Οι ακροατές της μουσικής του κόσμου / έθνικ κλπ ξέρουν την Yasmine Hamdan από την εποχή των Soapkills. Ήταν ένα από τα πιο καλτ σχήματα στο Λίβανο και ο ήχος τους συνδύαζε ηλεκτρονική (περισσότερο) και αραβική (λιγότερο) μουσική. Οι κριτικές τους αντιμετώπιζαν με θαυμασμό, με το μεγάλο ατού του σχήματος να είναι  η φωνή και η σκηνική παρουσία της λυγερόκορμης και όμορφης Λιβανέζας τραγουδίστριας που σύντομα κατάφερε να γίνει μια πολύ φημισμένη ποπ εικόνα στον Αραβικό κόσμο.

Το 2005 μετά από ένα πάρτυ της Madonna στο Παρίσι γνώρισε τον Mirwais, παραγωγό και υπεύθυνο για το ηχητικό ξελάσπωμα της Madonna από τις αρχές του 2000. Σχημάτισαν του Y.A.S. που  διατηρήθηκαν μέχρι την κυκλοφορία του Arabology (2009) ενός άλμπουμ που  μέσα από την τούρμπο παραγωγή του Mirwais, φάνηκε ακόμα περισσότερο το ταλέντο και η προσωπικότητα της καλλιτέχνιδος. Ήταν ένα υποτιμημένο, λαμπερό ηλεκτρονικό ποπ άλμπουμ με αραβικά στοιχεία που στα αυτιά μου λειτουργούσε καλύτερα από τις προηγούμενες ηχογραφήσεις με τους Soapkills. Ο δρόμος είχε ανοίξει πλέον για τη νεαρή Λιβανέζα τραγουδίστρια. Η γνωριμία της με τον Marc Collin (Nouvelle Vague) ευτυχώς δεν την μετέτρεψε σε καραόκε παλαιών επιτυχιών αλλά την ανέδειξε περισσότερο σε παγκόσμιο επίπεδο.

Το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2012 στη Γαλλία και στο Λίβανο αλλά ένα χρόνο μετά κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο με τον τίτλο ''Ya Nass'' από την Βελγική Crammed Discs, με +5 καινούρια αλλά -3 τραγούδια από την αρχική έκδοση. Ουσιαστικά είναι το άλμπουμ που την καθιέρωσε στο πλατύ κοινό αλλά  η παρουσία και ερμηνεία του ''Hal''  στην ταινία του Jim Jarmusch, ''Only Lovers Left Alive'' την απογείωσε . Το 2014 έκανε μια αξέχαστη εμφάνιση στο globalfest στην Αμερική και τον Ιούνιο επανήλθε στην Ελλάδα όχι για να μείνει όπως παλιότερα αλλά για μια εμφάνιση στο Resistance festival στη Γεωπονική. Η εμφάνιση της εκεί εντυπωσίασε πολλούς και έτσι επισκέφθηκε και πάλι τα μέρη μας σε πιο κυριλέ μέρος και καλύτερη προώθηση. 

Φάνηκε από την αρχή, όταν οι πρώτες νότες του ''Galbi'' άρχισαν να υποβάλλουν το ακροατήριο στη γοητευτική παρουσία της Yasmine, ότι τα πάντα επικεντρώνονται στη φωνή της, που εξάπλωσε τη θερμή της χροιά σε όλη την αίθουσα αγκαλιάζοντας χώρο και κοινό. Μια άψογη φωνή που συνεχίζει επάξια την παράδοση των μυθικών Αραβικών φωνών του παρελθόντος. Τραγουδιστριών που δεν είναι τόσο γνωστές στη Δύση αλλά η Yasmine Hamdan έχει εμπνευστεί από αυτές, τόσο φωνητικά όσο και από τον άτακτο αισθησιασμό και τη λεπτή, ειρωνική, κοινωνική κριτική, που διαποτίζει τους στίχους και θυμίζει μια περίοδο ελευθερίας και χειραφέτησης στην ιστορία της Μέσης Ανατολής. Φανατική συλλέκτρια παλιών δίσκων αυτών των τραγουδιστριών έχει αξιοποιήσει τη γνώση που απέκτησε σε μεγάλο βαθμό στην μέχρι τώρα καλλιτεχνική της πορεία.

Ακολουθώντας την σαγήνη και το ηχόχρωμα της αψεγάδιαστης φωνής της να εξαπλώνεται, να αγκαλιάζει το χώρο, οδηγηθήκαμε σε ένα μουσικό  μονοπάτι που ενώνει τον αισθησιασμό της μοντέρνας ποπ, με τον νταλκά αλλά και των άσβεστων πόθων των Αραβικών τραγουδιών και την υπέρβαση σε ένα είδος τραγουδιού που η ποιότητα και το συναίσθημα που εκφέρουν δεν έχει καμία σχέση με την «ύβρη» της μοντέρνας ποπ αλλά και της έντεχνης υπερβολής.

Τα τραγούδια της ζωντανά λειτουργούν το ίδιο καλά και μερικές φορές καλύτερα από τις στούντιο εκτελέσεις. Το ''Ya Nass'', αν έχανε πόντους ήταν από την φροντισμένη και καθαρή παραγωγή που δεν άφηνε μεγάλο περιθώριο στο «γρέζι» της συναισθηματικής υφής του να γίνεται πιο άμεσο. Στις ζωντανές της εμφανίσεις όμως τα τραγούδια εξελίσσονται, μπαίνει περισσότερο το συναίσθημα μπροστά και ακούγονται όπως θα έπρεπε. Έτσι και τα επτά που ακούσαμε από αυτό το άλμπουμ παρουσιάστηκαν με περισσότερο πάθος και συναίσθημα. Στα παλιότερα τραγούδια και διασκευές που παρουσίασε το αποτέλεσμα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό. Για παράδειγμα η πιο υποβλητική και περισσότερο παθιασμένη εκτέλεση του τραγουδιού με το οποίο ξεκίνησε το σετ. Το ''Galbi '' που ακούσαμε δεν έχει καμία σχέση με την άνευρη στούντιο εκτέλεση των Soapkills. Είναι τραγούδι που έχει εξελιχθεί σε ένα από τα καλύτερα που έχει τραγουδήσει και βασικό των σετ της.

Το ''Da'' (από το ''Arabology'') θα μπορούσε να ήταν το δικό της ''Music'' χωρίς να έχει να ζηλέψει τίποτα από της Madonna, παρά μόνο ότι ήρθε μεταγενέστερα. Όπως έχει δηλώσει και η ίδια, όταν δημιουργούσε το κομμάτι ήθελε κάτι πιο κιτς με Αραβικό χρώμα και επιστράτευσε από Αραβική μουσική των '70ς μέχρι Siouxsie (!). Μας το παρουσίασε με πιο γρήγορη ροκ ενορχήστρωση που σε κανονικό ορθάδικο κλαμπ θα αποκτούσε άλλη αίγλη (όπως και όλο το σετ). Κοινώς θα «σκότωνε». Γενικά η χρήση κιθάρας στις συνθέσεις της, τις αναδεικνύει καλύτερα. 

Το ''Azza'', επίσης από το''Arabology'', ακούστηκε απελευθερωμένο από το μετρονομικό πλαίσιο του Mirwais, με περισσότερο Αραβικό στοιχείο και κέφι να κυριαρχεί. Φυσικά η ιστορία πίσω από το τραγούδι που μας διηγήθηκε η καλλιτέχνις και ο χορός της κοιλιάς ήταν επίσης στοιχεία που ανύψωσαν το τραγούδι. Στο ''La Mouche'' (πρωτοτραγουδισμένο από τον Mohammed Abdel Wahab (1902-1991)) το συναισθηματόμετρο έφθασε σε κόκκινα ύψη και αναρωτήθηκα πόσο θα μας μάγευε ένα άλμπουμ αποκλειστικά από διασκευές Αραβικών τραγουδιών με τη φωνή της. Τα ''Ya Νass'',''Hal'' και ''Nediya'' ήταν τα υπόλοιπα τρία highlight της εμφάνισης η οποία άφησε καλές εντυπώσεις γενικά.

Βέβαια η απουσία των  ''Aleb'',''Enta Fent ,again'' και ''Khayam'' ήταν το μοναδικό αρνητικό σε προσωπικό επίπεδο μιλώντας. Πέρα όμως από αυτό είδαμε μια μεγάλη φωνή εν εξελίξει, που ακόμα έχει να δώσει πολλά. Ήταν μια σπάνια ευκαιρία για το Αθηναϊκό κοινό να δει μια σπουδαία καλλιτέχνη ποπ επιπέδου ακόμα άπιαστου από τις χυδαίες σταρλετίτσες της Δύσης.

Την επόμενη φορά ελπίζω να τη δούμε σε διαφορετικό χώρο, αποκλειστικά για όρθιους. Θα εκπλαγούμε νομίζω...

Setlist :

1. Galbi
2. Deny
3. Nediya
4. Da
5. Samar
6. Hal
7. Irss
8. Suleina
9. Shouei
10. Ya Nass
11. Azza
12. La Mouch ( ή  La Mosh Ana όπως είναι το πρωτότυπο)
13. Bala Tantanat