Η σχέση μου με τους TUXEDOMOON είναι μια σχέση ζωής. Από την ημέρα που είδα το πρώτο τους βίντεο,κάπου εκεί στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '80 και ενώ το σχήμα είχε μεταναστεύσει στο Βέλγιο αλλά ειδικά από την ημέρα που το ''Desire'' ξεκίνησε την πορεία του στο πικάπ μου μέχρι την τελική φθορά του μερικά χρόνια μετά, ήταν γραφτό να με συνοδεύουν μουσικά σε όλες τις φάσεις της ζωής μου. Τους παρακολουθώ όσο γίνεται στενότερα, με ενδιαφέρει κάθε ηχογράφηση τους γιατί απλά πάντα ότι ηχογραφούν δεν προκύπτει τυχαίο ή καιροσκοπικό. Η ζωή τους είναι η μουσική. Λεφτά βγάζουν από τη μουσική τους. Άρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα δημιουργούν. Και αυτό που δημιουργούν είναι πάντα ενδιαφέρον.  Είτε από το πρώτο άκουσμα, είτε χρόνια μετά. Η επικαιρότητα πάλι είναι σύμπαν μακρινό για το σχήμα που υπακούει στην εσωτερική και ενδοοργανική τους νομοτέλεια σαν μουσικοί και σαν μπάντα ταυτόχρονα..

Το φυσιολογικό είναι όχι να είναι πάντα σε φόρμα για σένα. Αλλά σε φόρμα για τη δικιά τους πληρότητα. Και εκεί δημιουργούνται οι παρεξηγήσεις. Δεν σας κρύβω ότι αρκετές φορές προσπερνούσα κάποιο άλμπουμ του σχήματος. Για να επανέλθω μήνες ή χρόνια μετά και να επανεκτιμήσω ορθότερα πιστεύω. Και η ουσία όλων αυτών είναι ότι το σχήμα παραμένει μοναδικό για τα μουσικά δεδομένα. Ακόμα και τα δημιουργικά τους ναδίρ κρύβουν ήθος και μουσικό ενδιαφέρον που αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανένας.

Και να πάλι ύστερα από επτάμισι χρόνια (Φλεβάρης 2007) ,από την τελευταία μας «συνάντηση», σε χώρο που ταιριάζει γάντι στο σχήμα. Ένα μικρό μουσικοθέατρο με πολυελαίους ,ξύλινο πάτωμα και τρία επίπεδα. Κοντά στην ιδιαίτερη αύρα που αποπνέει το σχήμα εδώ και χρόνια. Το σχήμα έχει καινούρια ηχογράφηση ύστερα από πολύ καιρό που μπορεί να είναι απλά μουσική υπόκρουση για παλιά ταινία (Pink Narcissus) αλλά στην πραγματικότητα ελάχιστη σχέση έχει με το περιβάλλον της ταινίας .Επεκτείνεται συναισθηματικά και ανεξαρτητοποιείται .Οι εικόνες που προκύπτουν κάθε άλλο άλλο παρά ωραιοπαθείς και ροζ είναι. Θα περίμενα λοιπόν μια παρουσίαση τους άλμπουμ με μερικά κλασσικά για γαρνιτούρα. Αλλά όχι.

Οι φωτισμοί,τα βίντεο του Bruce Gedulding και η πρόζα του ίδιου σε δύο σημεία της συναυλίας δεν μπήκαν απλά σφήνα στα τραγούδια που παρουσιάστηκαν αλλά ενίσχυσαν το συγκεκριμένο ύφος της μουσικής παράστασης.

Γιατί οι TUXEDOMOON,δεν έδωσαν μια απλή συναυλία.  Ήταν περισσότερο συναυλία - πίνακας, συναυλία-ταινία, συναυλία με ιδιαίτερο χρώμα και διάσταση. Ήταν ενιαίο σύνολο με συμπαγή αισθητική κατεύθυνση που υπόκειται όμως σε υποκειμενικές ερμηνείες για την κατεύθυνση. Δημιούργησαν ζωντανά ένα μουσικό σύμπαν όπου κυριαρχούσε η σταθερότητα (εγγύηση οι γρανιτένιες και γήινα ισχυρές basslines του Peter Principle) και το αλλόκοτη jazz/world/post classic μουσικό σύμπαν των υπόλοιπων. Το φως, το σκοτάδι, η σκιά, τα γκρίζα χρώματα ήταν παρόντα. Δεν ήταν απλή αντιπαράθεση τραγουδιών. Δεν ήταν τυχαία η επιλογή.

Μπορούσα να ακούσω,να δω, να «μυρίσω» ακόμα όλο το αισθητικό αποτέλεσμα. Και βέβαια η εκτέλεση των τραγουδιών, ελαφρά διαφορετική των πρωτοτύπων, δημιουργούσε την αίσθηση ότι γράφτηκαν για το σκοπό της παράστασης. Φυσικά σε μερικά (In The Name Of Talent,Litebulb Overkill, A Home Away) οι προσωπικές αναμνήσεις δεν με έκαναν να αποφύγω τις συγκρίσεις με τα πρωτότυπα αλλά σε γενικές γραμμές, υπήρχε μια ενιαία διάθεση. Οι συνθέσεις τους εξελίσσονται και παλιώνουν όπως το κρασί. Ζυμώνονται αόρατα, θέλουν ειδικές συνθήκες και όταν ανοίγει το μπουκάλι η αίσθηση, η γεύση δεν είναι η ίδια.

Το ''You'' ας πούμε. Στο άλμπουμ του 1987,το προσπερνούσα γιατί δεν άντεχα το σχεδόν ποπ οπτιμισμό του. Αλλά στη συγκεκριμένη εμφάνιση ,ξεχώρισε με τη φωτεινότητα και την ήρεμη νοσταλγικότητά του.  Το '' Joeboy The Electric Ghost'', ακούστηκε πιο στιβαρό και πιο δυναμικό από τη χαλαρή πρώτη εκτέλεση του. Οι δύο συνθέσεις από το ''Pink Narcissus'' (Dorian,Toreador Del Amor) ούτε κατά διάνοια δεν πήγαινε το μυαλό σου ότι γράφτηκαν για gay ταινία.

Το ''Everything You Want'' κρατούσε αναλλοίωτη τη ζοφερότητα του γιατί πάντα είναι ένα τραγούδι τόσο γκρίζο και απειλητικό όσο οι εποχές που διανύουμε και μάλλον ήταν η στιγμή που εύκολα τη χαρακτηρίζω highlight.

Στην επόμενη συναυλία των TUXEDOMOON, θα γνωρίζουμε το ύφος αλλά όπως και σε όλες τις προηγούμενες συναυλίες τους θα ακούμε τα ίδια τραγούδια, με το πέρασμα του χρόνου να τα ρυτιδιάζει μεν αλλά με το γενικό πνεύμα να παραμένει το ίδιο ανένταχτο, ελεύθερο και ποιοτικό. Με τέτοια σχήματα, άλλου επιπέδου και νοοτροπίας, οτιδήποτε μοντέρνο φαντάζει άγουρο,ενθουσιώδες μεν αλλά με πολλά χιλιόμετρα να διανύσει ακόμα για τη μουσική πληρότητα που χαρακτηρίζει σχήματα όπως των TUXEDOMOON.