Ακούγεται τώρα τελευταία ότι σαν κοινό έχουμε τους διοργανωτές και τα live που μας αξίζουν. Αν υποθέσουμε ότι αυτό έχει μια μεγάλη δόση αλήθειας σαν χαρακτηρισμός, τότε μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι το Σάββατο στο στάδιο του Μακεδονικού στην Ευκαρπία Θεσσαλονίκης, οι Ισπανοί Ska-P μας χάρισαν ένα live που δεν το "αξίζαμε", από διάφορες απόψεις. Με παραξένεψε αρκετά η επιλογή του χώρου της συναυλίας. Το στάδιο του Μακεδονικού, εκτός ότι βρίσκεται στην βορειο-δυτική Θεσσαλονίκη, χωρίς κάποια φοβερή υποδομή τόσο σε εγκαταστάσεις όσο και σε συγκοινωνιακή πρόσβαση, δεν παύει να είναι ένας μεγάλος χώρος, αναρωτιόμουν πόσο κόσμο μπορούσαν να μαζέψουν οι Ska-P, και πόσο κόσμο περίμεναν πραγματικά οι διοργανωτές. Τα νέα πάντως ήταν ευοίωνα: Η Ναβαρίνου και το κέντρο της Θεσσαλονίκης από νωρίς περπατιόταν από "πανκιά" και μαυροντυμένους. Αρκετά "κοκκόρια" δήλωναν ότι κάτι θα συνέβαινε σήμερα στην πόλη. Τα νέα από την προπώληση των εισιτηρίων ήταν πραγματικά καλά, η προπώληση ήταν sold out ως το πρωί...

Εδάφιο 1 - Η άφιξη

Η μετάβαση στον χώρο ήτανε ομαλή, τουλάχιστο για αυτούς με αυτοκίνητο. Από νωρίς κόσμος μαζευόταν στις πύλες του Σταδίου. Στα θετικά, η πολυπληθής παρουσία ανθρώπων της διοργανώτριας και η πολύ ευγενική συμπεριφορά τους. Μισή ώρα από την ώρα που αναγραφόταν στο εισιτήριο οι πόρτες άνοιξαν και κόσμος πατούσε γρασίδι. [Σημείωση - Παρένθεση] Κάτι πρέπει να γίνει με τις πόρτες - στρόφαλους στα γήπεδα, είναι πολύ επικίνδυνο.

Εδάφιο 2 - Γρασίδι, σύσταση, μαλλιάδες και προγκρεσσιβάδες

Είναι ωραίο πράγμα η συναυλία σε γρασίδι. Ανοίγει η καρδιά σου, γίνεσαι πάλι παιδί κι αρχίζεις τις χαζομάρες, έτσι ήταν το κλίμα εκείνο το απόγευμα. Ο καιρός καλός, ζεστό απόγευμα με ένα υπέροχο αεράκι να δροσίζει όποτε χρειαζόταν. Η παρατήρηση του κόσμου είχε ενδιαφέρον, πανκιά, μεταλλάδες, μοικάνες, μακρυμάλλιδες, ηλεκτρονικάδες, αυτή η μπάντα έχει κατάφέρει κι έχει συσπειρώσει αρκετά διαφορετικές ομάδες ακροατών. Εντύπωση μου έκανε ο αρκετά χαμηλός μέσος όρος ηλικίας και η σχεδόν ένα προς ένα αναλογία ανδρών και γυναικών.

Εδάφιο 3 - Τζαμπατζήδες Vs. Ανεγκέφαλοι

..κι εκεί που όλοι περιμέναμε να τελειώσει ο DJ και να ανέβει στη σκηνή το support συγκρότημα των 63 High νιώσαμε ο χώρος να γίνεται μικρότερος. Μια ματιά προς τις πύλες προξένησε ερωτηματικά, έντονη κινητικότητα εκεί, κόσμος να κοιτάζει από τις κερκίδες έξω από το στάδιο, η πυκνότητα του κόσμου να αυξάνεται. Μπουκάλια έφευγαν από τα χέρια ανθρώπων μέσα από το γήπεδο και φωνές. Όπως έμαθα αργότερα έγινε ένα (πατροπαράδοτο πλέον) "ντου" από έξω προς τα μέσα, οι πόρτες έσπασαν και κόσμος μπήκε μέσα, πόσοι εν τέλει δε ξέρω, το στάδιο πάντως γέμιζε. Ωραία πράγματα. Τελικά όσο κι αν είναι το εισιτήριο (και μην ακούσω ότι 25e για μια συναυλία σε ανοιχτό στάδιο είναι πολλά) πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα θεωρούν ότι είναι υπεράνω κι ότι η αφεντιά τους δεν χρειάζεται να πληρώσει το αντίτιμο για να δουν ένα live. Είναι τόσο κοντόφθαλμοι που δεν καταλαβαίνουν ότι πρακτικά το μόνο κακό που προκαλούν είναι στον μουσικόφιλο εαυτό τους, η εξίσωση είναι απλή, ο κόσμος πληρώνει το εισιτήριο, η διοργανώτρια βγάζει τα έξοδα της, η διοργανώτρια μπορεί να διοργανώσει κι άλλα live, η δικαιολογία "είναι πανκ άρα πρέπει να είναι και τζάμπα" είναι τόσο γελοία όσο και ένας ελέφαντας με σκουφάκι Speedo να προσπαθεί να κάνει ύπτιο.

Εδάφιο 4 - Το support

Και μέσα σε όλα αυτά στη σκηνή εμφανίζονται οι 63 High, μια σκα-πανκ μπάντα από τη Θεσσαλονίκη. Το γνώριμο μοτίβο, κιθάρα - μπάσο - κρουστά - τρομπέτες εμπλουτισμένο (με αρκετή επιτυχία) με ένα βιολί. Η μουσική τους αρκετά όμορφη και χορευτική, τα παιδιά χωρίς ιδιαίτερο άγχος και κομπλάρισμα νομίζω κέρδισαν αρκετούς από το κοινό. Πιστεύω χρειάζονται λίγο παραπάνω συγκέντρωση και δομή πάνω στη σκηνή, στα μάτια μου ήταν αρκετά "χύμα", σε κάποιους άλλους αυτό μπορεί να άρεσε. Σίγουρα πάντως η γεύση που έμεινε ήτανε ικανοποιητική.

Εδάφιο 5 - Το κυρίως πιάτο και Ανεγκέφαλοι (part deux.)

Το βράδυ είχε πλέον έρθει, κι όλα έδειχναν ότι η έναρξη της πρώτης συναυλίας των Ska-P στην Ελλάδα θα ήτανε γεγονός. Καθώς έπεφτε το βράδυ λοιπόν αποκαλύφτηκαν κι άλλες "ομορφιές". Για λόγο που μόνο οι ίδιοι γνωρίζουνε, κάποιοι προσπαθούσαν να βάλουνε φωτιά σε μια Ελληνική σημαία. Αστεία πράγματα. Ευτυχώς η αποτυχία τους σε αυτό δεν έθεσε πιθανώς κάποια άτομα στις κερκίδες σε κίνδυνο.

Λίγα λεπτά μετά οι 8 Ισπανοί βρίσκονται στη σκηνή. Και εγένετο πανικός. Ο κόσμος στο πόδι να φωνάζει, να ουρλιάζει πιο σωστά. Ο Pulpul με τη μοικάνα του, ο Pipi ίδιος σαν να βγήκε από το live του Incontrollable, ο υπέροχα πόζερος Joxemi με τη κιθάρα να χοροπηδάει σα μανιακός, όλα έδειχναν μια υπέροχη συναυλία. Μια συναυλία που έφτασε πραγματικά πολύ κοντά στο να τιναχτεί στον αέρα.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων τριών κομματιών μπουκάλια νερό έφευγαν προς πάσα κατεύθυνση, ακόμα και προς τη σκηνή. Ένα από αυτά πέτυχε έναν από τον τρομπετίστα (τον βαρέων βαρών τρομπετίστα) ο οποίος με τη σειρά του πήγε στο μπροστινό μέρος της σκηνής και επιδεικτικά καλούσε τον ερασιτέχνη μπουκαλοβόλο να έρθει να του πει δυο λογάκια (προφανώς για την τεχνική του). Ο ρίπτης δεν ήρθε ποτέ και ο συμπαθέστατος Ισπανός πήγε πάλι στο πόστο του, ακόμα όμως εκτός εαυτού. Το πράγμα είχε στραβώσει όμως. Κατά τη διάρκεια του Mestizaje, ένα (από τα πολλά) καπνογόνο έφυγε πάνω στη σκηνή. Μετά το τέλος του κομματιού, η μπάντα αποχώρησε. Δέκα λεπτά κράτησε αυτή η σιωπή. Μετά από παραινέσεις της διοργανώτριας προς το κοινό οι Ισπανοί ανέβηκαν στη σκηνή και η αλήθεια είναι ότι ως το τέλος της εμφάνισης τίποτε άλλο δε βρήκε το δρόμο του προς τη σκηνή.

Η εμφάνιση των Ska-P μπορεί να χαρακτηρισθεί με αρκετά κοσμητικά επίθετα. Εγώ θα επιλέξω τα μεγαλειώδης, καταπληκτική, δυναμίτης, φανταστική. Συνολικά παίξανε κάτι παραπάνω από δύο ώρες, με καινούργια τραγούδια να εναλλάσσονται με παλιά. Setlist δε συγκράτησα, όμως μπορώ να σας πω ότι παίξανε συν τοις άλλοις τα Mestizaje, A la Mierda, El Nino Soldado, Welcome to Hell, Crimen Solititacionis, Tio Sam, Cannabis, Restistencia, Intifada, Ni Fu Ni Fa, Romero el Madero, Verguenza, Solamente por Pensar, Estampida, Simpatico Holgazan, El Gato Lopez και άλλα ακόμα που το γέρικο μυαλό μου δεν μπορεί να ανακαλέσει αυτή τη στιγμή. Στη μέση του σετ μας χάρισαν μάλιστα και μια εξαιρετική εκτέλεση του "I fought the Law" των Clash, τραγουδισμένο από τον Joxemi.

Το σόου δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από αυτά που είχαμε δει στο live DVD τους. Σχεδόν όλες οι σκηνικές ενσαρκώσεις του Pipi ήταν εκεί: Η γιαγιά με την ομπρέλα, ο αστυνομικός, ο θείος Σαμ, ο μελλοθάνατος και η ηλεκτρική καρέκλα, ακόμα και κάποια καινούργια, ο τορεαδόρ, ο ντυμένος στα μαύρα καθολικός ιερέας με τη μίνι φούστα και τις ψυλοτάκουνες μπότες.

Ο Carlos Guiliani κι αυτός εκεί στις οθόνες της σκηνής, όπως και ο Αλέξης Γρηογορόπουλος που μνημονεύτιηκε αρκετές φορές από τον Pulpul, με κάθε φορά το κοινό να παραληρεί σε ένα ακατάπαυστο χειροκρότημα. Γενικά ο Pulpul ήτανε ομιλητικότατος, μόνο στα ισπανικά δυστυχώς, παρόλα αυτά δεν ξέφυγαν από το στόμα του, ούτε το Βατικανό (για τις ιστορίες παιδεραστίας), ούτε η αστυνομία (Polizia Fascista όπως είπε), ούτε οι ταυρομαχίες (όπως προέτρεπε τους Έλληνες να μη συμμετέχουνε ποτέ σε αυτή τη ντροπή - Verguenza). Το κοινό ενθουσιώδες έδωσε και αυτό τον καλύτερό του εαυτό. Σιγά σιγά ο χλοοτάπητας μετατρεπόταν σε ένα μεγάλο mosh pit. Ότι μπορούσε να τραγουδήσει ο καθένας το έδινε, είτε σε άπταιστα ισπανικά, είτε σε σπαστά διανθησμένα με ελληνικά, είτε με απλά "να να να να" ενθουσιασμού.

Μετά το δίωρο, τα φώτα του γηπέδου άναψαν, κόντευε δώδεκα, κι όμως οι Ska-P δεν έλεγαν να μας εγκαταλείψουν. Τα τζαμαρίσματα έδιναν και έπαιρναν, και ενδιάμεσα έχωναν το ρεφραίν του Resistencia, ξανά και ξανά και πάλι από την αρχή. Το τέλος τους βρήκε με τα σώβρακα, αφού την ιδέα του Pipi να ξεβρακώσει τον Pulpul τη συμμερίστηκαν και τα υπόλοιπα μέλη, με αποτέλεσμα οι βερμούδες τους να καταλήξουνε στις πρώτες σειρές του κοινού. 

Επίλογος

Η επιστροφή μας βρήκε όλους με τη φωνή του Μπάτμαν, χτυπημένους και καταπονημένους να ψελλίζουμε "πόσο γ*μάτοι" ήτανε. Από την παραγωγή έμεινα απόλυτα ευχαριστημένος. Όλοι της παραγωγής ευγενέστατοι και με τεράστια χαμόγελα σε κάθε δοσοληψία να μας εύχονται να περάσουμε υπέροχα. Ακόμα κι όταν έγινε το ντου, αν το χειρίστηκαν με κάποιο τρόπο, αυτός εν τέλει ήτανε για την ομαλή διεξαγωγή της συναυλίας. Τους εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα. Τέλος για τους Ska-P, ότι παραπάνω και να πω είναι περιττό. Απλά τους ευχαριστώ που για μια φορά μου επέτρεψαν να τραγουδήσω μαζί τους δυνατά με τη γροθιά υψωμένη στον ουρανό: