Everything is becoming science fiction. From the margins of an almost invisible literature has sprung the intact reality of the 20th century. J. G. Ballard (15 Νοεμβρίου 1930-19 Απριλίου 2009)

Αθήνα, Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Εντάξει, δε λέω. Άργησα. Αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Είμαι σαν τα τζιτζίκια ένα πράμα. Εμφανίζομαι μια και καλή. Προσπάθησα, όμως, και μάλιστα πολλές φορές. Αλλά κάθε φορά που ξεκινούσα το e-writing είχα τόσα πολλά να (υ)πω(νοήσω) που system failed. Ως το reboot έχασα μεγάλες στιγμές, η αλήθεια είναι, αλλά δεν βαριέσαι. Το πήδημα από το χτες στο σήμερα έχει πιο πολύ ενδιαφέρον. Τότε σε άφησα με wannabe πρωτοσέλιδα σαν "Tο ΔΝΤ μας **μησε", "Νερό στη Σελήνη", "Assange feat. Barbara Streisand" και "ο Murphy τραγουδά Bauhaus" και σήμερα επανέρχομαι με το "ο ΔΝΤς τη **μησε", "Νερό, ωκεανοί, ίσως και κάτοικοι σε πλανήτη", "Fad Gadget Leaks" (βλέπε PSN και Androids) και "o Astbury θα τραγουδήσει άραγε Southern Death Cult?". Τι προτιμάς?

Και για να απαντήσω σε πρόσφατο άρθρο που διάβασα, αφού μάθαμε -επιτέλους- πως το αβγό έκανε την κότα, το να βρει κανείς τη σωστή απάντηση στο «αν η τέχνη αντιγράφει τη ζωή ή η ζωή την τέχνη» μοιάζει πλέον ερώτηση για το πρώτο μαξιλαράκι. Όταν δε η Φύση αναλαμβάνει τα ηνία, απλά τα σπάει. Κυριολεκτικά. Δεν χρειαζόντουσαν καν υπερπαραγωγές τύπου "2012", "Ιαπωνία 2011" και "Αϊτή 2010". Εδώ το α-πρόφερτο [sic] Eyjafjallajökull μας προσγείωσε για τα καλά. Μέχρι που βγήκε η επόμενη αμερικανιά και της έκοψε την φόρα. Το "Killing an Arab" το έχει σιγουράκι το φετινό Όσκαρ και με τέτοια εισπρακτική επιτυχία, ποιος θα έλεγε όχι στο σήκουελ με τον Ευρωπαίο. Αν κι αυτό που η ανθρωπότητα έπρεπε να δει είναι το "48/Hour" ή το "Viagra and Misrata", αλλά αυτά είχαν ήδη λογοκριθεί προτού προλάβω καλά καλά να μάθω περί τίνος πρόκειται.

Όπως καταλαβαίνεις, η ίδια η Πραγματικότητα οδήγησε αναπόφευκτα στην μετριότητα του πρόσφατου κινηματογράφου και αυτό γιατί κανένα σενάριο δεν μπορεί να είναι πιο ευφάνταστο και αληθοφανές από τα δικά της. Η οποία μετριότητα με τη σειρά της έδωσε την ευκαιρία σε ταινίες όπως το Buried να διεκδικήσουν τον φρεσκοπεταμένο ελεύθερο χρόνο μου. Γιατί αν υπήρχε σοβαρός ανταγωνισμός, σιγά μην κατάφερνε να τρυπώσει στο dvd. Αν μη τι άλλο, είναι μια πρόκληση για τους φυσιολογικούς ανθρώπους να παραμείνουν ξύπνιοι βλέποντας μια ταινία γυρισμένη σε ένα φέρετρο, αλλά για μένα όχι μόνο απεδείχθη ευκολάκι, αλλά μου σηκώθηκε και η τρίχα κάγκελο από το πόσο εύκολα δίνει κάποιος εντολή για οριστικό shutdown (όπως τουλάχιστον το βλέπει ο Hawking), αν και το είχα ξαναδεί το «παραμύθι» πρόσφατα στους Πειρατές της Αφρικής και στον Vittorio Arrigoni. Τι κι αν ο εντολοδόχος είναι αριστερός ή δεξιός, ψυχοπαθής με χαρτί ή ήδη θανατοποινίτης σε κάποιο κελί του Τέξας? Ο θάνατος είναι θάνατος. Είτε επέρχεται ακαριαία με μια σφαίρα στο κεφάλι είτε με ανύποπτες καθημερινές δόσεις δηλητηρίου. Άραγε πράγματι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία? Πόσο οξύμωρο..

Τώρα πια δεν χρειάζεται να πας μακριά για να διαπιστώσεις πως η νοσηρότητα του είδους μας δεν γιατρεύεται με placebos. Ούτε καν μέχρι το σινεμά. Αυτό ήταν παλιά. Τώρα πατάς ένα κουμπί και το δράμα όλων των θυμάτων του άτυπου αυτού παγκοσμίου πολέμου συνοδεύει τον πρωινό καφέ σου (ή τουλάχιστον εκείνων των θυμάτων-blockbuster που τυγχάνουν καλού promo). Άντρας σκοτώνει την εγκυμονούσα σύζυγο του, έφηβες βασανίζουν ηλικιωμένους, φίλαθλοι σφάζονται μεταξύ τους, χαμένοι στην απόγνωση κρεμιούνται από όπου βρουν. Οι ιστορίες φαντασμάτων ήτανε πάντοτε χιτάκι, αλλά αν δεν συμβεί στο σπίτι σου, άντε να τις πιστέψεις.

Μ'αυτά και μ'αυτά επηρεάστηκα και έβλεπα εφιάλτες. Ήταν -λέει- ο Χάρος και μου χτυπούσε την πόρτα. Και όταν εγώ κοίταξα από το «ματάκι» να δω ποιος είναι, είδα ένα πλάσμα με την φάτσα του Aphex Twin και το μαλλί του Χατζηγιάννη να χοροπηδά με το μπικίνι του σαν το Μπιτζένη και να γρυλλίζει σε infinite λούπα "ΕΙ-ΝΑΙ-Η-ΣΕΙ-ΡΑ-ΣΟΥ". «Απλά ένας εφιάλτης», θα μου πεις, αλλά εδώ ήρθε για την Liz και τον Παπάζογλου, τον Θανάση και τον Black No1 Steel(e), γιατί να μην έρθει και για μένα?

Καλά κάνω και βλέπω ταινίες σαν το Get him to the Greek. Πηγαίνω χαμογελαστή για ύπνο και ξεχνάω πως μπορεί να μην ξυπνήσω. Μια που κατέληξα να μιλάω για ταινίες, να δεις και το πολύ cute 500 Days of Summer και το Scott Pilgrim. Α, και το "The Rise and Fall of Brit Pop" που με έκανε να καταλάβω για άλλη μια φορά πόσο αδικώ τα 90's (μάλλον λόγω κόμπλεξ που έχασα τα 80's). Κι όμως, βλέποντας την συναυλία των Oasis προς το τέλος του ντοκιμαντέρ, φούσκωνα από περηφάνια! Όχι, βρε χαζό, δεν ήμουν εκεί. Φούσκωσα επειδή μπορώ να κοκορευτώ ότι ανήκω στην τελευταία τεχνολογικά «αγνή» γενιά που πρόλαβε να υψώσει αναπτήρα αντί για κινητό. Πριν την στιγμή, δηλαδή, που η μοίρα του σεξ έγινε μία με εκείνην της μουσικής. Κάποτε η φούστα χάιδευε αστράγαλο και το ντεκολτέ προγούλι, και όταν τυχόν ξεπρόβαλλε γαμπούλα σήμανε αντρικό παροξυσμό. Μετά βγήκαν τα μίνι, τα μπικίνι και η Ντούβλη και κάθε μυστήριο εκτελέστηκε από ραγάδες και πατσοκοίλια. Τα ίδια και με τη μουσική. Αρχίσαμε να βλέπουμε περισσότερα απ'ό,τι πρέπει. Κάποτε για να μάθεις πως είναι μια μπάντα στην σκηνή, έπρεπε: ή α) να είσαι από τους πολύ λίγους τυχερούς που το έχεις διαπιστώσει ιδίοις όμμασι ή β) να έχεις αρκετά φράγκα, ώστε να αγοράζεις τα καλολουστραρισμένα live dvd που άρχισαν να ξετρυπώνουν παντού σαν τα μανιτάρια (από ένα σημείο και μετά) ή γ) ή να κάνεις follow τους γραφιάδες των μουσικών περιοδικών της εποχής (ναι, υπήρχαν κάποτε μουσικά περιοδικά στην Ελλάδα). Που ΑΝ ήθελες τους πίστευες. Γιατί δεν πα' να λέγανε αυτοί, για μένα μέχρι τη μοιραία βραδιά του Σπόρτινγκ ο Eldritch ήταν φανταστικός.

Όμως ο καιρός περνάει, ο Gahan βραβεύτηκε επειδή έχει μείνει καθαρός για 15 χρόνια (πέρασαν τόσα από το Terra Vibe?), η Μαρία χώρισε τον Arnie, ο Osama είναι νεκρός και οι Interpol χάλια στα live τους, πώς να το κάνουμε.. Καταραμένο Youtube. Έτσι όπως τα σαρώνει όλα η τεχνολογία, σε λίγο θα βλέπω συναυλίες 3D από το σπίτι μου και θα τσιμπάω το μάγουλο του Brett. Που για να πω τη μαύρη αλήθεια, δεν έχω καταλάβει αν μου αρέσει (το 3D ε? όχι ο Brett). Ούτε περίμενα ότι τόσο γρήγορα μετά το Avatar, θα μας έπρηζαν για 3D TV (βέβαια, πώς θα μπορούσε να προβλέψει την επιτυχία ενός προϊόντος κάποια που ήταν σίγουρη πως το «νανανανανανα» της Switzerland θα ήταν στην πεντάδα, ενώ βγήκε τελευταίο?!). 

Η εποχή που περνούσα τρία βράδια τη βδομάδα στο Gagarin με μια μπύρα στο χέρι έχει περάσει ανεπιστρεπτί, και ευτυχώς δηλαδή, διαφορετικά θα κατέληγα να τα διηγούμαι όλα αυτά στους φίλους μου τους ΑΑ. Έχω γίνει λίγο αχάριστη με τα live, ok. Το ένα μου βρωμάει, το άλλο μου ξινίζει.. Αλλά υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις, όπως οι Detachments που με έσυραν τις προάλλες. Τι ήταν αυτό και πάλι . Με το 80% των παρευρισκομένων να είναι μέλη του Postwave, η συναυλία ήταν ξεκάθαρα μια «οικογενειακή υπόθεση» και θα ήταν αδιανόητο να μην περάσουμε καλά. Παρότι ο ήχος ήταν τόσο κακός που όποιο κομμάτι και να ξεκινούσε νόμιζα πως είναι το αγαπημένο μου. Μετά από αυτό υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην το παίζω και τόσο δύσκολη και για του λόγου το αληθές μέχρι τη Θεσσαλονίκη θα τραβηχτώ για τους Suede. Άντε, και στους Interpol θα πάω. Είπαμε, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Auf wiedersehen!

Eva Me.