Ο Chris Corner είναι πολύ μεγάλο ψώνιο. Στον πάγκο έξω από την αίθουσα του Gagarin, υπερτιμημένα cd, δίπλα στα  t-shirt και στις κονκάρδες: σωβρακάκια με το λογότυπο IAMX... και ο νευρικός κράχτης της μπάντας να κόβει βόλτες πάνω κάτω και να μας υποδεικνύει πώς να χειροκροτούμε  ρυθμικά  για να ευαρεστηθεί ο κύριος Corner να βγει να παίξει.. Μας είχαν πει ότι η συναυλία θα άρχιζε ακριβώς στις 10- είναι 10 και 20 και πουθενά το συγκρότημα - ένας dj  επί σκηνής να παίζει  μόνος του - λες να καθυστερεί αυτός τον Chris; - είσαι τρελή;  - αστειάκια αναμονής..  μήπως τον αποτρέλανε η απομόνωση; Μα τι θράσος που έχει (άκου call me Fellini, call me Chopin)...  Επιτομή του Καλλιτέχνη ή τσαρλατάνος; Μήπως μας δουλεύει  για τα καλά; Ή όχι;

Η μουσική σταματά και τα φώτα σβήνουν. Το κοινό πλησιάζει τη σκηνή, συνωστίζεται  μπροστά στο κέντρο όπου είναι στημένο και περιμένει το μικρόφωνο του Chris..και να, βγαίνουν ένας ένας, παίρνουν τις θέσεις τους - η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται - και ο Corner σαν πριζωμένος καλικάντζαρος παραμονή Χριστουγέννων, ξεκινά το show. Τι ενέργεια είναι αυτή!

Και χαϊδεύεται, κάνει πως δεν μας ακούει καλά, μας γνέφει να επικροτήσουμε... κι όταν το κοινό του δίνει επαρκώς αυτό που ζητά, ο Corner εκρήγνυται σαν βεγγαλικό!  Δεν αρκείται στην κιθάρα και τα πλήκτρα, όχι, η σκηνή είναι σπαρμένη με κύμβαλα και λοιπά κρουστά στα οποία ξεσπά ο Corner, αλύπητα, με τέλειο ρυθμό, τα τραγούδια ακούγονται καλύτερα απ'ό,τι στα album, τα μέλη του συγκροτήματος θεατρινίζουν, πλαισιώνοντας όμως άρτια τον μπροστάρη Corner που κινείται σαν σαιξπηρικός ηθοποιός, σκέτη μεγαλομανία!

Το χειροκρότημά μας τον μαλακώνει, απολογείται για την αργοπορία, συγκινημένος ψελλίζει «efharisto» κι ευθύς αμέσως ξαναπαίρνει ύφος μονάρχη! Τραγουδά, στροφή, βαράει high hats, στροφή, κάτι κουρδίζει στο synth - δεν χάνει το κουπλέ - η φωνή άψογη,  χαλάλι του το ψώνιο, όλα είναι φανταστικά, οι προβολές πλαισιώνουν διακριτικά το θεατρικότατο αυτό συγκρότημα που πραγματικά μας φανατίζει, βλέπω ακόμα και κάποιους λιγότερο ενθουσιώδεις να χαμογελούν κουνώντας τα κεφάλια τους ρυθμικά, αληθινή απόλαυση αυτή η συναυλία!

Μετά το ψυχωτικό - ισάξιο του Alternative: Ghosts of Utopia - χαμηλώνουν οι τόνοι και ναι, παίζει ανέλπιστα το My secret friend που ήθελα να ακούσω live, η φωνή ευαίσθητη όπως αρμόζει, αλλά με εκρήξεις, αν είναι δυνατόν για τόσο μελωδικό κομμάτι.. έπειτα.. Πλήκτρα και φώτα μπερδεύονται, κυματίζουν, παρασέρνουν, σε μια δίνη συναισθημάτων - νοσταλγία, παράπονο, αγάπη, μίσος; Και δεν υπάρχει κάτι να πιαστείς, γι αυτό αφήνεσαι..   I just can't Think of England, κλαίει στο μικρόφωνο ο Corner, ύμνος ενός αυτοεξόριστου, προκαλεί, χωρίς να ντρέπεται, να τον κατανοήσεις, να θυμηθείς παράλληλα βιώματα, να θυμηθείς αυτά που μάταια προσπαθείς να μη σκέφτεσαι, γιατί πονάνε όπως ο χρόνος που περνά και δεν γυρίζει. Θρίαμβος!

Συνεχίζει η συναυλία που δεν θέλω να τελειώσει αλλά προσμένω να δω τι άλλο θα κάνει για να μας κερδίσει (ξανά)...10-λεπτη διασκευή του Kiss and swallow, ηλεκτρισμένα ρυθμική - το πρωτότυπο με είχε αφήσει αδιάφορη μα τώρα χοροπηδάω σαν αφιονισμένος μεταλλάς σε γήπεδο (σ.σ. αγαπώ αφιονισμένα μέταλλα)..

Κλείνει με το επικό President - ιστορία ενός αντι-ήρωα - το κοινό αγκαλιασμένο τραγουδά χορωδιακά στο ρεφραίν ωωωωωωωωω - η σκηνή αδειάζει. Το κοινό απαιτεί συνέχεια... να σου πάλι ο κράχτης - σηκώστε τα χέρια και βαράτε παλαμάκια, να έτσι, μπράβο -  ξαναβγαίνουν χαμογελαστοί, ναι δεν το περίμεναν, ξέρω...

«Someone told me you would like to listen to a song called Bernadette» ο Corner μας προλογίζει ένα καμπαρέ διαμάντι απ'τον καινούριο δίσκο Volatile Times. ‘Επειτα δυο παλιά και δυνατά κομμάτια που περιμέναμε, The Alternative, Skin vision (οι IAMX είναι sexy)και το encore τελειώνει με το Spit it Out -χέρια σηκωμένα, χειροκρότημα, (βραχνές πλέον) φωνές... Το κοινό είναι άραγε τόσο φανατικό με IAMX ή να τους συνεπήραν η ένταση και η ενέργεια του συγκροτήματος;  Ποιο συγκρότημα,  IAMX είναι ο Chris Corner. Τελεία. ‘Ένας μεγαλομανής, ανασφαλής, εκκεντρικός. Κάθε δημιουργός αναγκαστικά κάποτε παίρνει ένα ρίσκο - μέσω της υπερβολής, μπορεί να μεγαλουργήσει ή να γελοιοποιηθεί.  Στην δεύτερη περίπτωση το κοινό τον θάβει, στην πρώτη, θριαμβεύει. Απόψε Ο Chris Corner, ένας τρελός με μεγαλεπήβολες ιδέες, ένας υπερευαίσθητος, διψασμένος για αναγνώριση, για αγάπη, απαίτησε  την λατρεία μας και την κέρδισε. Ξετρελαμένος, μας το ανταπέδωσε.

Στο δεύτερο encore  έπαιξαν το Missile, ερωτικό κομμάτι, ειλικρινά μας αγαπούν που τους αγαπούμε, «Think you're giving but you're taking my life away» μας υπενθυμίζει ο Corner - καλά, στα συγχωρούμε όλα... Θρίαμβος!

Playlist:

Μαρία Καλαπανίδα

Photos: Alexx Decode