Τους αγαπάμε και τους περιμένουμε ανυπόμονα κάθε φορά, έχουν κερδίσει αμέτρητα πράγματα απ'τη ζωή μας, αλλά τελικά με τους Tindersticks την πατάνε πολλοί. Πρώτα απ'όλους εκείνοι που αποφασίζουν να αφήσουν ένα live τους να πάει χαμένο, που δεν πάνε γιατί θεωρούν ότι κάτι θα λείπει, κάτι δε θα ακουστεί τόσο δυνατά όσο κάποτε. Την πατάνε εκείνοι που πηγαίνουν παρασυρόμενοι από την αύρα μιας πεθαμένης τέχνης που περιβάλλει αυτή τη μουσική, μα πέφτουν πάνω σε κομμάτια ολοζώντανα, το παρελθόν έχει ψυχή που εκδικείται χαιρέκακα. Κοντά σ'αυτούς, κι εκείνοι που περιμένουν συγκεκριμένα κομμάτια,  που ξελαρυγγιάζονται στα "jism" και "no more affairs", ξεχνώντας ίσως ότι σε μια μουσική που σε υποτάσσει δεν μπορείς και ευτυχώς δεν έχεις δικαίωμα επιλογής. Τελευταία, βάζω κάτι ζευγαράκια που παρασύρονται από τον ερωτισμό τόσων υπέροχων κομματιών αυτού του συγκροτήματος αλλά συνειδητοποιούν ότι δε μπορούν να χωρέσουν ούτε ένα φιλί στη μελαγχολία τους και τη μοναξιά της ερμηνείας του Staples.

Ή μάλλον για τέλος, την πατάμε όλοι μαζί, που από συνήθεια ψαχνόμαστε για λίγο και μετά βιαζόμαστε να φύγουμε όταν τελειώνει η συναυλία. Σβήστε σας παρακαλώ πάλι τα φώτα, και αφήστε μας να τους χειροκροτάμε, για ώρα ακόμα!

Ο Λυκαβηττός ήταν απλά το μέρος που έπρεπε να ξαναπαίξουν. Αν απ'την προηγούμενη εμφάνισή τους στο θέατρο Badminton μου έχει μείνει εκείνη η απόσταση που με χώριζε από τους μουσικούς, η οποία μεγάλωνε όσο πέρναγε η ώρα, δεν ξεχνάω απ'την προχθεσινή συναυλία τη θέα του φεγγαριού  που δε νομίζω να πρόσεχε ιδιαίτερα την υπόλοιπη πόλη εκείνη την ώρα, τον κιθαρίστα να κοιτά αφηρημένος τα αστέρια, τον drummer  να παίζει για λίγο με κλειστά τα μάτια. Έχει μια ιδιαίτερη ελευθερία αυτός ο χώρος, και μου είχε λείψει πολύ, έχει ξεχωριστή μαγεία. Όσο τεράστιος μου είχε φανεί την πρώτη φορά, τόσο οικείος, μακριά και έξω από όλα δείχνει τώρα. Δεν έχει πολύ νόημα η σύγκριση, αλλά όλα ήταν στημένα για να διορθώσουν το λάθος της προηγούμενης συναυλίας πριν δύο χρόνια, λάθος ο χώρος, ο κόσμος, η αίσθηση, οι περιορισμοί, το μούδιασμα που έχεις όταν ξέρεις ότι δεν θα έπρεπε να είναι καθόλου έτσι.

Εκείνο το πανέμορφο θλιμμένο instrumental στη μέση του Hungry Saw, το Organist Entertains, ήταν η μουσική γέφυρα που πάτησαν οι 6 μουσικοί για να πάρουν τη θέση τους στη σκηνή. Όνειρο ήταν η θεατρική είσοδός τους πρόπερσι στη σκηνή όταν άνοιξαν το μουσικό κουτί του Introduction, συγκίνηση η φετινή με τη noir ατμόσφαιρα αυτού του γλυκού ορχηστρικού κομματιού, και κάτι σαν πόνος τα πρώτα δευτερόλεπτα που ακούγεται η φωνή του Stuart Staples. Στίχοι που αφήνεις να σε ταλαιπωρούν, να σε σημαδεύουν, ή και να σε γερνάνε, με μοιραία ευχαρίστηση. Για μεγάλα λόγια, για ταξίδια σε παλιά λάθη και ατέλειωτες τιμωρίες.  Η μπάσα αισθαντική φωνή με την κλασσική χροιά, που κάνει τις λέξεις να πέφτουν μάταιες πάνω μας, λες και βάρυναν απ'το νόημά τους και τη συγκίνηση που κουβαλάνε. Είναι εντυπωσιακό πέρα απ'τα άλλα να βλέπεις και το πάθος που τα συνοδεύει όλα αυτά, στο πρόσωπο και τις κινήσεις του, χωρίς ίχνος προσχεδιασμού, αλλά αντίθετα να φανερώνεται μια γοητευτική πάλη, έστω και παλιά, και τους μουσικούς από πίσω να στήνουν το σκηνικό της σιωπηλά και προσηλωμένα. Τα κομμάτια του τελευταίου Falling Down a Mountain, είναι όλη η διαδρομή από το Curtains μέχρι το Hungry Saw, που για άλλους κράτησε πολύ, για άλλους δεν οδήγησε πουθενά, μα πολλοί την ακολούθησαν πιστά έστω και κάπως ανόρεχτα. Το She rode me down και το Keep you beautiful ήθελαν χώρο για να απλώσουν την ομορφιά τους, να ακουστούν και να αγαπηθούν, και τα κατάφεραν κοντά στη γλυκιά ρετρό απαγγελία του απεγνωσμένου Marbles. Όσο μαγικά κι αν κύλαγε η βραδιά, ήταν το υπέροχο Bath time που έπεισε πολλούς ότι τίποτε δε θα μπορούσε να στραβώσει απόψε, ήταν το κομμάτι που κάτι ξεκίνησε μέσα μας.

The silence is here again tonight... Οι σταγόνες του Raindrops έκρυψαν για λίγο την ξαστεριά, κάλυψαν κάθε ήχο που μπορεί να ερχόταν από την πόλη από κάτω μας. Ήρθαν από μια μακρινή εποχή για μας και για τους Tindersticks, κι από ένα δίσκο που έκανε πολλά πράγματα να μοιάζουν τόσο απλά που δεν μπορούσες να τα κρύψεις εύκολα πίσω από τη λέξη «προσωπικά». Η πιο συγκλονιστική στιγμή ως τότε, η πλήρης σιγή από τον λιγοστό κόσμο, όλα έπαιζαν μαζί με την μπάντα μέσα, πάνω και πίσω απ'τις μαγικές του νότες. Πώς να κρυφτείς; Οι αντιδράσεις πλέον μπερδεύονταν στο άκουσμα τόσων όμορφων και τόσο αγαπημένων κομματιών. Can we start again?, The other side of the world, Tyed, Dying Slowly, A night in. Με αποκορύφωμα τη στιγμή που μας παρακάλεσαν να κάνουμε ησυχία, και ο Staples με μια κιθάρα έκατσε μπροστά μας και χωρίς μικρόφωνο, τραγούδησε το Tiny Tears. Σαν να το ακούς από μακριά, σαν να το έφερνε ο αέρας στα αυτιά, ένα μαγικό παιχνίδι με το χώρο και τις αναμνήσεις. Τα χειροκροτήματα ξέσπασαν σαν λυγμοί λίγο πριν τελειώσει το κομμάτι, και το χαμόγελο του Staples σε έπειθε λίγο περισσότερο ότι αυτό μόλις το έζησες...

Το encore συμπλήρωσε τη βραδιά, με το ρυθμικό Before you close your eyes και το All the Love, αλλά έχω την εντύπωση ότι ο καθένας κάπου είχε μείνει, σε κάτι απ'όλα τα προηγούμενα. Το χειροκρότημα ήταν τόσο ζεστό και αληθινό όπως κάθε άλλη φορά όλα αυτά τα χρόνια. Για πολλούς μέσα σ'αυτά και τη μουσική των Tindersticks, υπήρχαν στιγμές λατρείας, μουσικές απογοητεύσεις, κενά, μικρές σπουδαίες ανακαλύψεις. Κι αν κάποιοι φεύγουν πια από τις συναυλίες τους στραμμένοι αποκλειστικά στο σίγουρα εντυπωσιακότερο παρελθόν τους, συνεχίζουν να τους ακολουθούν. Πώς γίνεται να κλείσει άλλωστε τέτοια σχέση; Πώς να ξεκόψεις από την ηδονική ψευδαίσθηση του να νομίζεις ότι καταφέρνεις να κλείνεις τόσα χρόνια σε μια βραδιά;

Βαγγέλης Γιαννακόπουλος