Η εργασία με τρο - μά - ζει. Ή τουλάχιστον με τρόμαζε μέχρι που είδα εκείνη τη διαφήμιση για το deree ή deere του οποίου οι επιτυχημένοι απόφυτοι έχουν αρπάξει τη ζωή από τα αρχίδια -οξύμωρο- και πλημμυρίζοντας από καινούριες ιδέες αδράχνουν την ημέρα -ως τότε το μόνο επιχειρηματικό μυαλό σε ολόκληρο το λεκανοπέδιο πίστευα ότι είναι εκείνο του Mourikis στις αρχές της Βουλιαγμένης που έχοντας διαλέξει για το λογότυπο του μαγαζιού, εξατμίσεις κλπ, το θρυλικό Μ των Metallica και το R των Manowar είχε εξασφαλίσει τη μεταλλική πελατεία του νομού. Έτσι, αποφάσισα να γραφτώ και εγώ για να γίνω σαν αυτούς, να υποφέρω από ένα ιδιότυπο brainstorming που βρέχει φράγκα. Περιμένοντας την ώρα της εγγραφής περιπλανήθηκα στο campus. Για να πω την αλήθεια, έψαξα το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι...

Ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς αυτοδιαχειρίζονται οι αυτοδιαχειριζόμενοι αλλά πραγματικά κανείς δεν μπορεί να μου βγάλει από το μυαλό ότι πρόκειται για μια μορφή αυνανισμού όπου όλοι αυτοδιαχειρίζονται τους εαυτούς τους την ίδια στιγμή στο ίδιο μέρος προχωρώντας έτσι σε μια μορφή συλλογικής δράσης ή αυτόνομης συλλογικότητας ή κάτι τέτοιο -πάντα με δύο λέξεις. Η μόνη διαφορά με το πώς περνάγαμε την εφηβεία με τους φίλους μου είναι ότι αυτοί βάζουν την ταινία μετά, πράγμα που εξηγεί και γιατί δεν είναι τσόντα. Τέλοσπάντων, μου είπαν ότι τέτοια δεν υπάρχουν στα αξιοσέβαστα κολέγια και ότι αν θέλω να ενταχθώ κάπου, θα μπορούσα να επιλέξω κάποια αδελφότητα. Τότε κατάλαβα πως οι μαλακίες κυριολεκτικά κομμένες, εδώ είχα έρθει για καριέρα.

Πολύ ήθελα να δω και τον τρόπο δια[σ]τροφής τους. Μου είπαν ότι το πρωινό ήταν αυστηρά Αγγλικό και ότι γενικότερα ακολουθούσαν τους ρυθμούς των Άγγλων. Το ιδανικό Αγγλικό Πρωινό για μένα είναι αυτός που το έχει φάει -κατά προτίμηση Άγγλος- να πηγαίνει αμέσως μετά για μια βουτιά. Θυμάμαι κάποτε είχα επισκεφτεί την Αγγλία, τότε που πείστηκα ότι δεν είναι χώρα αλλά ένα απέραντο ινστιτούτο αδυνατίσματος. Εξάλλου τα μεταλλαγμένα τους είναι πιθανότερο να σε καταβροχθίσουν -ακόμη έχω τον εφιάλτη με την Ντόλη να με κυνηγάει σε μια ιδιότυπη απόπειρα κτηνοβασίας- και τα μόνα χορταρικά άξια λόγου που έχουν είναι κάτι κόκκινα κινέζικα λαχανικά και οι φακίδες στο δέρμα τους.

Κάποτε πίστευα ακράδαντα στη θεωρία της εξέλιξης, ότι προερχόμαστε από τον πίθηκο κλπ - και πώς να μην το έκανα όταν το μόνο σημείο στο οποίο δεν ήμουν γεμάτος τρίχες ήταν ο κώλος μου- αλλά μετά ανακαλύφθηκε η τριχωτή Γερμανική φυλή και πείστηκα ότι δεν έχουμε καμιά ελπίδα, ο πίθηκος είναι που προέρχεται από εμάς -τότε ακριβώς έβγαλα και τις λίγες τρίχες από εκεί για να δείχνω totally apish - αν και με είχε προλάβει η brit pop σκηνή. Μετά βέβαια είδα τον Dickinson στη σκηνή και κατάλαβα ότι τα όρια ανάμεσα στον Άγγλο και τον πίθηκο είναι τόσο λεπτά όσο μια κατσαρή τρίχα. Όπως αυτή που έκατσε στο λαιμό μου καθώς έτρωγα ένα porridge και με έκανε να αρχίσω να τραγουδάω το number of the beast. Sir τσιχlucifer over London κλπ, δεν είναι δικοί μου οι στίχοι αλλά της Chelsea.

-Όποιος θεωρεί ότι τα παραλέω να προσθέσω ότι τα έχει γράψει και ο Καίσαρας, οι τριτοδεσμίτες των Πανελληνίων στα Λατινικά θα θυμούνται που έγραφε ότι ζουν σε παγωμένους τόπους, πλένονται στα ποτάμια και δεν χρησιμοποιούν σε καμία μα καμία περίπτωση τη stirela για τις προβιές τους-

Τέλος Παρένθεσης.

Το porridge πρέπει να ήταν νόστιμο γιατί όταν συνήλθα τα έβλεπα όλα ροζ. Μετά μου είπαν ότι υπήρχαν δυο αδελφότητες, η μια αυτή που φορά ροζ μπλουζάκι και η άλλη αυτή που φορά πιπτό και που στην Ελληνική θα μετέφραζα σαγιονάρες με διχάλα με τακούνι πλαισιωμένες από λουριά, οπότε καλύτερα πιπτό για να συνεννοούμαστε όσοι έχουμε υποχωρήσει στον πειρασμό να αγοράσουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας δωδεκάποντες γόβες και να τις δοκιμάσουμε μπροστά στον καθρέφτη ή να παίξουμε σε ταινία του Λάνθιμου. Θα έπρεπε να διαλέξω να ενταχθώ σε μία. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτοί με τις σαγιονάρες μου φαίνονταν πιο επιτυχημένοι και αποφάσισα να κόψω τα νύχια μου. Φαντάζομαι ότι οι Αρχαίοι όταν έλεγαν ότι ο Θησέας πριν μπει στην Αθήνα υπέστη καθαρμό εννοούσαν κάτι παρόμοιο. Δεν ξέρω βέβαια πόσο του πήρε του τύπου να κόψει τα νύχια του αλλά οπωσδήποτε ήθελε προσπάθεια να αποχωριστείς κάτι που έχει πια αρχίσει να μοιάζει με τις τέσσερις προεδρικές μορφές στο γαμημένο βράχο.

Για να πνίξω τον πόνο του αποχωρισμού άναψα ένα τσιγάρο. Καλύτερα να είχα ανοίξει μια κόκα κόλα zero. Πριν καλά καλά καταλάβω τι συμβαίνει με είχαν ακινητοποιήσει δυο παιδοβούβαλοι ενώ με κατέβρεχε νερό από το ειδικό σύστημα για την κατάσβεση πυρκαγιών. Παράλληλα, ακουγόταν και το it s the end of the world as we know it and I feel stipe κλπ κλπ.. Αφού με μαύρισαν στο ξύλο μου εξήγησαν ευγενικά ότι το σμόκιν δεν επιτρέπεται επ' ουδενί, δείχνοντας ότι πράγματι η ευγενής φυλή των Εγγλέζων είναι πράγματι gentile κ genteel, έστω και με αντίστροφη φορά.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Το άφθονο νερό έκανε τα πλούσια στήθη μου να διαγράφονται επάνω στο λευκό t-shirt. Βέβαια κάτι τέτοιο θα ήταν καλύτερο αν δούλευα σε βενζινάδικο αλλά όπως και να έχει ας μην είμαι συνέχεια φαλλοκεντρικός. Είπα να εκμεταλλευτώ αυτή τη σέξι συγκυρία για ένα one night stand. Πλησίασα μια τύπισσα η οποία έμοιαζε με τη Diamanda Galas. Τόσο που τη ρώτησα αν έχει καμιά σχέση μαζί της. Μου απάντησε πως όχι και τη σιχαίνεται εσώψυχα. Δεν μπόρεσε όμως να με ξεγελάσει. Η φωνή της μιλώντας δεν διέφερε καθόλου απ' όταν τραγουδούσε. Αυτή η μικρή deformity μου αποκάλυψε ότι όλοι έχουμε ένα ιδιαίτερο ταλέντο και αυτό σε εμένα ήταν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να της κάτσω. Δεν ήθελα ούτε καν να φαντάζομαι πώς είναι τη στιγμή του οργασμού να τραγουδάς μοιρολόγια ή αμανέδες. Τη χτύπησα φιλικά στον ώμο και της είπα ότι θα μπορούσε να είναι η Mylene Farmer. Δεν ξέρω πως αλλά νομίζω ότι της έφτιαξα το κέφι.

Στην αδελφότητα το πρόσωπο που ξεχώριζε και που δεν είχα δει ακόμη ήταν ένας Adrian Hates. Συμπεραίνοντας ότι μια ακόμη προϋπόθεση για να ενταχθείς στη fraternite ήταν το επίθετο σου να είναι το αγγλικό απαρέμφατο με την ελληνική κατάληξη επιθέτων αποφάσισα να υιοθετήσω το Adrian masturbates σαν φόρο τιμής στις ατέλειωτες ώρες ακρόασης της μουσικής του. Ίσως έβαζα Ti bets, αλλά μου θύμιζε κάτι μεταξύ εταιρείας στοιχημάτων και βουδιστικού ναού, του τύπου έλα να βάλουμε στοίχημα ως τι θα επανέλθει στη γη μετά θάνατον ο Tibet, χώρια που ήταν Δευτέρα οπότε δεν μπορούσα να φτιάξω αξιοπρεπές δελτίο.

Φτάνοντας στην πόρτα συστήθηκα.

‘Adrian Masturbates!'

‘What? Andrian Martin Bates?

Adrian Mas-tur-bate-s

Take him to Hates!

Στην αρχή δεν είδα τον Γερμανό τροβαδούρο. Η μεγάλη καρέκλα του κουνιόταν πέρα δώθε τόσο που στην αρχή σκέφτηκα ότι προφανώς και με κορόιδεψαν όταν μου είπαν ότι δεν υφίστανται αυτοδιαχειριζόμενα στέκια στο campus. Αλλά σύντομα κατάλαβα ότι επρόκειτο για καναπέ που κάνει μασάζ. Σιγουρεύτηκα δε όταν έβγαλε τη μεσινέζα από την οπή που ρίχνουμε το κέρμα για να πάρει μπρος. ‘Τον πούστη!' σκέφτηκα ‘χρησιμοποιεί το κόλπο το οποίο εφαρμόζαμε για τζάμπα ηλεκτρονικά. Πραγματικά χαρισματικός!΄.

Δεν έκρινε σκόπιμο να γυρίσει προς το μέρος μου.

‘Ώστε εσύ τολμάς και με ειρωνεύεσαι?', δεν κατάλαβα τι εννοούσε.

‘Γνωρίζεις ότι για να γίνεις αποδεκτός πρέπει να τηρείς κάποιες προϋποθέσεις?'

Όσο γι' αυτό ήμουν σίγουρος. Δεν ήταν άλλωστε τυχαίο ότι φορούσα τη μπλούζα με το σιδερότυπο της Κιμ Κατραβά, της παραγωγού του Sex and the city. Μου έδωσε ένα ερωτηματολόγιο.

‘Λοιπόν', είπε, ‘ποιο είναι το αγαπημένο σου έργο του Sartre?'

Δεν γνώριζα αλλά απάντησα εντελώς τυχαία ο χωρισμός του από τη Μποβουάρ.

‘Δεν είναι το ίδιο πρόσωπο?' -αυτό το αστείο με το ίδιο πρόσωπο καταντά κρύο.

Τελοσπάντων, μου εξήγησε ότι θαυμάζει το θάρρος μου να τον ειρωνευτώ κατάμουτρα. Αναρωτήθηκα ποιος είναι πιο ηλίθιος, αυτός που νομίζει ότι μπορεί και να μην είμαι ηλίθιος ή εγώ που είμαι σίγουρος ότι είμαι. Η αυτογνωσία είναι μεγάλο σχολείο - όμως διέκοψε τις σκέψεις μου.

‘Για να δω τα νύχια σου. Τι είναι αυτό?!'

‘Τι είναι?' -Τα  είχα περιποιηθεί τόσο που μερικοί θα ορκίζονταν πως ήταν γυναικεία.

‘Καλά δεν έχεις διαβάσει τους όρους για να μπεις στην αδελφότητα?'

-Δεν τους είχα-

‘Ορίστε λοιπόν ηλίθιε, γαμημένα πολιτικά ορθέ,  μου έδειξε το καταστατικό του συγκροτήματος και ιδιαίτερα αυτό : ‘Δεν νομίζω πως πρόκειται για κάτι «αηδιαστικό», νομίζω πως είναι κάτι όμορφο! Βεβαίως υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σχετικά με την αισθητική του εξωφύλλου αλλά νομίζω πως το σημαντικότερο είναι η τέχνη και η τέχνη δεν χρειάζεται απαραίτητα να σχετίζεται με τα λουλούδια ή κάτι τέτοιο [...]Περιγράφανε την τέχνη λέγοντας πως είναι η ομορφιά της ασχήμιας και νομίζω πως νοιώθω πολύ άνετα όταν κάποιος χαρακτηρίζει με αυτό τον τρόπο την γραφιστική απεικόνιση και τον εικαστικό σχεδιασμό μου. Είναι η ομορφιά της ασχήμιας και αυτό βλέπω συνδυασμένο με ολόκληρη την μουσική ιδέα φυσικά.'

Εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω τι ήθελε να πει ο ποιητής ώσπου είδα τα νύχια του. Ήταν μια στιγμή αποκαλυπτική. Χρόνια τώρα προσπαθούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό στο εξώφυλλο του Νεκρολογκ 43. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Τα νύχια του Άντριαν αντιπροσώπευαν το όνειρο κάθε καλλιτέχνη, την απόλυτη σύζευξη τέχνης και πραγματικότητας.

Τον κοίταξα στα μάτια. Έλαμπαν.

‘Που αλλού νομίζεις ότι θα μπορούσα να δείξω τα νύχια μου εκτός από μια χώρα με μέση θερμοκρασία 27 βαθμούς? Δεν έχεις διαβάσει Καίσαρα? Δεν έχεις διαβάσει το καταστατικό? : Der Mensch glaubt, was er sieht, und was er nicht sehen kann, macht ihm Angst!» (Ο άνθρωπος πιστεύει αυτό που βλέπει και ό,τι δεν μπορεί να δει, τον τρομάζει). ‘΄Ετσι και με τα νύχια μας, ήρθε η ώρα να τα δουν', αποφθεγμάτισε. Το μεγαλείο του αντρός ανείπωτο.

Ξεφλούδισε αργά με τα νύχια ένα αβγό. ‘Γνωρίζεις', μου είπε, ‘ότι σε μερικούς πολιτισμούς το αβγό συμβολίζει την ψυχή?'. Χαμογελώντας το έβαλε όλο στο στόμα του. Πάντα πίστευα ότι όταν βάζεις ένα αβγό στο στόμα αυτό θα βγει ολόκληρο πάλι από τον κώλο εκτός αν έχεις μαιευτικές ικανότητες και κάνεις κοτόπουλο. Τις σκέψεις μου διέκοψε ένας τεράστιος, υπόκωφος θόρυβος που έμοιαζε με αέρια. Πίστεψα ότι το Deere ή Deree γκρεμιζόταν συθέμελα.

‘Μην κουνιέσαι!' μου είπε. ‘Αυτό που ακούς είναι το brainstorming της αδερφότητας! Σε υποδέχονται! Είσαι ήδη μέλος των Diarrhea of Dereeams!'. Ή Deereams.

Καταπληκτικό σκέφτηκα. Πάντα έκανα σκέψεις του κώλου, ιδίως όταν ήμουν στην τουαλέτα. ‘Είναι μια μορφή συλλογικής συνειδητότητας', μου εξήγησε, ‘στα πρότυπα του Jung. Ανακαλύπτουμε το βαθύτερο είναι της συλλογικής οντότητας που είμαστε για να φέρουμε στην επιφάνεια τη συλλογική σκέψη'.

Το μόνο που δεν κατάλαβα αρχικά από αυτή τη συλλογική επίδειξη ήταν πώς το Deree ή Deere διέπρεπε ως κολέγιο και όχι ως πρόταση ανακούφισης στην αγαπημένη ιστοσελίδα - πιο πάνω σε χτυπήματα και από τη zougla.gr-  www.dyskoiliotita.gr. Όταν όμως αργότερα επεξεργάστηκα το όλο σκηνικό κατάλαβα πόσο φιλάνθρωπη είναι η ιδιωτική παιδεία για την οποία τόσο αγώνα κάνουν οι επικεφαλής της δημόσιας εκπαίδευσης να μας πείσουν ότι αξίζει τον κόπο. Ούτε αιώνιοι φοιτητές -αιώνια δυσκοίλιοι δηλαδή- ούτε κωλόχαρτα για πτυχία - οι όποιες σκέψεις του κώλου θα βγουν σε μορφή brainstorming, να γιατί ονομάζονται φυτά οι καλοί μαθητές - καθ' ό,τι βοηθάνε στην πέψη, μεταβολισμό - να γιατί είναι στο λεκανο-πέδιο, μόνο κωλέγια, όχι δημόσια πανεπιστήμια κλπ.

Πεδίο δόξης λαμπρόν ανοιγόταν μπροστά μου. Πώς να έχανα τέτοια ευκαιρία? Θα διέπρεπα στα brainstorming της σχολής deree ή deere ανήκοντας στην αδερφότητα που με εξέφραζε περισσότερο. Αυτή των πιπτό.

Αποχαιρετώντας τον Adrian του έκανα μια τελευταία ερώτηση.

Ποιος ήταν ο αρχηγός της άλλης αδελφότητας.

Η απάντηση με έκανε να πέσω από τα σύννεφα.

Ήταν ο Σταμάτης Μαλέλης.

Frankly mr. Bill Shankly (a.k.a Kino Runner)