Ο καιρός έχει γυρίσματα... Όπως τον παλιό καλό καιρό, πήρα αυτό τον ολοκαίνουριο δίσκο στα χέρια μου για να ακούσω. Έβγαλα το βινύλιο μέσα από την θήκη (το οποίο αντιστεκόταν λόγω του static) και τον ακούμπησα πάνω στο πικάπ. Η επιφάνεια του ολοκάθαρη γυάλιζε και δεν χρειαζόταν καν το γνωστό ξεσκόνισμα με το πανάκι. Τοποθέτησα την βελόνα στην αρχή κοντά στην άκρη, βρήκε αυτή το αυλάκι, από τα ηχεία ακόμα δεν ακούγεται τίποτα, ούτε χριτς ούτε χρατς (μια μοναδική στιγμή που δεν θα επαναληφθεί πότε ξανά) και τότε άρχισαν να βγαίνουν οι πρώτοι ήχοι του "D-Music". Ένα εισαγωγικό κομμάτι που σε βομβαρδίζει κατευθείαν με τον upbeat motoric ρυθμό του με το χαρακτηριστικό ήχο του drum machine, με το οξύ κοφτό snare να γίνετε εθιστικό. Πάνω του οι μελωδίες στρώνονται με πολλαπλά layer από πλήκτρα και synths. Και εκεί που σκέφτεσαι να το ξαναβάλεις από την αρχή μπαίνει το εξίσου σαρωτικό "Over Mentality".
Ο Στάθης Λεοντιάδης, ο εγκέφαλος που κρύβεται πίσω από το όνομα Doric, μας είναι ήδη γνώριμος, αφού αποτελούσε το ήμισυ των Human Puppets, του γνωστότερου minimal synth συγκροτήματος της χώρας μας. Στις αρχές του χρόνου μας συστήθηκε με ένα σινγκλ που περιείχε τα "The Suspect" και "B-Side Wonders", δύο εξαιρετικά δείγματα που ενέτειναν την ανυπομονησία για την επόμενή του κυκλοφορία. Κατά την γνώμη μου αποτελεί ένα από τα διαμαντάκια τις δισκοθήκης μου και πολύ χάρηκα που βλέπω να επανέρχεται έστω και σπάνια η μορφή αυτή του 7". Ο ήχος και εδώ στο "Over Mentality" είναι αυτός των αναλογικών synthesizers και ο Στάθης για να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα χρησιμοποιεί μια με μεγάλη γκάμα ρετρό κατά βάση μηχανημάτων (Korg Rhythm 55, Roland CR-78, Korg Monopoly,Minimoog, Sequential Circuits Pro One, κτλ)
Το minimal synth θα μπορούσαμε βέβαια να πούμε ότι έχει φορεθεί πολύ τελευταία. Ένα είδος που δημιουργήθηκε περισσότερο ως μια ανάγκη έκφρασης μέσα από την χρήση απλών αναλογικών οργάνων, παρά μια μόδα. Ίσως για αυτό βρήκε θέση στην μουσική σκηνή του σήμερα. Αυτό όμως που μου αρέσει στο ιδίωμα αυτό είναι ότι έχει ένα πολύ συγκεκριμένο ύφος. Ακούγοντας κάποιο κομμάτι μπορούμε να μεταφερθούμε σε οποιαδήποτε εποχή, από μια ξεχασμένη κασέτα κάποιας άγνωστης ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας του '80 της Ολλανδίας, της Γαλλίας ή του Βελγίου, έως το τώρα και μια νέα εταιρεία (στην περίπτωση μας η Fabrika Records) με έδρα πόλεις όπως η Αθήνα ή το Βερολίνο (όπου και έγινε το live presentation του άλμπουμ).
Ας επιστρέψουμε όμως πάλι στα του δίσκου. Το όλο αποτέλεσμα διαθέτει μια αισθητική συγγενική του retro-futurism, σαν αυτή που δημιουργούσαν οι Kraftwerk την δεκαετία του '70 αλλά πιο σκοτεινή. Τη θέση της ρομποτικής ερμηνείας και της αυστηρής τελειομανίας, εδώ καταλαμβάνει η πιο γήινη ερμηνεία του Στάθη, με τα όποια ψεγάδια τελικά να πιστοποιούν απλά τον ανθρώπινο παράγοντα. Και αντί να υμνεί μια κάποια φουτουριστική εποχή, φαίνεται να αποτελεί περισσότερο το σάουντρακ της παρακμής της, αυτής που κρύβεται πίσω από τις μνημειώδεις κατασκευές, στις σκιές της μεγαλούπολης.
Σε αυτό το πλαίσιο του ρετρό noir με new wave χαρακτήρα, η έκφραση του Στάθη αποπνέει προβληματισμό (βλέπε "Something Changed" και "C.L.A."), εγκλωβισμό (βλέπε "Monuments"), πόνο, αποξένωση και απόγνωση, με μια συνεχή αναζήτηση της ελπίδας. Ηχεί αρκετά νυχτερινό και γεννά εικόνες βγαλμένες από χειμερινό σκηνικό, εικόνες μιας γκρίζας μεγαλούπολης με ανθρώπους βουβούς, χαραγμένους από την αγωνία της απόδρασης. (βλέπε "Too Much" με τους αποπνικτικούς στίχους "Too much hot in here, take me somewhere cold, cant stand this heat...". Η όλη ατμόσφαιρα με παραπέμπει προσωπικά στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Ημέρες σκοτεινές, καταπιεστικές, όπου η αρχή χαλιναγωγεί την ανθρωπότητα σε υπακοή, κάτω από την μόνιμη απειλή της υπέρτατης σύγκρουσης και ενός επικείμενου ολοκαυτώματος. Καταστάσεις που μας μεταμόρφωσαν σε human puppets.
Μέσα από αυτό το πρίσμα ο Doric μας παρουσιάζει δέκα electro κομμάτια, που είναι φυσικά πιο προσωπικά από εκείνα του προηγούμενου σχήματος και εκφράζουν μια πιο υποκειμενική θέση και ιδέες. Αν μην τι άλλο η εμπειρία του πάνω στο είδος αυτό αποτυπώνεται στα κομμάτια και ο ακροατής αντιλαμβάνεται την αγάπη αλλά και την αφοσίωση που έχει καταβάλει για το αποτέλεσμα. Η εμπειρία αυτή του επιτρέπει να κινείται με άνεση, ώστε να λυγίζει τους κανόνες του ιδιώματος προς όφελός του με αποτέλεσμα να αποτυπώνει έναν εξατομικευμένο ήχο με την δική του σφραγίδα, πράγμα που διακρίνουμε περισσότερο στα τρία instrumental του άλμπουμ "D-Music", "As It Has Always Been" και "End Waltz".
Η σχεδόν βαρύτονη φωνή του Στάθη εναρμονίζεται με την μουσική και γίνεται ένα με αυτή. Ανά στιγμές όταν κάνει κρεσέντο και υψώνεται μεταδίδει αυτό το κάτι που σε κάνει να ανατριχιάζεις.
Ακόμα και στον οπτικό και στυλιστικό τομέα ο Doric έχει ένα ξεκάθαρο και συγκεκριμένο όραμα. Αντιπροσωπευτικό δείγμα είναι το βίντεο που έχει φτιαχτεί για το πιο synth-pop κομμάτι του δίσκου "Back In Those Days", στο οποίο χρησιμοποιούνται σκηνές από την σοβιετική ταινία "The Blue Bird" (1970) και καταφέρνει να αιχμαλωτίσει όλη την ουσία του δίσκου. Αξίζει να αναφέρουμε ακόμα μερικές ταινίες που αντλεί υλικό για τα βίντεο του όπως: της βουβής ταινίας "The Life and Death of 9413: a Hollywood Extra" (1928) των Robert Florey και Slavko Vorkapich, "Dreams That Money Can Buy" (1947) του σουρεαλιστή Hans Richter και "Les Astronautes" (1959) του Πολωνού Walerian Borowczyk.
Δίσκοι σαν αυτόν, που κυκλοφορούν αποκλειστικά σε format βινυλίου, επαναφέρουν τον παλιό τρόπο που ακούγαμε μουσική. Τότε που η ακρόαση αποτελούσε ιεροτελεστία, όταν υπήρχε η επαφή με τα εξώφυλλα των 12" (όπου χόρταινε το μάτι) και η δυνατότητα να βλέπεις το δίσκο να περιστρέφεται, με τις αλλαγές πυκνότητας του χαραγμένου αυλακιού για να ξεχωρίζουν τα κομμάτια. Με την επανάληψη εμφανίζονται και τα χαρακτηριστικά "γρατζουνίσματα" που πολύ απλά οικειοποιείσαι. Λίγο νοσταλγικά όλα αυτά αλλά έτσι μας προδιαθέτει το δεύτερο κομμάτι της Β' πλευράς "Back In Those Days". "Scratching the memories over the years, Seing our youth fading, over time"...μια αέναη αναζήτηση προς το παρελθόν; Προς το μέλλον; Τι σημασία έχει όταν παρουσιάζεται μια ολοκληρωμένη πρόταση που εκφράζει εξίσου καλά το σήμερα.
Rating: 8 / 10
Νίκος Δρίβας
