"Κι η αγάπη πάλι θα καλεί"

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο κόσμος ήταν πολύς (κι όσο περνούσε η ώρα αυξανόταν) και ετερόκλητος: Πάνκηδες, γκοθάδες, μέταλλα, Indie, γονείς με μωρά, με γιους και κόρες στην εφηβεία φορώντας μπλουζάκια "Διάφανα Κρίνα", ζευγάρια που φιλιούνταν ανέμελα, έφηβοι και νεολαίοι που δεν είχαν προλάβει να δουν τα Κρίνα στις εποχές της δόξας τους κι είχαν σπεύσει να το κάνουν εκείνη την ημέρα στο Γκάζι. Όλοι ήταν εκεί για να ξαναδούν ή για να δουν για πρώτη φορά ένα συγκρότημα, που σχεδόν πέρασε στα όρια του μύθου για πολλούς λόγους. Η ατμόσφαιρα, αν και φαινόταν τυπικά συναυλιακή, ήταν ταυτόχρονα φανερά ηλεκτρισμένη λόγω της αιτίας που ξαναβρέθηκαν τα Κρίνα επάνω στη σκηνή. Οι λόγοι αυτής της διήμερης συναυλιακής επανασύνδεσης είναι γνωστοί.

Ευχάριστη έκπληξη ήταν τα δύο τραπεζάκια της ομάδας "Αντισώματα" (ψάξτε τη, έχει να πει και να κάνει πράγματα με τη βοήθεια όλων μας) κι ακόμα πιό ευχάριστη ότι, πίσω από τους πάγκους της βρίσκονταν και εξυπηρετούσαν ο Frank από τους Panx Romana, ο Σταύρος από τους Deus X Machina και ο Alex k. από τους Last Drive. Τα "Αντισώματα" χωρίς να έχουν οργανική σχέση με την εκδήλωση βρίσκονταν εκεί, στηρίζοντάς την διακριτικά.

Ας πάμε τώρα στο καθαρά συναυλιακό κομμάτι της βραδιάς. Στις 20:00 ακριβώς βγήκαν στη σκηνή οι Last Drive, γνώριμοι και ιδιαίτερα αγαπητοί, μια μπάντα, που όσες φορές κι αν τη δεις, δεν τη χορταίνεις, αφού αποτελεί έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της εγχώριας rock 'n roll σκηνής κι όχι άδικα. Με συνέπεια και συνέχεια, μέσα στη φαινομενική ασυνέχεια των από δίσκο σε δίσκο επιτυχημένων μουσικών πειραματισμών τους, πάντα βρίσκουν τον τρόπο να μάς κάνουν ενδομυικές ενέσεις ατόφιου rock 'n roll ήχου και attitude με κομμάτια δυναμίτες.

Μεταξύ άλλων, παρήλασαν τα "A Glass of broken dreams", "Blue City Shores" και το νέο τους, μη δισκογραφημένο, κορυφαίο, "Always the Sun". Έκπληξη, το κλείσιμο του set, όπου το "Human Fly" των Cramps βρήκε το μάστορά του με τον Σταύρο των Deus X Machina στα φωνητικά, ο οποίος, όπως πάντα, είτε τραγουδάει στο "Αν" είτε στο Ο.Α.Κ.Α. (τους εύχομαι να παίξουν κι εκεί οι Deus) αποπνέει την ίδια ειλικρίνεια, το ίδιο συναίσθημα, το ίδιο πορωτικό και κινησιολογικό ταπεραμέντο. Οι Drive για μια ακόμη φορά... έσπειραν.

Περίπου ένα δεκάλεπτο από τη λήξη του set των Drive ανέβηκε στη σκηνή ο Γιάννης Αγγελάκας με τη μπάντα του, ένα σχήμα που πάντα σε εκπλήσσει ευχάριστα, κουβαλώντας μαζί του ενορχηστρωτικές εκρήξεις.

Ο ίδιος δήλωσε: "Δεν είμαστε προετοιμασμένοι καλά, όμως ήρθαμε να παίξουμε για τον φίλο μας τον Θάνο". Όταν τέλειωσαν, αναρωτιόμουν "πως δηλαδή θα έπαιζαν αν είχαν προετοιμαστεί καλά...;" Πολύ καλές ενορχηστρώσεις, ιδιαίτεροι μουσικοί κάθε φορά στην διαρκώς ανανεούμενη μπάντα, κι ο Αγγελάκας, αρκετές στιγμές, σε ρόλο μαέστρου μιας διονυσιακής γιορτής, που δημιουργείται από την αεικίνητη σκηνική παρουσία του ίδιου, την εκάστοτε μπάντα, αλλά πάντα σε συνδυασμό με τα τραγούδια του, που όσο σκοτεινά κι αν φαίνονται καταρχήν, διαθέτουν μια διάθεση κεκρυμμένης και παρατεταμένης ευτυχίας.

Οι στίχοι του Αγγελάκα μπορούν να σου μιλήσουν για τα σκοτεινότερα σημεία της ψυχής κι εσύ να χαίρεσαι και να χειροκροτάς σαν να έχεις κερδίσει τον πρώτο αριθμό του λαχείου. Αυτό δε το λες και λίγο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, αυτός ο άνθρωπος παραμένει ίδιος. Ξεσηκώνει, μειδιά, χειροκροτάει, δίνει τόνο στους μουσικούς κι όταν τραγουδάει, είδικά ρεφρέν, όπως εκείνο του "Αιρετικό", νιώθεις σαν να μην έχει περάσει μια μέρα από τις Τρύπες, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχουν περάσει πάρα πολλές και πολύ δημιουργικές.

Μετά από λίγη ώρα ανέβηκαν στη σκηνή τα Διάφανα Κρίνα, τα οποία έπαιξαν σχεδόν για δυόμιση ώρες με ένα δςκάλεπτο διάλειμμα λίγο πριν το τέλος.

Εδώ θέλω να κάνω μια μικρή εισαγωγή. Δεν θέλω να πω ψέματα. Ποτέ δεν ήμουν οπαδός των Διάφανων Κρίνων. Δεν ήμουν δηλαδή από αυτούς, που "κυνηγούσαν" τις συναυλίες τους, αγόραζαν τους δίσκους τους την πρώτη εβδομάδα που κυκλοφορούσαν, τους άκουγαν με κολλητούς/ες ή μόνοι τους πίνοντας διάφορες ουσίες και σπάζοντας την καρδιά τους σε χίλια κομμάτια. Αντιλαμβάνομαι τους λόγους για όσους το έκαναν, εγώ όμως δεν ήμουν ποτέ ένας από αυτούς.Τους παρακολουθούσα από ασφαλή απόσταση, ίσως γιατί την ίδια εποχή είχα ήδη βρει τους σκοτεινούς μου post punk, gothic και ρομαντικούς ήρωες κι ένιωθα ότι δεν χρειαζόταν άλλο σκοτάδι η ψυχή μου. Είχε ήδη πολύ για να δεχθεί άλλον έναν φορέα του.

Από την άλλη όμως, είχα πάντα σεβασμό σε αυτό το μουσικό σχήμα, γιατί, εκτός των πολύ ιδιαίτερων μουσικών ικανοτήτων των μελών του,  ήταν από αυτά, που μαζί με άλλα, σε εποχές πλαστής ευμάρειας και άκρατης "δηθενιάς" έδωσε προβάδισμα στον ιδιαίτερο ποιητικό λόγο, στα συναισθήματα Απώλειας και Αγάπης, πρωτεύοντα ρόλο στο παιχνίδι Θάνατου-Ζωής. Πάντα τους σεβόμουν για τη στιχουργία του Ανεστόπουλου και του Ροδόστογλου και για την ιδιαίτερη φωνή του πρώτου (η οποία πολλές φορές με ξένιζε κι ακόμα και σήμερα με ξενίζει, χωρίς να έχω καταλάβει ακριβώς τους λόγους), αλλά και για τις μουσικές και ενορχηστρωτικές ικανότητες της σύνολης μπάντας. Εκτός από χθές (11-9-2015) τους είχα ξεναδεί κάποια στιγμή στο Ρόδον μέσα στη δεκαετία του '90. 

Άρχισαν το σετ με κομμάτια από τους πιο προσφάτους δίσκους τους ενώ πολλοί από το κοινό ζητούσαν να παίξουν τα παλιά τους. Δεμένοι σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα από τότε που είχαν να παίξουν ξανά μαζί, με τον Θάνο Ανεστόπουλο να μην έχει χάσει σε καμία περίπτωση την ερμηνευτική και φωνητική του δεινότητα, τα Διάφανα Κρίνα άρχισαν να πυροβολούν κατά ριπάς, με τον κόσμο να χειροκροτά, να συγκινείται, να καταλαβαίνει ότι κάτι ιδιαίτερο συνέβαινε εκείνες τις στιγμές κι εκείνος ήταν αδιάψευστος μάρτυράς του. Στο τραγούδι "Θέμεθλο", σε στίχους του Λίνου Ιωαννίδη (αδερφού του Αλκίνοου Ιωαννίδη) εμφανίστηκε και ο Αλκίνοος, τον οποίο καλωσόρισε ο Θάνος Ανεστόπουλος ως αδερφό των Κρίνων. Το επόμενο ήταν το συγκλονιστικό "Βάλτε να πιούμε", το οποίο ο Θάνος Ανεστόπουλος ερμήνευσε μαζί με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη... "φωνάζοντας" στο ρεφρέν "Βάλτε να πιούμε...ζωή". Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ευχαρίστησε τα Κρίνα για ό,τι προσέφεραν, προτρέποντάς μας να τους φιλήσουμε τα χέρια για ό,τι ήταν και είναι, για ό,τι μάς έχουν αφήσει ως μουσική και στιχουργική κληρονομιά.

Έπαιξαν μεταξύ άλλων τα 'Σε μια γη που ανατέλλει", "Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες"," Ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά" (με σχόλιο του Ανεστόπουλου για τους πρόσφυγες και το πώς τους διώχνει αυτή η χώρα), το συγκλονιστικό "Κλόουν την Τετάρτη την Κυριακή νεκρός", "Η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση" και πολλά άλλα, των οποίων ουκ έστιν αριθμός. Κάπου ανάμεσα στον καταιγισμό αυτό ο Ανεστόπουλος έδωσε το σύνθημα από το μικρόφωνο: "Μη φοβάσαι τους φόβους τους, ο καρκίνος δεν είναι ασθένεια", αφιερώνοντας κι ένα από τα τραγούδια τους στον γιό του.

Τελευταίο τραγούδι ήταν το "Μπλέ χειμώνας".

Κάπως έτσι λοιπόν άρχισε κι έκλεισε αυτή η γλυκόπικρη γιορτή, που έφερε ξανά επάνω στη σκηνή τα Διάφανα Κρίνα και ένωσε τους φίλους τους επάνω και κάτω από αυτήν μαζί τους μέσω της Τέχνης τους. Η ερμηνεία του Ανεστόπουλου ήταν πολύ καλή, αν και ο ίδιος φάνηκε κάποιες φορές να κουράζεται (καθόταν και ξανασηκωνόταν συχνά). Εντούτοις τραγούδησε παλλικαρίσια και ανταπεξήλθε με ερμηνευτική, σωματική και θυμική δύναμη αντάξια της δύναμης με την οποία αντιμετωπίζει και στέκεται μπροστά στο σώμα του, που αυτή τη στιγμή τον πολεμά.

Αν ποτέ θα μου επέτρεπε ο Θάνος Ανεστόπουλος να του αφιέρωνα στίχους από κάποιο τραγούδι, δε θα ήταν από κάποιο δικό του ή των Διάφανων Κρίνων, αλλά ένα δίστιχο του φίλου του Γιάννη Αγγελάκα:

"Το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά

όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα."

Ο Ελευθεριακός

Photos: Μιχάλης Κουρής