L’ Horloge…Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι είκοσι μία και πενήντα ένα και πενήντα δευτερόλεπτα…
Και όλα άλλαξαν. H νύχτα και ο έναστρος ουρανός γέμισε ήχους από το ακορντεόν του Yann και την κιθάρα του Marco να μουγκρίζει σαν άγριο ζώο καθώς το δοξάρι ακουμπούσε τους μαγνήτες με τις χορδές ενδιάμεσα να παλεύουν να σωθούνε. Και η ματιά του θεού Απόλλωνα δεν ήταν μακριά, ήταν εκεί δίπλα και συντρόφευε τις απαλές κινήσεις του Yann καθώς έκανε τα toy pianos να ακούγονται σαν μουσικά όργανα πέρα από τον ορίζοντα της μουσικής.

Ήταν για μια φορά ακόμα καταπληκτικός, όπως και πριν κάποια χρόνια στην Λυρική σκηνή έτσι και τώρα λιγομίλητος και συνεσταλμένος αγκάλιασε τη κοινό της Αθήνας με τρυφερότητα δείχνόντας παράλληλα το πλούσιο μουσικό παρελθόν του. Ο άνθρωπος που μπορεί να μετατρέψει το τρίξιμο μιας πόρτας σε μουσική εμπνευσμένος από περιθωριακές μπάντες αλλά και από την καλλιτεχνική ιστορία της χώρας του δεν είναι απλά ένας συνθέτης. Έχει χαρακτηρισθεί ως ο μουσικός που κάνει κινηματογράφο για τα αυτιά χωρίς σκηνικά παρά μόνο με την φαντασία που αντλεί από το κοινό του. Είναι ένας μοναδικός μουσικός αρχιτέκτονας που δίνει διάσταση στις νότες, σχήματα στις συνθέσεις και αρμονική πολυχρωμία στην μελωδία.
Απλός και αχτένιστος, αδύνατος με κόκκινο μπλουζάκι CCCP φορώντας σταράκια αγκαλιάζει το ακορντεόν σκύβει το κεφάλι και ξεκινάει να δίνει ζωή στα άψυχα πλήκτρα μετατρέποντας τον κούφιο αέρα του φυσερού στους γλυκούς ήχους του L’Horloge και La Veilee που είναι γεμάτοι συναισθήματα. Και αφού συστήνει τα μέλη της μπάντας του Stephan στο μπάσο, Christine στο όργανο θρίλερ Martenot's Wave, Ludovic στα τύμπανα και στο μουσικό πριόνι και Marco στην κιθάρα, συνεχίζει και με τον ίδιο τρόπο αγκαλιάζει το βιολί και ξεκινάει το εκρηκτικό Le quartier. Περνώντας τον ήχο μέσα από παραμορφώσεις και με αρκετή δόση distortion κάνει το βιολί να ακούγεται σαν τις κιθάρες των JesusAMC που μαζί με την με την συνοδεία των άλλων μουσικών συμπληρώνουν το μεγαλείο της σύνθεσης. Η εναλλαγή των οργάνων για τον Yann θεωρείται δεδομένη, έτσι αλλάζοντας έγχορδο ξεκουράζει το βιολί και αναλαμβάνει δράση στα χέρια του η κιθάρα όπου ξεκινάει ένα απίστευτο κιθαριστικό σετ με το θλιμμένο a secret place, το ονειρικό Monochrome και το καθηλωτικό Βagatelle να φτάνουν στα άκρα της έντασης στο σημείο όπου ο θόρυβος και η μελωδία συνυπάρχουν αρμονικά.

Στο πανέμορφο L’homme aux bras ballants δίνει την ευκαιρία στο κοινό του να εκφράσει τον έρωτα του στέλνοντας ηχογραφημένο ηχητικό μήνυμα, με μουσική υπόκρουση τον ιδιαίτερο ήχο του ακορντεόν με chorus, και γράφοντας την λέξη …σε λατρεύω… και η απάντηση… sur le fil… πάνω στο κοφτερό νήμα σαν τον ανεκπλήρωτο έρωτα σε μια εξαιρετική εκτέλεση όπου ο Yann κάνει τις κερωμένες ουρές των αλόγων να παραδίνονται μια-μια στο σολ, στο ρε, στο λα, και στο μι κάνοντας το μαγεμένο κοινό να αισθάνεται εύθραυστο και ανυπεράσπιστο μπροστά στην μοναδική αυτή σύνθεση…Θεός.

Το σετ συνεχίζει σε δυνατούς πειραματικούς ρυθμούς όπου ο Marc Sens (που θεωρείτε κάτι σαν τον Blixa της Γαλλίας) στο πρωτότυπο La Perceuse παίρνει ένα ηλεκτρικό κατσαβίδι μπαταρίας και αρχίζει να το χρησιμοποιεί πάνω στους μαγνήτες της ταλαιπωρημένης κιθάρας του παράγοντας τον γνωστό ήχο ρυθμικά μέσα στην σύνθεση. Τεχνικές που σίγουρα θυμίζουν Einstruzende Neubauten... ώσπου ήρθε η ώρα του Les Bras de mer ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια σε μια ενορχήστρωση τελείως διαφορετική απ ότι θα περίμενε κανείς. Η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε η λυρική ερμηνεία του Dominic A σε αυτό το τραγούδι όμως η διαφορετική προσέγγιση του και η μελωδία του με συνεπήρανε κάνοντας με να ξεχάσω την φωνή του Dominic και να συγκεντρωθώ στην ομορφιά της σύνθεσης.

Χωρίς την παρουσία της Elizabeth Frazer δεν μπορούσε παρά να δώσει για μια φορά ακόμα άλλη διάσταση στο μελωδικότατο Kala σε σημείο που μόνο με το Summer θα μπορούσε να συγκριθεί κάνοντας τους οπαδούς των Sigur Ros και των Mogwai να χειροκροτούν με θαυμασμό αυτήν την ιδιαίτερη μουσική στιγμή.

Πρώτο encore και η Amelie χωρίς να χάνει το χαμόγελο της φοράει την Punk έμφαση της και αρχίζει να τρέχει στα στενά της Μοντμαρτης με τον κόσμο να κοιτάζει σαν χαμένος παίζοντας κυνηγητό με την χαριτωμένη Amelie…

Δεύτερο encore και το πανέμορφο Esther επιτέλους ακούγεται για πρώτη φορά στο αέρα της Αθήνας. Ένα υπέροχο τραγούδι που δεν ξέρω γιατί δεν συμπεριλήφθηκε στο τελευταίο του άλμπουμ 'LES RETROUVAILLES'. Το άλμπουμ που αναφέρεται στον επαναπροσδιορισμό όπου ίσως ο Yann όταν το έγραφε να είχε στο μυαλό του τα χρόνια της εφηβείας του τότε που έπαιζε κιθάρα σε ροκ συγκροτήματα κάπου μετά τα μέσα της δεκαετίας του 80.

Όσοι ήξεραν την ιστορία του Yann μπορούσαν να κατανοήσουν την εμφάνιση του αφού έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με μεγάλα ονόματα της γαλλικής ροκ σκηνής όπως τους Noir Desir, Les Tetes Raides, Bastard, Dominic A, Louise Attack αλλά και με καταξιωμένους διεθνώς εναλλακτικούς καλλιτέχνες σαν την Lisa Germano την Shannon Wright, την Liz Frazer και τον Stuart Staples. Κάποιοι τον παρομοιάζουν με τον Eric Satie και τον Nino Rota σίγουρα υπάρχει η κλασική μουσική παιδεία κρυμμένη μέσα του προσωπικά όμως έχω την αίσθηση ότι είναι πιο κοντά στους JAMC και στον Nick Cave πράγμα που απέδειξε με την εμφάνιση του το βράδυ της τετάρτης.

Μπορεί ο Yann σε αυτό το Live να μην τίμησε τα πληκτροφόρα όργανα όπως θα περίμεναν αρκετοί τίμησε όμως τα έγχορδα και τις πολύμορφες πλευρές τους, φλέρταρε με τις παραμορφώσεις και τον πειραματισμό και σαν γνήσιος Γάλλος δεν πρόδωσε τις αρχές των προγόνων του παρουσιάζοντας την υπερρεαλιστική όψη της Αμελι που φόρεσε τα φτερά του έρωτα και κρύφτηκε πίσω από το τοίχος του Βερολίνου.