Η χειμερινή έκδοση ενός φεστιβάλ που κατα γενική ομολογία και πέρα από τις αντιξοότητες και τα λάθη, κρατά το ενδιαφέρον του κοινού φέρνοντας ονόματα που δύσκολα θα βλέπαμε εδώ. Σε καλύτερο, μικρότερο χώρο και με καλλιτέχνες που είχαμε ξαναδεί κατά καιρούς (εκτός των SIMIAN MOBILE DISCO), προσπάθησε να κάνει μια καθημερινή μέρα να κυλήσει πιο ευχάριστα στο τέλος της και να μας κάνει να κουτουλάμε την επόμενη στους χώρους δουλειας και εργασίας.

Οι SON LUX άνοιξαν το φεστιβάλ αλλά δεν τους είδα, τους άκουσα προς το τέλος καθώς έμπαινα μέσα και μου φάνηκαν το ίδιο αδιάφοροι όπως και το καλοκαίρι, αλλά για αρκετούς έπαιξαν και πάλι καλά και θέρμαναν το χώρο για τον πρώτο από τους δύο λόγους που ξεκουνήθηκα από το σπίτι Πεμπτιάτικα.

Ο  LEE ''SCRATCH'' PERRY έχει επισκεφθεί τη χώρα μας κι άλλες φορές, αλλά για μένα επιτέλους θα ήταν η πρώτη φορά που θα τον έβλεπα. Σεβασμός και θαυμασμός  για τον γέροντα πια του dub, είναι τα δύο συναισθήματα που τρέφω για αυτόν τον παράξενο και έξω από τις συνηθισμένες λογικές καλλιτέχνη που άλλαξε την ιστορία της μουσικής όσο και οι Beatles, o Presley, ο Bach και ο Beethoven. Καθώς σκεφτόμουν τα παραπάνω αλλά και το πόσο χαρούμενος ήμουν που θα τον έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου, η μπάντα άρχισε να παίρνει θέση και να κουρδίζει.

Ξεκίνησε να παίζει δύο προθερμαντικά ρέγγε οργανικά προσκαλώντας τον κόσμο να υποδεχτεί τον αρχηγό. Ο οποίος βγήκε με ιδιαίτερα κέφια, ντυμένος με κόκκινα δερμάτινα, φορώντας το περίφημο καπέλλο με κονκάρδες, φω πετράδια και κονκάρδες, μπότες με χίλια διακοσμητικά και έτσι όπως τον έβλεπα σκεφτόμουν όλους τους χιπ χοπ καλλιτέχνες που πουλάνε μούρη με τα baseball καπελλάκια τους και τις αλυσίδες και χαμογελούσα ειρωνικά. Ο ''αρχηγός'' αφού μας χαιρέτησε και μας είπε ότι μας αγαπάει με τρόπο που τον πιστέψαμε άρχισε να κόβει βόλτες στη σκηνή τραγουδώντας τραγούδια για Ειρήνη, Ισότητα, Αγάπη, απελευθέρωση του νου, Χριστιανική πίστη και σεβασμό στα Θεία. Τα φώτα μου φάνηκαν λαμπερότερα τότε και φαντάστηκα ότι αυτό που έβλεπα δεν ήταν παρά το καλοκαίρι στη δικιά μου κοντινή Τζαμάικα, με τον ήλιο να σιγοκαίει και την καλοκαιρινή ανεμελιά να με απελευθερώνει από τα αστικά σκατά που πατώ ή τρώω στη μούρη κάθε μέρα. Ο ''αρχηγός'', παππούς πια, έκανε τη μουσική να ακούγεται απλή, λιτή και ευχάριστη. Ευχαρίστηση ένοιωθε και το κοινό και πιστεύω ότι στη σκέψη και μόνο της ιστορικής και καλλιτεχνικής αξίας του Perry θα καταλάβαινε ότι εκείνη τη στιγμή, μετά από τόσα χρόνια δημιουργικού μεγαλείου, αναγνώρισης αλλά και σατανικών καταστροφών που υπέστη στη ζωή του, το ότι βγαίνει ακόμα χαμογελαστός, σε φόρμα, προωθώντας ιδέες και πιστεύω που πλέον κατακρεουργούνται από τον κυνισμό, τη μισαλλοδοξία, το μίσος, την εκδικητικότητα, το Υπέρ-εγώ και την ημιμάθεια στις μέρες μας, παίρνει ένα καλό μάθημα για το τι θα πει επιβίωση και καθαρότητα ψυχής. Το είδα και στη συναυλία της Space Lady το φθινόπωρο και ειλικρινά μου έδωσαν ένα καλό μάθημα.

Τα μπαλόνια και οι κανονιοβολισμοί με κομφετί ενίσχυσαν τη θετική ατμόσφαιρα και τα χαμόγελα αλλά η αληθινή χαρά έβγαινε από τα ηλιόλουστα τραγούδια και τους κλασικούς ρεγκε, σκα, dub και λοιπά παρακλάδια της Τζαμαϊκανής παράδοσης που πλέον έχουν κάνει τον κύκλο τους αλλά ακόμα μπορούν να συγκινούν. Ήταν μια ευχάριστη εμφάνιση και σίγουρα του ευχόμαστε να τα εκατοστήσει και να έρχεται τακτικότερα εδώ. Και τι ευχάριστο όταν ταυτόχρονα με την ευχαρίστηση της παρακολούθησης είχα την ευκαιρία να έχω δίπλα μου για τρία λεπτά τον Christoph Hahn των SWANS να στέκει άγνωστος ανάμεσα μας και να παρακολουθεί. Δεν του μίλησα ούτε έβγαλα σέλφι. Ίσως και να το μετανιώσω αλλά πάνω απ'όλα προέχει ο σεβασμός .

Τέλειωσε ο Lee ''Scratch'' Perry το σετ, τέλειωσε και ο έξτρα «ήλιος». Την επόμενη ώρα θα ακούγαμε και θα νοιώθαμε πως η κληρονομιά που άφησε ο «αρχηγός» στους νεότερους μεταμορφώθηκε στα αστικά περιβάλλοντα του 20ου και 21ου αιώνα.

Ο Kevin Martin, γνωστός και ως God,Techno Animal, Ice και κυρίως THE BUG, προσηλωμένος στα πλατό και το notebook  του, σε απόλυτο σκοτάδι, ξεκίνησε με ένα από τα καλύτερα κομμάτια του προ εξαετίας ''London Zoo'', που παραμένει επίκαιρο όσο υπάρχουν πόλεις από τσιμέντο και ανθρώπινες ζωές σε κρίση. Το ''Poison Dart'' το ακούσαμε πειραγμένο αλλά σχεδόν ολόκληρο από το πικάπ και η ένταση χτύπησε κόκκινο. Υποηχητικές dub ριπές δονούσαν λαιμό και όλο το ηλιακό πλέγμα του ακροατηρίου στην πραγματικότητα όμως ήταν το ίδιο το Σκοτάδι και η ατμόσφαιρα της Αθήνας αλλά και κάθε άλλης Μεγαλούπολης του Δυτικού κόσμου που η μουσική το έστελνε στο πραγματικό Κτηνώδες μέγεθος του για να το δούμε κατάματα μήπως και αφυπνιστούμε.

Η μουσική του THE BUG είναι επιθετική, άγρια, σκληρή. Με το rapping του Flowdan που ανέβηκε μετά το σκοτεινό υποηχητικό Κτήνος του THE BUG άρχισε να παίρνει χαρακτήρα πάρτι για εσώκλειστους Αστούς. Σκοτεινός Διονυσιασμός θα ήταν αυτό που θα ήθελε να επιτύχει ο THE BUG αλλά έχει ακόμα χρόνο. Το φετινό του άλμπουμ ''Angels & Devils'' περισσότερο γκρίζο και σκοτεινό από το ''London Zoo'' αλλά χωρίς την έξαψη του, έδειξε σημάδια δημιουργικού ναδίρ και ίσως να φοβόμουν αυτή την εμφάνιση, αλλά τελικά αποδείχτηκε η μεγάλη έκπληξη του φεστιβάλ. Θυμάμαι ακόμα τα  αυτιά μου να πονούν από εκείνη τη μακρινή εμφάνιση στο αείμνηστο Synch Festival αλλά τώρα οι εντάσεις ήταν ακριβώς όσο χρειαζόμασταν και το σετ αρκετά εκρηκτικό ώστε να υποβάλλει το ακροατήριο αλλά και να κάνει κάτι κοπελίτσες μπροστά μου να ακούν τη συναυλία με τα δάχτυλα τους  να καλύπτουν τα τύμπανα των αυτιών τους. Το αστικό dub και dubstep πανηγύρι ίσως και να είναι κλειδωμένο στην προηγούμενη δεκαετία, αλλά ακόμα μπορεί να ταρακουνήσει  όλα τα ακροατήρια των μεγαλουπόλεων.

Αλλαγή σκηνικού μετά το πέρας του σετ του THE BUG και οι SWANS άρχισαν να ανεβαίνουν και να κουρδίζουν.

Τρίτη φορά στην Ελλάδα, πρώτη που θα τους έβλεπα σε κοντινή απόσταση. Έγιναν θεσμός πια. Με φανατικούς ακροατές (υπολογίστε κι εμένα) και υπεράνω λογικής εκθετικής δημιουργικότητας μέσα σε τριάντα τέσσερα χρόνια, το σχήμα που αποτελείται από μουσικούς κάποιας ηλικίας χωρίς image αρεστό σε χιπστερς και μουσική ακατάλληλη για βραδινή έξοδο και φιγούρα έδωσε άλλη μια συναυλία που σίγουρα για το ένθερμο άλλα άγουρο μουσικά ακροατήριο του φεστιβάλ μπορεί και να προξένησε πονοκέφαλο, βαρεμάρα, χασμουρητά, μίσος ή αναστάτωση. Υπήρξαν όμως και μεσήλικες σαν κι εμένα, που απλά στεκόντουσαν απορροφημένοι από τον ήχο και τα δρώμενα επί σκηνής, δεν έδιναν σημασία στο κοινό και ειλικρινά τους ζήλεψα. Οι Swans έπαιξαν για δυο μακρινές ώρες ένα σετ βασισμένο στο ''To Be Kind''. Βασικά ήταν μια συμφωνία για αέρα και φωτιά, ένα ταξίδι στη θλίψη της ύπαρξης. Μια Λειτουργία που καταπίνει αισθήσεις, απορροφά ψυχές αλλά δεν το λες Μαύρη Μαγεία. Καμμία μαγεία, πέρα από την αρχέγονη αποτύπωση των στοιχείων που μας περιβάλλει που αποτελούμαστε και μας επιτρέπει να ζούμε.

Ξεκίνησαν με προβλήματα τεχνικής φύσης, το μικρόφωνο του Gira είχε στατικό ηλεκτρισμό και δεν υπάρχει εκνευριστικότερο πράγμα από το να είσαι αφοσιωμένος στη μουσική, να ξεκινάς τελετουργικά το σετ σου και να σε χτυπά στα χείλη ένα γαμωμικρόφωνο που δεν είχε γειωθεί σωστά. Συμμερίζομαι τον εκνευρισμό του Gira 100% αλλά ούτε αυτό το ατυχές πρόβλημα, που ξεπεράστηκε ευτυχώς, αλλά ούτε και το γεγονός ότι οι καμπάνες του Thor δεν ακούστηκαν όσο έπρεπε, ήταν αρκετά για να σταματήσουν ένα σετ που απαιτούσε προσήλωση και οδηγούσε αργά και σταθερά τον προσγειωμένο και αφοσιωμένο σε πύρινη κάθαρση ή έστω πνευματικό φρεσκάρισμα. Χασμουρήθηκα από κούραση γύρω στις 1 το βράδυ, αλλά ήθελα να μείνω ως το τέλος. Να παραδοθώ τελείως σε αυτό το οικείο πλέον τελετουργικό post τα πάντα, υπεράνω χιπστερισμού, μουσικοφιλίας και κριτικής, κριτικής σετ που δεν με εξέπληξε γιατί είχα την εμπειρία κι από πριν αλλά με οδήγησε για άλλη μια φορά στην σφαίρα της ηχητικής κάθαρσης.

Η μουσική των SWANS κονταροχτυπιέται με τις αισθήσεις, είναι αντι ευδαιμονική, είναι ο χειρότερος εφιάλτης του ταϊσμένου με μαλακή μουσική μουσικόφιλου. Είναι σκληρή μουσική για να την αντέξει ο οποιοσδήποτε. Το κορυφαίο τριαντατετράλεπτο ψυχεδελικό ταξίδι ''Bring The Sun / Toussaint L'Ouverture'' για άλλη μια φορά μας ξενάγησε στην Άβυσσο και πλέον στέφεται το Ζενίθ των SWANS.

Δεν υπήρξε συνέχεια μετά το τέλος της τρίτης συναυλιακής εμπειρίας των Swans. Ακόμα και ξεκούραστος να ήμουν ή να μην είχα να ξυπνήσω νωρίς δεν θα έμενα για τους SIMIAN MOBILE DISCO. Θα ήταν υπερβολή...

Με λίγα λόγια: το πρώτο χειμερινό Plissken ήταν καλύτερο από ότι το περίμενα , ο χώρος και η διοργάνωση ήταν σε ικανοποιητικό επίπεδο όμως η προσέλευση μου φάνηκε κατώτερη του αναμενόμενου. Ήταν όμως μια καλή διοργάνωση που αξίζει συγχαρητήρια και καλή συνέχεια.

Χρήστος Μίχος

Photos: Μιχάλης Λαζαρίδης