Υπάρχουν φορές που ενόψει κάποιου live όλα τα στοιχεία συγκλίνουν στην επιτυχία της έκβασης του. Η ανακοίνωση και μόνο του συγκεκριμένου live αν μην τι άλλο τράβηξε το ενδιαφέρον του τοπικού underground κοινού. Και τα τρία ονόματα που θα εμφανιζόντουσαν είχαν το καθένα από πλευράς του τραβήξει την προσοχή μας τελευταία και όλα μαζί αποτελούσαν ένα δυνατό σύνολο αντιπροσωπευτικό της ανεβασμένης αυτό το καιρό cold wave / mininam synth σκηνής στην χώρα μας. Γενικά δινόταν η αίσθηση μιας συλλογικής προσπάθειας κάτω από την αιγίδα της Fabrika records της οποίας και ανήκουν όλα τα παραπάνω σχήματα. Έτσι με το που μπήκα στο κλαμπ του Death Disco κατά της 10:30 απλά επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου μιας και ήταν ήδη γεμάτο.

Πρώτος στην σκηνή του Death Disco ανέβηκε ο Doric (Στάθης Λεοντιάδης, το ήμισυ των Human Puppets) κινούμενος στο γνώριμο minimal synth ύφος που μας έχει συνηθίσει τόσο καιρό τώρα. Πίσω από τα αναλογικά του συνθ μας συντρόφεψε με τα νέα του κομμάτια μεταξύ αυτών και το "The Suspect" μέσα από το πρώτο του 7''σίνγκλ που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τη Fabrika records. Διακριτικός και σίγουρος για αυτό που κάνει, η εμφάνισή του δεν άφησε κανέναν αδιάφορο, κάθε άλλο μάλιστα, ειδικά αν κρίνω από όσους είδα να τρέχουν να ψωνίσουν το single του από το merchandise που είχε στηθεί στο club.

Στην συνέχεια είχαμε τους Selofan, ένα ακόμα νέο πειραματικό minimal-synth ντουέτο που έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή μιας και ξεκίνησαν με μια ενδιαφέρουσα εισαγωγή παίζοντας το "Πόσο Λυπάμαι" στην οποία κάτω από τους σαμπλαρισμένους ήχους ένας περφόρμερ με εντυπωσιακό λουκ, κάτι ανάμεσα σε cabaret και dark androgynous drag έδωσε μια θεατρική εμβολή κάνοντας lipsync πάνω στην φωνή της Σοφίας Βέμπο κρατώντας ένα μεγεθυντικό φακό για μικρόφωνο. Η συνέχεια ήταν εξίσου ενδιαφέρουσα με τα δύο μέλη να εναλλάσσουν φωνητικά στα κομμάτια, τραγουδώντας πότε ο ένας και πότε ο άλλος. Το Αθηναϊκό σχήμα που στην ουσία έδινε την δεύτερη του εμφάνιση στην Ελλάδα (ενώ έχει ήδη αρκετές επιτυχημένες εμφανίσεις σε διάφορα φεστιβάλ του εξωτερικού) μας παρουσίασε ένα καλό σετ με κομμάτια τους που αρχίζουν να γίνονται γνωστά από το διαδίκτυο όπως τα "Fosforizo", "Love Is A Mental Suicide" και "A Whimper".

Κατά την διάρκεια του σετ τους, το οποίο συνοδευόταν από πετυχημένα minimal αισθητικής projections, το ντουέτο συνόδευσαν σε κάποια κομμάτια και ο Doric (διασκευή στο κλασσικό Als War das Letze Mal των DAF παρακαλώ) αλλά και ο William Maybelline των Lebanon Hanover, καθώς και πραγματοποιήθηκε ακόμα ένα δρώμενο στο οποίο ο πρεφόρμερ ξανά ανέβηκε στην σκηνή με άλλη αμφίεση και άπλωσε μπουγάδα από πλαστικά ρούχα! Συνολικά κέρδισαν τις εντυπώσεις της βραδιάς και με άλλοθι την σχετική απειρία τους (μια και μιλάμε για πολύ φρέσκο σχήμα) δείχνουν να έχουν τα προσόντα για πολύ καλύτερη συνέχεια. Περιμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πρώτο τους single που αναμένεται τον επόμενο μήνα από την Fabrika, αλλά και την παρθενική τους ολοκληρωμένη δουλειά για να πούμε περισσότερα.  

Κοντά μεσάνυχτα, ήρθε η ώρα των Lebanon Hanover. Το ντουέτο των Larissa Iceglass (που μαθαίνουμε ότι έχει ελληνική καταγωγή) και του άγγλου William Maybelline είχε προκαλέσει αίσθηση την περσινή χρονιά στην οποία και κυκλοφόρησε δύο πολύ καλούς δίσκους, το ντεμπούτο "The World Is Getting Colder" στην δική μας Dead Scarlet records και το μετά και το δεύτερο επιτυχημένο LP, "Why Not Just Be Solo?" που κυκλοφόρησε από τη Fabrika Records και έγινε ανάρπαστο σε λίγες μόνο ημέρες. Οι Lebanon Hanover στην δεύτερη τους επίσκεψη εδώ μας παρουσίασαν ένα σετ με κομμάτια από τα δύο τους άλμπουμ κινούμενοι ηχητικά αλλά και σκηνικά στο post punk, dark wave, cold wave, minimal ύφος τους στο οποίο κυριαρχεί έντονα αισθήματα μελαγχολίας και απελπισίας. Πάνω από το ρυθμό του drum machine τους το μπάσο του William έβγαζε μονότονους σκοπούς τους οποίους εμπλούτιζε με το παίξιμο της κιθάρας της η Larissa. Φαινόντουσαν λιγάκι αμήχανοι ανά στιγμές πάνω στην σκηνή αλλά κατάφεραν να μας περάσουν την μουσική τους κάτω από τα ανέκφραστα και αγέλαστα πρόσωπα τους.

Ανά στιγμές ξέφευγαν μερικά δειλά χαμόγελα από την Larissa καθώς μας ευχαριστούσε μετά από τα επιφωνήματα και χειροκροτήματα του κοινού. Ακούστηκαν πολλά αγαπημένα τραγούδια τους στο σετ τους που διήρκεσε περίπου μια ώρα όπως τα "Kunst", "Sand", "Totally Tot", "A Very Good Life", "Ice Cave" και το αγαπημένο μου "Die World". Αξιοσημείωτη στιγμή ήταν όταν στο "Gallowdance", από το νέο τους σίνγκλ, η Larissa Iceglass πέρασε μια θηλιά γύρω από το λαιμό της προσθέτοντας έτσι και οπτικά στο μακάβριο τόνο του κομματιού. Εγώ βρήκα την εμφάνιση τους επιτυχημένη και επειδή ξέρω ότι κάποιοι (ειδικά οι μεγαλύτεροι) θα τους χαρακτήριζαν -δικαιολογημένα μάλλον- ως post-punk συγκρότημα Β Εθνικής, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι έχουν χαρακτήρα, είναι underground και το όλο show τους βγάζει κάτι γοητευτικό και cult.

Tα πάντα στην διοργάνωση λειτούργησαν στην εντέλεια, τα timelines τηρήθηκαν σχεδόν ευλαβικά και μπορεί η βραδιά να ήταν γεμάτη minimal και cold wave μουσικές αλλά η ανταπόκριση του κοινού ήταν θερμή και η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε στο Death Disco κάτι παραπάνω από ζεστή.