Γενικότερα εκνευρίζομαι εύκολα. Απλώς όλη αυτή η ηλιθιότητα που υπάρχει στον κόσμο κάνει αυτόν τον κνησμό εντονότερο, σε σημείο που από το σημείο να τα γράφεις όλα στα family jewels που λένε και οι AC/DC  να φτάνεις να φοβάσαι ακόμη και να αναπροσαρμόσεις το παντελόνι με τη γνωστή κίνηση μην τύχει και σε περάσουν έναν απ αυτούς - τους ηλίθιους εννοώ.  Δηλαδή όχι ότι δεν μπορεί και να είσαι, κάθε άλλο, αλλά τουλάχιστον εσύ δεν το φωνάζεις στα λεωφορεία. Τώρα οι κοπέλες έχουν άλλα προβλήματα στα λεωφορεία αλλά όσο εμείς δεν κινδυνεύουμε από εφαψίες - ακόμη - έχουμε το δικαίωμα να μας εκνευρίζουν αυτοί οι στοματικοί εφαψίες θα έλεγα των οποίων τις εμπειρίες αναγκαζόμαστε να υποστούμε σε μια απλή διαδρομή που συνήθως διαρκεί αιώνες, όπως άλλωστε και η εναγώνια παρουσία της ύπαρξης μπλα μπλα. Βέλτσος. Ο άνθρωπος πρέπει να υπέφερε μέσα στα λεωφορεία...

Τα λεωφορεία συχνά φέρουν και διαφημίσεις αλλά ούτε έτσι μπορώ να φέρω την κουβέντα στα υποσυνείδητα μηνύματα της διαφήμισης ή τη μουσική οπότε συνεχίζω. Οι ατάκες μέσα στο λεωφορείο χωρίζονται σε κατηγορίες τις οποίες δεν μπορώ να απαριθμήσω γιατί δεν τις έχω συλλέξει όλες αλλά είμαι σίγουρος ότι οποιαδήποτε παρέα αντρών βρεθεί θα τις επιδείξει όλες. Εμένα βασικά αισθάνθηκα ότι με εκνευρίζει ο λάθος χειρισμός της γλώσσας. Όχι ότι ισχυρίζομαι ότι είμαι κάποιο είδος Μπαμπινιώτη. Αυτός πρέπει να έπαιρνε συχνά το λεωφορείο μικρός. Αλλά το να ακούς ότι το χαστούκι είναι ευάλωτο για τις γυναίκες - όχι οι γυναίκες ευάλωτες στο χαστούκι - είναι κάτι που πάει πολύ.

Τέλοσπάντων, θα έλεγα ότι οι κατηγορίες μαλακίας που ακούγονται μέσα στο λεωφορείο είναι όσες και οι αντρικές χούφτες αλλά μετά σκέφτηκα ότι α] υπάρχουν πάντα δυο χέρια, β] οι αμφιδέξιοι θεωρούν ότι το να λένε μαλακίες με το αριστερό χέρι είναι σαν να τις λέει κάποιος άλλος οπότε θεωρούνται ήδη 4 χούφτες [το αντίστοιχο συμβαίνει με τους αριστερόχειρους και το δεξί τους χέρι], οπότε μας μένουν μόνο αυτοί που χρησιμοποιούν και τα δυο τους χέρια εξίσου καλά. Ωστόσο και μ αυτούς υπάρχει πρόβλημα αν αναλογιστούμε το «καλό το να λες μαλακίες, αλλά όταν υπάρχουν και κορίτσια να τις ακούσουν  γνωρίζεις και κανέναν άνθρωπο», οπότε έχοντας γνωρίσει και τα δυο τους χέρια θεωρείται ότι γνωρίζουν και τον ξένο που υποτίθεται ότι λέει τις μαλακίες άρα πάλι μπερδεύεται η κατάσταση. Πολλοί γίναμε.

Αυτό τώρα δεν γνωρίζω τι σχέση έχει εν γένει με τη διαφήμιση, ωστόσο κατά κάποιο περίεργο τρόπο και θεωρώντας ότι γίνομαι διεστραμμένος για το μυαλό μου με τη γραμματική λογική του στοματικού εφαψία, αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος ακούγοντας π.χ., λέμε τώρα, μια διαφήμιση στην οποία συμμετέχει οποιοδήποτε ανήλικο με ηχητική υπόκρουση το She always come when she is on top. Άλλωστε είναι και οι μόνοι στίχοι που ξεχωρίζω από το συγκεκριμένο τραγούδι. Θυμήθηκα τις εποχές εκείνες προ Internet που κάθε death μεταλλάς που σεβόταν τον εαυτό του πήγαινε - πήγαινε, δεν σημαίνει ότι μάθαινε κιόλας - Αγγλικά για να έχει εξασφαλισμένη την απόδοση των στίχων από τους Βρετανούς άπλυτους που ξέμεναν στην Ελλάδα μετά τις διακοπές και τους περιμάζευαν τα ινστιτούτα ξένων γλωσσών. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι, αν κάποιος τους πήγαινε δίσκους του Tibet θα κατέληγε να εξηγεί ο μαθητής στο δάσκαλο κλπ. Είναι η κατάσταση κάπως όπως με την Πιάνο-μεταφορική Δημητροκάλλης φορτηγά της οποία όλοι έχουμε δει στους δρόμους της Αθήνας και αναρωτιόμαστε αν υπάρχει κύκλωμα σατανιστών που ακούνε πιάνο ή αν όντως υπάρχει κάποιος συγγενής του συγκεκριμένου που κουβαλάει μόνο πιάνα.

Τελοσπάντων όλα αυτά με κάποιο περίεργο τρόπο μας οδηγούν στο thunder perfect mind του Tibet. Θα αγνοήσω εντελώς φυσικά τα περί Γνωστικών κειμένων, το μόνο που μπορώ να πιστέψω είναι ότι ο David κάπου μέσα του κρύβει ένα παιδί κακοποιημένο από τις αστικές συγκοινωνίες στην Ελλάδα γι' αυτό και η λογοδιάρροια.

Κάποτε έφαγα ένα ολόκληρο ΠΣΚ για να καταλάβω τι εννοεί με τους στίχους του. I chose an eternity of this που έλεγε και ο άλλος. Από εκεί και πέρα αφήνω τον Tibet να βλέπει οράματα με το Noddy μέσα στο λεωφορείο και να τρομοκρατεί τον κόσμο με τις πατούσες του όταν δίνει συναυλίες σε θέατρα στην Αθήνα.

Εντάξει πρόκειται για δισκάρα και πάντα ήθελα να γράψω ότι είναι δισκάρα αλλά ποτέ δεν γνώρισα ΟΥΤΕ έναν οπαδό των Current 93 εκτός αν πιάνεται ο Noddy τον οποίο αντιμετωπίζω πια σαν τον Jeremy Clarckson στην παιδική του ηλικία και μου θυμίζει το Klaxon εκείνων των υπναλέων των And also the trees και που όποτε τους θυμάμαι α] κλαίω τα λεφτά μου για το μοναδικό cd τους που αγόρασα - το ότι κλαίω τα λεφτά μου για cd δεν λέει πολλά από μόνο του, θα πει όταν μάθει κάποιος ότι έχω αγοράσει και το life of Debussy ή κάπως έτσι των Art of Noise χωρίς να τα κλάψω β] θυμάμαι τον εξοργιστικό για την άποψή του Τόλη Ελεφάντη που ισχυρίζεται ότι οι AATT είναι καλύτεροι από τον Robert. Γνώμες...

Από εκεί και πέρα έχει κομματάρες το thunder perfect mind. Ας πούμε το A song for Douglas after he s dead. Πράγμα που μου θυμίζει τη συναυλία των DJ in June στην οποία δεν θα πάω όχι τόσο γιατί φοβάμαι τους αναρχικούς όσο γιατί φοβάμαι τον εαυτό μου. Δεν είναι άλλο ένα κλισέ από αυτά τα ψευδοηρωικά ζεν του τύπου «το μόνο που φοβάμαι είναι ο εαυτός μου» κλπ που θα πει όποιος δεν έχει την αξιοπρέπεια να παραδεχτεί ότι τα ξεσηκώνει από τουρκικά μεταγλωττισμένα. Φοβάμαι τον εαυτό μου και τα δυο κυρίαρχα ρεύματα που συγκρούονται μέσα μου. Από τη μια μεριά αυτή η φασιστικιά self righteousness κάμπια που κάνει τον Samuel Jackson να ωχριά χρησιμοποιώντας το through the valley of the shadow of death ως fuel και που μου βγαίνει όποτε πάω στα Εξάρχεια και από την άλλη αυτό το αναρχικό σαλιγκάρι που αφήνει πίσω του τα σάλια του όταν βρίσκεται στο Κολωνάκι ανάμεσα σε αυτούς τους Louis Cyphres.  Πώς το είχε πει και ο Edward Ka-Spel όταν μίλησε κάποτε για τους αναρχικούς? «Πώς ξέρουν ότι συμφωνούν μεταξύ τους?». Βλέπουν την οδυνηρή σου φάτσα και είμαστε όλοι της ίδιας γνώμης.

Τελοσπάντων επειδή δεν θέλω να με δουν ούτε οι μεν ούτε οι δε να πλακώνομαι με τον εαυτό μου δεν θα πάω στους Death In June. Το γεγονός ότι ΔΕΝ έχω ακούσει ποτέ πέρα από ένα δυο τραγούδια και ότι κάλλιστα θα μπορούσα να μπερδέψω τον Douglas P. με τον μαλάκα τον Bush από το Rose clouds of holocaust δεν έχει να κάνει. Σημασία έχει το στυλ.

Όλα είναι συντριπτικά εναντίον μου. Σε μια συναυλία των Death - του neofolk όχι του death-  θα καταντούσα υποχείριο του εαυτού μου και πολύ φοβάμαι θα γινόμουν σαν τον Norton με τον Pitt. Πολύ περισσότερο φοβάμαι ότι θα χρησιμοποιούσα τελικά λεωφορείο για να κατέβω Πειραιά. Βρίσκω τον ηλεκτρικό πολύ banal και υποσυνείδητα πιστεύω ότι οι αριστεροί θα ξεσήκωναν μεθόδους Γάβρων όταν οι αντίπαλοι οπαδοί κατεβαίνουν Πειραιά.

Εν τέλει και για να μην τα πολυλογώ, νομίζω ότι στις Αστικές Συγκοινωνίες στην Αθήνα κυκλοφορούν πολύ χειρότεροι τύποι από τους στοματικούς εφαψίες. Βρώμικοι. Αλλά στην τελική πρέπει να αποφασίσεις : Θες τις αστικές μας συγκοινωνίες όπως είναι τώρα, με βρώμικους στο σώμα τύπους να τις λυμαίνονται αραιά και πάντοτε ή θες τις Αστικές μας Συγκοινωνίες όπως θα είναι όταν επικρατήσει ο Νεογαμημένοφιλελευθερισμός τους, με βρώμικους στην ψυχή τύπους επικεφαλής?

Η σιωπή του συλλογισμού.

Εν τέλει, το Thunder Perfect Mind είναι δισκάρα. Νομίζω ότι όποιος θέλει να αρχίσει να ακούει Current πρέπει να αρχίσει από αυτό. Είναι σαν τις αστικές συγκοινωνίες. Θα περιμένεις κάποια λεπτά για να καταλάβεις αλλά θα δικαιωθείς. Το λεωφορείο θα έχει φτάσει.

Αλλά και πάλι αν ο redacteur en chef ή redacteur ain soph Μπρέλλας αποφασίσει να βγει αυτή η κατάθεση ψυχής μετά από την υβριστική επίθεση που δέχτηκε ο αγαπημένος του Edward θα προτιμούσα από κάτω το βιντεάκι από το Utube με τον Norton μαζί με την Βικτωριανή να κοιτάζουν τις Τράπεζες να γκρεμίζονται και τους Pixies να λένε where is my mind, όχι κάποιο από το T.P.M.

Frankly mr. Bill Shankly (a.k.a Kino Runner)