«Το The Answer ολοκληρώνει την δισκογραφία των 2L8 και περιέχει όλους τους ήρωες που βρίσκονται σε όλα τα προηγούμενα άλμπουμ. Το ζευγάρι από το He & She, όλα τα ανώνυμα πρόσωπα, όλοι οι απογοητευμένοι ποιητές, όλοι οι απροσάρμοστοι και εκείνοι που λαχταρούσαν ζωή και ελευθερία, όλοι εκείνοι που θα αγωνιστούν για να προστατεύσουν τους αγαπημένους τους, όλοι εκείνοι που είδαν ένα κόσμο να καταρρέει και αποφάσισαν να αντισταθούν. Τραγουδάμε το ίδιο άλμπουμ με διαφορετικές λέξεις εδώ και πολύ καιρό τώρα. Ήταν καιρός να κάνουμε κάτι διαφορετικό και να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας και σε όλους τους ήρωες μας να ξεκουραστούμε.»
Το πέμπτο ροκ άλμπουμ των 2L8 είναι δεν είναι ένα μηδενιστικό παρανάλωμα πυρός που καίει τα πάντα στο διάβα τους αλλά υγρό παθιασμένο πυρ που εξαπολύεται για να βάλει σε λειτουργία ψυχές.
Μετά την ''Κλωστή'' φαινόταν ότι το σχήμα έχει εξαντλήσει όλες του τις αισθητικές οδούς, όλο του το μουσικό είναι. Μετά την ''Κλωστή'' κάθε άλλο βήμα στην πορεία τους φάνταζε σαν ένα επιπλέον δώρο στην ανθρωπότητα και στους οπαδούς τους. Για έντεκα χρόνια τώρα και χωρίς καμμία καμπή παρά μόνο κλιμακώσεις που κάθε φορά ξεπερνούσαν, ένα επόμενο άλμπουμ μετά από το Ελληνόφωνο αριστούργημα τους θα ήταν είτε ένα συμβιβασμένο με τον ήχο τους ποιοτικό άλμπουμ είτε μια στείρα επανάληψη. Αλλά πάντα θα υπήρχε αυτή η πιθανότητα για τη σπίθα της επανεφεύρεσης.
Οι πρώτες ακροάσεις του ''The Answer'' με βρήκαν σε γνώριμα τοπία και έκλινα προς την πρώτη πιθανότητα. Δεν υπήρχε σίγουρα η στείρα επανάληψη γιατί αυτή τη φορά η σπίθα της επανεφεύρεσης που ευτυχώς υπάρχει ακόμα ακούει στο όνομα rock 'n' roll. Και μετά από την τρίτη ολοκληρωμένη ακρόαση, πιστεύω ότι οι 2L8 έφτασαν σε νέα ύψη.
Όταν πλέον έφυγε το make-up και έμεινε η μπάντα γυμνή και με όπλο το πάθος, η μουσική τους απόκτησε τη βρωμιά του ροκ και την ηλεκτρική ορμή που μέχρι το ''New Battles..'' κατόρθωναν να τιθασεύουν με ενορχηστρώσεις ελεγχόμενες και ακριβείς στο στο στόχο τους. Η θεατρικότητα αλλά και η έντονη γεύση Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας στο αισθητικό τους οπλοστάσιο απέδιδε τα μέγιστα. Όμως στις μέρες του μνημονίου ένα σχήμα που ζει και αναπνέει την Ελληνική πολιτιστική παρακμή και κοινωνική εξαθλίωση, δεν εμμένει πίσω από το αισθητικό του προσωπείο. Θυμώνει, φτάνει στα όρια των συναισθηματικών αντοχών του και βγαίνει έξω, εξαπολύοντας στίχους και ήχους ενός ηφαιστείου σε δράση. Η ''Κλωστή'' ήταν ένα άλμπουμ που αντικατοπτρίζει αλλά και επικυρώνει την κοινωνική ευαισθησία του σχήματος. Ήταν ένα ντοκουμέντο Ελληνικού Ροκ. Μαχητικού, ευαισθητοποιημένου και στην κόψη.
Με το ''The Answer'' όμως, όλοι οι προηγούμενοι δίσκοι φαίνονται σαν ο βατήρας που εκτοξεύουν τον ήχο του σχήματος στα ύψη. Όπως και το ζευγάρι του ''He & She''.
Με αντιασφυξιογόνες μάσκες πλέον, στο εξώφυλλο, κρατιέται χέρι χέρι απομακρυνόμενο από το μετά-αποκαλυπτικό περιβάλλον και κοιτά εμάς, το μέλλον ή ακόμα καλύτερα· μπροστά..
Το σχήμα έχει στο μάξιμουμ τα πάντα. Κιθάρες, βιολιά, κρουστά, φωνητικά, χορωδιακά. Οι κλιμακώσεις και ο κλασσικός μηχανισμός της ηλεκτρικής ροκ έντασης βρίσκει άλλη μια δημιουργική εφαρμογή του εδώ. Οι κιθάρες έχουν περισσότερο όγκο αλλά το μεγάλο ατού σε αυτό το άλμπουμ είναι τα χορωδιακά φωνητικά που περισσότερο από τα προηγούμενα άλμπουμ σε αυτό το άλμπουμ κάνουν ιδιαίτερη αίσθηση, δημιουργούν ένα αίσθημα ελέγχου του ηλεκτρικού παραναλώματος του δίσκου και ανταποκρίνονται πλήρως στην έννοια του Χορού όπως και στις Αρχαίες Τραγωδίες.
Το κόκκινο είναι ένα χρώμα ταιριαστό. Ίσως σε μια υπαρξιακή εκδοχή του Mad Max και με βάση το γεγονός ότι περιέχονται και μουσικά στοιχεία από την υποτιθέμενη νέα No Man's Land το άλμπουμ αυτό να ήταν το ιδανικό soundtrack της τωρινής Ελληνικής ενδοχώρας. Μιας ενδοχώρας με βαριά, σάπια ατμόσφαιρα. Φτιαγμένο από ζωντανά πλάσματα που αλυχτούν και έχουν κρατήσει το πνεύμα αλλά και το άρωμα ενός παλαιού κόσμου. Οι στίχοι για άλλη μια φορά είναι διαφωτιστικοί τα ποιήματα τους είναι παιάνες ζωής σε έναν πεθαμένο κόσμο.
Ξεκινώντας από τις απόκοσμες ψαλμωδίες του ''Oh Hell, They Are Landing Again'' για να μας πουν ότι:
'Τηλεφωνώ για να πω αντίο
Τηλεφωνώ για να μοιραστώ αυτά που βρήκα”
και καταλήγοντας στο επικό φινάλε του ομώνυμου όπου πλέον ξεκινάει ένα νέο ταξίδι από την αρχή, έχει περάσει συναρπαστικό διάστημα στην μουσική ηλεκτρική πανδαισία δυναμικών τραγουδιών που είναι βέβαια εμποτισμένα με τη συνήθη 2L8 αύρα αλλά πλέον έχουν την εμπειρία αλλά και την κατακτημένη γνώση μιας ροκ τραγουδοποιίας που δεν το παίζει «ηρωική», δεν είναι φτιασιδωμένη και στυλιζαρισμένα θεατρική, είναι χωρίς επιδειξιομανία και οι λέξεις δεν δημαγωγούν.
Το ''The Answer'' είναι οικείο και, ηχητικά, περισσότερο ισχυρό και συμπαγές απ' όλα τα προηγούμενα τους. Δεν είναι ακριβώς κάτι διαφορετικό. Απλά είναι γιορτή μιας μεταποκαλυπτικής ενηλικίωσης που κρατά την αθωότητα και το πάθος αλλά κουβαλά και τις ρυτίδες της Γνώσης και της Μουσικογνωσίας. Ώριμο άλμπουμ το λένε συνήθως ένα τέτοιο άλμπουμ αλλά το ''The Answer'' δεν είναι σαν τα φρούτα που σε λίγο σαπίζουν. Είναι ένα μεγάλο βήμα εξέλιξης και πείρας ενός ήχου αυθεντικού και γνήσιου.
Ο δίσκος κυκλοφορεί κανονικά και στο bandcamp και έχει ξεκινήσει ο μακρύς δρόμος παρουσίασης του σε διάφορες πόλεις... άλλη μια συναρπαστική τουρνέ ξεκινά λοιπόν και δεν πρέπει να τη χάσετε... (15.04.2016 στο s.i.x.dogs για την Αθήνα)
Rating: 9 / 10
Χρήστος Μίχος
"Πάντως μου κάνει φοβερή εντύπωση ότι κάποιοι το ακούνε συνεχόμενο αυτό το πράγμα! Είστε τελείως τρελοί;;;;;"
Για το New Battles ο λόγος. Λες και ο clown δεν ξέρει το κοινό του. Επιμένει να το παίζει Κινέζος και να γλιστρά σαν σκιά κάτω από την πόρτα όταν τα βρίσκει σκούρα. Έχει τους λόγους του, δεν αμφιβάλλω. Στον Πόλεμο δεν δείχνεις τα χαρτιά σου. Όμως, εγώ όφειλα να προσπαθήσω. Βρήκα, λοιπόν, την ευκαιρία και το θράσος να κολλήσω στον τοίχο τον K. the Clown των 2L8 απαιτώντας εξηγήσεις πριν ξαναπέσω στο πεδίο των New Battles. Αλλά εκείνος την σκαπούλαρε χαμογελώντας αινιγματικά όσο μου κουνούσε το μαντήλι. Αποτέλεσμα? Μια συζήτηση για όλα και για τίποτα που θα μπορούσε να συνεχιστεί ever forever αν ο χρόνος μας δεν έφτανε στο τέλος του και δεν μου την έσκαγε πάλι. Μάταιη? Όσο δεν πάει, αλλά τι καλύτερο να ζητήσω από το μεταιχμιακό θήραμα μου. Επόμενο κυνηγητό στο πάρτι του postwave.gr, ανήμερα των Χριστουγέννων, όπου θα ανέβει στην σκηνή να διασκευάσει τον εαυτό του. Όπως λέει και ο φίλος Harmer στο φόρουμ, " Α Χ Α Σ Τ Ο".
Είσαι ο K. The Clown των 2L8. Η συνεισφορά σου στην μπάντα είναι προφανής. Θα μας συστήσεις τα υπόλοιπα μέλη?
K. The Clown: Τα μέλη; Δύσκολη ερώτηση. Για τα επόμενα live το line-up είναι: Ηρακλής Ιωσηφίδης (κοντραμπάσσο), J.A. (τύμπανα), Ελισσώ Παπαστρατή (Βιολί), Μπάμπης Τσινικοσμαογλου (Πιάνο), Rosie Dickins (Ηλ. Μπάσο - Κιθάρα), ο Γιάννης Τζέκος (Τύμπανα), και ο Άγγελος Χ. (Κιθάρα). Δεν είναι στο line-up οι Αλέξανδρος Κασαρτζής (Τσέλο), Δήμητρα Κατιώνη (Βιόλα), Δάφνη Παπαστρατή (Σαξόφωνο). Οι Δημήτρης Τζούρης, Σωτήρης Παπαδόπουλος, Νίκη Πάνου, Χριστίνα Βοζίκη, Κωνσταντίνα Καλογρίδη, Τάσος Μασιάς, Zeugolator, Mouxlaloulouda χειρίζονται κοινωνικά δίκτυα, ανανεώνουν site, αναλαμβάνουν τα γραφιστικά και στις αποστολές, βοηθάνε στη συγγραφή δελτίων τύπου και πολλά άλλα άχαρα και κουραστικά. Χοντρικά αυτοί είναι οι 2L8 αυτές τις μέρες.
Τι απέγινε το theremin?
K. The Clown: Το έγραψες στο review που έκανες. Δεν είναι καιρός για theremin, ούτε για το μουσικό μου πριόνι, ούτε για πολλά έγχορδα. Πάμε πίσω στην παραμόρφωση.
Το image των 2L8 προκαλεί ποικίλα σχόλια. Ποια ήταν η πρώτη φορά που αντίκρισες στον καθρέφτη τον Κλόουν? Πότε τον σύστησες στον κόσμο και ποια ήταν η αντίδραση του?
K. The Clown: Μωρέ αυτός ο κλόουν πάντα υπήρχε τελικά. Απλά μια μέρα ξεπήδησε και δεν λέει να ξεκουμπιστεί από τότε. Ήρθε, είδε, του άρεσε και μου μπαστακώθηκε ο άτιμος.
Ένας φίλος μού έλεγε τις προάλλες πόσο τον συγκινεί ο τρόπος που τραγουδάει ο Marc Almond. Τα αγαπάει τα τραγούδια του, τραγουδά από αφοσίωση και όχι φιλοδοξία. Εσύ γιατί τραγουδάς?
K. The Clown: Έχω τους λόγους μου... Χαμογελάω τώρα να ξέρεις...
Τι μπορεί να σημαίνει για κάποιον να ολοκληρώνει το έργο του με την λέξη "dying"?
K. The Clown: Κάθε τέλος είναι και ένας θάνατος. Έτσι είναι ο ρόλος. Μπαίνεις μέσα του μόνο για να πεθάνεις μετά από μερικές ώρες και να γυρίσεις σε αυτό που είσαι. Έτσι πήγαμε από το disappear στο dying.
Αν επικεντρωθεί κάποιος στο πολιτικό μήνυμα του "New Battles", τείνει να το αλλοιώνει με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι πιο συμβατό στον ίδιο. Ακούγοντας το "Balkan Nigger", σκεφτόμουν το Βολταίρο να λέει "Do well and you will have no need for ancestors". Είναι ο κυνισμός μία από τις αρετές σου?
K. The Clown: Cynicism is a very lonely virtue. Λίγο πριν το κλείσιμο του Sunlight. Και πάσα για το Moonlight. Όσο και να ήθελα να είμαι κυνικός η ζωή μου με διαψεύδει γιατί είναι γεμάτη με ανθρώπους, δυνατές σχέσεις και δεσμούς. Περί συμβατότητας: τίποτα δεν είναι μονοδιάστατο.
Αντί να κυκλοφορήσεις ένα cd με τα πιο «δυνατά» hit, εσύ τόλμησες να κυκλοφορήσεις ένα συμπαγές διπλό άλμπουμ με 32 κομμάτια σε τέτοιες δύσκολες εποχές. Σε ποιους ακριβώς απευθύνεσαι? Νομίζεις ότι το παίρνουν το μήνυμα? Καταλαβαίνει τελικά κανείς τους poètes maudits?
K. The Clown: Ναι. Είναι προφανής σκέψη. Και φυσικά υπάρχει μεταξύ των κομματιών διαφορά «δυναμικής». Όλα έχουν τη σημασία τους όμως. Σκεφτόμουν συνέχεια "nobody gets left behind". Θα επιβιώσουμε όλοι. Ακόμα και οι μέτριοι και οι αδύναμοι. Το υποσχέθηκα σε όλα τα τραγούδια και έγινε. Καταλαβαίνω την αγωνία για να παρουσιαστεί ένα άλμπουμ δεμένο, με ενότητα, συμπαγές, που να μην κουράζει, φιλικό για τον χρήστη και όλα αυτά. Η αγωνία αυτή κρύβει καμία αλήθεια; Ναι ας μπούμε στην λογική της επιτυχίας που έχει σπείρει η βιομηχανία. Για ποιον λόγο να με αφορά εμένα αυτό; Ναι μου τα είπανε όλα αυτά, να σκεφτείς τον ακροατή. Μα δεν είναι παράδοξο; Να φτιάχνεις κάτι για να αρέσει; Δεν έρχεται πρώτη η ανάγκη να φτιάξεις κάτι που σε εκφράζει; Ξέρω ότι θα απωθήσει ανθρώπους, που δεν θα καταφέρουν να το ακούσουν, δεν υπάρχει χρόνος και αντοχές. Επίσης ξέρω ότι κάποιοι το ακούνε συνέχεια. Μπορεί να γίνει εμμονή. Τα ξέρω από τα μυνήματα που δέχομαι. Αλλά από την άλλη όταν το φτιάχναμε πρόσεξα το εξής: όταν ρώταγα ποιο να βγάλουμε, οι απαντήσεις ήταν τόσο διαφορετικές. Μπορούσε το κομμάτι που ήταν το αγαπημένο κάποιου να ήταν αυτό που ήθελε να βγει κάποιος άλλος! Πάντως μου κάνει φοβερή εντύπωση ότι κάποιοι το ακούνε συνεχόμενο αυτό το πράγμα! Είστε τελείως τρελοί;;;;;
Αυτό πάλι με το Pledge από πού σου ήρθε? Ήταν risky και για λίγο το φοβήθηκα. Θα το ξανακάνεις?
K. The Clown: Δε μου ‘ρθε. Μου το προτείνανε για την ακρίβεια. Εγώ έγραφα και δεν ήξερα τι να το κάνω. Και μου λένε κάνε Pledge. Μετά από κανά δύο μέρες που μου πήρε να καταλάβω τι διάολο είναι αυτό, είπα ναι, αυτό θέλουμε. Risky δεν ήταν για αυτό το κάναμε, το πολύ πολύ να επιστρέφαμε πίσω τα χρήματα σε περίπτωση που δεν πιάναμε τον στόχο. Και μετά θα έπρεπε να ψάξουμε label, αλλά αυτό είναι εύκολο με τα νούμερα που πουλάνε οι 2L8.
Δεύτερη φορά σερί ψηφίζω το δικό σου άλμπουμ ως το καλύτερο της χρονιάς. Γιατί πιστεύεις πως το επέλεξα?
K. The Clown: Να μαντέψω ε... Πιστεύω ότι κάποιοι άνθρωποι συντονίζονται. Εγώ με αυτά που αγαπάω έτσι είμαι. Μπορεί και να πέφτουμε έξω όμως. Υπάρχει αυτός ο κίνδυνος.
Ωστόσο παραδέχομαι πως το πρώτο σας, το "Armed Angels", το άκουσα μόνο μια φορά πριν χρόνια και δεν του έδωσα και πολύ βάση. Τώρα θέλω να το ακούσω ξανά γιατί νιώθω ότι έχασα την Αρχή. Μπορείς να μου δώσεις κάποια hints για το τι με περιμένει?
K. The Clown: Και εγώ έχω να το ακούσω... χρόνια. Μόνο τον θυμό θυμάμαι. Frustrated youth. Δεν είχα καταλάβει τίποτα ακόμα, γιατί δεν ήξερα φυσικά. Ε μετά που έμαθα, θύμωσα πραγματικά. Δεν θυμάμαι πολλά. Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν τελειώνω ένα άλμπουμ είναι να το ξεχάσω. Και όταν το φτιάχνω το μόνο που ονειρεύομαι είναι το πότε θα τελειώσει.
Θα το πω. Το "New Battles" στην αρχή με ενόχλησε. Οι στίχοι του σαν δηλητηριασμένα βέλη έβρισκαν απευθείας στόχο (πράγμα περίεργο για τους 2l8 που με έχουν συνηθίσει σε πιο λυρικά τεχνάσματα). Μετά, όμως, που θυμήθηκα τον Jean Moréas να λέει για το μασκάρεμα του Ιδανικού σε μια αντιληπτή μορφή με σκοπό όχι την ίδια την Μορφή, αλλά αυτό που πραγματικά κρύβει, ενθουσιάστηκα. Τα φαινόμενα απατούν?
K. The Clown: Έπρεπε να κάνουμε πράξη την υπόσχεση. No more poetry, only raw meat. Δεν είναι καιρός για να διαβάζουμε τις λέξεις ανάμεσα και πίσω από τις λέξεις. Δεν πρέπει τίποτα να παρουσιάζεται καλύτερο από αυτό που είναι. Δεν μπορεί η φυγοπονία να παρουσιάζεται σαν αρετή. Στρέψαμε το βλέμμα αλλού μία, δύο, μέχρι πότε; Εγώ δεν έχω άλλα αποθέματα να κοιτάω αλλού γιατί και να μην κοιτάς ο ήχος φτάνει, και να μην φτάνει ακόμα ξέρεις. Αυτό αρκεί. Some men crave women and some men crave gold. And some crave nothing at all. Boy it's time to decide.
Όπως έλεγα και στο review, έχεις την ικανότητα να προσποιείσαι γνώριμους ήχους με έναν εντελώς πρωτότυπο και απροσδόκητο τρόπο. Προσωπικά άκουσα από Nirvana, Marilyn Manson, και ποντιακά έως όπερα, Morrissey και Radiohead. Μεταξύ πολλών άλλων. Αλλά, επειδή we don't see things as they are, we see things as we are, είμαι σίγουρη πως ο καθένας ακούει τα δικά του. Αυτό είναι αποτέλεσμα προσπάθειας ή τύχης?
K. The Clown: Κοίτα όσον αφορά τις συνθέσεις μάλλον τυχαίο είναι. Αλλά όσον αφορά την παραγωγή σχεδόν όλα τα παραπάνω τα έχω μελετήσει. Για παράδειγμα η παραγωγή στις φωνές βασίζεται στον τρόπο που ηχογραφεί ο Marilyn Manson. Πολύ μεγάλος δάσκαλος.
Τι κάνει κατά την γνώμη σου ένα τραγούδι sound damned wrong?
K. The Clown: Ότι με την ενορχήστρωση που έχω κάνει χρειάζεται μία ολόκληρη πρόβα για να παιχτεί σωστά; Ενώ συνήθως χρειάζονται 20-30 λεπτά. Καταραμένο τραγούδι. Εντάξει, υπάρχει και το sing along, drowned voices, how much longer to the surface?
Ένα από τα πράγματα που λάτρεψα στο "He & She" είναι το πόσο αριστοτεχνικά μασκαρεμένη ήταν η ιστορία και το ότι χωρίς τις εικόνες να την συνοδεύουν δεν θα το είχα πιάσει ποτέ. Πόσο σημαντικό είναι για σένα το artwork? Καθοδηγείς τους δημιουργούς?
K. The Clown: Δίνω ένα γενικό πλαίσιο. Όσον αφορά τις μορφές τουλάχιστον. Για το He & She ειδικά, η έκπληξη ήταν τεράστια και για μένα, βλέποντας τις εικόνες που ετοίμασε ο Αχιλλέας Γκατσόπουλος. Δεν περίμενα ότι θα μπορούσε να μπει τόσο μέσα.
Πάντως, το packaging του τρίτου εγχειρήματος σου πιο πολύ για βιβλίο μου κάνει παρά για άλμπουμ. Σαν να διάβαζα τις (κοντά 50!) ξεπατικωμένες σελίδες από το κρυφό ημερολόγιο του Κλόουν, ενώ τον άκουγα να τραγουδά. Γνωρίζοντας πως τσιλιμπουρδίζεις και με το θέατρο, να περιμένουμε ότι μπορεί και να σε δούμε στην σκηνή εμπνευσμένο από τους Residents?
K. The Clown: Φαντάσου να έβαζα και κείμενα μέσα όπως σκεφτόμουν αρχικά... Έχουν γίνει σκέψεις και προτάσεις. Αλλά είχαν μία αύρα αρπαχτής. Αν δεν υπάρχει κάτι να ειπωθεί δεν με αφορά. Δεν καταλαβαίνω το σόου για το σόου. Δεν κάνουμε αυτό. Καθόλου όμως.
Προς το παρόν ετοιμάζεσαι να ανέβεις στην σκηνή του Second Skin ανήμερα των Χριστουγέννων ως ο εκλεκτός καλεσμένος στο πάρτι του Postwave.gr! Τι θα μας παίξεις?
K. The Clown: Βασικά με πήρε μια μέρα ο πιανίστας πριν από μήνες και μου λέει, έχω αρχίσει να βγάζω όλο το New Battles στο πιάνο. Να συνεχίσω ή δεν υπάρχει λόγος; Και αυτό ακριβώς που συνέχισε θα παίξουμε στο Second Skin. Διασκευασμένοι 2L8. Αλλά δεν λέμε παραπάνω...
Θα μοιράσεις και λιχουδιές σε όσους ήταν καλά παιδιά φέτος?
K. The Clown: Θα το αφήσω στον Άγιο Βασίλη. Μην πάρουμε και όλες τις δουλειές πια.
Έχεις προγραμματίσει πότε και που θα βγει σε tour ολόκληρο το "New Battles" με full-band? Θα δώσετε μάχες εκτός συνόρων?
K. The Clown: Όλα αυτά τρέχουν αυτές τις μέρες. Αυτό που έχουμε ανακοινώσει είναι 20 Ιανουαρίου στο Bios αλλά έρχονται και άλλες ημερομηνίες.
Τώρα που φτάσαμε στο τέλος, ήρθε η ώρα να διαλέξεις πλευρά. Κορώνα ή Γράμματα?
K. The Clown: Ξέρεις τώρα, σαν φαντασμένος που είμαι θα διαλέξω το απίθανο να μείνει το νόμισμα όρθιο και να μην δείξει τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να παλεύεις για κάτι μάταιο. Θα έχει νόημα η ζωή σου για πάντα.
Συνέντευξη - κείμενο: Eva Me.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ K. THE CLOWN
Κόντεψε να περάσουν κοντά δυο σεζόν για να επιστρέψουν οι 2L8 με νέα επεισόδια, πράμα διόλου παράξενο αν αναλογιστεί κανείς τι τράβηξε ο Κλόουν στον προηγούμενο Kύκλο. Όσο και αν πάλεψε, όσο κ αν νευρίασε, ο πομπώδης λυρισμός του "He & She" δεν έφτανε για να φωτίσει τα Σκοτεινά Χρόνια που ζούμε. Τουναντίον, life goes on and on και σκοτείνιασε τόσο που γίναμε σχεδόν αόρατοι. Το έβλεπε και ο ίδιος να συμβαίνει. "Soon I will disappear", ψέλλισε και σύρθηκε στην κρυψώνα του για να καταστρώσει την επόμενη κίνηση. Χρειαζόταν καινούρια στρατηγική. Γιατί ναι μεν το "Join the Resistance, fall in love" έγινε γκράφιτι, ήταν όμως σε σημείο που το έβλεπαν λίγοι. Αυτήν την φορά έπρεπε να τα πει έξω από τα δόντια. To the point, χωρίς φανφάρες και λουστραρίσματα. Να πέσει από τα σύννεφα σαν έκπτωτος άγγελος, κι ας θυσιαστεί στην τελική, ο χρόνος του τελειώνει. No more poetry, only raw meat? Ποιος ξέρει με τον Κλόουν που μπλέξαμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι στην εποχή που η αφραγκιά είναι trending topic, το ότι προσχώρησαν τόσοι στην Αντίσταση και τον ενίσχυσαν μέσω Pledge στις νέες του μάχες, ήταν μια καθαρή νίκη. Όμως ο Κλόουν ξέρει πολύ καλά ότι το να κερδίσει μια μάχη, δεν σημαίνει ότι κέρδισε και τον Πόλεμο.
Φέροντας την πεμπτουσία των ομώνυμων ταινιών του Fukasaku, το τρίτο εγχείρημα των 2L8 σφήνωσε άνετα και δικαίως στη μικρή μου λίστα με τους καλύτερους δίσκους των τελευταίων χρόνων. Στο πρώτο πέσιμο εξερράγη πάνω μου σε χίλια κομμάτια που σαν doppelgangers πήραν την θέση του Κλόουν και έφτιαξαν ευφυέστατα ένα bastard pop musical υπό τις μαεστρικά ανορθόδοξες ορχηστρικές οδηγίες του. Ντου από παντού, όλα κάτι μου θύμιζαν αλλά για τίποτα δεν ήμουν βέβαιη. Ξεχάστε το theremin, δεν γουστάρει πια υπνωτισμένους. Παίρνει την κιθάρα του και τραγουδά με απαράμιλλη πιστότητα το Χρονικό ενός Πολέμου για να μάθουμε από τα λάθη του. Η απροσδόκητη brilliance που επέφερε η (παρα-/μετα-) μόρφωση του σε διπολικό αντιήρωα, δεν μπορεί να αγνοηθεί, αν και δεν κρύβω πως αρχικά σκέφτηκα ότι θα μπορούσαν να λείπουν μερικά από τα 32 τραγούδια. Με την διάθεση του για πιο straightforward και «easy listening» συνθέσεις να καταφαίνεται από το τρίτο μόλις τραγούδι (το "Innocent Smile"), εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί δεν κυκλοφόρησε μόνο τις κομματάρες (και είναι πολλές!) σε ένα μονό cd. Όμως, το νόμισμα έχει δυο όψεις και προτού βιαστείτε να διαλέξετε κορώνα ή γράμματα, μελετήστε το καλά για να κρίνετε την πραγματική του αξία. Μετά την δεύτερη ακρόαση, λοιπόν, και αφού ξαναδιάβασα το (καταρχάς) self explanatory ένθετο κόμικ μαζί με το υπόλοιπο βιβλίο, είδα πόσο εθιστικά περίεργο καταντά το ό λ ο θέμα και όχι μόνο τα best of του διπλού δίσκου.
Αλλά και τι δεν είναι περίεργο στο σύμπαν του Κλόουν? Με επίκεντρο τον ίδιο σε ένα πλανητικό σύστημα που πότε κοιτά τον Ήλιο και πότε το Φεγγάρι, ασκεί τέτοια βαρύτητα γύρω του που συμπαρασύρει μια ολόκληρη μπάντα στο χορό του Ζαλόγγου, όσο αυτός κάνει σβούρα γύρω από τον εαυτό του. Ποια Μοίρα θα επιλέξει? Η ώρα της Κρίσης πλησιάζει.
Μάχες σε Φωτεινό Background (Sunlight)
Το εξώφυλλο του Sunlight σε πετάει με μιας στο Κολοσσαίο, δεν είναι δύσκολο να πιάσεις καλή θέση. Με δυο αντίθετων κατευθύνσεων κλαδιά ελιάς να σχηματίζουν προστατευτικά γύρω του τον Κότινο της Αγίας Τριάδας (Ειρήνη-Σοφία-Νίκη), ο πρωταγωνιστής φοράει ως ασπίδα της Ανωνυμίας του το nameless face του Κλόουν (και όχι του Guy Fawkes ή ένα κενό Ερωτηματικό) και προσεύχεται με ύφος παραπονιάρικου Puss in Boots για Ενωμένα Έθνη. Μόνο αν είσαι τυφλός δεν βλέπεις στον καθρέπτη της ψυχής του την επιθυμία για Αλλαγή. Το θέμα είναι πως οι πρώτες ακτίνες του Ήλιου ξάφνιασαν τον Κλόουν και τον έκαναν να σφυρίξει ακούσια την έναρξη του Αγώνα. Και τώρα που άρχισαν τα όργανα, οφείλει να χορέψει.
Ένα δύο τρία Πάμε. Κάτι τρέχει στα γύφτικα. Όσο βαράνε τα νταούλια, τόσο ο παρίας Balkan Nigger θα χορεύει στο πανηγύρι μια τσιγγάνικη version του Caucasian Walk των Virgin Prunes. Και όσο μανιάζει αντιμέτωπος με το reset της Eurotrash αυτοκαταστροφικής ύπαρξης του, τόσα περισσότερα Mazoo and the Zoo θα δραπετεύουν, και άντε να τα δαμάσει μετά. Όταν φτάνει η στιγμή της επιλογής στρατοπέδου στο "Borderline", η πιο μεταιχμιακή της ύπαρξης του, από την μια He Wants Revenge και από την άλλη παραλύει από φόβο. Αντί να πιστέψει τον Adrian Borland του Winning και να βγει στην επιφάνεια, αυτός το βιολί του. Διαμελισμένος πλέον και πολυσχιδής, αρπάζει με το ζόρι τους Neubauten να παίξουν τσίγκο λε λε τα και οδεύει χοροπηδώντας στην Φωλιά του Κούκου.
Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Από τις στάχτες του αστείου, γελαστού, γλυκομίλητου και ρομαντικού Μεσσία του "He and She" αναστήθηκε ο τρομακτικός, νευριασμένος, βρωμόστομος, κυνικός αντι-Μεσσίας του "Interlude" που δεν τον νοιάζει το μέλλον, αλλά να καβατζώσει μια θέση στον Ήλιο. Έχοντας τις μοιρολογίστρες πάνω από το ζεστό του πτώμα στο "Strange Too" να ψάλλουν πως "η ιδιοκτησία είναι δουλεία" και την καρδιά του να προειδοποιεί για όσο ακόμα χτυπά "Abandon hope all ye who enter here", χρειαζόταν να τον στοιχειώσει ο Τρίτος Μπάρμπας των Bauhaus, για να σπιντάρει ξανά στο "Fight" και να ριχτεί στην μάχη. Being cattle is fun, αλλά ως εδώ. Όμως, "to calm our brother fears" δεν είναι εύκολο πράμα. Όπως σε κάθε επεισόδιο έρχεται η στιγμή που οι προβολείς σβήνουν την ύπαρξη του χαρακτήρα, έτσι και σε αυτό το πλατό κάποια στιγμή ο Ήλιος θα άρχιζε να δύει. Με μια υποβλητική φωνή αλά Till Lindenmann μες το μυαλό του να τον απειλεί, τα φαντάσματα του παρελθόντος τού κόβουν το αίμα και το χρησιμοποιούν ως μελάνι στο συμβόλαιο τους.
"Respect the Brightness of our souls", αλλά πολλά ζητάει. Αυτές οι μάχες δεν έχουν honor ούτε humanity, για αυτό και ξεμένει με την Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο που τον οδήγησαν οι Placebo στο "Fading". Γιατί όσο κι αν το φως του Ήλιου εξουδετερώνει την μαυρίλα της ψυχής του, οι πληγές που σκουπίζει με το "Velvet" παραμένουν ανοιχτές. Και όπως είπε και ο Neil, It's better to burn out than fade away.
Μάχες σε Σκοτεινό Background (Moonlight)
Το Moonlight δεν επιδιώκει να κλέψει τις Δάφνες από το Sunlight. Δεν είναι του χαρακτήρα του άλλωστε, αλλά και να το ήθελε, το Φως του αντιπάλου του είναι πολύ δυνατό για να ξεφύγει από την σκιά του. Παρά το low profile του, όμως, μερικά αστέρια στον ουρανό του λάμπουν τόσο πολύ που αρχικά μοιάζουν με ήλιους. Μη μπορώντας να δει και ο εκείνος πλέον ποια είναι η πηγή φωτός τους, τα μαύρα δάκρυα του αναλαμβάνουν να γράψουν τις νότες και τους στίχους στις επόμενες σελίδες της Ειμαρμένης του. Ζωγραφίζει το σύνθημα τού Αγώνα σε μια παγκόσμια γλώσσα, κοτσάρει και μερικά αρχετυπικά σκίτσα ύφους Niki de saint Phalle δίπλα του και παίρνει μια ανάσα, πριν συρθεί σακατεμένος για να θρηνήσει την ντροπιαστική Πτώση μιας μεγαλειότητας τραπουλόχαρτου. Έτσι κι αλλιώς, πρέπει να κρυφτεί από την "Lover" που με τους funky τσαχπίνικους ρυθμούς της θέλει να τον παρασύρει ξανά στο πεδίο της μάχης. Τα τραύματα του είναι πολύ βαθιά για να ανταπεξέλθει. Ας μείνει πολεμικός ανταποκριτής. Rest now, weary head, άκου το "Healing Song", you will get well soon. Από Super Man που όλους τους κακούς νικάει και όλα τα κακά σκορπάει συρρικνώνεται στον Fool γκοθά του "Lost Pictures", που του δείχνουν το φεγγάρι, αλλά αυτός κοιτάει τα αστέρια. Εξαπατημένος και κατακερματισμένος βυθίζεται στην δίνη της μαρμότας του "Sleepless" για να κάνει με την ησυχία του τον απολογισμό αυτού του Πολέμου.
Πήρε λάθος μονοπάτι, το ξέρει πια, και στο βαθιά εξομολογητικό "Don't follow me", που για κάποιον λόγο μού προκαλεί την ίδια συγκίνηση με το Hope There's Someone του Antony, χρησιμοποιεί τον πιο δραματικό πειστικό τόνο που μπορεί να εφεύρει, προκειμένου να μην πάρει κανέναν άλλον στον λαιμό του. Με στριγκλιές που παραπέμπουν στον Cobain και soundtrack γεννημένο από A Guitar and a heart των M83, τραβάει κινηματογραφικά την σκανδάλη στο "Love is gone" και δίνει ένα τέλος. Αυτός ο Κύκλος πρέπει να κλείσει, οπότε "Circle the Pencil Mr Ink", δεν είναι καιροί για Pixies. Ο αφοπλιστικός κυνισμός του "The Forgotten Dolls choose to Die" , τραγούδι που θα έκανε την Phoebe από τα Φιλαράκια να σκάσει από την ζήλεια της που δεν έγραψε τέτοιο σουξέ, τον πετάει στην ζοφερή αλήθεια λίγο πριν την Αυγή. Γιατί μπορεί η Lisa Gerrard και οι Sigur Rós να φυσούν την «πιο ελαφριά και από πούπουλο» ψυχή του στο "Close your eyes when orbiting new planets", αυτός, όμως, δεν βρίσκει νέα τροχιά να τρυπώσει. Μην έχοντας τίποτα πια παρά το τραγούδι του, ακούει την "Ancient Voice" να του προσφέρει την λύση. Κακά τα ψέματα, ξέρει τι πρέπει να κάνει. Σε λίγο ξημερώνει.
No more happy productions? Θα δείξει στον επόμενο Κύκλο. Προς το παρόν αφήνω στο repeat αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ και τρώω τις καραμέλες και τα γλειφιτζούρια που έστειλε στους pledgers συμπολεμιστές του για να γλυκάνω την πίκρα. Αν μη τι άλλο, αυτός ο Κλόουν φροντίζει τα παιδιά του. Εκτός από τις λιχουδιές, το πακέτο με τα πυρομαχικά των New Battles περιελάμβανε και τις δέκα καρτ ποστάλ που συμπληρώνουν το σετ της Μεγάλης Αρκάνα (οι υπόλοιπες βρίσκονται διάσπαρτες στο Έργο του) για να επικοινωνήσουμε κωδικοποιημένα το διπλό κρυφό μήνυμα του, όπως επιβάλλεται εν καιρώ πολέμου. Εγώ πάλι προτιμώ να τις ξαναρίξω, μπας και αλλάξει το ριζικό μας σε αυτούς τους αιμοσταγείς χρόνους που ζούμε. After all... tomorrow is another day.
Βαθμολογία: 9.8 / 10
Εva Me.
2L8 official
Download the album
Buy "new battles"
