Θα έχετε ήδη διαβάσει την ανταπόκριση από τον tec-goblin, ευτυχώς εντελώς τυχαία παρακολουθήσαμε στο μεγαλύτερο μέρος διαφορετικά συγκροτήματα, οπότε θα υπάρχει και πιο ολοκληρωμένη εικόνα από το φετινό Wave Gotik Treffen. Γυρνώντας από τη Λειψία, εμφανώς καταβεβλημένοι (που γυρίσαμε) παραδεχόμαστε ότι περάσαμε πολύ ωραία κυρίως γιατί ξεπεράσαμε την υστερία της πρώτης μας επίσκεψης σύμφωνα με την οποία έπρεπε να τα δούμε ΟΛΑ τα συγκροτήματα!
Κάναμε λοιπόν τους σκληρούς κατά τα άλλα συμβιβασμούς με τον εαυτό μας και τον συγχωρήσαμε που δε μπορούσε να κοπεί (σε κάποιες περιπτώσεις) ακόμα και σε 5 κομμάτια για να βρίσκεται σε διαφορετικά μέρη την ίδια χρονική στιγμή και είδαμε τις εξής μπάντες: Kirlian Camera, Brendan Perry, Decadence, Ashram, Phallus Dei, Hekate, Sonne Hagal, Ataraxia, Lacrimosa, Flint Glass, Lola Angst, Welle: Erdball, Monolith, Kiew, The Klinik, Geneviève Pasquier, Nurse with Wound...

Τα θετικά

Από όσα είδαμε κρατάμε καταρχάς δυο πράγματα την είσοδό μας στο Volkspalast (το εννοούσα όταν έλεγα πως ‘εγώ εδώ μέσα μυούμαι σε οτιδήποτε' ) και την ‘ανακάλυψη' της Geneviève Pasquier  η οποία μας προκάλεσε συναισθήματα που χρόνια έχουν να μας προκαλέσουν διάφοροι ερμηνευτές, δίνοντας ένα άψογο αποτέλεσμα από μουσική, αισθητική πλευρά όσο και άποψη ενέργειας επί σκηνής. Είχε τεράστιο φωτογραφικό ενδιαφέρον η ίδια ως παρουσία αλλά και εξαιτίας του χώρου όπου έπαιξε (Moritzbastei) ο οποίος ίσως ήταν ακατάλληλος για εκείνη (μικρός με μικρή σκηνή) αλλά τελικά λόγω του ότι από μόνο του αυτό το club είναι ιδιαίτερο, μάλλον την ανέδειξε μ' έναν επιπλέον τρόπο. Σε κάθε περίπτωση...εμείς από ‘δω και στο εξής θα την έχουμε ‘από κοντά' γιατί ήταν αποκάλυψη.

Στιγμές που κρατάμε από τα υπόλοιπα, ήταν η είσοδος και η αποχώρηση των Kirlian Camera με το ‘Odyssey Europa' στο τέλος του οποίου, απευθυνόμενη στο κοινό, η Elena παραφράζοντας λίγο τους στίχους, χαιρέτησε λέγοντας ‘we never lie'. Επίσης, παρά τη διαφωνία των μελών τους ( τουλάχιστον ορισμένων με τους οποίους μιλήσαμε λίγο), εμάς μας άρεσαν πάρα πολύ οι Decadence, γνώμη την οποία φάνηκε να συμμερίζεται και το κοινό το οποίο τους καταχειροκροτούσε. Εμείς ως παλιοί ακροατές τους, πήγαμε να τους ακούσουμε ακριβώς με την προσδοκία να ακούσουμε ακουστικό set και επειδή αυτό ακούσαμε με περισσή ερμηνευτική ευαισθησία και εξαιρετικών δυνατοτήτων φωνές, είμασταν τελικά χαρούμενοι που τους είδαμε...

Συγκινητικοί και πολύ εκφραστικοί υπήρξαν οι Sonne Hagal (είπαν και το πολυπόθητο από μέρους μας ‘Ragnaroek') , έχοντας στα drums τον Kim από τους ‘Of the Wand and the Moon', ενώ εξαιρετικά επικοινωνιακοί με το κοινό, συμπαθέστατοι ως σκηνική παρουσία και αφιερώνοντας το live τους αποκλειστικά στο τελευταίο τους album, ήταν οι Ataraxia μέσα στο ήδη γραφικό περιβάλλον του pagan village.

Οι Ashram μας άρεσαν πολύ κυρίως γιατί ο τραγουδιστής τους λες και είχε ‘ξεπεράσει' το κοινό που τον έβλεπε, ερμήνευσε τα κομμάτια σα να ήταν εντελώς μόνος του, όντας πολύ αυθόρμητος και ειλικρινής με τα συναισθήματα που εξέφραζε είτε όσο τραγουδούσε είτε κατά τη διάρκεια των μουσικών solo. Την όλη αίσθηση ενίσχυε επιπλέον και ο χώρος του Volkspalast με τη διάταξη του κοινού, το κυκλικό του σχήμα και τη διακόσμηση.

Συγκινητικό φέρνοντας τον απόηχο ενός πολύ αγαπημένου μουσικού παρελθόντος το οποίο δεν ξεχνάμε φυσικά, ήταν το άκουσμα του Brendan Perry και το ότι είχαμε την ευκαιρία να τον δούμε, παρ' όλο που επικεντρώθηκε μόνο σε κομμάτια των Dead Can Dance αποκλείοντας έτσι τελευταία δικά του κομμάτια εξίσου αιθέρια και υποβλητικά σε ατμόσφαιρα και αληθινά σε στίχους. Πιάσαμε τον εαυτό μας να επιθυμεί την αναπάντεχη εμφάνιση της Lisa Gerrard δίπλα του αλλά σύντομα το ξεπεράσαμε και αυτό. Το συμπέρασμά μας είναι πως παραμένει αναλλοίωτος φωνητικά και μουσικά, χαρακτηριστικά που ενισχύουν το αίσθημα της οικειότητας που αισθανθήκαμε ακούγοντάς τον. Θα ήταν σίγουρα παράλειψη η απουσία μας από αυτό το live ενώ δε συμφωνήσαμε καθόλου (ενώ αναγνωρίζουμε τις αιτίες), με την επιλογή του χώρου του Agra Hall στο οποίο εμφανίστηκε.

Όσον αφορά στα ηλεκτρονικά συγκροτήματα, οι Welle: Erdball ευτυχώς που έπαιζαν στην αχανή έκταση του Kohlrabizirkus γιατί πάλι δε θα καταφέρναμε να μπούμε μέσα να τους ακούσουμε...Κατά τα άλλα εντάξει, περιμέναμε λίγο πιο ‘σκοτεινό' σόου και να καταλαβαίναμε έστω και μια λέξη από όσα έλεγαν ανάμεσα στα κομμάτια, αλλά και τα τεράστια πορτοκαλί μπαλόνια που γέμισαν το χώρο κάποια στιγμή κάνοντας όλους να παίζουν μεταξύ τους, σε συνδυασμό με τις συμπαθέστατες και εξαιρετικά συγχρονισμένες θηλυκές υπάρξεις της μπάντας, ήταν στοιχεία που μας ανέβασαν απρόσμενα τη διάθεση. Έχουν βέβαια πολλά αντιφατικά στοιχεία στη σκηνική τους παρουσία για bitpop μπάντα, ειδικά οι κοπέλες που εμφανίστηκαν αρχικά με μιλιταριστικό ντύσιμο και στη συνέχεια με φορέματα που παρέπεμπαν σε rockabilly τραγουδίστριες του '50 ενώ τραγουδούσαν δίπλα δίπλα χρησιμοποιώντας τα αντίστοιχα παλιού τύπου μικρόφωνα (στα 8-bit Marchenland και 0173 1923954) . Aπό άποψη setlist (θυμόμαστε επίσης τα ‘Arbeit Adelt', ‘VW Kafer' ) μας κάλυψαν, επικεντρώνοντας κυρίως στα albums τους από το 2000. Στιγμές παραληρήματος ζήσαμε με τα ‘Starfighter', ‘Monoton+ Minimal', ‘Der Telegraph'. Εμείς άλλωστε πήγαμε εκεί και για άλλον ένα άνθρωπο εκτός από τον εαυτό μας οπότε το ευχαριστηθήκαμε...πολλαπλά!

Ο Monolith υπήρξε συμπαθής αν και με αυτές τις μπάντες πάντα τίθεται το ερώτημα του κατά πόσο υφίσταται η έννοια του live με την παραδοσιακή του μορφή, ενώ οι Kiew και οι The Klinik ήταν απρόσμενα δυναμικοί και το setlist τους ήταν πολύ ενδιαφέρον, με τους Klinik να έχουν ένα επιπλέον στοιχείο, τα πολύ ενδιαφέροντα από αισθητικής πλευράς, video projections και την επιτυχημένη σκηνική παρουσία. Οι Kiew μας ενόχλησαν με την επιλογή τους να παρουσιαστούν με τον τραγουδιστή να παραπέμπει, σε τρόφιμο ψυχιατρείου και τους μουσικούς να μοιάζουν με τους προσωπικούς του γιατρούς...δεν το καταλάβαμε και αν ακόμα έχουμε μια ιδέα για το τί ήθελαν να πουν, μας εκνεύρισε πάρα πολύ!

Τα αρνητικά ή/και ουδέτερα

Υπήρξε εξοργιστικό το γεγονός ότι οι Hekate ‘έφαγαν' μέρος των 40' που είχαν επί σκηνής, για sound check με αποτέλεσμα να παίξουν γύρω στα 20'. Οι Phallus Dei ήταν σχεδόν βαρετοί παρ' ό,τι έπαιζαν και αυτοί στο Volkspalast. Αυτό θεωρούμε ότι οφείλεται και στην επιλογή των κομματιών αφού επικεντρώθηκαν μόνο στα αργά τους κομμάτια τα οποία δεν είχαν πολλές εναλλαγές.

Δε μας άρεσαν ιδιαίτερα οι Lola Angst παρ' ό,τι είχαν μια πολλά υποσχόμενη σκηνική παρουσία και έπαιζαν μεσημέρι στο Parkbühne (επομένως λόγω του φυσικού φωτός και του περιβάλλοντος, αναδεικνύονταν ακόμα περισσότερο). Δε μας άρεσαν γιατί είχαν επιλέξει παρόμοια κομμάτια και γιατί είχαν μια κατά τη γνώμη μας αγχωμένη ίσως και επιτηδευμένη, επικοινωνία με το κοινό.

Όσο για τους Nurse with Wound, κούρασαν αρκετά γιατί το live τους ήταν κυρίως εγκεφαλικό με την έννοια ότι ξεκίνησε πολύ μινιμαλιστικά ένα κομμάτι το οποίο κορυφώθηκε μετά από 1 ώρα περίπου και όλη η εμφάνισή τους, απαιτούσε την απόλυτη προσοχή του κοινού (ακόμα και με αυτή την αργά εξελισσόμενη μουσική) ακόμα και στο video projection. Παρ' όλ'αυτά μας άρεσε πολύ το video που πρόβαλαν, το οποίο κι αυτό είχε μια κορύφωση προς το τέλος και μάλιστα ήταν ισχυρά συμβολικό και γι' αυτό ακριβώς αρκετά ακραίο σε νοήματα τελικά. Λίγοι άντεξαν ως το τέλος αυτού του live και προσωπικά δε βρήκαμε ούτε έναν που να έχει προσέξει αυτό το video.

Τελικά...

Εμείς ευχαριστηθήκαμε πολύ τις αγορές των cd που κάναμε σε αυτό φεστιβάλ και μάλιστα σ' ένα εύρος τιμών 10-13euro, το οποίο θεωρούμε ιδανικό για cd, πόσο μάλλον συγκροτημάτων που έχουν περιορισμένο κοινό, τα cd των οποίων (ακόμα και τα τελευταία) όταν παραγγέλνονται πληρώνονται και ακριβά. Μας έκανε άσχημη εντύπωση η πλήρης απουσία merchandise στις περισσότερες σκηνές πλην του Volkspalast όπου ήταν και τα neofolk συγκροτήματα όταν μάλιστα απουσίαζαν ακόμα και καινούριες δουλειές συγκροτημάτων που εμφανίστηκαν φέτος, ακόμα και από την αγορά του Agra.

Χαρήκαμε πολύ που είδαμε γνωστούς μας ανθρώπους που δεν ξέραμε ότι θα ήταν στο φετινό WGT και νιώσαμε μια ‘ανακούφιση' με την ακύρωση της Diamanda Galas καθότι εκείνη τη μέρα και ώρα το δίλημμα που θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε θα ήταν σχεδόν ανυπέρβλητο και θα ανέβαζε τον αριθμό των συγκροτημάτων που δε μπορέσαμε να δούμε, στις 11!

Με αυτές λοιπόν τις αναμνήσεις και χωρίς να έχουμε ακόμα βγάλει από το χέρι μας το κορδελάκι-εισιτήριο του φετινού WGT αναμένουμε το επόμενο...Ως τότε θα αγοράσουμε όλα τα cd της Geneviève Pasquier!

photos: fRanKon