο θα χαίρομαι που το κατάφερα πριν πεθάνω. Αλλά θα δούμε τι θα γίνει όταν αρχίσω να γράφω το μελλοντικό υλικό. Μπορεί να έχω ήδη ξεθάψει οτιδήποτε είχα ανάγκη να ξεθάψω. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει όταν αρχίσω να γράφω για το επόμενο άλμπουμ. Μπορεί να γίνω ακόμα πιο σκοτεινός, μπορεί να πάω ακόμα πιο βαθειά ή μπορεί να αλλάξω κατεύθυνση και να κάνω χαρούμενο τον εαυτό μου με κάποιον τρόπο.
Όπως είπες πριν, οι Soft Moon αποτελούν αναγκαιότητα για σένα χάρη στις θεραπευτικές ιδιότητες της έκφρασης σου μέσα από αυτούς. Το βρίσκω πολύ θαρραλέο που μιλάς ανοιχτά για κάποιες φοβίες και για τα προβλήματα άγχους σου σε συνεντεύξεις. Πολλά θρησκευτικά ή/και πνευματικά κινήματα χρησιμοποιούν ήχους, εικόνες και κίνηση στο πλαίσιο διαδικασιών επούλωσης. Η οικογένεια σου κατάγεται από την Κούβα και είναι εξοικειωμένη με τις πρακτικές της Σαντερία. Αυτό το υπόβαθρο έχει επηρεάσει τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι την μουσική?
Luis Vasquez: Ναι, οπωσδήποτε! Είναι ένας τεράστιος παράγοντας, μια μεγάλη έμπνευση και επιρροή στην μουσική μου. Η γιαγιά μου είναι πολύ πνευματικός άνθρωπος και εξασκεί την Σαντερία. Και η μουσική και η Σαντερία πάνε χέρι χέρι. Συνήθως παίζουν ειδικά όργανα για να μιλήσουν με συγκεκριμένους αγίους ή θεότητες. Αυτό το υπόβαθρο με έχει βοηθήσει να γίνω πολύ ειλικρινής στην έκφραση μου και να εκφράζομαι σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Επίσης με κρατάει πολύ πρωτογενή, να παραμένω πολύ ανθρώπινος, να προσεγγίζω τα συναισθήματα μου και να πολεμάω τους δαίμονες μου. Οπότε ναι, με έχει βοηθήσει πολύ. Το αίμα υποθέτω (γελάει). Το αίμα που έχω με βοηθάει να δημιουργώ.
Ακόμα και η επανάληψη των στίχων σου μερικές φορές μοιάζουν με ψαλμωδίες που παλεύουν να ακουστούν. Ωστόσο έχεις παραδεχτεί πως δεν ενδιαφέρεσαι ιδιαίτερα για αυτό το κομμάτι. "I know the power of words, I know words' tocsin", έγραψε ο Μαγιακόφσκι. Δεν το συμμερίζεσαι?
Luis Vasquez: Πραγματικά πιστεύω στην δύναμη των λέξεων, αλλά το να τους γράφω εγώ καταλήγει σε προσωπική μάχη. Τυχαίνει να παλεύω με τις λέξεις. Όταν είναι να εκφράσω το πώς νιώθω, ποτέ δεν βρίσκω τις σωστές. Μερικές φορές ανακαλύπτω ότι μπορώ να γράψω μια μικρή πρόταση ή φράση και πως αυτό είναι όσα έχω ανάγκη να πω. Για αυτό επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά.. Χρησιμοποιώ την επανάληψη για να δημιουργήσω αυτό το ύφος ψαλμωδίας, αλλά και επειδή νομίζω πως το επαναλαμβανόμενο μοτίβο κάπως υπνωτίζει τους ανθρώπους, τους μαγεύει, τους φέρνει σε έκσταση. Νομίζω πως αυτός είναι ο λόγος που στην ηλεκτρονική μουσική την ονόμασαν trance, επειδή με την συνεχή επανάληψη σε κάνει να θέλεις να χορέψεις και να πιστέψεις πως κατά κάποιον τρόπο θα συνεχίσεις αιώνια. Νομίζω πως είναι ένα πολύ σημαντικό μέσο να καταδυθείς όλο και πιο βαθειά στο μυαλό σου, σχεδόν σαν ένα τρόπος ύπνωσης.
Σε αντίθεση με το ντεμπούτο σου, στο δεύτερο άλμπουμ Zeros καταπιάστηκες με την ενηλικίωση και βασίστηκες στα επανειλημμένα όνειρα που έχεις για το τέλος του κόσμου. Αν μπορούσες να τραβήξεις μια φωτογραφία από αυτό το μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό, τι θα βλέπαμε? Σε τι οφείλεται το τέλος το κόσμου?
Luis Vasquez: Χμ.. έχω πάρα πάρα πάρα πολλά τέτοια όνειρα για το τέλος του κόσμου και όλα τελειώνουν διαφορετικά κάθε φορά. Μου είναι πολύ δύσκολο να απαντήσω, ποτέ δεν τελειώνουν με τον ίδιο τρόπο. Πράγμα περίεργο τώρα που το σκέφτομαι, γιατί αυτά τα όνειρα τα έχω από παιδί και είναι πάντα διαφορετικά. Για παράδειγμα η γη απλώς πέφτει ή εκρήγνυται ή εισβάλλουν εξωγήινοι ή νερό πνίγει ολόκληρο τον πλανήτη.. Το χειρότερο είναι αυτό με την γη που πέφτει γιατί είναι πολύ έντονο, αλλά τέλος πάντων.. [γελάει].. δεν ξέρω.. ποιος ξέρει.. τόσοι διαφορετικοί τρόποι... Σχετικά με το πού οφείλεται.. και αυτό είναι διαφορετικό κάθε φορά. Στα όνειρα μου ο κόσμος έχει ήδη τελειώσει χίλιες φορές από χίλιες αιτίες.
Αυτό πρέπει να είναι αρκετά τραυματικό..
Luis Vasquez: Ναι! Είναι πάρα πάρα πάρα πολύ τρομακτικό. Νιώθω πολύ ευάλωτος. Αλλά υπάρχουν και κάποιες άλλες φορές που απλώς το δέχομαι, κάτι που είναι πολύ ενδιαφέρον. Υπήρξε ένα όνειρο πρόσφατα, στο οποίο ερχόταν το τέλος του κόσμου και εγώ καθόμουν σε μια καρέκλα σε ένα δωμάτιο και απλώς έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα όλα να τελειώσουν. Απλώς το αποδέχτηκα, αφού κανείς δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι..
Παρακολούθησα πρόσφατα το Enter the Void του Gaspar Noe και ενθουσιάστηκα. Το θέμα του «συναισθηματισμού των θηλαστικών και της απαστράπτουσας κενότητας της ανθρώπινης εμπειρίας» (σύμφωνα με τα λόγια του σκηνοθέτη), καθώς και ο τρόπος με τον οποίο ως θεατές βιώσαμε την εξωσωματική εμπειρία του βασικού χαρακτήρα του μέσα από την δική του οπτική γωνία, μου έφερε στο μυαλό την εναρκτήρια σκηνή/κομμάτι του Zeros, στην οποία εισέρχεσαι στο υποσυνείδητο σου παίρνοντας μας μαζί σου, και την ανεστραμμένη version του στο τέλος του άλμπουμ, όπου καθώς εξέρχεσαι από αυτό φέρνεις και τον καθένα μας πίσω στην δική του πραγματικότητα. Αν μπορούσες να μπεις στο μυαλό οποιουδήποτε στον κόσμο, ποιου θα επέλεγες?
Luis Vasquez: Χμ.. Οποιουδήποτε? Ουάου.. Μάλλον θα ήταν κάποιου serial killer ή κάτι τέτοιο... μπορεί σε κάποιου σαν τον Ted Bundy. Πάντως είναι πράγματι περίεργο που ανέφερες το Enter the Void και θα εκπλαγείς όταν δεις το νέο video που θα βγει σε λίγες εβδομάδες. Είναι για το κομμάτι Want και είναι πολύ εμπνευσμένο από την συγκεκριμένη ταινία του Gaspar Noe. Υπάρχουν στοιχεία slasher film, σαν ταινία για serial killers, με εξωσωματικές εμπειρίες και μικροβιολογία και τέτοια πράγματα. Έχε το νου σου να το δεις. Άρα θα έλεγα... μάλλον στο μυαλό κάποιου serial killer. Δεν ξέρω αν θα ήταν κάποιου συγκεκριμένου, μπορεί του Ted Bundy ή κάποιου σαν και αυτόν, τέτοιου είδους δολοφόνο.
Αυτή η απάντηση δημιουργεί πολλά ερωτηματικά..
Luis Vasquez: [γελάει] Μπορεί.. αλλά είμαι απλώς ειλικρινής όπως είπα νωρίτερα..
Κάπου διάβασα ότι όταν ακούς ήχους, βλέπεις σχήματα. Για παράδειγμα όταν ακούς ένα kick drum, βλέπεις έναν κύκλο. Αυτό μοιάζει με κάποια μορφή συναισθησίας και μου ακούγεται πολύ ενδιαφέρον. Θα ήθελες να μας πεις περισσότερα?
Luis Vasquez: Δεν είναι ακριβώς ότι όταν ακούω κάποιον ήχο, όπως ένα snare drum, βλέπω απαραιτήτως κάτι. Είναι περισσότερο όταν ακούω μουσική. Όταν ακούω ένα τραγούδι, συγκεκριμένα μέρη της μουσικής του, σχηματίζουν σχήματα στο μυαλό μου και τέτοια πράγματα.
Είναι τα εξώφυλλα των άλμπουμ σου μια καλλιτεχνική αναπαράσταση του πώς φαίνεται η μουσική σου?
Luis Vasquez: Ναι, ακριβώς για αυτό τον λόγο χρησιμοποιώ αυτήν την αισθητική, επειδή στην τελική η μουσική μου είναι για το ποιος είμαι και τι είμαι. Έτσι σκέφτηκα πως αφού θα είμαι ειλικρινής με την μουσική μου, τότε θα είμαι ειλικρινής και με το εικαστικό κομμάτι και θα παρουσιάσω αυτό που βλέπω. Ώστε να καταλήξει κάτι σαν μια πολύ-αισθητηριακή παρουσίαση του project.
Ο John Foxx είπε πως "οι Soft Moon βρίσκονται εκεί που ο μινιμαλισμός μεγιστοποιείται σε ένα σύμπαν πιθανοτήτων". Τέτοια λόγια από το στόμα ενός τόσο πρωτοπόρου μουσικού πρέπει να είναι πολύ κολακευτικά. Πώς προέκυψε η συνεργασία στο single "Evidence"?
Luis Vasquez: Ο John Foxx με προσέγγισε από το πουθενά. Δεν είχα ιδέα ότι έχει ακούσει έστω κάτι από Soft Moon ή κάτι τέτοιο. Έλαβα ένα email του που ήταν ξεκάθαρο "θα ήθελα να κάνουμε μια συνεργασία μαζί". Φυσικά σοκαρίστηκα και κολακεύτηκα. Αμέσως μετά φύγαμε για τουρ και όταν ήμασταν στον Λονδίνο τον κάλεσα στη συναυλία. Όταν τέλειωσε το live, συναντηθήκαμε backstage και μιλήσαμε πολύ για μουσική και την ζωή γενικά και συζητήσαμε περισσότερο για την συνεργασία. Όταν επέστρεψα από την tour, μου είχε στείλει με email το κομμάτι πάνω στο οποίο δούλευε, το δούλεψα και εγώ, το έστειλα πίσω, έβαλε φωνητικά και αυτό ήταν όλο.
Όροι όπως post-punk, post-industrial, kraut κ.τ.λ. είθισται να χρησιμοποιούνται για να προσδιορίσουν την μουσική σου. Αλλά πέρα από τις μουσικές ταμπέλες, η λέξη που αισθάνομαι ότι την περιγράφει καλύτερα είναι primal(=πρωτογενής), ειδικά αφού προκαλεί συγκεκριμένα συναισθήματα σε πολύ διαφορετικό είδος ανθρώπων και δεν περιορίζεται μόνο στην αίσθηση της ακοής. Ανυπομονώ να επαληθευτώ στο σόου της Αθήνας. Είπες ότι θα ήθελες να δημιουργήσεις μια πολυ-αισθητηριακή εμπειρία. Πώς σκοπεύεις να το πετύχεις αυτό? Παρακολούθησες ποτέ κάποιο live που έπαθες πλάκα και ήταν κοντά σε αυτό που ονειρεύεσαι?
Luis Vasquez: Ενδιαφέρον που λες primal. Αυτή πιθανότατα είναι μια από τις αγαπημένες μου λέξεις. Για την ακρίβεια την σκεφτόμουν πριν κανά χρόνο, πάντα την είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ως τίτλο κάποιου άλμπουμ, άρα μάλλον υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το τρίτο να ονομαστεί primal. Έπεσες ακριβώς μέσα, γιατί έτσι στην πραγματικότητα περιγράφω την μουσική μου: primal, retro-futuristic ή post-apocalyptic. Κάποιο σόου που έπαθα πλάκα, ε?.. χμ.. μάλλον κάποιο σαν αυτό των Daft Punk? Το live τους είναι πολύ έντονο και για να καταφέρουμε κάτι ανάλογο πρέπει συνεχώς να προχωράμε μπροστά. Αν γινόμασταν λίγο πιο γνωστοί και βγάζαμε περισσότερα χρήματα θα τα επενδύαμε στις ζωντανές εμφανίσεις μας για να δημιουργήσουμε μια εκρηκτική εμπειρία. Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με αυτά που έχουμε προς το παρόν και ελπίζουμε στο μέλλον να έχουμε περισσότερα λεφτά για να επενδύσουμε στον κατάλληλο φωτισμό και στην αντίστοιχα κατάλληλη συντονισμένη οπτική εμπειρία. Το καλύτερο live που έχω πάει είναι πιθανότατα των Daft Punk.
Συνέντευξη: Eva Me.
Μετάφραση - Κείμενο: Eva Me.
Λίγες ώρες πριν το τέλος του 2012, κάνοντας τα δεύτερα new year's resolutions σε μια άλλη χώρα, συνειδητοποίησα πως φέτος έκανα διάφορες γευστικές υπερβάσεις και έγινα πιο απαιτητική στα κρασιά και κάπως πιο αυστηρή.
Το soundtrack ενός υποθετικού μετα-καταστροφικού σεναρίου
Μιλώντας για γεύσεις συνειδητοποιώ ότι είναι μάλλον πιο εύκολο να σας πω τη γνώμη μου για το ‘Zeros' χρησιμοποιώντας ένα γευστικό λεξιλόγιο παρά ένα μουσικό. Ξεκινάω με τη διαπίστωση πως το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει μια γεύση που τελικά δεν είναι ιδιαίτερη και άρα δεν είναι απ' αυτές που αναζητά κανείς μ' επιμονή.
Αποκλειστικά με post punk διάθεση με λίγες σταγόνες cold wave και old school industrial αισθητικής σε ό,τι αφορά στην ερμηνεία, ξεκινώντας με το ‘It ends' κομμάτι που τελειώνει με μια αγωνιώδη ανάσα και συνεχίζοντας σε παρόμοιο ύφος αναντίστοιχα όμως με το πρώτο κομμάτι, οι Soft Moon εξαντλούν το ενδιαφέρον τους στο ‘Machines' παρ' όλα τα ‘απομακρυσμένα' φωνητικά που μιμούνται την αισθητική δημόσιας διαμαρτυρίας. Οι ρυθμοί μoιάζουν με αυτούς πληθώρας post punk συγκροτημάτων με κάποια λίγα επιπλέον πρωτότυπα στοιχεία, όπως τα απροσδιόριστα φωνητικά που μάλλον τα μεταχειρίζονται ως ένα επιπλέον μουσικό όργανο.
Σε αντίθεση με το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους, που σου κράταγε το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, το μυστήριο του ‘Zeros' δεν κρατάει πολύ και λύνεται στην εισαγωγή του ομώνυμου κομματιού και στο ‘Lost years' όπου και απαντάται όποια απορία κι αν εξακολουθεί να υπάρχει σχετικά με τις αναφορές της μπάντας. Τα φωνητικά των κομματιών προσπαθούν να δελεάσουν τους εύκολα παρασυρόμενους αλλά η βάση του κομματιού δεν ξεγελάει για την αναφορά του στο ‘A forest' των Cure. Η εντύπωση αυτή ενισχύεται με την εισαγωγή του ‘Insides', κομμάτι το οποίο χρησιμοποιεί ως βάση πληθώρα κομματιών των Cure Στο συγκεκριμένο μέχρι και τα φωνητικά δείχνουν προς την πλευρά αυτή, παρ' ό,τι το ψυχεδελικό ‘ξέσπασμα' στο 2.57' προσπαθεί ν' αποδείξει κι άλλες επιρροές. Ακόμα και τα solo παραπέμπουν ρυθμικά και υφολογικά εκεί.
Οι Soft Moon και οι Led Er Εst φαίνεται πως δοκίμασαν τις ίδιες ‘γεύσεις' και αποπειράθηκαν να τις ξεπεράσουν και να θολώσουν λίγο τις μουσικές επιρροές τους. Σε αντίθεση με το ‘Diver' όμως, το ‘Zeros' είναι κάτι ανάλογο με την καινούρια εκδοχή μιας δοκιμασμένης συνταγής στην οποία έχουν προστεθεί 2 ουδέτερα υλικά παραπάνω. Η εντύπωση που μου δημιουργήθηκε στις πρώτες ακροάσεις παρέμεινε και στις επόμενες.
Προσπάθησα ψύχραιμα να καταλάβω τί με ενοχλεί στο ‘Remembering the future' αλλά δε μπόρεσα να το βρω. Τα κομμάτια που ξεχωρίζω είναι τα δυο ‘It ends' (στην αρχή και στο τέλος του άλμπουμ) για την ενέργεια που έχουν οι ανάσες σε συνδυασμό με την post apocalyptic ατμόσφαιρα της μουσικής επένδυσής τους και το ‘Die Life' γιατί μου φέρνει αμέσως στο μυαλό την εικόνα του ανεμοστρόβιλου μαζί με όλη την ενέργειά του και τον ηλεκτρισμό που παράγει.
Αντί επιλόγου...
Έψαχνα αρκετό καιρό να προσδιορίσω γιατί δε μου αποτυπώνεται καθόλου αυτό το άλμπουμ στο μυαλό...και απ' ό,τι φάνηκε έπρεπε ν' ακούσω ορισμένα κομμάτια μέσα σε διαφορετικά dj sets για να βρω το λόγο. Οι Soft Moon ετεροκαθορίζονται. Κοινώς αποκτούν ταυτότητα μέσω άλλων ή καλύτερα μέσω της μουσικής των άλλων. Ξεχωρίζουν μόνο σε συνδυασμό και όχι από μόνοι τους. Κι αυτό μάλλον συμβαίνει γιατί όλα τα στοιχεία που συνθέτουν το άλμπουμ είναι ‘περίπου εκεί' που θα έπρεπε ώστε το ‘Zeros' να έχει χαρακτήρα και το συγκρότημα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά.
Στο αισθητικό κομμάτι όμως πράγματι τα εξώφυλλα των άλμπουμ εμπνέονται από το ρεύμα του Bauhaus και από τον Dada-ισμό, ενώ οι live εμφανίσεις τους έχουν τη φήμη πως βάζουν το άλμπουμ σε ένα συνολικότερο οπτικοακουστικό πλαίσιο το οποίο συμπληρώνει τη μουσική τους. Μάλιστα ο Ron Robinson, υπεύθυνος για όλα τα εφέ του φωτισμού στα live, αναγνωρίζεται ως το τέταρτο μέλος της μπάντας από τον Luis Vasquez. Αν είναι πραγματικά έτσι, μένει να το δούμε ώστε η όλη κριτική πια να αφορά όχι ένα μουσικό συγκρότημα αλλά μια καλλιτεχνική ομάδα και το έργο της.
Rating: 7 / 10
Νάντια Σαββοπούλου
