Κάποιος μας κάνει πλάκα. Δεν εξηγείται αλλιώς. Οι δισκογραφικές; Οι καλλιτέχνες; Η ίδια η ρετρολαγνεία μας; Αλλά μια στιγμή να κάνω ένα εισαγωγικό και θα επιστρέψω.

Όπως θα έχετε αντιληφθεί από την ασπρίλα που πνίγει τα fonts σε αυτό το κείμενο, είστε στο νέο postwave, μάλλον στην 2^η version του, αφού μετά από 8,5 χρόνια αποφασίσαμε να αλλάξουμε την μαυροκόκκινη αγαπημένη πλατφόρμα. Θεοί και δαίμονες με έπεισαν, οπότε πλέον θα διαβάζετε τα μουσικά μας νέα και άρθρα σε πιο σύγχρονο και φιλικό περιβάλλον για τα μάτια σας. Έτσι μου είπαν οι διαβολικοί developers. Επίσης η νέα πλατφόρμα είναι responsive σε κάθε είδους συσκευή και δεν θα κάνει ιδιαίτερα τσαλίμια στο browsing από κινητά, tablets, κτλ.  Εκσυγχρονισμός λοιπόν, την στιγμή που νιώθω ότι όλοι γύρω μου έχουν μια λαχτάρα για οτιδήποτε ρετρό και κλασσικό. Εν μέρει κι εγώ, γι αυτό και αποφάσισα να βγάλω το άχτι μου στο πρώτο editorial της νέας μας εποχής.

Κάποιος μας κάνει πλάκα λοιπόν. Ποιος; Ας πάρω για παράδειγμα τον David Bowie. Είδατε το εξώφυλλο του νέου του single;  Αυτό δεξιά σας. Αυτό είναι. Κι αν σας θυμίζει μερικές εκατοντάδες 7ιντσα που είχατε δει στην συλλογή του παππού σας, σωστά σας τα θυμίζει. Είναι ένα απλό εξώφυλλο της Parlophone, αυτά που οι βινυλιοφάγοι τα ξέρουν ως generic και τυπωνόντουσαν ανά εκατομμύρια για να φιλοξενήσουν οποιαδήποτε κυκλοφορία της εταιρείας για λόγους οικονομίας. Στα 50’s και στα 60’s ειδικά, πολύ λίγα 7ιντσα είχαν το δικό τους artwork. O Bowie εδώ μας το πετάει στα μούτρα με σατανικό (υποψιάζομαι) χαμόγελο. Οι αντιδράσεις; «Τι όμορφο που είναι, σαν τα παλιά τα χρόνια..». Και δεν πλήρωσε γραφίστα (αν πληρώθηκε γραφίστας γι αυτο απλά τον προσκυνώ) και μας κάνει πλάκα από πάνω...

Πάμε παρακάτω, πως σας φάνηκε το εξώφυλλο του νέου δίσκου των U2?  Ποιο εξώφυλλο θα μου πείτε. Κι εγώ αδυνατώ να πιστέψω ότι θα είναι αυτό που βλέπουμε ως τώρα. Τι αναπαραστά αυτό το άσπρο φακελάκι με την σφραγίδα και τα χειρόγραφα από μαρκαδόρο; Είναι ένα τυπικό test-press βινύλιο, δηλαδή ένα εργοστασιακό δείγμα για ηχητικό τσεκάρισμα πριν την κανονική εκτύπωση. Γιατί να προχωρήσουμε παρακάτω; Καλό είναι κι έτσι, ευωδιάζει βινύλιο μόνο και μόνο που το βλέπεις. Ρε Ιρλανδοί οικολόγοι, κόφτε την πλάκα. Εκτός βέβαια κι αν με αυτόν τον τρόπο θέλουν να χλευάσουν το παραεμπόριο που γίνεται στiς πραγματικές test-press κόπιες που πωλούνται σε αστρονομικές τιμές στο ebay, αλλά σιγά μη ψάχνω τώρα να τους βρω άλλοθι .

Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν άπειρα. Ακόμα και στην ελληνική DIY εναλλακτική δισκογραφία. Έχουμε περάσει σε μια εποχή που οι δισκογραφικές και οι καλλιτέχνες μη μπορώντας να πουλήσουν μουσική, πουλάνε βινύλιο. Ο απαξιωμένος εδώ και πολλά χρόνια δίσκος βινυλίου, πλασσάρεται ως κάτι καλό, το περιεχόμενο δεν είναι αυτό που έχει τόση σημασία, αφού είναι βινύλιο λέμε. Πάρτο και σε λαδόκολλα και μη το πεις πουθενά. Μη γελιέστε, η καμπάνια και τα χρήματα που έχουν ξοδευτεί ώστε να βρεθεί διέξοδος στην αδυναμία του δισκογραφικού marketing είναι τεράστια. Για κάντε μια νοερή αναδρομή στις χολιγουντιανές ταινίες που είδατε την τελευταία 4ετία. 8 στις 10 έχουν τουλάχιστον μια σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής βάζει έναν δίσκο στο πικάπ όταν γυρνάει σπίτι. Για να μη πω και για τις ακραίες περιπτώσεις... Για παράδειγμα, στην ταινία Warm Bodies, όπου ένα zombie έχει στήσει ηχητική εγκατάσταση σε ένα παλιό αεροπλάνο και ακούει μόνο δίσκους βινυλίου και έχει και άποψη. Του αρέσει ο ζεστός και ζωντανός ήχος που βγάζει. Του zombie. Ο ζωντανός ήχος.  Τα παρατάω. Α, μόλις θυμήθηκα και εκείνη την κομεντί, Seeking  a friend for the end of the world, όπου η πρωταγωνίστρια το μόνο πράγμα που σώζει πριν έρθει το τέλος του κόσμου είναι μια μικρή συλλογή με βινύλια του Scott Walker. Επανεκδόσεις, σε δίσκους 180 γραμμαρίων παρακαλώ, φροντίζει να μας το αναλύσει. Όσο πιο βαριοί, τόσο πιο καλοί. Σε λίγο καιρό τα δισκάδικα θα έχουν και ζυγαριά.

Εδώ ολόκληρη Lady Gaga έγραψε στο twitter : «Πήγα να αγοράσω δίσκους βινυλίου στα εξάρχεια και ήταν κλειστά.».  Το υπογράμμισε, όχι ότι κι ότι. Βινύλιο θέλει κι αυτή. Τελικά λέει το δισκάδικο ήταν το Music Machine και ο συμπαθής μας δισκοπώλης  χρειάζεται επειγόντως manager για να φιλτράρει τα requests για συνεντεύξεις. Μια φήμη που διέρευσε ότι πέρασε και από το Dark Cell δεν ήταν αλληθής, οπότε η φαντασίωσή μου της στιγμής που τα μάτια της λαίδης συναντούν αυτά του Θανάση έγινε σκόνη σε μερικά δευτερόλεπτα.

Μετά είναι και τα χρώματα. Βέβαια, πολλά χρωματιστά βινύλια. Τώρα που είπα χρωματιστά, εξαιτίας της όλης Αμφιπολιάδας, άρχισα να σκαλίζω διάφορα σχετικά με τα μνημεία μας άρθρα. Και έπεσα πάλι σε κάποια λίγο παλιότερα που είχα φροντίσει να ξεχάσω, αυτά που λένε ότι απέδειξαν ότι ο Παρθενώνας ήταν χρωματιστός. Αυτή τη φορά χάζευα και ένα σωρό υποθετικές αναπαραστάσεις. Μα τόσο κιτς πια; Πάνε όσα έμαθα στο δημοτικό, για την αισθητική των αρχαίων ελλήνων, για το λευκό και τους συμβολισμούς του, κτλ κτλ.. Θα το πιω και αυτό το δηλητήριο. Πάντως τα της Αμφίπολης τα παρακολουθώ με ενδιαφέρον. Δεν αντέχω όλους αυτους που τσακώνονται στα σχόλια σε κάθε σχετικό Link που εμφανίζεται, οπότε ενημερώνομαι μόνο από την καλή μας Μηχανή του Χρόνου, που φιλτράρει τα καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα, και έχει και ένα σωρό άλλα όμορφα θεματάκια.

Μέσα σ’όλα σκάει και η πιο σημαντική συναυλιακή είδηση, αυτή για τον Μoz. Κάτι που μου υπενθύμισε ότι ακόμα δεν έχω ακούσει τον δίσκο του, αλλά με τόσες κριτικές που γραφτηκαν πριν ακόμα κυκλοφορήσει έπαθα μια άρνηση.  Και η μαλακία είναι ότι με τόσες απόψεις δεν κατάλαβα αν είναι καλό ή όχι. Αν δεν κάνω λάθος τα παιδιά από το popaganda έκαναν μόνοι τους 10 διαφορετικές. Το τερμάτισαν το θέμα. Και αφού δεν άκουγα Morrissey το καλοκαίρι, έψαχνα κάτι πιο φρέσκο και βρήκα αυτούς τους Vaniish, που νομίζω το ντεμπούτο τους θα αρέσει σε αρκετούς αναγνώστες μας. Μερικές δόσεις shoegaze και άλλες τόσες new wave, ο δίσκος λέγεται Memory Work και μπορείτε να ακούσετε εδώ. Τον είδα στο Le Disque Noir, όχι μόνο σε βινύλιο...

Έχουμε και τις επανεκδόσεις. Σε βινύλιο πάντα. Καλά, εδώ γίνεται το έλα να δεις. Αν δεν το πήρατε είδηση, κυκλοφόρησε το Subsequent Pleasures των Xymox πριν 2 μήνες με το αυθεντικό εξώφυλλο.  Ναι, εκείνο το πρωτόγονο μινι-LP που αν ηθελες να το αγοράσεις original έπρεπε να ξοδέψεις έναν μισθό δημoσίου υπαλλήλου. Συμπαθητική έκδοση btw. Στα απίστευτα, η επανέκδοση του εγχώριου maxi single του Palmer (Computer Guy) από το 1986 και μάλιστα απ’ ότι μαθαίνω με πολλές προ-παραγγελίες από την κεντρική Ευρώπη. Ωχ...σε παρακαλώ Θεούλη μου, δε θέλω να ζήσω και italo-disco αναβίωση..

Αμάν, τι παίζουν οι And One στο καινούριο τους άλμπουμ....  Ποιος ενδιαφέρεται βέβαια, αλλά την Κυριακή ξύπνησα από τις 6 το πρωί, είχα άπλετο χρόνο και το πέτυχα μπροστά μου, είναι τριπλό. Τριπλό CD ή βινύλιο. Μάλιστα. Να θυμηθώ να ζητήσω τα στοιχεία του γιατρού που είναι υπεύθυνος για την ανάκτηση αυτοπεποίθησης του Steve Naghavi. Στο Trilogy 1 λοιπόν (θα υπάρχει και 2?) όπως λέγεται η νέα τους δουλειά, οι And One έγραψαν έναν δίσκο στο γνωστό τους ύφος (synthpop), έναν πιο σκληρό (ebm / industrial) και έναν που τον χαρακτηρίζουν party album. Από αυτό το τελευταίο σας αποχαιρετώ για την ώρα με ένα τραγουδάκι που έρχεται ως απάντηση στο Bad Boy του Den Harrow.

Ραντεβού στην Barbarella.

Κώστας Μπρέλλας