Τετάρτη, 22 Ιουνίου 2011, θερμοκρασία 33 βαθμοί Κελσίου, ώρα εννέα παρά τέταρτο, δύση ηλίου γύρω στις εννέα, τοποθεσία Πλατεία Νερού

Αν και ελαφρώς εκνευρισμένη που ήρθα τόσο νωρίς τεταρτιάτικα (ο Moby βγαίνει στις έντεκα), και με ταμπέλα «ηλίθιος και πανηλίθιος», αφού πάρκαρα τόσο μακριά, τα ξέχασα όλα φτάνοντας στην Πλατεία Όνομα και Πράμα. Η μαρίνα με παρκαρισμένα κοτεράκια, ιστιοφόρα - πώς τα λένε - φάνταζε ειδυλλιακή, μην είμαστε ξινοί. Πολλές χημικές (που ευτυχώς δεν χρειάστηκαν), η αγαπημένη μου παγωμένη μπύρα (αν και δάγκωναν τα πέντε ευρώ), πολλή τσίκνα και άφθονα τσιγάρα. Ωραία ατμόσφαιρα. Σαν να ζεις στα (20)10s με την διάθεση των 70s. Μέχρι και βανάκι που εξέπεμπε τον Red υπήρχε κάπου εκεί πίσω. Ξέρετε, αυτά τα βανάκια που κουβαλάνε οι weirdos και κρύβουν μέσα ερασιτεχνικούς πομπούς για την αναζήτηση extra-terrestrial νοημοσύνης. Έτσι κι αλλιώς από γήινη ξεμείναμε...

Το timetable του line-up για μας τους ολίγους που εργαζόμαστε ακόμα, έκανε τους άθλους του Ηρακλή να μοιάζουν βρεφικοί, οπότε τα συγχαρητήρια μου στον συνάδελφο Άρη Καζακόπουλο που ήταν στην ώρα του και μου έδωσε τουλάχιστον μια παράγραφο για τι έκαναν οι Vaccines: «Τις καλύτερες εντυπώσεις δημιούργησαν οι Vaccines, ο ήχος των οποίων ήταν ακριβώς ίδιος, αν όχι καλύτερος σε σχέση με το album. Δυστυχώς, λίγο το ότι ήταν ακόμα νωρίς, λίγο το ότι μετρούν μόλις 3 μήνες από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, λίγο το ότι οι fans του Moby και της Amy Winehouse δεν σκαμπάζουν απαραίτητα από indie, το κοινό δεν ήταν ούτε μεγάλο, ούτε ιδιαίτερα ένθερμο. Οι ίδιοι πάντως, χωρίς να φτάσουν σε υπερβολές προσπαθώντας να μας ξεσηκώσουν, αλλά  χωρίς να γίνουν και υποτονικοί, ήταν όσο δυναμικοί τους επέτρεπαν οι περιστάσεις. Ο frontman Justin Young κατέβηκε στο κοινό στο τελευταίο κομμάτι, προκαλώντας τον ενθουσιασμό στους μπροστινούς. Μια εμφάνιση αναπόφευκτα μετρημένη, αλλά αναμφίβολα εξαιρετική.»

Μπήκα ενώ έστηναν για τους Blackfield. Δαύτους -που λέτε- νόμιζα πως δεν τους ήξερα, παρά μόνο ακουστά. Μέχρι που μπήκε το ομώνυμο και κατάλαβα γιατί I did myself a favor. Οι τύποι είναι ανυπόφοροι. Αν και η βουκολική εισαγωγή με το blood με κρυφοσυνεπήρε, η ψυχρολουσία των υπολοίπων ήταν ό,τι πρέπει για μια τέτοια ζεστή μέρα που μέχρι και το αεράκι το έσκασε με αυτά που ακούει. Ποιος στα διάολο έβγαλε την βρώμα πως ο Aviv έχει καλή φωνή? Είναι πιο ενοχλητικό άραγε να τον έχω εδώ μπροστά μου πάνω στην σκηνή του Ejekt ή σε ένα μπαρ να τραγουδάει karaoke? Μεγάλο ξενέρωμα. Μα τι σκεφτόταν η Detox? Δεν φτάνει που έτσι άτσαλα ejekted την Amy, μας φέρανε και τους νταλάρες? Βρε μπας και κάνουν κανά μαζικό τεστ ποπ ψυχολογίας?

Η οποία Amy, θλιβερή περίπτωση. Ιδίως αν ισχύει ότι την σμπρώχνανε  να βγει στην σκηνή λες και παίζει σε αμερικάνικη κωμωδία. Αλλά εδώ δεν έχει happy end. Έλα, πείτε: πόσοι από σας ζηλέψατε λίγο που έπαθε ό,τι έπαθε στο Βελιγράδι και όχι στην Αθήνα? Δεεε μπορούσε να το πάθει εδώ?!  Με το χώμα στην χούφτα παραμόνευαν οι stalkers. Αντί αυτού μας εξαπάτησαν. Πόσο πικρή η γεύση της αδικίας αν πήγαινες για την Amy, και κατέληγες χωρίς Amy, αλλά με δέκα ευρώ. Δυο πακέτα τσιγάρα, πάει το δεκάευρω. Ειδικά τώρα που η αφραγκιά μας έκανε φανατικούς αντικαπνιστικές, τι να το κάνουμε? Και καλά λόγω υγείας. Ευτυχώς, όμως, η πλατεία είναι ανοιχτή και αφού δεν υπάρχει καπνός, δεν υπάρχει και φωτιά. Ενδείκνυται για μάνες και τρίχρονα παιδιά. Όλα ήταν φιλήσυχα. Μάλιστα. Παρόλο που το "(2011 remix) Δως μου δέκα ευρώ" από Τσοπάνα Rave, θα είναι αφιερωμένο. Αλλά αντί για Αγανακτισμένο πλήθος με πλακάτ "ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ", συνάντησα φατσούλες χαρωπές σε εκνευριστικό βαθμό. Τόσο καλά είναι όλα στη ζωή τους? Τέλος πάντων, όπου και να στεκόμουν ήμουν περιτριγυρισμένη από κοριτσάκια που τους έριχνα ένα κεφάλι. Ιδανικά. Σχεδόν, δηλαδή, γιατί αν δεν τελείωναν σύντομα το τελευταίο τραγούδι τους οι Blackfield για να ξεκουμπιστούν, εγώ δεν θα ξύπναγα. Το δε διάλειμμα, φάνηκε κινέζικο βασανιστήριο. Τέτοια κλωτσίδια στα πλευρά επειδή τόλμησα να ακουμπήσω των πωπώ μου στο ιερό χώμα της πλατείας, δεν είχα ξαναφάει. Αναγκάστηκα να ορθώσω ανάστημα μετά από αυτήν την προσβολή.  

Και τότε.. έγινε.. το μαγικό. Το φωτεινό doppelganger του Moby/πρωταγωνιστή στην παιδική ιστορία τρόμου, εμφανίζεται στην σκηνή. Μικροκαμωμένος, συμπαθής, ανασφαλής, αλλά με το ζιζάνιο που φυτρώνει να τον γαργαλά στα πόδια του, αν όχι, παρά τρίχα, ο σπουδαιότερος αντι-ήρωας πιθανόν της εποχής μας. Τόσο ταπεινός, που όχι μόνο θα δώσει ένα σόου που θα αξίζει και το τελευταίο λεπτό που ξόδεψες, αλλά παρόλο που θα είναι από τις καλύτερες συναυλίες της ζωής σου, θα την κλειδώσεις απλά μέσα σου σαν μια πολύ τρυφερή ανάμνηση που δεν θα ξεχάσεις ποτέ και keep walking. Δεν θα σε πληγώσει στιγματίζοντας σε. Είναι ένα emergency καταφύγιο για τις στιγμές της ζωής σου που είναι γεμάτες σκοτούρες. Ποιος είναι, άλλωστε, όπως ομολογεί ο ίδιος σε συνεντεύξεις του, για να μπορεί να πει με βεβαιότητα πως έχει δίκιο? Οπότε, αφήστε τον να λέει τα δικά του και ας μην συμφωνείτε.

Όπως και με την άφεση αμαρτιών που έδωσε στην Έιμι ο μικρός Θεούλης Moby και η φίλη του Joy Malcolm με τo medley τους στο Rehab. Δεν μπορείτε να πείτε, μας αντάμειψε με ένα δίωρο σετ, πολλάκις προτιμότερο από ένα ιστορικό μεν, άδοξο δε last performance της Έιμις. Και έχει τόσες κομματάρες που δυσκολεύεσαι να τις θυμηθείς όλες. Πώς να μείνεις παραπονεμένος? Με το "Go!" ανατρίχιασα σχεδόν όσο τo 2005 στους Kraftwerk, που ενώ χάζευα το φεγγάρι σε σκηνικό βγαλμένο από το Mad Max, μπήκε το Radioactivity και οι τρίχες του χεριού μου σηκώθηκαν σαν μικρές αντέννες ανταποκρινόμενες στις συχνότητες. Οι λέξεις Γουάινχαουζ και ανηδονία πλέον ηχούν άγνωστες στα αφτιά μου. Σαν να άκουσα την σφυρίχτρα και κάποιον να φωνάζει: "Ash, πάμε!" και ο κόσμος μάνιασε! Πρώτη φορά χτυπιέται έτσι το κοινό και, όχι δεν ανοίγει κεφάλι, αλλά ανοίγει η καρδιά σου. Όλα μεταμορφώνονται.

"It is happening again!" που λέει και ο Γίγαντας, κάτι που επιβεβαιώνει ο κύριος με τις επισκέψεις του στην Ελλάδα. Είναι σίγουρα καμιά δεκαριά. Σε καμία δεν αμέλησε το άσμα των Joy Division, New Dawn Fades, μάλλον επειδή κατάλαβε πόσο κλαψ*****δες είμαστε. Αποκλείεται να το άφηνε έξω και αυτήν την φορά. Η βραδιά κυλούσε φανταστικά με την μια κομματάρα μετά την άλλη, μέχρι που η σπονδυλική μου στήλη με πρόδωσε και με οδήγησε στα φαρδιά σκαλοπάτια που υπήρχαν κατά μήκος. Ήμουν μέσα σε τέτοια έκσταση που τα περνούσα για αρχαία διαζώματα. Κίνηση που δεν μετάνιωσα καθόλου, αφού έτσι κι αλλιώς ήταν τόσο χαλαρά με τις λίγο περισσότερες από 6000 κόσμου που αν θέλαμε βρισκόμασταν κάγκελο στο πιτς φυτίλι, όμως, τεταρτιάτικα, η γκρίνια της νύστας γρήγορα αντικατέστησε τα χαριτωμένα ανεπαρκή νιαουρίσματα, ώστε πολύ γρήγορα να πάρω τον δρόμο της επιστροφής.

Χαιρέτησα τον Moby, ενώ αυτός μου φώναζε πως «νιώθει αληθινός». Μόνη παρηγοριά που βρήκα επειδή το έχασα, η τρυφερή ανάμνηση μου από το χοροπηδητό στον Λυκαβηττό. 

Εγώ εφ χάρη στο! Thank you, thank you, thank you, thank you..