To trend της νεοψυχεδέλειας έχει φέρει στη χώρα μας δημοφιλείς μπάντες τα τελευταία 2 χρόνια, από τους surfrockers Allah Las μέχρι τους εκκεντρικούς Growlers. Όμως για πρώτη φορά έμελε να παρακολουθήσουμε τη ζωντανή ιστορία της κιθαριστικής psych σκηνής.

The Velvoids

Οι  Έλληνες Velvoids βγήκαν στη σκηνή χωρίς χρονικές παρεκκλίσεις, γύρω στις 9 και μισή. Στο μισογεμάτο Fuzz ξεκίνησαν με ένα intro παραμορφωμένο και στα 35 λεπτά που παρέμειναν στο stage θέλησαν να χωρέσουν όλο το εύρος της μουσικής τους γκάμας. Λίγος λυρισμός, ρυθμικό groove και ηλεκτρικά ξεσπάσματα που συνοδεύονταν από το εντυπωσιακά εσωστρεφές και δυναμικό on stage attitude του κιθαρίστα.

Η εικονοποιημένη σχέση αγάπης και μίσους με την κιθάρα του, ηχητικά μας θύμισε τους Black Rebel Motorcycle Club, που είδαμε πριν κάποιους μήνες στην ελληνική πρωτεύουσα, ενώ οπτικά μας βύθισε στη μαύρη τρύπα της punk, επιρροή που δεν αρνήθηκαν αφού ο τραγουδιστής βγήκε στη σκηνή με T-shirt  Ramones. Μπορούμε να παραβλέψουμε ένα δύο λαθάκια ασυνενοησίας της μπάντας που άφησαν εκτεθημένη την drummer, ωστόσο θα λέγαμε στα «πολυνησιακά μωρά» πως ο θυμός που παράγει η μουσική μετάληψη και ο επαγγελματισμός δεν αποτελούν δίλημμα.

Brian Jonestown Massacre

Οι Brian Jonestown Massacre βγήκαν στη σκηνή γύρω στις 10 και μισή και «χάσαμε τη μπάλα» όταν πολυάριθμοι παρατάχθηκαν στο stage με την εμβληματική μορφή του ιδρυτή, Anton Newcombe, να στέκεται στην αριστερή πλευρά με την κιθάρα του και το μικρόφωνο. 4 κιθάρες, μπάσο, drums, ένας μπαλαντέρ άλλοτε στα πλήκτρα και άλλοτε στην κιθάρα, και ένα ντέφι μας έκαναν να αναρωτηθούμε πως δικαιολογείται αυτό το line up. Τα αφτιά μας εκπαιδεύτηκαν για δυό δεκαετίες στην studio version εκδοχή της μουσικής τους και η πρώτη τους παρουσία μπροστά στο ελληνικό κοινό δεν έμεινε παρά να δώσει απάντηση στην προσμονή του παρθενικού live.

Τo performance ξεκίνησε με το "Whoever You Are", όπως συνηθίζουν στην τρέχουσα ευρωπαϊκή τους περιοδία, και, για τα πρώτα 15 - 20 λεπτά ήταν μουδιασμένοι και υποτονικοί, μόνο και μόνο για να μας αποδείξουν πως μπορούν να παραλάβουν την ψυχολογία του κοινού τους από τις πιο χαμηλές κλίμακες και να τη χειραγωγήσουν σε όλο το φάσμα μιας μουσικής παλέτας που τροφοδότησε την εξέλιξη της  ψυχεδελικής σκηνής μέχρι σήμερα. Τα νωχελικά "Who?", " What You Isn't" και "Food For Clouds" στη διαδοχή του setlist οδήγησαν στην πρώτη έκπληξη, σε μια σκοτεινή και μπάσα εκτέλεση του "Got My Eye On You".

Ο συναυλιακός χώρος πλέον είχε γεμίσει και ενώ ασφυκτιούσαμε από τη ζέστη και τον κακό εξαερισμό, η σκυθρωπή ιδιοσυγκρασία των στίχων είχε αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά στο πολεμοχαρές μπάσο του "There's a War Going On" και στο sing along του "Think about you way too much" στην εκτέλεση του "The Devil May Care (Mom and Dad Don't)". Ενώ δεν θα αναγνωρίζαμε κάποιο κραυγαλαίο hit από την μεγάλη δισκογραφία των BJM, αν υπήρχε κάποιο αυτό θα ήταν το "Anemone". Η εκτέλεση του τελευταίου στα μέσα του set, μας βρήκε με ένα μειδίαμα, να έχουμε αφήσει πίσω τα εγκώσμια και να μας συνεπαίρνει στις νωχελικές garage κιθάρες του.

Αν και οι διακοπές ανάμεσα στα κομμάτια δημιούργησαν την υποψία ασυνεννοησίας μεταξύ των μελών της μπάντας, η πολυετής εμπειρία της καθιστούσε αδύνατο να ανακοπεί το ευχάριστο στροβίλισμα στο ψυχεδελικό rhythm section μέχρι και  το "Nevertheless". Η pop βουτιά στο "Not If You Were the Last Dandy on Earth" διαδέχτηκε το νοσταλγικό "Days, Weeks and Moths", το low tempo "Sailor" και το σχεδόν proto punk ξέσπασμα του "Oh Lord".

Με αυτά τα ηχητικά σκαμπανεβάσματα φτάσαμε στο "Stairway to the Best Party in the Universe", από το album Aufheben του 2012, με το κιθαριστικό θέμα στοιχειωτικά επαναλαμβανόμενο να μας θυμίζει το αντίστοιχο του "Paint it Black" και τη μεγάλη αγάπη της μπάντας για τους Rolling Stones. Παραδόξως το βράδυ της Δευτέρας δεν ακούσαμε το ξεσηκωτικό "Vad Hände Med Dem?" από τον τελευταίο τους δίσκο.

Και, ενώ στο ξεκίνημα του set το κοινό ήταν δύο ταχυτήτων, οι του εξώστη καθιστοί με τα πόδια να αιωρούνται στις ανέμελες μελωδίες και οι κάτω να χορεύουν, μετά από το χορταστικό δίωρο set, όταν οι  BJM αποχώρησαν σχεδόν αθόρυβα και σεμνά από τη σκηνή, άφησαν σε όλους χαμόγελα πληρότητας και ενθουσιασμού. Στο συγκρατημένο ενθουσιασμό που επέβαλαν διακριτικά στον τελικό χαιρετισμό, προστέθηκε η παντελής απουσία prom items της μπάντας∙ μπλουζάκια και δίσκοι που συνήθως σπεύδουμε όλοι να αγοράσουμε από το πωλητήριο στην έξοδο από το συναυλιακό χώρο, για να μας θυμίζουν την αληθινή ποιότητα της underground, που στην Ελλάδα, δυστυχώς, αποτελεί πρόφαση για τη νωθρότητα.

Οι BJM μας χάρισαν μια βραδιά να τη θυμόμαστε για καιρό. Εξαιτίας τους τριπάραμε στην ψυχεδέλεια και στα αναπάντεχα ηλεκτρικά ξεσπάσματα της μουσικής τους, ενώ πρόσθεσαν και ένα λιθαράκι συνείδησης της αλήθειας της underground, που δεν αποτελεί δικαιολογία για ατεχνία αλλά για πολύ δουλειά. ‘Οσο για τις after live συζήτησεις; Αυτές μας έφεραν αντιμέτωπους με τον «συνοικιακό» οπαδισμό των ελληνικών groups, αλλά και μπροστά στο χάσμα της συμπαντικής μας μουσικής κατάταξης...

Setlist : "Whoever You Are", "Who?", "What You Isn't, Food For Clouds", "Got My Eye On You", "Prozac Vs. Heroin", "There's a War Going On (Bobby Jameson cover)", "The Devil May Care (Mom and Dad Don't)", "Goodbye (Butterfly)", "Anenome", "No Come Down", "Nevertheless", "Not If You Were the Last Dandy on Earth", "Days", "Weeks and Moths", "This Is Why You Love Me", "Servo", "That Girl Suicide", "Wisdom", "When Jokers Attack", "Sailor", "Oh Lord", "Stairway to the Best Party in the Universe", "(David Bowie I Love You) Since I Was Six", "You Have Been Disconnected", "Jennifer"