Δεν το είχα προγραμματίσει, έχω περικόψει τις εξόδους μου γιατί κρύβομαι από τον Τρισέ και το ΔΝΤ (χρωστάω λεφτά), αλλά πείστηκα 2 ώρες πριν τη συναυλία από ένα δωρεάν εισιτήριο του φίλου που κρεμάστηκε από την παρέα του. Στο δρόμο προς το ΟΑΚΑ δύο εκ διαμέτρου αντίθετες εικόνες πέρναγαν από μυαλό μου: τα video clip των You Give Love A Bad Name και Livin' On A Prayer (1986) και τα βιντεάκια των πρόσφατων συναυλιών τους στο Youtube. Και παρόλο που υπάρχει μια τεράστια διαφορά μεταξύ των δύο παραπάνω, πάντα πίστευα ότι τα συγκροτήματα αυτής της εμβέλειας έχουν τον τρόπο και την εμπειρία να σε κάνουν να περάσεις καλά σε ένα συναυλιακό δίωρο. Το κάθε γκρουπ έχει μια ταυτότητα κι εκτός αν αυτή έχει αλλοιωθεί ή τροποποιηθεί μέσα στο χρόνο και αυτή την ταυτότητα περιμένεις να δεις στη σκηνή. Περιμένεις να δεις την αλητεία του Keith Richards, τα αχαμνά του Ozzy, τη σκιά του Eldritch ανάμεσα στους καπνούς, τον Morrissey να κυλιέται στο πάτωμα ή τον John Bonjovi και την παρέα του να έχουν μόλις βγει από το κομμωτήριο και να ποζάρουν με ακίνδυνο αλλά χαρωπό ύφος...

Επίσης περιμένεις και την αντίστοιχη παραγωγή ανάλογα με την εμβέλεια του γκρουπ, το χώρο και το αντίτιμο του εισιτηρίου. Σωστά? Έτσι λέω εγώ. Αλλά γιατί μου φάνηκε λιτή η σκηνή με το που μπήκα στο ΟΑΚΑ? Θεωρητικά για να γεμίσει ο ήχος σε ένα στάδιο όπως το ΟΑΚΑ στο οποίο αναμένεται να υπάρχουν 80.000 κόσμος πάνω κάτω πρέπει εκτός από τα όποια σκηνικά κουβαλάει μαζί του το γκρουπ να ντυθεί ο χώρος με τον αντίστοιχο ηλεκτρολογικό και ηχητικό εξοπλισμό. Αλλά για την ώρα δε φαινόταν έτσι, κάτι δεν πήγαινε καλά στο όλο σκηνικό.

Δεν πρόλαβα αυτούς τους local heroes που μετά από διαγωνισμό άνοιξαν τη βραδιά, αλλά με τις πρώτες νότες του Raise Your Hands άρχισαν να μου λύνονται όλες οι απορίες σιγά σιγά. Ο ήχος όχι απλώς ήταν χάλια, αλλά είναι ντροπή για ένα γκρουπ εκατομμυρίων πωλήσεων εδώ και 3 δεκαετίες να έχει τόσο άσχημο ήχο. Όταν είσαι Bon Jovi και ζητάς κατά μέσο όρο 70€ - 80€ από 80.000 κόσμο που γέμισε το ΟΑΚΑ. ο λογαριασμός είναι τέτοιος που και μπορείς να επενδύσεις σε μια άρτια παραγωγή και να βάλεις φυσικά του όρους σου στον εκάστοτε διοργανωτή για να διασφαλίσεις ότι το ακροατήριό σου θα μείνει ικανοποιημένο από τις υπηρεσίες σου. Δεύτερο κατά σειρά το You Give Love A Bad Name όπου κατά τη γνώμη μου όλα τα λεφτά είναι στις κιθάρες που σκάνε μετά την πρώτη διπλή μπότα. Δεν ακούστηκε τίποτα όμως, αν δεν έβλεπα τον Richie Sambora στο video wall δε θα καταλάβαινα ότι παίζεται το πασίγνωστο ριφάκι του YGLABN. Μ' αυτά και μ' αυτά έπαιξαν όλες τις γνωστές επιτυχίες τους εκτός από το Runaway με καλύτερη στιγμή το medley Bad Medicine/Pretty Woman (Roy Orbison) το οποίο ήταν όντως ενδιαφέρον και διασκεδαστικό.

Παρόλα αυτά όμως οι παρευρισκόμενοι έδειξαν ότι διασκέδαζαν, πιθανόν επειδή έπρεπε να διασκεδάσουν ούτως ή άλλως με το μισό κιλό ευρώ που είχαν δώσει για εισιτήριο, πιθανόν επειδή ήταν περίπου το ίδιο ακροατήριο μ' αυτό των Πυξ Λαξ στον ίδιο χώρο την προηγούμενη μέρα (με ότι κι αν σημαίνει αυτό) ή πιθανόν για λόγους που αδυνατώ να καταλάβω. Υπερβολές? Ίσως. Γι' αυτό και όταν γύρισα σπίτι έριξα ξανά μια ματιά στο επίσημο video clip του You Give Love A Bad Name. Κάποτε λοιπόν οι Bon Jovi είχαν βεγγαλικά επί σκηνής όπως προβλέπεται, χθες βεγγαλικά είδαμε μόνο στο video wall (να το πω μια φορά ακόμα γιατί δεν έχω ξαναδεί σε ροκ συναυλία βεγγαλικά play back!). Κάποτε οι Bon Jovi είχαν όλο το hype που συνόδευε τη μουσική τους, πολύχρωμοι, φρεσκοχτενισμένοι, με έντονο παιχνίδι μεταξύ τους, χθες έκαναν απλά τη δουλειά τους στο μίνιμουμ που θα μπορούσαν βάσει των δυνατοτήτων τους, αυτή που θα κάνουν μεθαύριο κάπου αλλού γιατί πρέπει να την κάνουν καθότι ζουν από αυτήν. Κάποτε ο Bon Jovi, ναι, είχε σεξ απήλ που είναι βασικό συστατικό ενός  frontman, χθες είχε μόνο δόντια που λαμπύριζαν στο σκοτάδι ανάμεσα στο πλαστικό χαμόγελό του. Υπάρχει και αντίλογος βέβαια, είναι δίκαιο να συγκρίνουμε τους Bon Jovi των προηγούμενων 10ετιών με τους Bon Jovi του σήμερα? Φυσικά. Ξέρετε πόσα παπούδια & δεινόσαυροι έχουν ανέβει στη σκηνή και σε κάνουν να νομίζεις ότι αυτοί είναι οι 20χρονοι κι εσύ ο 60χρονος? Πάμπολα, για να μην πω τα περισσότερα από αυτά που ονομάζονται super groups κι έχουν τις ρίζες τους 10, 20 ή ακόμα και 30 χρόνια πριν.

Αν τέλος πάντων πρέπει να βρω να πω κι έναν καλό λόγο, αυτός θα ήταν το ευκρινές κεντρικό video wall, η φιλικότητα προς το ελληνικό κοινό και η 2μιση ωρών διάρκεια του live. Γιατί κατά τα άλλα οι James θα τα κατάφερναν καλύτερα. Αυτά λοιπόν και την επόμενη φορά Bon Jovi μόνο στο ραδιόφωνο κι αυτό αν κάτσει...