Οι περισσότεροι promoters, πλέον, φέρνουν σχήματα και μεμονωμένους καλλιτέχνες που έχουν ήδη δοκιμαστεί στις Ελληνικές αρένες ή κλαμπ χωρίς να τολμούν για κάτι λιγότερο ή καθόλου δοκιμασμένο. Βέβαια μπαίνοντας στην λογική των business έτσι πρέπει να γίνεται και από τη στιγμή που ο κόσμος πηγαίνει δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει αυτή η τακτική.
Όμως όπως γνωρίζουμε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έχουμε και την ευτυχία να βλέπουμε και λιγότερο γνωστά ονόματα με αξιόλογη πορεία εκτός ή  γνωστά λόγω συμμετοχής σε μεγάλου βεληνεκούς σχήματα και που η προσωπική τους πορεία είναι τελείως διαφορετική και περισσότερο ιδιαίτερη για να ασχοληθεί μαζί τους η πλειοψηφία των θαμώνων σε συναυλιακούς χώρους. Η νοοτροπία της φήμης αν δεν υπάρχει κάτι άλλο ιδιαίτερο πέραν της μουσικής τους προσφοράς ορίζει και το αποτέλεσμα της αριθμητικής έκβασης της συναυλίας αλλά ποιτικά έχουμε να θυμόμαστε τα καλύτερα από τέτοιες συναυλίες.

Η περίπτωση της SARAH NEUFELD, είναι μια από αυτές. Συμμετείχε στον βασικό πυρήνα των ARCADE FIRE από το 2006 έως το 2013 όμως έκτοτε παραμένει απλά βοηθητικό μέλος είτε στις ηχογραφήσεις είτε κυρίως στις συναυλίες του σχήματος. Επίσης συμμετείχε ή συμμετέχει σε διάφορα μουσικά project και έχει δύο προσωπικούς δίσκους καθώς και έναν ισότιμης συμμετοχής, με τον COLIN STETSON.
Η  SARAH NEUFELD καταφέρνει στους δίσκους της να παρουσιάζει μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη που στηρίζεται στον ήχο του βιολιού και παραπέμπει στην κλασσική μουσική σε πρώτη ακρόαση, αλλά τελικά ακούγεται σαν ένα συνονθύλευμα επιρροών που δεν μένουν στην αυστηρή δομή της κλασσικής φόρμας και νοοτροπίας αλλά εμπλουτίζεται με ποπ, μίνιμαλ, country και ευρύτερες φολκ επιρροές.  

Η εμφάνισή της στο six dogs έδειξε ότι δεν είναι κορίτσι του κονσερβατουάρ που εκτελεί άψογα και με σωστούς τόνους και μέτρα πρότερα έργα μεγάλων συνθετών αλλά ούτε και σαν τις χαριτωμένες, σέξι βιρτουόζους που εντυπωσιάζουν με το «ηρωικό» ύφος στο παίξιμο τους, βάζουν και μερικά εντυπωσιακά beat από πίσω και στην ουσία τίποτα αν και θα μπορούσε. Η SARAH NEUFELD είναι καλλιεργημένη και καταρτισμένη μουσικός που επεκτείνει τις ηχητικές δυνατότητες του βιολιού προσθέτοντας και υποστηρικτικά ηλεκτρονικά όργανα και εφφέ, μέσα στα όρια όμως του ευάκουστου και αρμονικού. Οι συνθέσεις τις διακρίνονται για την περιπέτεια αλλά και τη συμμετρία τους.
Την είδαμε να  εκτελεί τις συνθέσεις της από τους δύο προσωπικού της δίσκους με τον αέρα του ροκ μουσικού αλλάζοντας τη χροιά ή την ταχύτητα τους μερικές φορές, διατηρώντας τις αναγνωρίσιμες και με περισσότερο αέρα αλλά και με τη διάθεση της στιγμής. Η οποία, λόγω χαμηλού φωτισμού και προσέλευσης, ήταν ιδιαίτερα ήσυχη και κατανυκτική. Ο κόσμος ήταν αυτός που έπρεπε να είναι, ήταν αρκετά ευγενικός και παρακολουθούσε με σεβασμό.

Έτσι οι συνθέσεις ακούστηκαν περισσότερο κατανυκτικές και μας παρέσερναν στην περιπέτεια τους. Χωρίς έντονες συναισθηματικές εξάρσεις αλλά με ελεγχόμενη ένταση, με αίσθηση της συμμετρίας και της αρμονίας, οι δέκα ή έντεκα συνθέσεις ( έχασα λίγο το μέτρημα) που ακούστηκαν είχαν ομορφιά, ποίηση, απλότητα και μεταδοτικότητα. Δεν υπήρχε περίπτωση να τις ξεχνούσε κάποιος (αν τις άκουγε για πρώτη φορά) και να μην τις ξαναθυμόταν την επόμενη μέρα με μια μικρή επανάληψη. Προσθέτοντας την απλότητα, την ευγένεια και το χιούμορ της καλλιτέχνιδας μπορούμε άνετα, λογικά και απλά ότι ήταν μια από τις πιο όμορφες μικρές συναυλίες που παρακολουθήσαμε τελευταία.
Φυσικά να μην περάσει απαρατήρητη η αφιέρωση της καινούριας σύνθεσης της στον Colin Stetson που ήταν ανάμεσα στο κοινό. Θα ήταν μια καλή ευκαιρία να βλέπαμε τον ιδιαίτερο αυτό καλλιτέχνη επί σκηνής στο άμεσο μέλλον.

Οι «Βροδοδάκτυλος Σελάννα» άνοιξαν την βραδιά. Πέρα από το εξωφρενικά ασυνήθιστο όνομα για μπάντα, το 5μελές αθηναϊκό σχήμα επιδόθηκε σε ένα μοναδικό τζαμάρισμα που δεν στόχευε σε ένα μόνο ηχητικό κέντρο. Στην ουσία ήταν οι ίδιοι στο κέντρο ενός μουσικού Γαλαξία, δεχόμενοι '70'ς κρούσεις jazz, κοσμικής ψυχεδέλειας, hard, blues και soft rock. 'Επαιξαν πολύ καλά χωρίς να μας κουράσουν καθόλου όπως ενδεχομένως να νομίζετε. Τα παιδιά έπαιξαν με αέρα και γνώση και μοιράστηκαν τις δικές τους μουσικές αναζητήσεις, αυτό που τους χαρακτηρίζει σαν μια νέα μπάντα. Την αναζήτηση στυλ και ταυτότητας.

Με εξαιρετικά καλή αίσθηση μουσικού προσανατολισμού και επικοινωνίας σαν μπάντα, οι «Βροδοδάκτυλος Σελάννα» έβγαλαν το κέφι που έχει να παίζεις ελεύθερα, δοκιμάζοντας μουσική με περιέργεια και ενθουσιασμό. Θα έλεγα ότι θα ξανακούσουμε από αυτούς αλλά και στην αντίθετη περίπτωση που χαθούν σαν μπάντα, σίγουρα για τον κάθε μουσικό της θα είναι μια ιδιαίτερη στιγμή στην ιστορία τους.

Η προσέλευση ήταν χαμηλή όμως να σας πω την αλήθεια μου άρεσε πολύ η αίσθηση να βρίσκομαι με σχετικούς ακροατές, χωρίς να υπάρχουν διάφοροι άσχετοι να ζητάνε τραγούδια των Arcade Fire κλπ. Μου άρεσε ότι ήμουν σε μία συναυλία με μουσική που δεν θα αλλάξει τον κόσμο αλλά θα του δώσει αυτό το ιδιαίτερο χρώμα ομορφιάς και αναζήτησης χωρίς να γίνεται αυτοκαταστροφικό ή να υποκύπτει στις αδυναμίες του και στο τέλος θα πάω σπίτι με αίσθηση γαλήνης και με τη σιγουριά ότι παρακολούθησα κάτι όχι ασυνήθιστο αλλά ολοένα και πιο σπάνιο.

Sarah Neufeld setlist (με απόκλιση ενός ή δύο συνθέσεων) :

From Our Animal
You Are The Field
Hero Brother
Dirt
Muscle Til Death
Right Thought
Chase
Slicer Jam
The Glow
Requiem For Douglas
When The Light Comes

Χρήστος Μίχος

Photos: Παναγιώτης Δεδεψίδης