Πιστοί στην παράδοση τους να κάνουν μόνο μια και μοναδική συναυλία στην πρωτεύουσα οι Σελοφάν, φέτος η σημαδιακή αυτή μέρα έμελε να είναι το Σάββατο 16 Απρίλιου με χώρο τέλεσης και παλι το Death Disco. Αυτή τη φορά την βραδιά την μοίρασαν με τις Βερολινέζες Monowelt.

Η γκαραζ ροκ σκηνή στην Ελλάδα είναι μια από τις δυνατότερες παγκοσμίως. Μπορεί το είδος σε παγκόσμια κλίμακα να μην είναι πλέον στα ύψη, μπορεί να έχει αναμιχθεί με πανκ ή διάφορα άλλα είδη αλλά η αγνή μορφή του πάντα  είναι μια εγγυημένη μορφή ευδαιμονίας. Κάθε γκαράζ πάρτυ ή συναυλία είναι μια γιορτή για το σώμα, μιά ευκαιρία αποσυμοπίεσης ή εκτόνωσης.

Οι ζωντανές εμφανίσεις των 2L8, πάντα μας δίνουν διαφορετικές έντονες συγκινήσεις. Η περίοδος του "He & She" μας έφερε μια καινούρια μεγάλη και υποσχόμενη μπάντα. Η εμπειρία του να βλέπεις ζωντανά μια ροκ μπάντα που αποτελείται από μουσικούς εκπαιδευμένους και μοναδικούς σε μουσική συναίσθηση να τσιτώνουν τα συναισθήματα στο μέγιστο σε κάθε συναυλία τους μένει αξέχαστη. Η επόμενη φάση του ''Νew Battles'' μας έδειξε μια μπάντα που παίζει ροκ με τα δικά της μέτρα και σταθμά γιατί έχει ανάγκη να εκφράσει δυνατά και εκρηκτικά μπροστά σε κοινό  και όχι να παπαγαλίσει τα τετριμμένα..  

Οι Mechanimal παρουσίασαν τον νέο τους δίσκο "ΔΠΔ" μπροστά στο Αθηναϊκό κοινό την Παρασκευή 15 Μαρτίου στον χώρο του Boiler. Ένας μικρός χώρος, σε όροφο παλιού νεοκλασικού στο κέντρο της Αθήνας. Τέσσερις μήνες μετά την κυκλοφορία του, το συγκρότημα με τη νέα του σύνθεση ανέβηκε στη μικρή σκηνή και μέσα σε μια ώρα ξεχύθηκε όλο τους το ηχητικό κράμα, παρουσιάζοντας σχεδόν αποκλειστικά τα νέα τους τραγούδια.

Η συναυλία των SLEEP PARTY PEOPLE είναι από τα παράδοξα στην ιστορία των συναυλιακών δρώμενων στη χώρα μας. Χωρίς να έχουν μεγάλο κοινό εδώ αλλά αρκετά αγαπητοί από αρκετούς bloggers και ανήσυχους ακροατές, χωρίς να έχουν ηχογραφήσει τίποτα εδώ και δύο χρόνια και χωρίς έντονη παρουσία γενικά, τους είδαμε στη σκηνή του Gagarin, χωρίς πολύ κόσμο. Με τι διάθεση έφυγε ο κόσμος μετά όμως είναι κάτι που είχα καιρό να ζήσω..

Κάποια στιγμή θα πρεπει να γραφτεί πραγματεία για την αξία και τη σημασία της μουσικής των CLOCK DVA στη σύγχρονη Τέχνη και για το ανήσυχο πνέυμα του δημιουργού τους, Adi Newton, που πέρα από απλός μουσικός είναι περισσότερο εξερυνητής όχι μόνο ήχων αλλά και αισθητικών, θρησκευτικών, αποκρυφιστικών, αρχιτεκτονικών και όσο πιο πολλών Γνώσεων μπορεί να αποκομίσει κάποιο νοήμον έμβιο Όν σε αυτό τον πλανήτη.

Πριν προχωρήσω στην αναφορά για την εμφάνιση των CLAN OF XYMOX, θα πρέπει να τονίσω ότι το σχήμα του Ronny Moorings, είναι από τα πολύ αγαπημένα μου εδώ και 31 χρόνια τουλάχιστον. Στα όρια λατρείας με τα δύο άλμπουμ (Clan Of Xymox, Medusa) που είχαν βγάλει στην 4ad αλλά και με μερικά ακόμα , όπως το ''Farewell'' και το ''In Love We Trust''. Σίγουρα δεν τους παρακολουθούσα στενά αλλά πάντα υπήρχε τρόπος η μουσική τους να έρχεται σε μένα ακόμα και χωρίς να τους αναζητώ ή να είμαι σε φάση darkwave.

Οι Sisters of Mercy ήταν αυτοί που βλέπετε σε 80’s βιντεάκια στο YouTube και ως γνωστόν επηρέασαν κόσμο και ντουνιά στο χώρο της alternative σκηνής καθώς και πολλούς από εμάς στην τότε εφηβική ή μετεβηφική ηλικία μας.

Η πορεία των EDITORS, από το πρώτο τους άλμπουμ ''The Back Room'' μέχρι το φετινό ''In Dreams'' είχε πολλές πάνω και κάτω στιγμές. Όμως οι οπαδοί τους όλα αυτά τα χρόνια, έμεναν πιστοί και τόσο οι πωλήσεις όσο και οι συναυλίες τους ήταν πάντα σε καλό επίπεδο.Στην Ελλάδα δεν θυμάμαι να πέρασε πολύς καιρός μέχρι να αποκτήσουν μεγάλο κοινό. Από το 2006 που πρωτοεμφανίστηκαν άφηναν άριστες εντυπώσεις και όσες φορές έχουν εμφανιστεί στη χώρα μας οι συναυλίες τους ήταν πάντα sold out.

Η ιστορία δε φέρθηκε αχάριστα στο συγκρότημα των Names. Τα πολλά εξαιρετικά κομμάτια τους βρίσκονται σε αμέτρητες δισκοθήκες των φίλων τους διασωσμένα από το ναυάγιο του post punk, οι ίδιοι μπορούν 33 χρόνια μετά να γυρνάνε την Ευρώπη και να μαζεύουν την αγάπη που τους αξίζει για αυτά, να ηχογραφούν και να παίζουν καινούργια τραγούδια. Όπως συμβαίνει και με άλλα παλιά συγκροτήματα της εποχής, που ο,τι μουσική μπόρεσαν να στριμώξουν εκείνα τα 3-4 χρόνια, είναι το διαβατήριό τους στην ‘επιτυχία’ της περίεργης μεσήλικης ροκ ζωή τους δεκαετίες μετά.