Synch day 2 - Τεχνόπολις, Γκάζι
Μόλις  τελείωσε το set των Front 242, πλάκωσαν οι Einsturzende Neubauten από τα ηχεία. Πέρα από τραγελαφικό, καθότι εκείνη τη στιγμή όλοι νιώθαμε λιγάκι σαν καταρρέοντα νεόκτιστα ή collapsing new people έστω, πέφτοντας στα γρασίδια ή όπου αλλού, ήταν ένα ακόμα κίνητρο για να τιμήσουμε την εμφάνιση του Hacke που θα ακολουθούσε. Aδιαμφισβήτητα το πιο ενδιαφέρον set από αυτά που ακολουθούσαν, η αίθουσα του Αμφιθέατρου 9, 84 - αν και είχε καπνό και ποτοαπαγόρευση - ήταν απείρως πιο δροσερή από το σημείο βρασμού που επικρατούσε έξω και λίγος πειραματικός θόρυβος ήταν ότι έπρεπε για να κλείσει μια EBM βραδιά. Κάπως έτσι σκέφτηκαν όλοι με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το αδιαχώρητο μέσα και έξω από την αίθουσα και απογοήτευση και εκνευρισμός από όσους έμειναν έξω. Το performance αυτό από τους Alexander Hacke και Danielle de Picciotto άξιζε τον κόπο και όντως ήταν το ιδανικότερο after hours treat.

Το συζυγικό ζεύγος λοιπόν μας παρουσίασε, όπως ανακοίνωσε μεγαλόφωνα ο Hacke πριν ξεκινήσουν, Την Ιστορία Του Ηλεκτρισμού -"The History Of Electricity in 9 chapters". Στήθηκαν πίσω από το δύο matching macbooks τους, πιο πίσω προβάλλονταν τα ειδικά φτιαγμένα - επεξεργασμένα και in real time, θαρρώ - visuals της Danielle ενώ ο Hacke είχε μπροστά του και ένα analog-monophon Korg MS-20 synthesizer (ένα από εκείνα τα πραγματάκια με τα κουμπιά που πειράζουνε, δηλ). Ο κύριος με κουστουμιά, killer παπουτσάκι και υμίψηλο καπέλο και η κυρία με πουά κόκκινο φορεματάκι (νομίζω... γιατί είχα πάθει και μερική απώλεια οράσεως από τη ζέστη και την έντονη παρακολούθηση των videos που υπνώτιζαν ελαφρώς) και μία αισθητική λίγο Dita Von Tease (όχι στο γυμνό της καλέ, στις επίσημες εξόδους της πχ), retro και ντροπαλή. Κάποιες δεκαετίες πίσω αυτή, κάποιους αιώνες πίσω αυτός. Ο τρόπος που έκανε μία μικρή εισαγωγή για το τι θα επακολουθήσει, προσφωνώντας μας "Ladies and Gentlemen" και περπατώντας πέρα δώθε στο μικρό αμφιθέατρο, ο ρόλος που υποδυόταν - σε συνδυασμό με το θέμα που παρουσίασε - μου θύμισε λίγο εκείνους τους πρώτους επιστήμονες που περιδιάβαιναν τις χώρες και παρουσίαζαν και πουλούσαν τις ευρεσιτεχνίες τους (φάρμακο για τη φαλάκρα, αρωματικό σαπούνι, σπίθες χωρίς φωτιά!) ή ταχυδακτυλουργό ή ανιματέρ freak show εποχής. Σαν αυτούς που βλέπουμε σε ταινίες του είδους δηλ, και μιλώντας για ταινίες μου έφερε στο μυαλό ένα πολύ συγκεκριμένο και πολύ ταιριαστό με την περίσταση ρόλο, εκείνο του κορυφαίου εφευρέτη, μηχανικού και ηλεκτρολόγου Nikola Tesla όπως τον υποδύθηκε ο θεός (ο Bowie) στο Prestige. Αυτά όσον αφορά την ενδυματολογία και σκηνική παρουσία και μόνο γιατί ηχητικά και οπτικά, καλλιτεχνικά γενικά, οι άνθρωποι είναι πολύ ταλαντούχοι και πολύ μπροστά.

Τον Alexander Hacke τον γνώρισα από τους Einsturzende Neubauten φυσικά, τους οποίους εκτιμώ αφάνταστα και η συναυλία τους στον Κεραμεικό το 2005 έχει μπει στο top εμπειριών ever. Στο μυαλό μου όμως ήταν πάντα κιθαρίστας (ή μπασίστας, whatever) - και ας ήξερα οτι είναι ιδιαίτερα αναμεμιγμένος με τη μουσική των Neubauten (o Blixa Bargeld τον αποκαλεί musical director) - και μάλιστα παλιοροκάς έως και μέταλλο. Η παρουσία του με τους Tiger Lillies ήταν έκπληξη και αποκάλυψη ενός πολύπλευρου ταλέντου. Η αρρώστια του Blixa με το μεταλλικό θόρυβο και τις συχνότητες κ.ο.κ πέρασε και στον Alexander, το headbanging πάντως παραμένει true, είτε γίνεται πάνω από τις χορδές της ηλεκτρικής είτε πάνω από ένα ταμπλό επεξεργασίας ήχου. Το αποτέλεσμα του πειραματισμού αυτού με τα ψηφιακά και αναλογικά σήματα ήταν προφανώς δυνατό και θορυβώδες, με έντονα ξεσπάσματα (τo headbanging που είπαμε) αλλά και πολύ μουσικό εώς και χορευτικό κατά διαστήματα. Δεν θέλω να πω πως έμοιζε με κάτι, γιατί η πρώτη σκέψη είναι Neubauten και το θεωρώ λίγο υποτιμητικό για προσωπική δουλειά. Θα το χαρακτηρίσω απλά ένα χορό ήχων.

Τα 9 κεφάλαια παρουσιάστηκαν ως εξής: O ηλεκτρισμός, λοιπόν, ένα ορεκτικό για τον κόσμο κατά τη γέννεση του - μεγάλωσε σιγά σιγά όπως ένα κοριτσάκι - κατέλαβε τον κόσμο - ένα τραγούδι που στηρίζεται στον ήχο της ηλεκτρικής οδοντόβουρτσας του Hacke (και είχε ανατριχιαστική ομοιότητα με οδοντιατρικό τροχό) - αποδοχή της ισχύος του ηλεκτρισμού - μία δόση με κάθε γεύμα - ένα ποπ τραγούδι που απαρνήθηκε η Beyonce -  ... - διαπροσωπικός ηλεκτρισμός ( ηλεκτρομαγνητισμός θα έλεγα). Highlight το τελευταίο.

Τα οπτικά ερεθίσματα ήταν σε πλήρη συγχρονισμό με τα ακουστικά. Οι εικόνες της Danielle de Picciotto ήταν ρευτές και εναλλασσόμενες, ασπρόμαυρες ή μαλλον γκρίζες, αφηρημένες και πολύ συγκεριμένες εστιάζοντας σε αντικείμενα όπως μία πυξίδα, ένας συνδυασμός μάκρο και μίκρο οπτικής. Είχε κατασκευάσει τα visuals και στο "mountains of madness" και πέρα από πολύ ενδιαφέρουσα ζωγράφος, φωτογράφος κτλ έχει κάνει και άλλα εξίσου ενδιαφέροντα. ‘Εχει τραγουδήσει με τους Malaria! αλλά και στο καταπληκτικό Ocean Club της Gudrun Gut. Διόλου τυχαία λοιπόν.

Από τα καλύτερα που παρακολούθησα στο Synch, εισέπραξε ένα θερμότατο και ενθουσιώδες, ειλικρινέστατο χειροκρότημα από τον κόσμο. Ο Hacke θα ήταν ο αγαπημένος σου αν ήταν καθηγητής ενώ το ερωτευμένο και δημιουργικό ζευγάρι ήταν σαν να σου έλεγε "μην ανησυχείς, θα βρεις και εσύ κάποιον να ντύσει τον ήχο της τρέλλας σου με εικόνες".

 Μαρία Καραγκούνη