Οι πόρτες άνοιγαν στις 20:00. Έφτασα στο Fuzz γύρω στις 21:15 και ο κόσμος ήταν λίγος.Αργά αλλά σταθερά αρχίσαμε να μαζευόμαστε όλο και περισσότεροι και αν θυμάμαι καλά στις 21:40-21:45 ανέβηκαν οι εγχώριοι The Callas στη σκηνή με αρκετό κόσμο να τους παρακολουθεί. Δεν τους είχα ξαναδεί, όμως μού άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Πειραγμένο garage με ψυχεδελικούς τόνους, δεμένος ήχος, ωραία, βρώμικα riff, η σόλο κιθάρα να θυμίζει Poison Ivy και ως ύφος και ως σκηνική παρουσία ενώ ο μπασίστας με την τραγιασκούλα του, το στυλ παιξίματος αλλά και την άνετη κίνηση του μού έφερε έντονα στο μυαλό τον Νίκο -"Τσουλούφη"- Χαραλαμπόπουλο, πάλαι ποτέ μπασίστα των Αδιέξοδο και σήμερα των Anfo.

Οι The Callas έπαιξαν περίπου μία ώρα και ανάμεσα στα άλλα έδωσαν τρελά γκάζια με τα γνωστά τους πλέον "Disaster" και "East Beat". Δικαιώνουν απόλυτα το στιβαρό όνομα που έχουν δημιουργήσει στη σκηνή (εγχώρια και μη). Ίσως βέβαια κανείς δε θα μπορούσε στα αλήθεια να προλογίσει ή πιο σωστά να προετοιμάσει μουσικά κοινό που είναι έτοιμο να δει επί σκηνής τον Thurston Moore και την παρέα του αλλά οι The Callas τα κατάφεραν και με το παραπάνω.Προσωπικά, θα επιδιώξω να τους ξαναδώ σίγουρα.

Η μπάντα του Thurston Moore εμφανίσθηκε στη σκηνή στις 22:40 και ο κόσμος ήταν ήδη πολύς χωρίς όμως να νιώθεις κονσερβοποιημένος. Σταμάτησαν να μάς ... πυροβολούν περίπου δύο ώρες μετά, με τρία συνεχόμενα encore στο τέλος.

Ο Ηγέτης Του Θορύβου ξαναγύρισε στα μέρη μας και στην ουσία ανακύκλωσε την avant-garde αισθητική του, αυτή δηλαδή που έκανε τους Sonic Youth σεβαστούς σε ολόκληρο τον μουσικό κόσμο κι όχι μόνο. Εδώ που τα λέμε, αυτή η αισθητική, ως κάτι μουσικά και σύγχρονα  πρωτοποριακό, στην ουσία έχει παρέλθει, όταν όμως ακούσεις τους θορυβώδεις ήχους μελωδικής αποκάλυψης του Moore και την κιθάρα του πότε να βρυχάται και πότε να pop-ίζει, πότε να σε ανεβάζει και πότε να σε θλίβει, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι μάλλον δεν έχει ξεφτίσει ακόμα η μπογιά της πρωτοπορίας του κι ότι πολύ πιθανόν δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο στο άμεσο μέλλον.

Ο Thurston Moore, πεντήκοντα και έξι ετών πλέον (αλλά θυμίζοντας έφηβο μαζί με τον Steve Shelley στα ντραμς) είναι η αλήθεια ότι έχει σταματήσει να χτυπιέται όπως όταν τον είχα πρωτοδεί με τους Sonic Youth στο Rockwave και στο Ρόδον αλλά αυτό φυσικά δεν αλλάζει σε τίποτα την μουσική του υπόσταση και το ταλέντο του, το αντίθετο θα έλεγα. Μπροστά του είχε αναλόγιο και προφανώς διάβαζε τους στίχους κάποιων από τα τραγούδια ενώ η αλυσίδα που κρεμόταν από το λαιμό του έμοιαζε να φιλοξενεί κάτι σαν φυλακτό εναντίον των... άμουσων ίσως (;).

Ας πάμε όμως στο καθαρό συναυλιακό μέρος.

Η μπάντα που έχει στήσει είναι άκρως επαγγελματική, σε σημείο που ακόμα κι όταν φαίνεται να αυτοσχεδιάζει, φαντάζει σχεδόν σίγουρο ότι το κάνει με ώρες πρόβας στην πλάτη. Ο Moore φαινόταν άνετος και σχεδόν ακίνητος έπαιζε τις συγχορδίες του, χωρίς να φαίνεται να τον "ζορίζουν", ακόμα κι όταν τα δάχτυλα του αριστερού του χεριού έδειχναν να στρετσάρονται επικίνδυνα. Έμοιαζε να δρέπει τις δάφνες της καθαριστικής και συνθετικής του ικανότητας, λες και οι τρεις υπόλοιποι μουσικοί (πολύ αξιόλογοι όλοι τους) τέθηκαν στην υπηρεσία του ώστε να κάνουν πραγματικότητα το μουσικό του όραμα.

Ο φοβερός και τρομερός κιθαρίστας James Sedwards συνόδευε σθεναρά τον Moore στα αυτοσχεδιαστικά του ξεσπάσματα, η Debbie Googe στο μπάσο κοίταζε συνεχώς το μπάσο της και "χτυπιόταν" ενώ η αριστερή πλευρά του σώματός της ήταν στραμμένη προς το κοινό και με τη δεξιά της... έδειχνε συνεχώς τον Steve Shelley, κρατώντας οι δύο τους ένα συνεπέστατο και ευφάνταστο Rythm Section, από αυτά που δύσκολα συναντάς. Έμοιαζαν με ζευγάρι που ναι μεν θέλουν ο ένας τον άλλον πολύ αλλά παράλληλα τηρούν και τις απαραίτητες αποστάσεις, ώστε να μην εμφιλοχωρήσει ανάμεσά τους η αρρώστια της ρουτίνας: και τα κατάφεραν. Σπουδαίοι μουσικοί όλοι τους, με ιστορία και μέλλον. Ο ήχος ήταν καταιγιστικός, βαρύς, τραχύς, σχεδόν σε έκανε να τρέμεις, όμως ήταν ό,τι χρειαζόταν για αυτή τη βραδιά.

Ξεκίνησαν με ένα καταπληκτικό σχεδόν εικοσάλεπτο ερωτικό και εκστατικό "Forevermore" ενώ καθ΄ όλη σχεδόν τη διάρκεια της συναυλίας στην οθόνη πίσω τους "έπεφταν" διάφορες εικόνες πλανητών, αστεριών, ηφαιστειακής λάβας (;) κ.α. που δεν πρόσθεταν κάτι (όχι ότι αφαιρούσαν όμως) στην ατμόσφαιρα των τραγουδιών, αφού αυτά έδιναν το γενικό πρόσταγμα. Έπαιξαν σχεδόν όλα τα τραγούδια από το νέο άλμπουμ δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση- εκτός από το "Forevermore"- στα υπέρ του δέοντος Sonicyouthικά και αποστομωτικά "Germs Burn" (ένα pop, θορυβώδες post-garage διαμάντι) "Detonation", στο παρ΄ ολίγον Δρολαπικής εισαγωγής "Grace Lake", το οποίο η μπάντα απογείωσε και μετέτρεψε σε σεμινάριο υγιούς θορύβου, στο μελωδικά θλιβερό "Taρe", στο "Speak to the Wild" με τη φοβερή άρθρωση του Moore να αποδίδει πεντακάθαρα όλους τους στίχους, χωρίς αυτοί να χάνονται μέσα στο μουσικό πανδαιμόνιο. Αφιέρωσαν δε κι ένα τραγούδι τους στους The Callas.

Προς το τέλος της συναυλίας μάς χάρισαν ένα κομμάτι από τους Chelsea Light Moving ενώ το τελευταίο encore ήταν το καταπληκτικό και μυστηριώδες "Ono Soul", με αυτή τη μελωδία που σε εθίζει και κολλάει στο κεφάλι σου, ένα κομμάτι από το πρώτο άλμπουμ του Thurston Moore, "Psychic Hearts", το οποίο μέσα από ένα μείγμα αυτοσχεδιαστικού θορύβου και πειράγματος του ενισχυτή έκαναν αγνώριστο, σχεδόν αναγκάζοντας την κεντρική μελωδική γραμμή, που ταυτίζει τα φωνητικά με την λιτή κιθαριστική μελωδία, να ακούγεται μάλλον ως ξένη αλλά και τόσο οικεία ταυτόχρονα. Σε αυτή του την εκδοχή, το "Ono Soul" πρέπει να διήρκεσε σχεδόν ένα τέταρτο της ώρα ίσως και λίγο παραπάνω.

"Bow down to the queen of noise..." λοιπόν κι αν κάποιος άλλαζε το Queen σε King, τότε θα εμφανιζόταν μπροστά μας ο Thurston Moore. Προς το παρόν τον τίτλο κατέχει επάξια η κ. Kim Gordon. Εύχομαι να τους ξαναδούμε όλους μαζί, αν και οι προσωπικές τους δουλειές σε αρκετά καλλιτεχνικά πεδία συναγωνίζονται επάξια τη μεγάλη πορεία των Sonic Youth.

Οψόμεθα.

Ο Ελευθεριακός

Photos: Μιχάλης Λαζαρίδης