Νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο άχαρη ημέρα να πας σε συναυλία από την Τετάρτη, στη μέση ακριβώς της εβδομάδας και με το Σαββατοκύριακο να φαντάζει ακόμη μακρινό. Χρειάζεται να καταβάλεις προσπάθεια σε πολλά επίπεδα για να φύγεις από το σπίτι, και η απειλή να είναι μέτριο το λάιβ – πολύ δε περισσότερο κακό – λειτουργεί αποτρεπτικά κατά τη γνώμη μου από το να επισκεφτείς ένα τέτοιο. Βέβαια, όταν το όνομα που παίζει είναι οι Ex Hex το πράγμα αλλάζει. Αφενός επειδή το ντεμπούτο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν πριν από ένα εξάμηνο περίπου ήταν σπουδαίο με το δικό του τρόπο, αφετέρου επειδή στη μπάντα συμμετέχει (για να μην πούμε ηγείται και παρεξηγηθούν τα άλλα δύο εξίσου υπέροχα κορίτσια που συναπαρτίζουν το γκρουπ) μια ιστορική φιγούρα της αμερικάνικης ανεξάρτητης σκηνής, η Mary Timony. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι και σήμερα, έχει βρεθεί ανάμεσα στις τάξεις δέκα πάνω κάτω σχημάτων, με περισσότερο επιφανή τους Helium ασφαλώς, που ήταν κι εκείνοι που έκαναν τα βλέμματα πολλών να στραφούν επάνω της, τη σόλο δισκογραφία της που εμπερικλείει κι αυτή μερικούς πολύ καλούς και δυνατούς δίσκους, κι οπωσδήποτε τις Wild Flag που είχαν σαρώσει το 2011 με το ομώνυμο άλμπουμ τους που ένας Θεός ξέρει αν θα ακούσουμε ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο από τα χεράκια τους, μιας που δεν υπάρχουν πια (αλλά ποτέ δεν ξέρεις σε τέτοιες περιπτώσεις…).

Το άλμπουμ των Ex Hex με τίτλο Rips είναι ωραίο μάλλον επειδή δεν είναι σύγχρονο. Δηλαδή είναι ελάχιστα πιστό στις τρέχουσες μουσικές τάσεις, κι αυτό το κάνει από μία άποψη άχρηστο – γιατί ποιος θέλει μια ακόμη αναπαράσταση μιας παλιότερης ηχητικής εποχής; Δεν μας φτάνουν όσες είχαμε μέχρι σήμερα κι όσες θα μας έρθουν, Θεός φυλάξει, στο άμεσο και μακρινότερο μέλλον; - κι από μία άλλη ένα μικρό διαμάντι που παίρνει τις αναπνοές του από ένα μουσικό στυλ που είχε μεγαλουργήσει στο παρελθόν κι ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον έως και σήμερα, αρκεί να έχεις τα κατάλληλα αυτιά κι ακούσματα να το εκτιμήσεις. Ο όρος power pop είναι ψιλοάγνωστος στη χώρα μας και σίγουρα όσοι τον έχουν ακούσει δεν πιστεύω ότι εκτιμούν την παραγωγή του. Για να δώσουμε ένα δύο παραδείγματα, power pop ήταν οι Cars και οι Knack, ήταν οι Romantics και οι Runaways. Αυτές τις τελευταίες ήθελαν να προσεγγίσουν με το δίσκο τους οι Ex Hex, εμπνευσμένες ίσως από την ταινία που περιέγραψε πρόσφατα την ιστορία τους, με τις αντιζηλίες και τις κόντρες που έχει κάθε συγκρότημα με ισχυρές προσωπικότητες στις τάξεις του αλλά και μ’ έναν κατακλυσμιαίο Kim Fowley να επιβλέπει αυταρχικά το όλο εγχείρημα. Πέρα όμως από τις κουτσομπολίστικες λεπτομέρειες που αναπόφευκτα περιείχε το φιλμ, λειτούργησε σαν μια περίφημη υπενθύμιση ενός ήχου που πιθανώς να ηχεί ελαφρώς παρωχημένος σήμερα, όταν όμως είναι παιγμένος με τσαμπουκά και αγνό ροκ εν ρολ αίσθημα, μπορεί να κερδίσει ξανά έδαφος στην καρδιά κάθε οπαδού αυτής της μουσικής.

Το βέβαιο είναι ότι εκείνο το βράδυ πολλές καρδιές κέρδισαν οι τρεις Ex Hex με την παρουσία τους και μόνο, ειδικά η μπασίστρια Betsy Wright ανέβασε επικίνδυνα τη σεξουαλικότητα στο χώρο του 6 d.o.g.s. (που με τους ροζ φωτισμούς στους τοίχους, θα μπορούσε για μια βραδιά να μετονομαστεί σε Studio 6…). Η ντράμερ Laura Harris έμοιαζε με αγοράκι ξεχασμένο από τις ημέρες του grunge που περιμένει ακόμη πότε θα βγάλει νέο άλμπουμ ο Kurt, ενώ η Mary Timony, ψηλή κι επιβλητική και ντυμένη ελαφρώς με ρούχα πίστας εκεί λίγο πιο κάτω, στην οδό Πειραιώς, δεν μας χάρισε κάποιο χαμόγελο κι ήταν μόνιμα σε μια κατάσταση αδιόρατης θλίψης. Ήταν η τελευταία βραδιά της περιοδείας τους κι ανυπομονούσαν να επιστρέψουν στο σπίτι τους, οπότε ίσως η κούραση να μην τους άφησε περιθώρια να δώσουν όλα όσα μπορούσαν. Όχι βέβαια ότι έδωσαν και λίγα: από το εναρκτήριο Don’t Wanna Lose (αυτό με το οποίο ανοίγει και ο δίσκος τους) ξεκαθάρισαν τις προθέσεις τους ότι αυτό θα ήταν ένα ταπεινό ροκ πάρτι, όπου η ένταση θα είναι σε ελεγχόμενα μεν όρια, αλλά κανείς δεν πρόκειται να πλήξει. Και πραγματικά, για λιγότερο από μία ώρα έπαιξαν με ψυχή τα κομμάτια του δίσκου τους και τίποτε περισσότερο, έκαναν ένα αρκετά μεγάλο τζαμάρισμα κατά τη διάρκεια του Beast (όπως και στο Outro που είναι ούτως ή άλλως ένα τέτοιο) και μας άφησαν με αναμνήσεις ωραίων τραγουδιών παιγμένων με συνετές δόσεις πόζας – ταίριαζαν με το ύφος της μουσικής, συμφωνώ, αλλά η Wright πχ θα μπορούσε να μιλάει λιγότερο φιλήδονα και χωρίς να τεντώνει τα χείλη της λες και είχαν τρακάρει με τρεις ενέσεις botox…

Όλα αυτά είναι επουσιώδη πάντως μπροστά στη διαπίστωση ότι οι Ex Hex ήρθαν σε μία άκυρη βραδιά Τετάρτης και δεν μας έκαναν να μετανιώσουμε που εγκαταλείψαμε τη θαλπωρή του σπιτιού μας. Να δώσω εύσημα επίσης στη διοργανώτρια εταιρία που τελείωσε τη συναυλία πριν από τις 12 και μπόρεσε ο κόσμος να πάρει το μετρό χωρίς το άγχος αν θα προλάβει ολόκληρο το σετ. Να δούμε αν θα αρχίσουν να φτιάχνουν κάποια τυπικά πράγματα στο χώρο των συναυλιών. Να πούμε επίσης ότι τη βραδιά άνοιξαν οι The Dark Rags, ένα εγχώριο σχήμα που μόλις κυκλοφόρησε το δεύτερό του άλμπουμ. Κινούνται σ’ έναν ευρύτερο χώρο που θα οριοθετούσαμε με το garage, τη σκοτεινή americana αλλά και τα αυστραλέζικα συγκροτήματα της δεκαετίας του ’80, κι όλα αυτά είναι μόνο η αρχή.

Δυστυχώς ο ήχος αυτός είναι εξονυχιστικά διερευνημένος από δεκάδες μπάντες και θέλει κότσια να αφήσεις την προσωπικότητά σου να λάμψει μέσα από τις συνθέσεις σου, κι εκεί είναι που χρειάζεται αρκετό δρόμο ακόμη το γκρουπ. Κατά τα άλλα, έπαιξαν πολύ δεμένα και με πάθος τα τραγούδια τους, καβατζώνοντας έτσι μια θέση στις αξιόλογες μπάντες που λειτουργούν αυτή τη στιγμή στην εγχώρια σκηνή. Τέλος, να συμπληρώσω ότι έκλεισαν το σετ τους με μία διασκευή σε ένα κλασικό γκαράζ κομμάτι που δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Καταχωρίστε αυτή μου την αβλεψία / μη σημείωση στην κατηγορία «η υπερβολική αυτοπεποίθηση είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των ηλιθίων»!

Ex Hex Setlist:  Don’t Wanna Lose, Waterfall, Waste Your Time, How You Got That Girl, New Kid, Hot And Cold, Beast, Radio On, Fell Apart, All Kindsa Girls Warpaint, Outro, Everywhere

Μάνος Μπούρας

Photos: Μιχάλης Λαζαρίδης