Τελικά ίσως η μεγαλύτερη κληρονομιά που απέκτησε ο Andrew Finn των Veils απ'τα παιδικά και νεανικά του χρόνια είναι μια γενική ανισορροπία. Μεγάλωσε μεταξύ Λονδίνου και Auckland Νέας Ζηλανδίας, και αλήθεια δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να αφήνεις τα πράγματα τόσο μακριά πίσω σου κάθε φορά. Στο σπίτι του πατέρα του Barry Finn, στο Λονδίνο, η μουσική βρισκόταν παντού και μπορούσε να τη γευτεί με όλες του τις αισθήσεις. Σημαντικοί καλλιτέχνες, τυχοδιώκτες μουσικοί, «επιστήμονες» του ήχου, ταλαντούχοι και άσχετοι τραγουδιστές, και ένα σωρό άλλοι καμμένοι θα πηγαινοέρχονταν συχνά μπροστά στα μάτια του νεαρού Andrew. Μουσικά όργανα και εξοπλισμός κάθε χρηματικής αξίας σε πρώτο πλάνο και από πίσω άλλα και από κάτω άλλα, τοποθετημένα όλα σε νοητά επίπεδα αχρηστίας. Σκόνη από βινύλια και περίεργοι ήχοι, φασαρία απ'το διπλανό δωμάτιο. Και στο άλλο άκρο, στο σπίτι της μητέρας του, στη ζωή σε μια απόμακρη γωνία του κόσμου, στη Νέα Ζηλανδία.

Ίσως μεγαλύτερη επίδραση να είχαν όλα αυτά στον γιο του κημπορντίστα των XTC με την παιδική ηλικία μοιρασμένη στα δύο ημισφαίρια, παρά ο ίδιος ο Tom Waits, η Patti Smith και οι Gun Club. Κι όλη αυτή η υποτυπώδης ψυχανάλυση, γιατί μια συναυλία κάτι τέτοιο φαίνεται ότι αποτελεί για αυτόν τον αδύνατο, αρκετά φλύαρο τύπο με το χαρακτηριστικά μεγάλο μαύρο καπέλο. Η τρομαχτική ενέργεια από την επί σκηνής παρουσία του τραγουδιστή των Veils ήταν και το πιο εντυπωσιακό πράγμα, σε μια συναυλία απ'αυτές που δύσκολα μπαίνουν σε μια best of  λίστα στο τέλος της χρονιάς, αλλά δεν τις ξεχνάς ποτέ.

Η αναβολή της συναυλίας τον Ιούνιο ίσως την έκανε να ξεχαστεί λίγο, πάντως αυτό δε δικαιολογεί τη χαμηλή προσέλευση του κόσμου. Το Αν club  έμαθα ότι γέμισε στους Murdered by Death, και θα γέμιζε άνετα αν έπαιζαν εκεί και οι Veils. Αλλά μέχρι εκεί. Ούτε λόγος ότι οι δεύτεροι είναι πολύ καλύτεροι, έτσι; Το συγκρότημα βγήκε λίγο μετά τις 11, αποτελούμενο απ'την ωραιότατη Sophia Burn στο μπάσσο, τον κιθαρίστα Dan Raishbrook και τον Reife Burchell στα ντραμς. Γρήγορα καταλάβαινε κανείς ότι οι Veils δε βγαίνουν για να προσπαθήσουν να φτιάξουν ατμόσφαιρα, να πλησιάσουν το κοινό και τα υπόλοιπα γνωστά και άγνωστα που διαμορφώνουν την αλληλεπίδραση μουσικών και κοινού, αυτό το παιχνίδι το κερδίζουν πολύ νωρίς. Βασικά σε προλαβαίνει η ειλικρίνεια της μουσικής και της παρουσίας τους και η ανθρώπινη ευθύτητα με την οποία ξεδιπλώνουν το μελόδραμα των τριών δίσκων τους. Ο καταστροφικός ήχος του Nux Vomica πήρε τις διαστάσεις του σε κομμάτια όπως το ομώνυμο κλειστοφοβικό Nux Vomica, ή το Not Yet. Σ'αυτές τις στιγμές, ο Andrew Finn έφτυνε πραγματικά τους στίχους με τη λυγμική φωνή του, έπαιζε βίαια στην κιθάρα, το πρόσωπό του παραμορφωνόταν ενώ καταστροφολογούσε για το μέλλον και θρηνούσε για το παρελθόν. Μόλις τελείωνε το κάθε κομμάτι, λες και σβήνονταν όλα, με ...κανονική φωνή άρχιζε να μιλάει στον κόσμο και ξεχνούσε να τελειώσει, μοιράζοντας χαμογελαστές ευχαριστίες. Διχασμένη προσωπικότητα ή οσκαρική ερμηνεία; Το πρώτο είναι αρκετά βαρύ, το δεύτερο δεν το έχει. Πάθος είχε, κι αν θυμίζει αρκετά Morrissey στη φωνή, σκέφτεσαι ότι ο τελευταίος έτσι τραγουδάει ενώ ο Finn κάπως έτσι θα κλαίει κιόλας.

Τα keyboards δυστυχώς δεν μας έκαναν την τιμή να λειτουργήσουν και αυτό τα έκανε όλα ανω κάτω. Το setlist άλλαξε προφανώς αλλά το χειρότερο είναι ότι το μίκρυνε, και έτσι η διάρκεια της συναυλίας ήταν μετά βίας 1 ώρα, μαζί με ένα encore και τα κενά μεταξύ των κομματιών. Χάσαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τον κύριο Veils να ταλαιπωρεί το πιάνο, όπως και να ακούσουμε μερικά απ'τα πιο ωραία κομμάτια τους όπως το Advice for young mothers to be, ή το the House she lived in. Τα ξέχναγες όλα βέβαια στο μαγευτικό Lavinia, όταν ο Andrew με την κιθάρα μόνο και την υπόλοιπη μπάντα να κάθεται παραδίπλα στη σκηνή και να παρατηρεί τα χαρακτηριστικά του προσώπου του να μεταβάλλονται προσπαθώντας να ζωγραφίσουν τα γλυκόπικρα λόγια ενός πανέμορφου κομματιού. Κάπου εκεί μας παρουσίασε και μια μικρή «απόπειρα» του the Leavers Dance (με επιφύλαξη ότι ήταν πράγματι αυτό), λέγοντας ότι έχει καιρό να το παίξει και δεν το θυμάται. Στην εκτέλεση πάντως του Sit down by the fire δεν αστειεύτηκαν καθόλου, και έκαναν το κομμάτι να ακουστεί όπως του αξίζει, στην αγαπημένη μου στιγμή απ'το Sun Gangs. Τα ντραμς και η κιθάρα πάταγαν με ένταση στον επικό ήχο των U2 του Unforgettable Fire, δημιουργώντας αυτή τη μεγαλόπρεπη συγκίνηση της μουσικής των Triffids που μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις από ευχαρίστηση. Μαζί με τον εθιστικό ρυθμό του The Letter, ήταν απ'τις καλύτερες στιγμές της συναυλίας,

Μας ευχαρίστησαν, μας χαιρέτησαν, μας υποσχέθηκαν και μέσα σε χειροκροτήματα αποχώρησαν. Καυστικότητα και λυρισμός, σε δόσεις που τις κανονίζουν οι Veils σαν να παίζουν, να πειραματίζονται με δύσκολα συναισθήματα. Άλλωστε όλα δείχνουν να βρίσκονται στο μυαλό του Andrew Finn, σαν να έχει ανάγκη τις αλλαγές στη διάθεσή του, στη μουσική του, στη σύνθεση της μπάντας. Όταν τους ξαναδούμε πιθανόν να είναι πολύ διαφορετικοί, σε σύνθεση ή σε ήχο, αλλά μεσα από αυτές τις εναλλαγές, την αλήθεια στη σκληρότητα και το ρομαντισμό της μουσικής τους, το λιγότερο θα ξαναγοητεύσουν.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Deadbeat Escapement. Ελληνικό συγκρότημα από την Πάτρα, που αξίζει να κάνει κανείς μια περιήγηση στο διαδίκτυο να διαβάσει όσα σχετίζονται με την μπάντα, τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις και προτάσεις τους παράλληλα με τη μουσική. Ο ήχος του Gagarin ήταν σίγουρα μια τέτοια...καλλιτεχνική επέμβαση. Τον όρο art - rock που αναφέρουν δεν τον έχω καταλάβει γενικώς, πάντως κι αυτό που έχω καταλάβει δεν είχε σχέση με αυτό που παρουσίασαν τα παιδιά. Μελαγχολική pop με αρκετά θορυβώδη ξεσπάσματα με ωραία φωνητικά και ωραίες κιθάρες. Το A Maze ξεχώρισε, και θα έχει ενδιαφέρον να τους ξαναδούμε μετά από μια δισκογραφική δουλειά. Περισσότερα στο myspace τους, και ακόμα περισσότερα στην επόμενη εμφάνισή τους.