Κάποια στιγμή θα πρεπει να γραφτεί πραγματεία για την αξία και τη σημασία της μουσικής των CLOCK DVA στη σύγχρονη Τέχνη και για το ανήσυχο πνέυμα του δημιουργού τους, Adi Newton, που πέρα από απλός μουσικός είναι περισσότερο εξερυνητής όχι μόνο ήχων αλλά και αισθητικών, θρησκευτικών, αποκρυφιστικών, αρχιτεκτονικών και όσο πιο πολλών Γνώσεων μπορεί να αποκομίσει κάποιο νοήμον έμβιο Όν σε αυτό τον πλανήτη.
Από τους THE FUTURE (σχήμα που, μαζί με τον Newton, συμμετείχαν και οι μετέπειτα Human League/Heaven 17, Ian Craig Marsh και Martyn Ware) μέχρι την τρίτη επανασύσταση των CLOCK DVA, η πορεία του καλλιτέχνη περιλαμβάνει  άλμπουμ που μπορεί να καταγράφονται σαν αξιόλογοι ή σημαντικοί αλλά ποτέ δεν φτάνουν να κατανοούνται πλήρως.

Η επιστροφή τους, το 2011, στη δισκογραφία ύστερα από 18 χρόνια απουσίας  είναι ένα πολύ μικρό γεγονός για να καταγραφεί σαν κάτι σπουδαίο όπως οι επανενώσεις σχημάτων ροκ ή ποπ μαζικότερης αποδοχής. Όμως γέμισε με αισιοδοξία τους θαυμαστές τους σε όλο τον κόσμο και απέδωσε ήδη δύο πολύ αξιόλογα άλμπουμ ( Post-Sign, Clock 2) που κινούνται στους ίδιους τόνους με τις κυκλοφορίες της χρυσής πενταετίας 1988-1993. Βέβαια με την κοσμογονία και την ανάπτυξη της ηλεκτρονικής μουσικής από τότε ίσως και να αποτελούν μια μικρή κηλίδα στο πλανητικό σύστημα της ψηφιακής και ευρύτερης ηλεκρονικής μουσικής. Δεν παύουν όμως να είναι δείγματα μουσικής που ακόμα κρατά την ιδιαίτερη άποψη του σχήματος για τη μουσική.
Η εμφάνιση τους, στο Gagarin,  για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ήταν για αρκετό κόσμο ένα γεγονός που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί εικοσιπέντε χρόνια πριν αλλά με ανθρώπους τέτοιας καλλιτεχνικής ακεραιότητας σαν του Adi Newton η αναμονή αξίζει και με το παραπάνω.

Σοβαροί, μετρημένοι, φιλικοί αλλά και με επίγνωση του χώρου και της εποχής, παρουσίασαν δώδεκα συνθέσεις/ψυχρά ηλεκτρονικά ποιήματα για τη σύγρονη διαστημική, ηλεκτρονική αλλά και κυβερνοκρατούμενη εποχή· οκτώ από τα άλμπουμ ''Buried Dreams'', ''Sign'', ''Post-Sign'', 'Clock 2'' συν τρία που παίζουν ζωντανά, στις πρόσφατες εμφανίσεις τους,  αλλά δεν είμαι σίγουρος αν τα έχουν ηχογραφήσει κάπου ( η εισαγωγή και το ''The Return'' είναι σχεδόν μόνιμα και το τρίτο μου ήταν παντελώς άγνωστο και κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη). Έπαιξαν και ένα καινούριο (μάλλον λέγεται Beyond) που βγαίνει σε λίγες μέρες. Οι περισσότερες εκτελέσεις ήταν ίδιες με των άλμπουμ αλλά θα προσέξατε και διαφοροποιήσεις ειδικά στα παλιότερα τους..
Κάθε ένα συνοδευόταν από και από το βίντεό του.. Φράκταλ, διαστημικές εικόνες, κυματομορφές, ντανταϊσμός, αδρές γεωμετρικές γραμμές, εικόνες ασπρόμαυρες ή έγχρωμες, συνιστούσαν μια χαρακτηριστική, δυνατή οπτική παράμετρο, ιδιαίτερα σημαντική για την ενίσχυση αλλά και τονισμό των συνθέσεων.

Οι τρείς dva με τον Newton στο κέντρο έστεκαν, στα λευκά ντυμένοι, σαν στοιχεία βασικά για την επικοινωνία των ήχων στο σύμπαν της σκηνικής παρουσίας χωρίς όμως να κυριαρχούν στο όλο σκηνικό περιβάλλον.
Ο ήχος των CLOCK DVA σχεδόν τριάντα χρόνια τώρα μας προκαλεί δέος, ένα έρπων συναίσθημα ανασφάλειας και φόβου, ήχος που είναι μια γλώσσα από μόνος του. Τα συναισθήματα αυτά ήταν παρόντα και στην εμφάνιση τους.
Όλες οι συνθέσεις που ακούσαμε περιείχαν το «ηχητικό λεξικό» που συνθέτει αυτή την ιδιόμορφη ηχητική γλώσσα επικοινωνίας του σχήματος με το ορατό και αόρατο μέρος του γήινου κόσμου.
Μουσική που, εκφράζει και μεταδίδει συναισθήματα δέους για την ανάπτυξη και εξέλιξη του κόσμου και εισχωρεί σαν σκιά με τη μορφή λογισμικού για να εξερευνήσει αθόρυβα και διακριτικά τον σύγχρονο καλωδιωμένο κόσμο. Η μουσική των CLOCK DVA στέκει με διακριτικότητα, παρατηρώντας με ψυχραιμία και κριτικό πνεύμα τις εξελίξεις.  Δεν αποδέχεται εύκολα, εντυπωσιάζεται και χρησιμοποιεί τον καινούριο τεχνολογικό κόσμο αλλά είναι και ιδιαίτερα προσεκτική απέναντι του γνωρίζοντας τα όρια πολύ καλά.
Επαναληπτικοί ρυθμοί, εθιστικές ακολουθίες αλλά πάντα σχεδόν ακούς πιανιστικά μέρη και μελωδίες που πετάνε σαν φαντάσματα πάνω από τα στιβαρά ρυθμικά μέρη σχολιάζοντας με τη δικιά τους γλώσσα. Κάθε τραγούδι τους εμπνέεται σε μεγάλο ποσοστό και από μια τεχνολογική εξέλιξη μεταδίδοντας ταυτόχρονα και το αίσθημα της πρώτης γνωριμίας ή κριτικής.

Ακούγοντας το ''Return To Blue'' για παράδειγμα καταλάβατε ότι το Διάστημα είναι γοητευτικό αλλά η επιστροφή στον μπλέ και ακόμα φωτεινό πλανήτη είναι το γεγονός που σε κάνει να δακρύζεις.   
Αυτό που παρακολουθήσμαε ήταν ένα μυσταγωγικό κονσέρτο  για συνθετητές και βίντεο, τολμώ να πω, μία τελετουργία συνηδητοποίησης. Συνηδητοποίησης της καλωδιακής υπόστασης του σύγχρονου πολιτισμού. Σε ένα τεχνοκρατούμενο κόσμο κονσέρτα σαν των CLOCK DVA είναι επικλήσεις σε πνεύματα που κυκλοφορούν στις μηχανές. Πνεύματα που απλά είναι ανθρώπινες σκέψεις και συν-αισθήματα που βγαίνουν στην επιφάνεια όταν κατακάθεται ο ενθουσιασμός και το ολοκληρωτικό δώσιμο στην διαδραστική πλεόν ζωή μας. Αν καταλήξουν εφιάλτες είναι στο δικό μας χέρι.  

Ο κόσμος που ήταν εκεί φάνηκε να έχει εγκλιματιστεί τελείως σε αυτό που έβλεπε και άκουγε. Εννοείται ότι δεν έπρεπε να περιμένει σε καμμία περίπτωση σχήμα να παίζει τα «παλιά» ( της εποχής του '' Advantage'' ή του ''Thirst'' ας πούμε) ή να αναλώνεται σε κόλπα για να κρατά το ενδιαφέρον του κοινού. Αυτό που είδατε ήταν μια σοβαρή συναυλία, μετρημένη και με νοήματα. Σπάνια περίπτωση και πολύτιμη ανάμνηση πλέον...

SET LIST:
Intro
Konstructor
Rayonist
Kabaret 13
-
Phase IV
The Return
Sigma 7
Sound Mirror
(Beyond) (new)
Return To Blue
The Hacker

Χρήστος Μίχος

Photos: Μιχάλης Λαζαρίδης