Ο κόσμος των Xiu Xiu δεν έχει αέρα για να αναπνεύσεις. Έχει βία, μισανθρωπισμό, διεστραμμένες εικόνες, κυνισμό, αυταρχισμό. Η μουσική τους είναι παράξενη, θορυβώδης και σκοτεινή, προκλητική, ενοχλητική. Στη συναυλία τους ακόμα πιο ωμή και έντονη. Κι όμως εκείνη την ώρα, την ώρα της ταλαιπωρίας, θες να την κάνεις δική σου, με τον τρόπο που θα το έκανες σε ένα pop σύνολο τραγουδιών που μιλάνε για πληγωμένες καρδιές και μελό απογοητεύσεις. Πώς γίνεται αυτό;  Πώς οι Xiu Xiu συγκινούν περισσότερο έναν φίλο των Radiohead από ότι έναν των Coil μέσα σε όλη αυτή τη λεπτά τρομαχτική ατμόσφαιρα; Ο Jamie Stewart δε θέλει να επιβιώσει από κανένα τραγούδι του, το κάνει ίσα ίσα για να παίξει το επόμενο. Σοκαριστικό και ανώμαλο να τον παρατηρείς να ασφυκτιά, ξέροντας πως του είσαι αόρατος.

Η βραδιά δεν τράβηξε τόσο κόσμο γενικότερα, κι έτσι μοιραία οι Suicide Bond έπαιξαν μπροστά σε λίγους. Το σχήμα του Αντώνη Κωνσταντάρα (Le Page, Strawberry Pills), είχε την ευκαιρία να παρουσιάσει ένα μικρό σετ τραγουδιών με darkwave ήχο, κρυμμένες μελωδίες και ηλεκτρονικά στοιχεία, μακριά από τις προηγούμενες μουσικές προσπάθειές του. Δυνατές κιθαριστικές παραμορφώσεις και σίγουρα παθιασμένη η ερμηνεία του τραγουδιστή τους, αλλά ο μέτριος ήχος δεν τους βοήθησε, κι έτσι τα κομμάτια τους ίσως δεν μας έφτασαν όπως θα έπρεπε. Πολύ ενδιαφέρουσα η ισορροπία των pop ρυθμών και της κιθάρας, πολύ δυνατό το τελείωμα με το Demons στο τέλος. Κρατάω το ατμοσφαιρικό Violent Blood και περιμένω την επόμενη εμφάνισή τους. Ελπίζω να είμαστε και περισσότεροι.

Η δισκογραφία των Xiu Xiu είναι ένα χάος όχι ως προς την ποσότητά της αλλά ως προς το τι γίνεται στους δίσκους τους. Μου πήρε καιρό να καταλήξω να πιαστώ από το φοβερό Fabulous Muscles, να βρω άκρη στο ανισόρροπο Dear God I hate Myself, να αφήσω για το (κάποιο) τέλος  το Angel Guts. Μια τόσο σπουδαία avant garde μπάντα που δεν καταλαβαίνεις γιατί έχει τόσους ακόλουθους, και κυρίως τι τους θέλει, αφού η πορεία της μοιάζει τόσο προσωπική και αποκομμένη από όλους. Τη μέρα που οι Xiu Xiu θα γεμίζουν στάδια στις συναυλίες τους, ας καταστραφεί ο κόσμος.  ‘If you expect me to be outrageous, I will be extra outrageous’, είναι η απειλή του Gray Death που σε κάνει να ψάχνεις και για θάρρος για να προχωρήσεις σε μια συναυλία τους. Τέλοσπάντων, για τη μουσική προσωπικότητα του Jamie Stewart μπορείς να πεις πολλά, και τίποτα δεν μπορείς να κάνεις όταν τον βλέπεις να χτυπιέται στη σκηνή ναρκωμένος από κάθε είδους ήχο.

Ο Stewart και η Shayna Dunkelman ανέβηκαν στη σκηνή του six dogs αμίλητοι, αν και ο ιδιότυπος μουσικός ξεκίνησε αμέσως έναν κρυφό διάλογο με ο,τι υπήρχε γύρω του. Τύμπανα και πιατίνια, κουδουνάκια, κονσόλα, synth, μεταλλικά αντικείμενα. Δε θα ήθελα να είμαι στη θέση του ηχολήπτη όταν έκαναν τις αυστηρές παρατηρήσεις τους σε αυτό το μικρό soundcheck. Κυριευμένοι από αυτό που γινόταν στο μυαλό τους, άρχισαν να παίζουν με μανία τα κομμάτια τους. Το απρόβλεπτο φαινόταν ικανό να τους αρρωστήσει, αν μια λέξη ταιριάζει στις εκτελέσεις τους αυτή είναι η τελειομανία, αλλά έδειχναν να ευχαριστιούνται κάθε τι που ταλαιπωρούσε το χώρο λες και δεν το περίμεναν να ακουστεί έτσι. Η βαθιά λυγμική φωνή του Stewart αλλάζει σε δυνατές κραυγές και επιστρέφει στην πονεμένη χροιά της, τα τύμπανα φτιάχνουν ένα ρυθμό για να τον χαλάσουν σύντομα και να προκαλέσουν φασαριόζικα ξεσπάσματα. Κι όμως όλα υπολογισμένα. Μια επαγγελματική συμφωνική ορχήστρα δύο ατόμων ταγμένη στο χάος και το φόβο. Ο Jamie Stewart καταϊδρωμένος έπαιρνε φόρα για να χτυπήσει όσο πιο δυνατά μπορούσε τα τύμπανα μπροστά του, το πρόσωπό του αλλοιωνόταν από τον πόνο που ο ίδιος του προκαλούσε, αγωνιζόταν να ανοίξει όσο περισσότερο μπορούσε την πληγή κάθε κομματιού. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι τίποτα δε φανέρωνε το γιατί γίνονταν όλα αυτά, κι έμενες με την απορία αν σε συγκινούσε η ίδια η μουσική ή το γκροτέσκο show ενός ανθρώπου που δείχνει να υποφέρει μπροστά σου.

Ο ήχος ήταν πιο ωμός και ξερός από ότι στα άλμπουμ,το Black Dick από σχεδόν techno πρόκληση έγινε μια απαίσια βίαια απειλή, το Lawrence Liquors στοιχειώθηκε από τις κραυγές και τα νιαουρίσματα, το Silver Platter ένας άγριος χορός. Το πρόσωπο της Shayna ήταν λες και άκουγε την ωραιότερη ερωτική μπαλλάντα όταν ο Stewart απήγγειλε το σχεδόν επικό Botanica de Los Angeles. Το Sad Pony Guerilla Girl ίσως είναι το ωραιότερο τραγούδι τους μαζί με το μουδιασμένο παραλίγο αισιόδοξο pop ξύπνημα του I Luv the Valley OH! που έκλεισαν τη μία ώρα του σετ τους.

Και τι έγινε στο τέλος; Τίποτα. Κανένα φινάλε, καμία κάθαρση, μόνο η βία, ο φόβος και η κρυφή ένοχη ευχαρίστηση που η μουσική των Xiu Xiu δένει τόσα υπόγεια βρώμικα συναισθήματα μεταξύ τους. Οι φωνές για encore δεν ήταν για να ανασάνουμε, αλλά για να μας κρατήσουν στον υπέροχο πνιγηρό τους.

Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

photos: Μιχάλης Λαζαρίδης